Vikan - 13.11.1941, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 46, 1941
,Cocktail‘ stúlkan.
Stutt framhaldssaga eftir May Christie.
Hann flýtti sér heim og sá þá lækni og hjúkr-
unarkonu. Læknirinn sagði honum stuttur í
spuna, hvernig ástatt væri fyrir konu hans, og
undir þeim kringumstæðum hefði verið glæp-
samlega barnalegt af henni að kasta sér af háa
pallinum.
Henry var bæði undrandi og særður, yfir að
Virginía skyldi hafa haldið þessu leyndu fyrir
honum. Honum var sagt, að það yrði að skera
hana strax upp.
Þetta var einkennilega æsandi dagur. Um
eftirmiðdagnin birtu blöðin frásagnir um þjófn-
aðinn í veizlunni í húsi Van Tyle. Blaðamenn
komu þangað. 1 kvöldblöðunum kom nákvæm
lýsing á drykkjuveizlunni, sem hafði staðið fram
undir morgun.
Þann dag kom líka fréttin um giftingu Chotty
og Leftys!
-Eftir því sem dagarnir liðu náði Virginia sér
smátt og smátt. Þegar læknirinn kom í, sein-
asta sinni til hennar, varð hann að færa henni
sorglega fregn: „Sennilega getið þér aldrei átt
barn héðan í frá,“ sagði hann hægt.
Hún fölnaði. Hún spurði hann kvíðafull í flýti
nokkurra spurninga. Það var þá satt! Allt var
þetta vegna kæruleysis hennar sjálfrar. Þetta
var hefndin fyrir að kasta sér svona út í þetta
svokallaða samkvæmislíf — fyrir að hlusta á
Júlíu — fyrir að láta þetta eigingjama fólk ná
tökum á sér.
Og hvað mundi Henry segja, ef hann vissi
þetta? Mundi hann snúa baki við henni? Hún
gat ekki fengið sjálfa sig til að segja honum
það.
*
„Svo að þú giftist honum þá samt sem áður,“
sagði Virginía við vinkonu sína frá Kentucky,
sem hafði komið til hennar fyrsta daginn, er
Virginía gat tekið á móti henni eftir veikindin.
„Innst inni elskaðir þú Iæfty alltaf, enda þótt
þú daðraðir hræðilega mikið.“
„Áreiðanlega! Og ég vissi það ekki sjálf, fyrr
en hann dró mig burtu úr veizlunni! Ó, þá man
ég eftir því — Veiztu, að þeir tóku Dario fastan í
morgun?“ Augu Chotty urðu kringlótt. Hún varð
eins og lítið barn, sem skammast sín, á svipinn.
Var það ekki hún, sem hafði fyrst komið
Dario í kynni við fólkið í þessu húsj? Þetta var
í raun og veru allt henni að kenna, af því að
hún hafði farið að skipta sér af honum í lest-
inni ....
„Henry sagði mér það,“ sagði Virginía kyrr-
látlega. „Ég býst við, að við getum náð ein-
hverju af skartgripunum aftur. Perlumar mínar
hafa þegar fundizt."
Chotty sagði mjög hugsandi: „Ó, Ginny, en
hvað við höfum verið heimskar!"
En Virginía svaraði ekki. Það var eins og
rýtingur stæði í gegnum hjarta hennar, þegar
hún hugsaði um, hvað Henry hafði breytzt, síð-
an þau giftust ....
Hverjum var það að kenna? Var það henni
að kenna? Eða honum? Eða var það kunningj-
unum.á Park Avenue að kenna?
Peningamál Henrys voru heldur ekki í góðu lagi.
Gamall viðskiptavinur hans, Willy Krass, hafði
snúið við honum bakinu, þegar hahn þurfti mest á
honum að halda, og neitaði að hjálpa honum.
Henry vissi ekki, hvern þátt Júlía átti í því •—•
hann vissi ekki um hefndarhug Júliu.
