Vikan - 22.12.1938, Blaðsíða 25
Nr. 6, 1938
VIKAN
25
Séð gegnum skráargatid.
Barnasaga eftir Caja Boesen.
EIGINLEGA hófust jólin 1. desember.
Börnin vissu það og voru alveg eirð-
arlaus, þangað til mamma þeirra
kom inn í barnaherbergið með jólabjöll-
una og bókina.
— Mamma, hvernig á bandið í bjöllunni
að vera á litin núna?
— Mamma, má ég hengja hana upp?
Ég næ vel, bara ef ég tylli mér á tá.
— Mamma, er það alveg satt, að jólin
séu að koma?
Móðir þeirra brosti góðlátlega. Síðan
sótti hún öskjuna með bandhnyklunum. Á
hverju ári var sett nýtt band í bjölluna.
— Nú koma jólin bráðum, sagði litla
stúlkan hlæjandi. — Eftir tuttugu og f jóra
daga. Ó, mamma, heldur þú að ég fái
sleðann ?
— Lólate, sagði litli snáðinn. Hann var
að byrja að tala og mundi ekkert eftir
jólunum í fyrra, en hermdi aðeins eftir
eldri stystkinunum.
Mamma þeirra var setzt og búin að opna
bókina. Það var sagan um „Jólin hans
Péturs litla“. Hún var lesin í rökkrinu á
hverjum einasta degi frá því að jólabjallan
var hengd upp í barnaherberginu og þang-
að til á aðfangadagskvöld. Og þó börnin
kynnu hvert einasta orð utan að, þá vildu
þau um fram allt
heyra hana aftur og
aftur.
— Nú finnst mér
gaman .... las
móðir þeirra. Rödd
hennar var svo hlý
og lifandi, að börn-
unum fannst reglu-
lega gaman. Enginn
gat lesið eins og
mamma. Og þegar
hún kom þar að, er
Anders fór að kaupa
jólagjafirnar, höll-
uðu börnin ljósu
kollunum að henni.
— 0, ég má fara
með þér, mamma?
— Mamma, nú
má ég fara fyrst.
— Mig, æpti litli
snáðinn, sem hafði
þó enga hugmynd
um, hvað verið var
að tala.
Stúlkan fékk að
fara fyrst, og dreng-
urinn varð að sætta
sig við að bíða til
Vísarnir þokast ekkert áfram,
sagði litla stúlkan.
0
TTSO
Þarna stóð jólatréo í allri sinni dýrð og beið þess, að börnin dönsuðu í
kring um sig.
til morguns. —
Mamma kyssti
litla snáðann, og
þá var hann
ánægður . . .
Það var alveg
eins og loftið í
barnherberginu
hefði breytzt. —
Börnunum kom
aldrei illa saman,
og á hverjum
degi gerðust ný
æfintýri. — Jóla-
trésskrautið, sem
var í stórum, ryk-
ugum öskjum
uppi á háalofti,
var lagfært og
hengt upp á band,
svo að börnin
gætu dáðst al-
mennilega að því.
Svo voru pabbi
og mamma líka
farin að tala
skringilega við
borðið. Þetta var
allt svo gaman.
Börnin hlustuðu
og reyndu að
geta, en pabbi og
mamma hlóu að
ákafa þeirra.
Síðustu kvöldin varð litla stúlkan að
sitja og snúa bakinu í borðið í barnaher-
berginu, meðan hún var að ljúka við vasa-
klútinn, sem hún ætlaði að gefa mömmu
sinni. Snéri hún bakinu í borðið, gat móðir
hennar alls ekki séð, hvað hún var að
gera.
En það bezta við mömmu var, hvað hún
gleymdi öllu fljótt. Drengurinn átti svo
bágt með að þegja. Hann gat varla þagað
yfir leyndarmáli. Hann var búinn að sýna
mömmu öskjuna, sem hann ætlaði að gefa
henni. Mamma hafði dáðst að henni, en
svo iðraðist hann eftir að hafa sýnt henni
öskjuna, og lýsti því yfir klökkur, að hann
hefði ekki hugmynd um, hvernig hann ætti
að komast yfir nýja jólagjöf handa henni.
Þá sagðist mamma hafa steingleymt, hvað
væri í öskjunni. Hún hefði svo mikið að
gera, og — jú annars, var það ekki eitt-
hvað stórt, kringlótt og mjúkt, sem sagði
,,rab-rab“.
Drengurinn fór að hlæja, og daginn eft-
ir var mamma búin að steingleyma því, að
hann hefði sýnt henni nokkuð . . .
0, ætluðu jólin aldrei að koma . . .
Fyrst þurfti að baka, síðan kom hangi-
kjötið frá Ölafi frænda, og síðast fengu
þau jólafríið í skólanum . . .
Sjálfur aðfangadagurinn var hræðilega
lengi að líða . . .
— Vísamir þokast ekkert áfram, sagði
litla stúlkan. Systkinin sátu í neðsta