Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 15

Nr. 6, 1938
VIKAN
15
HERMANN WILDENVEY:
Dísa í Felli.
IJti um grænan byggðarboga
bæi grillir, hóla og múga,
meðan norðurljós í loga
lágnótt djúpa gulli brúa.
Fljótið speglar fleti gljáum
fjöllin, skýin, stjörnuljósin,
bugðast hægt í hlykkjum smáum,
hverfur loks í fjarðarósinn.
Marrar hljótt á malarsandi.
Mjúkleg spor á elfurhleinum.
Ýtt er báti út frá landi,
urgar kjalarjárn á steinum.
Dísa á Felli fer í bátinn,
fljóta lætur niður ána.
Dísa snöktir . . . Gegnum grátinn
glóir brún á hálfum mána.
Dísa á æfi ósköp þunga.
Unnustinn, sem var hjá smiðnum,
fældist kvak um klerk og unga
— kom sér brott að degi liðnum.
Og í bátnum svölun sinna
sorga hún leitar, vot um brána,
oft, er hálfur, meira og minna,
máninn skimar niðr á ána.
Dísu eltir ólán bara,
en við bátsferð léttir grátnum.
. . . Þar til hún á heimsborgara
hæfan til að stýra bátnum . . .
Magnús Ásgeirsson.
Ingimundur krókur mætti bónda á
Öskjuhlíð með nokkra hesta í taumi, á leið
til Reykjavíkur. Nautshúð var á milli
klyfja, bundin við boga.
Ingimundi leizt vel á húðina, skar á
bandið og fór með hana. Þegar bóndinn
lítur aftur, sér hann, að húðin er horfin
og dettur strax í hug, að Ingimundur muni
hafa stolið húðinni. Hann snýr því við og
nær Ingimundi, tekur af honum húðina og
íiúðskammar hann fyrir tiltækið.
Ingimundur svarar engu, þar til hann
segir rólega: „Hvaða ósköp liggur illa á
þér, maður. Mér fyndist nú, að þú megir
vera harðánægður að vera svo stálhepp-
inn að fá húðina aftur.“
* ?
Kennari yfirheyrir dreng í eðlisfræði, og
spurði hann meðal annars um verkanir hit-
ans á hlutina. Drengurinn svarar því, að
hitinn þenji þá út, en kuldinn minnki þá.
„Rétt er það,“ segir kennarinn.
Við þetta verður drengur svo hreykinn,
að hann vill sýna kunnáttu sína betur og
bætir við. „Þess vegna eru dagarnir svo
langir á sumrin í hitanum, en stuttir á
veturna í kuldanum.“
Læknirinn: Hvernig líður honum Guð-
mundi ?
Bóndinn: Hann er mesti aumingi.
Læknirinn: Það þyrfti að taka lungun
úr honum og setja ný í staðinn.
Bóndinn: Getur nokkur gert það hér á
landi ?
Læknirinn: Nei! Ég sagði þetta í
spaugi.
Bóndinn: Ja — en — gætu þeir ekki
gert það utan lands, ef hann sigldi.
„Aldrei hefi ég orðið svo aumur,“ sagði
karlinn, „að ég hafi misst vitleysuna —
-----vitið, ætlaði ég að segja.“
*
Gestur kom rétt í því að setjast átti til
miðdegisverðar með þá fregn, að móðir
húsfreyjunnar væri ný dáin.
Franz litli, sem var orðinn svangur,
segir þá: „Pabbi minn, þurfum við að
gráta strax, getur það ekki beðið þangað
til að búið er að borða?“
Hún: Eigið þér fátæka ættingja!
Hann: Enga, sem ég þekki.
Hún: En ríka?
Hann: Enga, sem þekkja mig.
#
Sonurinn: Ef ég væri guð, þá skyldi ég
láta koma þurrk, svo að allt heyið okkar
þornaði.
Móðirin: Já, ekki held ég, að þig vanti
gáfurnar til þess, elskan mín, nóg ertu
greindur. En það gengur svona. Það hefir
ekki átt fyrir þér að liggja.
Forsíðumynd þessa blaðs tók Edvard Sigurgeirs-
son, ljósmyndasmiður á Akureyri.