Vikan - 28.01.1988, Síða 34

Seimi konan
Ég hafði verió í sendiferðum íyrir hús-
bónda minn úti i bæ og skrapp nú inn í skrif-
stofuna til þess að athuga hvaða pantanir
hefðu komið meðan ég var fjarverandi.
Ég datt ofan á þennan miða:
„Herra F.d. vefnaðarvörusali í Drottning-
argötu pantar lokaðan vagn með fjórum sæt-
um út í Hagalund klukkan sjö i kvöld.“
Það voru nú svo sem átta mánuðir síðan ég
ók konunni hans fyrrverandi út í Norrbacka
kvöldið góða en eigi að síður hrökk ég harka-
lega við þegar ég sá n;ifn þessa manns. Og
mér fannst ég heyra aíitur orðakastið sem ég
af tilviljun varð vitni að, svo geðugt sem það
var, þetta kalda vetrarkvöld.
Eitt er til sem er enn verra en að drýgja
glæp og það er að verja glæpinn, einkum
þegar vörnin er ekki annað en ruddalegar
móðganir í garð þess sem saklaus er svívirtur
eins og þar var gert. Geri ég ráð fyrir að þetta
hafi verið ástæðan til þess hve rótgróið ógeð
ég hafði á þessum manni þótt ég gerði mér
það varla ljóst. Það var naumast vegna þess
eins að hann var ótrúr, slíkt er nú einu sinni
svo algengt í heimi hér, því miður. Nú, og
svo er það nokkuð sem konunum einum
kemur við.
Ég ákvað í skyndi að setjast sjálfúr í öku-
sætið í stað manns þess er ferðina bar að fara
og aka herra F.d. í eigin persónu út í Haga-
lund. Hvað kom mér til að gera þetta man ég
hreinskilnislega sagt ekki. Ætlaði ég að láta
hestana fælast og gera út af við vefnaðarvöru-
salann? Ekki held ég það. Auk þess hefði
naumast verið unnt að fæla blessaða klárana,
þeir voru svo stilltir. En eins og maður vill
gjarnan umgangast góða menn til þess að
læra af þeim eða votta þeim virðingu sína
þannig kemur það og stundum að manni að
leita samvista við ómenni í því skyni að koma
þeim í klípu.
Ég setti upp gljáleðurskaskeitið, varpaði
ökumussunni á axlir mér og ók á tilteknum
tíma upp að hliðinu hjá F.d. Kom hann út að
vörmu spori en ekki var kvenmaður í för
með honum, sem ég hafði þó sannarlega bú-
ist við, heldur unglingsmaður. Fannst mér ég
kannast þar við einn af búðarsveinum kaup-
mannsins. Ég Iék eftir bestu getu hlutverk
það er ég liafði tekið að mér og opnaði vagn-
dyrnar. Þeir stigu inn en ég upp í mitt virðu-
lega sæti og svo var haldið af stað.
Þetta var koldimmt slagveðurskvöld í lok
septembermánaðar.
Við komum nú út í Hagalund án þess að
Ienda í neinum ævintýrum. Ég stöðvaði þar
hestana fyrir framan gistihúsið. Kaupmaður-
inn og bókarinn flýttu sér inn í húsið en ég
ók inn í skúrinn með „brauðbúðina" mína,
en svo voru þessir hestvagnar iðulega nefnd-
ir í gamla daga. Ég beið í skúrnum þvi að mig
langaði ekkert til að láta sjá mig í fjölmenni
íklæddan einkennisbúningi þeim er ég hafði
nú neyðst til að skrýðast til að geta leikið
hlutverk ökusveins.
Það mun hafa verið liðinn svo sem hálftími
er búðarþjónninn kom til mín með skipun
um að aka að dyraþrepum gistihússins.
„Þegar þú ert búinn að koma þangað með
vagninn geturðu farið inn í ölstofuna," bætti
hann við. „Þar geturðu fengið þér í staupinu
og brauðbita eða ölflösku efþér sýnist en þú
verður að hafa hraðann á því við verðum að
flýta okkur.“
Hann var rokinn áður en ég gat afjwkkaó
boðið. Við þvi mun hann heldur ekki hafa
búist.
Ég gekk aðeins inn í forsalinn til þess að
vera í hléi fvrir óveðrinu. Er ég var nýkom-
inn þangað heyrði ég fótatak efst í stiganum
sem Iá upp á loftið.
„Ertu nú viss um að ökumaðurinn sé inni í
salnum þarna niðri?" heyrði ég vefhaðar-
vörusalann spyrja.
,Já, herra minn,“ svaraði pilturinn, „og þar
veit ég að hann situr meðan dropi er eftir í
flöskunni og brauðmoli í bakkanum."