Hann lét Virginíu ekki vita neitt um þetta og
hún, sem var óhamingjusöm yfir veggnum, sem
hafði risið upp á milli þeirra og yfir að geta
aldrei eignast börn — reyndi stöðugt að skemmta
sér meira og meira til að gleyma. Hún var
þekkt sem ein af fallegustu og hæfustu sam-
kvæmiskonum í New York. Og þó var hjarta
hennar sem eyðimörk.
Hún hélt að Henry væri sér ótrúr, því að hún
hafði aldrei gleymt skeytinu frá „Dolly“. Hún
reyndi því að breiða yfir tilfinningar sínar með
gamanyrðum og kátínu.
Ef til vill hefir það verið hjartakvöl hennar,
sem mýkti móður náttúru. Það var seint um
haustkvöld, þegar vindurinn feykti laufinu fyrir
utan gluggann, að Virginía sagði Henry hreykin
frá leyndarmáli sinu.
Strax næsta dag náði Henry í lækninn, sem
hafði sagt, að það mundi kosta Virginíu lífið, ef
hún ætti nokkurn tíma barn ....
Henry var mjög órólegur yfir þessum fregnum.
En ró Virginíu sefaði hann ofurlítið. Hún sagði,
að jafnvel beztu læknum gæti skjátlast — að
hún vissi, að nú mundi allt ganga vel.
Hvað konur gátu verið undursamlegar! Hvað
þær gátu verið hughraustar! Gamla ástin hans
til Virginíu margfaldaðist.
Nú gekk líka betur með fjármálin, enda þótt
margra-milljóna draumurinn hefði leystst upp og
orðið að engu.
Júlia kom nú sjaldan heim til þeirra, en í stað
þess reyndi hún að teyma Henry burtu frá heim-
ili sínu. En hún komst ekkert með hann. Hún
varð viti sínu fjær af reiði yfir því.
Hún reyndi að hafa áhrif á Virginiu, sem nú
mátti ekki verða æst eða áhyggjufull. En
Virginía hugsaði ekki um neitt annað en það,
sem í vændum var og. hvorki heyrði eða skildi
það, sem Júlía var að gefa í skyn.
„Mig langar til að Henry komi með mér á
Listamanna-dansleikinn í Waldorf Astoria í næstu
viku. Hann var alltaf vanur að fara með mér
þangað. Einu sinn vorum við eins og Indíána-
höfðingi og kona hans. 1 annað sinn eins og
offursti og kona hans. Er þér ekki sama, þótt
ég fái hann lánaðan, Virginía?"
„Ef Henry vill fara, þá má hann það auðvitað.
Hann er algjörlega frjáls," svaraði Virginía
rólega.
En Henry neitaði algjörlega að yfirgefa konu
sína til að fara með Júlíu.
Nú fór að kvisast meðal kunningjanna, að
Júlía eyddi tímanum til einskis í að ná í Henry,
og að hún gerði sjálfa slg aðeins hlægilega með
því. Dag nokkurn talaði frú De Peyster Fish
alvarlega við hana.
„Tíminn stendur ekki kyrr, góða mín. Þú ert að
fást við rangan hlut. Það er ekki rétt af þér
að eyða öllum tíma þínum í kvænta menn, enda
þótt ég viðurkenni að Henry sé mjög þess
verður."
Júlía varð æfareið, einkum af að heyra sann-
leikannn og vita, að henni varð ekkert ágengt.
„O, við vitum líklega öll um þennan hræðilega
litla karl, Willy Krass!“ fullvissaði frú De
Peyster Fish hana kuldalega. „Samband þitt við
hann, er ekkert leyndarmál lengur, Júlía. Ég
er einlæg vinkona þín. Ég skipti mér ekki af
því, sem þú gerir, en þú ert i þann veginn að
eyðjleggja alla möguleika á að giftast, væna
mín!“ ‘
Júlía fór beinaleið úr ,,bridge“-boði frú De
Peyster Fish til Virginíu í þeim einlæga ásetningi
að særa hana og gera síðustu tilraunina til að
eyðileggja hjónaband hennar og Henrys.
