Vikan - 15.12.1938, Blaðsíða 11

Nr. 5, 1938
VIKAN
11
— Hann er að koma, hrópaði Dolly
áköf, — ég ætla að hlaupa niður og
spyrja hann, hvað honum finnist.
Hún hljóp út, og ég gekk út að
glugganum og sá Ib koma gangandi
eftir garðstígnum. Hann var ljóm-
andi laglegur í grárri peysu og tígl-
óttum pokabuxum.
— Ástin mín, hvíslaði ég, þegar
ég horfði á hann. Síðan fór ég í bað-
sloppinn minn og fór á eftir Dolly.
Ég varð að biðja Ib um að fara með
henni í ferðina. En þegar ég kom til
þeirra, sá ég, að það var óþarfi. Þau
voru búin að ákveða að fara án mín.
— Stella mín! Okkur þykir mjög
leiðinlegt, að þú skulir ekki geta
komið með, sagði Ib, og mér fannst
hann segja það eins og hann hefði
orðið fyrir vonbrigðum. Hefði ég at-
hugað hann betur, mundi ég hafa
séð, að svo var alls ekki. Hann var
líkastur skóladreng, sem fær frí, þeg-
ar hann býst ekki við því.
Laus við allar áhyggjur horfði ég
á þau aka í burtu í litla, ljóta bíln-
um hans, — og fór síðan að hátta.
Á síðustu þrem árunum hefi ég
marg oft hugsað um það, hvering ég
gat verið svona róleg þenna dag.
Ég mátti vita, að hamingju minni
mundi vera lokið — þennan fagra
vordag.
En ég vissi það ekki! Áköf og
óþolinmóð beið ég eftir því, að þau
kæmu heim seinni hluta dagsins.
Ég fór á fætur, fór í fallegasta
kjólinn minn og stóð og veifaði til
þeirra, þegar bíllinn rann upp að hús-
inu. Ég heyrði þau koma þögul inn
í ganginn. Dolly hljóp beint upp í
herbergið sitt, og það þótti mér dá-
lítið grunsamlegt. En ég gleymdi því, þeg-
ar ég hljóp á móti Ib.
— Ég er búin að baka vöfflur fyrir þig
með kaffinu, sagði ég glaðlega, — en þegar
ég sá svipinn á honum, þagnaði ég fljótt.
Það varð þögn dálitla stund. Síðan hróp-
aði ég hrædd:
— Ib! Hvað er að?
Hann lagði- hamingju mína í rústir,
er hann stóð fyrir framan mig náfölur.
— Það er allt búið á milli okkar, Stella,
sagði hann. — Ég á við ást okkar. Ég
fer með Dolly í kvöld. Reyndu að gleyma
mér og finna hamingjuna hjá einhverjum
öðrum.
Augun í honum voru óeðlilega skær og
ljómandi, en hann horfði ekki framan í
mig.
— Það var allt of fagurt til að geta
haldizt, og ég er ekki verður þín. Hann
þagnaði.
— Það, sem þú heldur um mig, Stella,
er satt. Það var allt saman mér að kenna
— ekki henni
Ég stóð rétt hjá honum, en snerti hann
ekki. Það var alveg eins og eitthvað brysti
innan í mér, og ég fann hræðilega mikið
Viltu giftast mér, Stella, sagði hann
rólega í öllum hávaðanum.
og hann orðaði það sjálfur. Hann bauð
mér á dansleiki og hljómleika og kom mér
til að hlæja að fyndni sinni. Hann um-
gekkst mig með allri þeirri nærgætni, sem
gleður hjarta konunnar ósjálfrátt. Ég dáð-
ist að honum og virti hann fyrir þetta, en
elskaði hann ekki. Ég sagði honum frá Ib,
og hann vissi, að ég mundi elska þennan
unga, Ijóshærða mann, sem hafði eyðilagt
hamingju mína að eilífu. Og hann skildi
mig. Hann hugsar alltaf fyrst og fremst
um aðra.
Ég var búin að þekkja hann í eitt ár,
þegar hann bað mín. Það var á nýárs-
dansleik og við vorum að dansa. Allt í
einu hætti hljómsveitin að spila og það var
hrópað „miðnætti". Það varð dauðaþögn
andartak á meðan klukkurnar hringdu ný-
árið inn. Síðan var leikinn fjörugur vals,
og ég brosti framan í Helga, þegar ég
óskaði honum gleðilegs nýárs. Hann horfði
á mig.
Pramh. á bls. 20.
til. Ég glápti á hann; á hinar sterklegu,
sólbrenndu hendur, sem svo oft höfðu
strokið yfir hár mitt. Allt í einu hreyfð-
ust þær ósjálfrátt, eins og þær ætluðu að
grípa mig, — en duttu svo niður.
— Vertu sæl, sagði hann og flýtti sér í
burtu. Þá sá ég Dolly. Hún stóð í neðsta
stigaþrepinu.
Þarna hefir hún staðið og athugað okk-
ur. Hún brosti ekki, en það var samt eins
og hún brosti í laumi. Hún tók rólega undir
handleginn á Ib og þau leiddust út.
Ég hreyfði mig ekki í margar, margar
mínútur.
— Hann er farinn, sagði ég við sjálfa
mig. — Hann er farinn, og ég er ein eftir!
#
Þetta var fyrir þremur árum. Einu ári
síðar kynntist ég Helga. Hann er tíu árum
eldri en ég — rólegur maður með brún,
vingjarnleg augu og feimnislegt bros. —
Þegar ég hitti hann fyrst, hlýt ég að
hafa minnt hann á afturgöngu — föl og
grönn. Og þó að ég málaði varir mínar
eldrauðar, komu augun upp um mig. Þetta
sá Helgi, og fór að bisa við ,,að láta stjörn-
umar i augum mínum skína á ný“, eins