Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 8

8
VIK AN
Nr. 6, 1938
á flautuna og trumbuleikarinn á tvær
barnatrumbur, Frá skotgröfunum heyrð-
ust dynjandi fagnaðaróp.
Liðsforingjarnir og hermennirnir í fylk-
ingunni voru yfir sig hrifnir.
— Annað vers, sagði Julian Heath.
Þeir spiluðu annað vers og félagarnir
tóku undir.
Það var nóg að syngja tvö vers af þess-
um sálmi. Heath liðsforingi, hljómsveitar-
stjórinn, tilkynnti næsta sálm og byrjaði
að spila: „I Betlehem er barn oss fætt.“
Þegar þeir höfðu spilað þennan sálm,
dundu ný fagnaðaróp frá mönnunum í
skotgröfunum, sem þá og þegar bjuggust
við dauða sínum.
Allt í einu kom dálítið undarlegt fyrir.
Julian Heath varð þess fyrst var — —
Fagnaðaróp frá óvinunum.
— Þetta tekst vel, sagði Julian. — Vin-
um okkar, óvinunum, virðist falla þetta
vel. Heyrðuð þið, að þeir hrópuðu húrra?
— Nú skulum við spila eitthvað fjör-
ugt., sagði Birdseed, sem var yfir sig hrif-
inn. — Hvað segið þið um þennan.
Allir tóku undir. Söngurinn og hljóð-
færaslátturinn barst yfir auða svæðið og
aftur var því tekið með dynjandi faðnað-
arlátum. Þeir lágu allir á gægjum bak við
grænu sandpokana.
— Nú er tækifæri fyrir þá að skjóta,
sagði Jago liðþjálfi og sló væt-
una úr flautunni sinni.
— Sjáið þið langa slánann
þarna, sem ber við sjóndeildar-
hringinn.
Þegar þeir höfðu
spilað' einn jólasálm í
viðbót, virtist stríðinu
við Hooge vera lokið.
Mennirnir birtust báð-
um megin við auða
svæðið. Tinar konung-
legu riffilskyttur höll-
uðu sér yfir virkisgarð-
inn eins og þeir stæðu
á Putneybrúnni og væru
að horfa á kappróður.
Bæheimsbúar sátu á
grænu sandpokunum og
veifuðu og sungu. Einn
þeirra gekk rólega út á
auða svæðið. Það var
hái sláninn, sem Jago
liðþjálfi hafði tekið eft-
ir. Hann staðnæmdist
úti á miðju auða svæð-
inu, aleinn og hrópaði
eitthvað til Bretanna.
Þeir hlustuðu og hann
kallaði aftur.
Jago liðþjálfi var drepinn,
þegar varpljósin blossuðu
upp frá Þjóðverjunum.
— Spilið þið Annie Laurie!
— Nú hefi ég aldrei —• !
hrópaði Birdseed.
— Við skulum gera það,
sagði Julian. — Þetta ætlar að
verða vinsamlegasta sarnkoma.
Byrjum, piltar! Annie Laurie
— með tilfinningu!
Þeir spiluðu gamla sönginn,
og langi sláninn stóð- úti á
miðju auða svæðinu og söng
dásamlega. Hann hafði falleg-
an tenór, skæran, blíðan og
hrífandi.
Julian Heath, sem var stór, söngelskur
drengur, 20 ára að aldri, varð stórhrifinn.
Hann hafði aldrei heyrt neinn syngja
„Annie Laurie“ svona vel. Honum fannst
eitthvað guðdómlegt við það. Það var eins
og að heyra ástarsöng í helvíti.
Nú urðu faðnarlætin mest hjá Bretun-
um.
Söngvarinn á auða svæðinu bað' um ann-
að lag.
Þá kom dálítið fyrir aftur. Það kom al-
veg óvænt. Hermennirnir tóku að flytja
sig nær, báðum megin við auða svæðið.
Fyrst einn, tveir eða þrír —• síðan heilir
hópar.
— Komið, komið, hrópaði Julian. — Það
er aðfangadagskvöld. Við kærum okkur
kollótta um stríðið. Við skulum fara yfir
til þeirra og gefa þeim eitthvað gott.
Heath liðsforingi gekk í broddi fylking-
ar út á auða svæðið og spilaði aftur „Heims
um ból“,
Bæheimsbúar komu á móti, syngjandi
og veifandi.
Örfáum mínútum síðar klöppuðu. menn-
irnir, sem samkvæmt lögum stríðsins voru
svarnir óvinir, á axlir hvers annars. Ensk-
ir og þýzkir hermenn skiptust á gjöfum,
hlógu og töluðu á ýmsum tungumálum.
Julian Heath stóð allt í einu augliti til
auglits við háa manninn, unga, sem hafði
sungið „Annie Laurie“.
— Gleðileg jól, sagði bæheimski liðs-
foringinn.
— Sömuleiðis, gamli vinur, sagði Julian
vingjarnlega. — Hvernig stendur á því,
að þér talið ensku svona vel og kunnið
sönginn um Annie Laurie“ og allt það?
Framh. á bls. 28.
Heath liðforingi tók í hann.
— Það er aðfangadagur í dag, dreng-
ur minn, — mundu það. Friður á jörðu
og vellíðan hjá mönnunum.
— Mér þykir að þeir séu farnir að vera
nokkuð léttúðugir, hvíslaði Birdseed. —
Þeir klifra yfir virkið. Heldur þú ekki, að
við ættum að hætta?
— Nei, þú getur reitt þig á, að það ger-
um við ekki, svaraði Julian. — Nú erum
við fyrst að byrja.