Vikan - 13.11.1941, Side 5
VIKAN, nr. 46, 1941
5
i nnc i fthnnm
SMÁSAGA eltir VIRGINIA DALE
lhiio i nHomm
Ungfrú Price, sem hafði verið í sokka-
deildinni í fjölda mörg ár, hat^ði
konu Guy Farr. ,,Hvað hefir hún
gert þér?“ spúrði ein af stúlkunum í
hanzkadeildinni. ,,Hún gæti ekkert gert
mér,“ svaraði ungfrú Grice þungbúin á
svip. ,,Ég tilheyri ekki hennar stétt. Ég er
aðeins búðarstúlka."
Allir, nema ungfrú Price, kepptust um
að sjá frú Farr og einkum, ef Guy var með
henni. Ungfrú Price leit aldrei við þeim.
Það var samt ekki af því að frú Farr væri
merkileg með sig. Hún var að vísu mjög
fín og glæsileg, en alltaf mjög alúðleg við
alla. Fyrst eftir að hún giftist, keypti hún
alltaf sokka af ungfrú Price. En svipur
ungfrú Price var alltaf eins og hún vildi
segja: „Gætið þér að sjálfri yður og skiptið
yður ekki af mér.“
Guy hafði verið heldur laus í rásinni,
áður en hann kvæntist. Hann fór út með
einni stúlku í dag og annari á morgun.
Yfirleitt gátu stúlkurnar, sem unnu í verzl-
unarhúsi föður hans, ekki kvartað undan,
að hann veitti þeim ekki athygli, og hann
var heldur ekki strangur húsbóndi við þær.
Jafnvel enn þann dag í dag reyndu þær
að fá hann til við sig og vildu ekki trúa,
að hann hefði fundið „hina einu sönnu
ást“ í hjónabandinu. En hann var nú aðal-
lega við verksmiðju föður síns og gaf þeim
ekkert færi á sér.
*
„Það verður aldrei nein af stúlkunum úr
búðinni, sem hreppir hann, ef hann giftir
sig,“ hafði ungfrú Price sagt fyrir tveim-
ur árum. Allir vissu, að þegar Guy Farr
var ekki með einhverri búðarstúlknanna á
veitingahúsum, þá var hann á skemmtisigl-
ingu hjá Bar Harbor með ungfrú Farns-
worth. „Hún getur borið höfuðið hátt,“
hafði rauðhærða búðarstúlkan einu sinni
sagt. „Hún veit, að hún muni fá hann að
lokum. Það er sagt, að feður þeirra hafi
ákveðið það fyrir löngu.“
Ungfrú Price þurfti ekki annað en heyra
nafnið Guy Farr nefnt, þá mundi hún eftir
Molly litlu Cade. Jafnvel nú eftir tvö ár
sá hún Molly fyrir sér, hvernig hún hafði
grátið þann dag. ,,Ég gerði allt, sem ég
gat fyrir hana,“ var ungfrú Price vön að
segja við sjálfa sig.
Ungar. stúlkur höguðu sér kjánalega.
Ungfrú Price hafði neyðst til að senda
Molly heim þann dag, því að tárin runnu
viðstöðulaust niður föla vanga hennar.
Ungfrú Price hafði farið til Molly um
kvöldið eftir að búið var að loka búðinni,
þrátt fyrir þreytuverkina í fótunum. Molly
var enn fölari en áður. Ógurlegur hiti var
í herbergi hennar þennan milda ágústdag.
Ungfrú Price sá, að Molly mundi ekki hafa
gert neitt annað en fara í bað, síðan hún
kom heim. „Hefir þú ekki borðað?“ spurði
hún.
Molly hristi höfuðið. Hún vildi ekki
viðurkenna, að hún hefði ekki þorað að
fara út, ef ske kynni, að Guy hringdi á
meðan.
„Molly, þú hagar þér mjög barnalega.
Ég veit ekki, hvers vegna mig tekur svona
sárt til þín. En mér fellur svo illa, að þú
skulir ekki gera þér ljóst —.“
„Ég veit, að þú vilt mér vel, en þú skilur
mig ekki,“ sagði Molly aumingjalega.
„Ég veit, að þú ert í stöðugum bíltúrum
með Guy Farr og ert í þann veginn að eyði-
leggja alla von um, að líf þitt geti orðið
hamingjusamt. Hvað heldur þú, að geti
orðið úr þessu milli þín og auðugs manns
eins og Guy? Hann leikur sér að þér, það
er allt og sumt. Reyndu að skilja það, áður
en það er of seint og þú missir þennan
Harry, eða hvað hann heitir.“
„Guy og ég ökum aðeins í bílnum, nem-
um svo ef til vill staðar við lygnt vatn og
borðum kvöldverð —“. Molly þagnaði og
óskaði, að síminn hringdi.