*
Klukkan var sex. Þernan sagði Júlíu að hús-
móðir sín, frú Van Tyle, væri sofandi. Það mátti
ekki vekja hana fyrr en um kvöldmat.
„Kveikið þér þá á arninum. Ég ætla að bíða
þangað til herra Van Tyle kemur heim.“ Og
Júlía kveikti á lampa, púðraði sig fyrir framan
stóra spegilinn, lagaði hattinn sinn, málaði á
sér varirnar og settist. Hún gætti þess vel að
setjast þannig, að hún væri sem glæsilegust og
lampaljósið bak við hana fékk hár hennar til
að skína sem gull.
Henry þurfti að depla augunum tvisvar, þegar
hann kom inn í hálfdimmt herbergið, áður en
hann þekkti Júlíu.
En hún var falleg, satt var það. Það snarkaði
í eldinum — og ilmvatnið, sem Júlía notaði, þessi
gamalkunni, áfengi ilmur steig honum til höfuðs.
Hann settist við hliðina á henni, þegar hún
hafði sagt honum að Virginía svæfi og vildi ekki
láta ónáða sig strax. Hann bað stofustúlkuna
að koma með „cocktaila" handa þeim. Þetta var
.aðeins gestrisni.
Þau spjölluðu saman. Júlía beitti öllum brögð-
um. Hún notaði allt, sem hún vissi að yki á
yndisþokka sinn og gæti komið henni að gagni.
Var það imyndun hennar, að Henry liti háðs-
lega á hana, eins og hann sæi, hvað hún væri
að reyna, og hvert hún stefndi? Gerði hann gys
að henni?
Júlía drakk annan „cocktail". Hún hellti þeim
þriðja í glasið.
„Gættu þín nú, vinkona!" Hann lagði hendina
aðvarandi á hendi hennar. „Heldurður ekki, að
þetta sé of ört ? Ekki svo að skilja, að ég sé neinn
dýrlingur sjálfur, það veiztu, en —.“
„En ég á samt einhverja taug, einhvers stað-
ar í hjarta þínu enn? Er það ekki? Ég bjóst við
því!“ Júlía færði sig allt í einu nær honum. Hún
hélt glasi sínu uppi með annari hendi. Hún endur-
tók, það sem hún hafði sagt við hann undir
svipuðum kringumstæðum, skömmu áður en hann
kvæntist. — „Skál fyrir kossinum, sem ég fékk
ekki!“
Virginía hafði komið í silkislopp og berfætt,
svo að þau heyrðu ekki til hennar, úr svefnher-
berginu í gegnum bókaherbergið og stóð nú við
þykku tjöldin, sem skildu bókaherbergið frá setu-
stofunni. Hvorugt þeirra hafði heyrt til hennar
né séð hana.
Það sat kökkur í hálsinum á henni. Hjarta
hennar barðist.
Allt í einu sá hún inn í sál þessa falska kven-
manns, sem hafði þótzt vera vinur hennar. „Hún
er viti sínu fjær, hún er svo ástfangin af Henry!"
sagði hún við sjálfa sig. „Hún hlýtur að hafa
verið ástfangin af honum, áður en hann kvæntist
mér. Hún myndi gefa allt til þess að fá hann!“
Þetta andstyggilega símskeyti, sem stóð undir
„Dolly" — það og hundruð annara smámuna
hafði Júlía unnið að með kostgæfni! Það var
eins og nýr heimur opnaðist fyrir Virginíu, þegar
hún stóð þarna og horfði á Júlíu og Henry. Ótal
smámunir, sem virtust vera meinlausir höfðu í
sameiningu stofnað til alls hins illa, sem komið
hafði fyrir Virginíu og Henry.