„Gott er það,“ rumdi í kaupmanni. „Við
sktilum þá leggja í að bera hana niður, hina
fögru mey.“
„Hana-nú,“ hugsaði ég. „Datt mér ekki í
hug að kvenmaður væri með í spilinu." En
einkennilegt fannst mér það. Fyrir það fyrsta
hvers vegna þurfti að beni „hina fögru mey“
niður og í öðru lagi hvers vegna var það
nauðsynlegt að ég sæti að snæðingi á meðan
sú athöfn færi fram? Ég smokraði mér út í
horn í ganginum, en þar var meira en
hálfdimmt.
Ég heyrði nú að þeir komu niður stigann,
svo hægt og hljóðlega sem þeim var unnt, og
báru á milli sín líkama sem hlaut að vera all-
þungur því að þeir blésu og stundu af erfiði.
Þeir gengu fram hjá horninu sem ég stóð í án
þess að veita mér athygli og niður tröppurn-
ar. Ég heyrði þá opna vagninn og loka hon-
um eftir nokkur andartök.
Síðan hlupu þeir léttstígir upp stigann,
hvísluðust á og flissuðu Iágt. Ég snaraðist út
að vagninum. Gluggarnir voru skrúfaðir upp
og tjöldin dregin fyrir. Það var að vísu nið-
dimmt inni í vagninum en ég þóttist þó geta
greint mannlega veru í aftursætinu með slá
yfir sér, hatt á höfði og slæðu fyrir andliti.
Hún sat þögul og grafkyrr.
„Mætti ég breiða hestverju undir fæturna á
yður?“ sagði ég í því skyni að afsaka frekju
rnína.
Ekkert svar. Ég ætlaði að fara að endurtaka
spurninguna en í því heyrði ég hávaða innan
úr húsinu svo ég lokaði dyrunum í skymdi og
nam staðar hjá hestunum og lét sem ég væri
að dútla við aktygin.
Herra F.d. og búðarsveinninn komu í ljós.
„Og þú fórst ekki inn í ölstofuna eins og ég
sagði þér,“ mælti hinn síðari við mig.
„Nei, ég var hvorki svangur né þyrstur,“
ansaði ég.
„Hvar hefur þú verið?"
„Eg labbaði hérna upp veginn."
„Nú, það er gott. Þú skalt fii ríflegt þjórté í
staðinn. Upp í sætið með þig og aktu svo til
bæjarins strax."
Við héldum nú lieim á leið. Ég nam staðar
hjá „bómunni". Þar fór ætíð fram tollskoðun.
Tveir tollþjónar nálguðust vagninn. Annar
þeirra hélt á Ijóskeri. Dyrnar voru opnaðar
og rannsóknin var þetta venjulega. Þeir þukl-
uðu \ eggi og gólf í vagninum.
„Heyrið þið, piltar góðir,“ sagði F.d. „Fyrir
alla muni gætið að því að vekja ekki konuna
mína... Henni varð snögglega illt á leiðinni
en nú hefúr hún sofhað til allrar guðs lukku."
„Konuna hans,“ hugsaði ég og það vökn-
uðu hjá mér ýmislegar umþenkingar.
Tolíverðirnir lokuðu vagninum og voru í
þann veginn að snúa baki við okkur.
„Heyrðu, vektu frúna," hvíslaði ég að þeim
sem var var nær mér. „Það gæti skeð að þú
iðraðist ekki efitir það.“
„Hinkraðu við,“ hrópaði hann aftur til mín.
Þeir skilja hálfkveðna vísu þessir karlar. Svo
opnuðu þeir vagninn að nýju.
„Hvað gengur nú á?“ spurði F.d. Mér fannst
ekki eins rólegur hreimur í röddinni og áður.
„Ég ætlaði aðeins að vita hvort frúna lang-
aði ekki t eitt vatnsglas," svaraði tollþjónninn
og fór að athuga vagninn betur.
„Vatnsglas?" svaraði F.d. „Nú, hún sefur
eins og ég sagði, og svo er...“
,Ja, hvert í heitasta," gall i þjóninunt. „Náð-
ug frúin hlýtur aö sofa svefninum langa fyrst
hún verður ekkert vör við að ég klíp hana í
fótinn."
Ég varö ekki var við að þessari athuga-
senid væri svarað.
„Herrarnir vildu nú ef til vill gera sér það
ómak að skreppa snöggvast út úr vagninum,"
mælti hinn tollheimtumaðurinn ósköp
hógvær. „Við skulum þá reyna að hressa upp
á frúna ef hún er veik.“
Ég leit til hliðar og fjarska sýndust mér
farþegar mínir eitthvað niðurdregnir þegar
þeir stigu út úr vagninum. Ég sá nú að toll-
þjónninn dró frúna svona sofandi út úr vagn-
inum og bar hana með aðstoð félaga síns inn
í varðstofúna að mér fannst án þess að sýna
persónu af liennar kyni tilhlýðilega virðingu.
Ég fór inn á eftir hinum. Tollstjóranum var
gert orð að koma. Og hann kom. Þetta var
34 VIKAN