„Molly, ertu sannfærð um, að hann
Harry þinn viti ekki um þetta?“
„Hann er ekki „Harry minn“.“ '
„Hann ætti að vera það! Þú skemmtir
þér vel með honum, áður en Guy sá þig
í búðinni, var það ekki?“
„Jú, en —“
„Hlustaðu nú á, Molly. Harry er af sömu
stétt og þú. Hann er snotur, kurteis piltur
og hefir sæmilega stöðu. Honum er þetta
alvara. Þegar piltar eins og hann veita
einni stúlku meiri athygli en öðrum, þá
hafa þeir giftingu í huga. Ef til vill er það
af því, að þeir fátæku hafa ekki tíma til
að vera kærulausir. Ríkir menn eins og
Guy eru öðruvísi. Hann —“
„Hættu, gerðu það fyrir mig!“ (Hann
hafði ekki hringt í meira en viku).
Ungfrú Price horfði með samúð á Molly
Cade.
„Guy Farr meinar ekkert með þessu.
Það er kannske erfitt fyrir þig, en það er
satt.“
Ungfrú Price sá augu Molly fyllast tár-
um.
„Þú ert ekkert betri en hinar stúlkurn-
ar, sem hann fer út með. Hann lætur ekki
einu sinni sjá sig á opinberum stöðum með
þér,“ hélt ungfrú Price áfram. „Þú ert
sjálfsagt ekki nógu falleg. Hann tekur þig
í búð föður síns og ekur með þig í laumi.
Segir það þér ekkert? Þú veizt — og allir
vita um stúlkuna í Bar Harbor.“
„Mér nægir, ef ég má aðeins vera með
honum. Aðeins ofurlítinn tíma. Það er mér
nóg.“
,,Nei.“ Hún horfði á vegginn og hugsaði
til herbergisins síns, sem var mjög líkt
þessu herbergi. Hún þekkti daglegt líf ótal
kvenna, sem unnu úti, komu dauðþreyttar
heim í einmanaleg herbergi og borðuðu
eitthvert snarl og þurftu svo að þvo,
pressa og stoppa.
„Nei,“ endurtók hún, „það er ekki nóg.
Einhvern góðan veðurdag hættir Guy Farr
að ganga fram hjá borðinu okkar. Hann
hættir að hringja, vegna þess að þú segir
nei við kröfum hans. Ég vona, að þú segir
nei!“ Hún horfði fast á Molly Cade. „Ef
þú gerir það ekki, verður hann leiður á
þér á nokkrum vikum og snýr sér aftur
að stúlkum úr sinni stétt. Þá verður þú
búin að missa Harry. Þú neyðist til að lifa
því, sem eftir er af lífinu í þessu herbergi,
í stað þess að eignast gott heimili með
pilti eins og Harry.
„Ég elska Guy,“ hvíslaði Molly.
„Hefir hann nokkurn tíma sagst elska
þig? Hefir hann lofað þér nokkru?“
,,Ó, nei, nei, nei! En —“
„Stóri bíllinn hefir stigið þér til höfuðs,
og þú ert hrifin af Guy, af því að hann er
sonur mannsins, sem á verzlunarhúsið.“
„Ég mundi elska hann, þótt hann ætti
ekki tvo aura til eigu sinni.“
Ungfrú Price stóð upp.
„Ég vorkenni þér, Molly. En þú verður
auðvitað að gera eins og þér finnst bezt.
Þó er ég sannfærð um, að þegar þú kemst
að, hve rétt ég hefi fyrir mér, munt þú
verða enn leiðari en fyrr.“
Molly reyndi að stöðva grátinn, þegar
ungfrú Price var farin. Hún lá á rúminu
og gat ekki trúað, að ungfrú Price hefði
á réttu að standa. Hún hlustaði eftir, hvort
síminn hringdi ekki, en enginn kallaði:
„Sími til þín, Molly.“ Tvisvar var hringt
og hjarta hennar tók viðbragð, en það var
til einhvers annars. Hann hafði ekki hringt
síðan á mánudag. Var það þá allt búið?“
Hugur hennar reikaði. Hún minntist
margra stunda, sem hún hafði verið með
Guy. Hún fann öxl hans við öxl sína. Hún
mundi eftir glaðværa hlátrinum hans, þeg-
ar hann sagði: „Við lifum aðeins einu
sinni.“
Klukkan var orðin níu, þegar Molly stóð
upp og gekk út að glugganum. Hún reyndi
að hugsa um Harry. Hún gerði við lykkju-
fall, sem hafði komið á sokkinn hennar, og
hugsaði sem svo, að ungfrú Farnsworth
þyrfti áreiðanlega aldrei að gera við
lykkjuföll.
Síminn hringdi. Molly spratt á fætur og
vonarneistinn varð að báli. Húsmóðirin
kallaði: „Síminn, Molly.“ Molly þaut niður
með sokkinn í hendinni og varð að styðja
sig við vegginn, þegar hún sagði „Halló.“
„Halló, Molly. Þetta er Harry.“
Ó'“
„Hvað gengur að?“ Ertu þarna?“
„Ég — já, ég er hér.“
„Það er líklega eitthvað að símanum, ég
get varla heyrt til þín.“
„Ég —“
Framhald á bls. 14.