Vikan - 28.01.1988, Blaðsíða 35

gamall maður með hvíta skeggbarta, hafði
verið höfuðsmaður í her hans hátignar. Fínn
maður, virðulegur og göfugmannlegur.
„Gott kvöld, herra F.d. Hvernig er heils-
an?“ hóf hann mál sitt. „Pað er verið að segja
mér að þér séuð búnir að fa yður aðra konu
alveg að yðar smekk og að svo liggi hún hér á
líkbörunum... Má ég votta yður dýpstu
sarnúð mína ... Ég skal nú þegar taka til við
krufningu á frúnni sálugu fý'rir hönd vísind-
anna og hinnar konunglegu tollþjónustu."
Hann gekk nú að stóru borði í varðstof-
unni en á það hafði kona vefnaðarvörusalans
verið lögð. Virtist hún vera hin gerðarlegasta
persóna en þögul og hreyfingarlaus var hún
sem fyrr.
„Fögur kona getur frúin naumast hafá
verið,“ hélt höfúðsmaðurinn áffam. „Hvað sé
ég; hún er neflaus. Ekki klæðir það vel...
hm, og hvorki munnur né augu heldur - nú,
það var nú kannski heppilegast fyrir mann-
inn hennar... Annars hefur hún óeðlilega
stórt höfuð... þar mætti koma fjársjóðum
fyrir... Nei, má ég nú trúa augunum? Knippl-
ingar, ósviknir knipplingar frá Brussel í stór-
um stíl... hefúr bara verið pjöttuð, ha, ha,
ha ... Þá komum við að brjóstunum ... Nei,
sjáið þið, sjáið þið ... allur barmurinn fúllur
af fegurstu úrum úr frönsku gulli... göfugt
hjarta sem bæði slær og gengur... Þá er það
maginn ... Drottinn minn dýri! Innyflin úr
dýrlegasta silki... silkisokkar nógir á allar
hinar ellefú þúsund meyjar... og fæturnir,
nei, viljið þið ekki gera það fyrir mig að líta
hér á! Er annars hægt að imynda sér glæsi-
legra silkiflauel, svart er það að vísu ... svart-
ir fætur! ha, ha, ha, hún var þá negri i aðra
ættina sú fagra frú ... hefúr að vísu ekkert að
segja... Guð gæfi að allar konur væru jafn
mikils virði og þessi og að allir handlæknar
hefðu eins mikið í aðra hönd og ég, vísindun-
um til verðugs ábata."
Meðan á þessu eintali stóð leystist líkami
ffúarinnar smám saman upp í fjöldann allan
af smáum og stórum pökkum sem voru auð-
vitað allir rannsakaðir.
Effir stundarbið eða svo og eftir að allar
nauðsynlegar reglur höfðu verið viðhafðar
var herra F.d. og bókara hans leyft að hverfa
af hólmi.
„Hvert á ég nú að fara?“ spurði ég.
„Farðu til helvítis," svaraði kaupmaðurinn
um leið og hann reikaði inn í vagninn.
„Allt í lagi, ég tek það svo að ég eigi að aka
herrunum heim til sín,“ ansaði ég og hottaði
á hestana.
Farþegar mínir stigu af heilu og höldnu
við húsdyr sínar en hvorutveggja gleymdu
þeir'aö bjóða mér góða nótt og rétta mér
þjórféð.
Ég hef sjaldan sofið betur en þá nótt því að
mér fánnst þeir eiga skilið grikkinn sem ég
gerði þeim. En ekki var þó vefhaðarvörusal-
inn gersneyddur mannlegum tilfinningum
eins og ég hafði áður leyft mér að halda því
það hef ég fyrir satt að seinni konu sína hafi
hann syrgt af innsta grunni hjarta síns.
Smásaga eftir
August Blanche.
Áður birt í
Vikunni
fyrir 50 árum
VIKAN 35