Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 7

Nr. 6, 1938
VIKAN
7
Annars var Julian Heath í ekkert góðu
skapi þenna dag. En honum þótti vænt
um, að menn hans sáu það ekki á honum,.
því raunar langaði hann mest af öllu til
að skæla eins og lítill drengur. Hann var
farinn að verða hræddur um, að hann
myndi missa kjarkinn.
Hann hafði verið heima í orlofi viku fyr-
ir jól, og honum þótti súrt í broti að þurfa
að fara til vígstöðvanna á Þorláksmessu.
Hann hafði alltaf verið heima á búgarði
f jölskyldunnar í Sussex á jólunum. Vegna
barnanna, yngri stystkina hans, átti líka
að vera jólatré núna — þrátt fyrir stríðið.
Julian stóð með móður sinni og elztu
systur sinni í stofunni, þar sem jólatréð
stóð skreytt og fullt af leikföngum.
— Ég kenni í brjósti um þig, drengur
minn, sagði móðir hans. — Þetta hlýtur
að líta út sem háð í þínum augum. En mér
finnst, að það þurfi ekki að koma niður á
börnunum, þó að það sé stríð.
— Nei, hamingjan góða, sagði Julian.
— Það þýðir ekkert að taka stríðið alvar-
lega. Það er líka eitthvað skringilegt við
það, ef vel er að gætt. Heyrðu — má ég
fá dálítið af trénu með mér? Ég hugsa,
að mínum mönnum þyki gaman að því.
Hann tók nokkrar flautur og munnhörp-
ur, tvær litlar trumbur og önnur hljóð-
færi, allt leikfong. Hann var með þetta í
böggli, þegar hann kvaddi Betty á Viktor-
íustöðinni.
— Vertu nú varkár, sagði Betty og
reyndi að láta ekkert á því bera, hvað hana
tók sárt að skilja við hann.
— Já, það skal ég gera, sagði Julian.
— Ég skipti alltaf um sokka, þegar ég
verð blautur í fæturna og svo skal ég hafa
hitapoka í rúminu mínu.
Betty fór að hlæja, þó henni
væri grátur í hug.
— Stríðið getur ekki staðið
mikið lengur, sagði hún og hló
djarflega.
Julian Heath var líka bjart-
sýnn.
— I þrjá mánuði enn, sagði
hann.
Þetta var í desember 1915.
Hvað eftir annað á leiðinni
til vígstöðvanna — það var far-
ið hratt yfir frá Folkestone til
Boulonge — varð Julian hugs-
að til böggulsins, sem hann var
með. Þessar munnhörpur mundu
áreiðanlega hressa þá í sprengi-
virkjunum í Hooge. Sjálfur gat
hann spilað á munnhörpu.
Reyndar gat hann spilað á
hvaða hljóðfæri sem var, ef
hann æfði sig í 10 mínútur, svo
góðum músikgáfum var hann
gæddur.
Birdseed, félagi hans, kunni
líka að spila. Stundum höfðu
þeir spilað á gaffla og skeiðar
í skotgröfunum. Trumbuhljóðið
framleiddu þeir með því að
berja stöfum í tóman kassa.
Þá spilaði Jago liðþjálfi forkunnarvel á
flautu — allt frá Tipperary upp í Ave
María. Vmsir hinna gátu líka leikið á hljóð-
færi, t. d. Widgery, sem gat spilað á tenn-
umar í sér með blýanti. Hann var snill-
ingur í því.
Þegar Julian kom til Hobge, var að-
fangadagur. Við og við var hleypt af skoti
til að minna á stríðið. Annars var hljótt.
Birdseed og Widgery voru í
sandpokavirkinu, þegar hann
kom. Það var sami óþefurinn af
klóri og blautri leðju. Þarna
stóð sami gamh kassinn, sem
var notaður fyrir borð. Á hon-
um stóðu kerti. En samkomu-
lagið á milli liðsforingjanna og
Heath liðsforingi gekk í broddi fylkingar og spilaði aftur:
„Heims um ból.“
upp sokkana sína, ef jólasveinninn kynni
að koma í gegnum reykháfinn.
— Þannig er mál með vexti, gamli vin-
ur, sagði Birdseed, — að við erum allir að
deyja úr heimþrá.
— Rólegir piltar, sagði Julian Heath. —
Hann gamli frændi ykkar er með jólagjafir
handa ykkur. Bíðið þið bara, þangað til
ég er búinn að taka þær upp. Það verða
engin vonbrigði fyrir ykkur. Það er beint
úr poka jólasveinsins.
Hann opnaði böggulinn og tók upp
munnhörpurnar, litla harmoniku, flauturn-
ar og tvær litlar trumbur.
— Nei, sko! hrópaði Birdseed, og augu
hans ljómuðu. — Ég er snillingur á svo-
leiðis hljóðfæri. Það er ekki til það lag,
hinna óbreyttu hermanna var a^sem ég get ekki spilað á munnhörpu.
ekki meira en svo gott. Það var ‘já — Kallið þið á Jago hðþjálfa og látið
búið að drepa Tomkins. Aðstoð-\Vjhann koma hingað, sagði Julian.
arforinginn hafði fengið skot í
gegnum lungun. Þetta hafði
skeð fyrir tveimur dögum. Síð-
an hafði allt verið rólegt. Það
var komið eins konar vopna-
hlé. Sjálft stórskotaliðið var
hætt að skjóta.
— Það er jólahátíðin, sagði
Birdseed djarflega.
— Hvað gengur að ykkur?
spurði Julian. — Ykkur langar
líklega ekki í sprengikúlumar ?
Þeim leið illa þarna í leðjunni
í Hooge á aðfangadagskvöld.
Birdseed var að hugsa um kær-
ustuna sína í Streatham. Her-
mennirnir voru daprir, því jólin
minnti þá á heimili sín og f jöl-
Og Jago liðþjálfi kom að vörmu spori.
— Spilaðu þá á hana, sagði Julian og
rétti honum flautuna.
Liðþjálfinn spilaði jólasálm af hreinustu
snilld.
— Eru fleiri hljóðfæraleikarar í sveit-
inni? spurði Heath liðsforingi.
Jago liðþjálfi þekkti sína menn. Einn
hafði áður fyrr leikið á lúður, annar á
flautu í hljómsveit kórdrengja. Og einn sló
tmmbu.
— Hann spilar ágætlega, sagði Jago lið-
þjálfi.
— Þetta er prýðilegt, sagði Julian. —
Nú skulum við skemmta Þjóðverjunum
dálítið.
Þannig hófust jólahljómleikarnir.
Fyrst var spilað „Heims um ból“. Heath
Hann stóð úti á miðju auðu svæðinu og söng „Annie Laurie“. skyldur. Tveir æringjar hengdu og Birdseed spiluðu á munnhörpur, Jago