Vikan - 15.12.1938, Blaðsíða 5

Nr. 5, 1938
VIKAN
5
Svipir úr rfaglep lilli:
„Litli og Stóri-------------------------"
STBÁKARNIR á götunni kalla hann
dverginn — en gætna fólkið nefnir
hann bara: litla manninn að vestan.
I rúmt ár hefir hann trítlað hér um göt-
umar. Hvert sem hann fer glápa allir á
eftir honum með sama undrunar og með-
Þegar Guðbjöm stendur upp á háu borði getur
hann klappað á öxlina á Ólafi.
aumkunarsvipnum og segja ýmist hátt eða
í hljóði: Sá er nú ekki hár í loftinu.
En þó öllum finnist hann lítill og allir
virði hann fyrir sér, eins og óviðjafnanlegt
furðuverk smæðarinnar, þá trítlar hann
samt áfram í áttina að einu takmarki:
— framtíðar atvinnu.
Þetta litla furðuverk heitir Guðbjörn
Helgason. Hann er 17 ára gamall og annað
elzta barn foreldra sinna, hjónanna í
Unaðsdal í ísafjarðardjúpi. Þeim hjónum
hefir orðið 15 barna auðið og eru öll hin
kröftuglegustu, nema Guðbjöm. Hann
fæddist með beinkröm og var hin mesta
písl og heilsuleysingi fram á fermingar-
aldur. Þá tók hann að rakna úr rotinu,
hvað heilsuna snerti og er nú hinn hraust-
asti. En lítið tognaði úr vesalingnum —
og nú er hann aðeins 40 kíló á þyngd og
122 centímetra hár.
1 fyrra kom þessi smávaxni unglingur
hingað til Reykjavíkur með þeim einlæga
ásetningi að verða klæðskeri, hvað sem
hver segði. En hann fékk fljótt að kenna
á því, að hér í höfuðborginni láta menn
sig það furðulitlu skipta þó 40 kíló-
gramma maður berji í borðið og heimti að
verða klæðskeri.
Nóg framboð var af burðameiri unghng-
um — og þó það sé ekkert höfuðatriði
að klæðskerar séu mikhr vexti og sterkir,
þótti öllum litli maðurinn að vestan vera
alltof líitll.
Mánuð eftir mánuð gekk hann frá manni
til manns og hlýddi á fortölur hinna
reyndu, eins og allir, sem sækja að fjar-
lægu takmarki. Loks djarfaði til sólar á
himni áformanna, og Guðbjörn fékk vinnu
sem lærlingur á saumastofu einni hér í
bænum.
— Þá hef ég orðið glaðastur á minni
æfi, þegar ég fékk vinnuna — og nokkrum
dögum síðar náði hamingja mín hámarki,
er Vilmundur landlæknir útvegaði mér 400
króna námsstyrk. Fjögur hundruð krón-
ur, maður! Það eru mestu peningar, sem
ég hef haft handa á milli.
En svo kom það á daginn, sem
allir óttuðust — nema ég. Starf-
ið var mér ofraun. Ég var of
lítill og þróttlaus — og þegar
reynslumánuðirnir voru hðnir
hjá, var ég látinn fara og ráðið
frá að reyna nokkurntíma fram-
ar til að nema skraddaraiðn —
þá einu iðn, sem mig langaði til
að nema. Síðan ég man fyrst
eftir mér hef ég verið að búa
mig undir að verða skraddari,
er mér yxi fiskur um hrygg. Svo
fór það svona. Ég hef saumað
út og bróderað dúk við dúk í
mörg ár, og mér hefir verið sagt
og talin trú um, að það væri vel
gert. En hvað stoðar það, ef ég
get ekki fengið að sauma mig
inn í framtíðina og gegnum
lífið!
Ég fór hingað suður til að
geta unnið fyrir mér í framtíð-
inni — og síðan skraddarahug-
sjónin brast, ráða mér nú allir
til að nema úrsmíði, eða eitt-
hvert shkt og því líkt þýðingar-
laust pett! En ég er frábitinn
öllu vélafitli, og nú er eina von-
in að fá atvinnu sem innanbúð-
armaður eða rukkari. Það er
framtíðin.
— Skrifstofustörf ?
— Nei, ekki skrifstofustörf.
Það get ég ekki. Ég kann held-
ur ekkert til þeirra starfa. Fyrst
yrði ég að ganga í skóla — og
hver vill kosta mig í skóla?
Foreldrar mínir eru fátæir.
Fósturforeldrar mínir á Isafirði farlama
gamalmenni. Aðra á ég ekki að — nema
svo K. F. U. M. Ég borða í K. F. U. M.
og bý vestur í bæ — þangað til eitthvað
rætist úr fyrir mér. Og ég er ekki í nokkr-
um efa um, að þetta lagast alltsaman. Ég
er eins viss um það og að Ólafur lögreglu-
þjónn er hærri en ég. Guð er góður — og
guð hjálpar mér, af því ég er svo lítill.
Annars væri gaman að vera á hæð við
Ólaf.
Einu sinni dansaði ég töluvert og synti
mikið. En nú er ég steinhættur allri slíkri
léttúð síðan ég kom í K. F. U. M. — Læt
ég mér nú nægja að lesa „andlegar” bæk-
ur. Það er alveg jafn hollt fyrir unglinga
— kannske meira að segja miklu hollara.
Annars er ég þeirrar skoðunar, að ég hafi
styrkzt mikið og fengið heilsuna við að
iðka sund í Reykjanesskólanum. Þar synti
ég einu sinni þrjá kílómetra í einni lotu.
Ég gat vel stungið mér af háa brettinu —
og synt í kafi.
— Hvers munduð þér óska yður, ef þér
ættuð eina ósk?
— Þó mig langi mikið til að vera ögn
stærri en ég er, mundi ég sennilega ekki
óska þess. Heldur mundi ég óska eftir
framtíðar atvinnu sem klæðskeri. Það er
takmark lífsins að vera góður klæðskeri!
Ólafur Guðmundsson, lögregluþjónn, er 200 centimetrar á
hæð og 200 pund á þyngd.