Vikan - 13.11.1941, Page 12

10
VIKAN, nr. 46, 1941
Heimilið
Matseðillinn.
Drottningarsúpa.
100 gr. sagógrjón. iy2 1. kjöt-
soð. 1 1. vatn. Péturselja. Selju-
rót. 4 matskeiðar tómatsósa.
Grjónin eru sett í pott ásamt soð-
inu, vatninu, péturseljunni og selju-
rótinni og látið sjóða við hægan hita
í eina klukkustund. Veiðið froðuna
ofan af, svo að súpan verði tær. Súp-
unni er hellt í annan pott og fjórar
matskeiðar af tómatsósu eru settar
út í. Fjórum matskeiðum af seljurót,
sem hefir verið skorin niður í litla
bita, velt upp úr smjöri og soðið í
kjötsoði, er bætt út í. Saltað eftir
smekk. Ef súpan er of þykk, má
þynna hana með kjötsoði.
Bússneskt buff.
750 gr. nautakjöt. 100 gr. flesk,
1 matskeið hökkuð agúrka. 4
dl. mjólk. 1 matskeið kartöflu-
mjöl. Salt. Pipar. Laukur.
Agúrka. 100 gr.' feiti.
Kjötið er skorið niður og hakkað
fjórum sinnum. Fleskið er skorið
niður í litla bita og sett út í ásamt
hakkaðri agúrkunni. Mjólkinni er
smátt og smátt bætt í og að lokum
er kartöflumjölinu og kryddinu hrært
saman við. Úr deiginu eru löguð
kringlótt buffstykki, sem svo eru
steikt í feiti við sterkan hita. Laukur
og agúrka er skorið niður, brúnað í
feiti og látið ofan á buffið.
Súrmjólkurbúðingur.
y2 1. súr, hlaupin mjólk. 200
gr. sykur. y2 sítróna. 14 plötur
matarlím. y2 1. rjómi. Romm-
dropar. Ávaxtalitur.
Mjólkin er þeytt með sykrinum,
sitrónusafanum, rommdropunum,
matarlíminu, sem hefir verið leyst
upp, og rifnum sítrónuberki af ’/i af
sítrónunni er bætt út í. Síðan er
ávaxtalitnum og þeyttum rjómanum
bætt í. Búðingnum er hellt í vætt
mót. Þegar hann er orðinn stifur, er
mótinu hvolft, og búðingurinn borinn
fram með þeyttum rjóma eða saft-
sósu. Uppskriftin nægir handa 6—8
manns.
ALLT,
sem þér þurfið
í ljúffengustu
réttina,
fáið þér hjá
Kjóll úr ullarefni.
með stuttum ermum. Hann er rauð-
brúnn með dökkblárri líningu á erm-
unum, kraganum og niður með allri
brúninni að framan. Hnapparnir að
framan og beltið er einnig dökkblátt.
Litlum vösum, sem lokaðir eru með
rennilás, er komið fyrir við láréttu
saumana á blússunni.
Húsráð.
Krana og annað, sem er úr krómi
í eldhúsinu og baðherberginu, er gott
að þvo úr volgu sápuvatni, þurrka
það síðan vel og nudda vel yfir með
mjúkum, þurrum klút. Sé þetta gert
daglega, helzt það sem nýtt.
Blettum, sem koma á gljáfægð
borð, þegar eitthvað heitt er sett á
þau, má ná með steinolíu, vinanda og
línolíu. Fyrst er steinolían borin á
blettinn, síðan vínandinn og að lokum
línolían. Stundum er hægt að ná
biettunum með kamfóruolíu.
f „Mitt er pitt og pitt er mitt“.)
\ \/ Eftir Dorothy E. Bradbury. \J /
Kennið bömum að gera greinarmun á eigum sínmn og annarra,
Lítið barn tekur allt, sem auga
þess girnist, hvort sem það er rauður
bolti, er það- á sjálft, eða perlufesti
móðurinnar. Á þessum aldri eiga for-
eldramir að kenna börnunum, hvað
þau mega fá, og hvað þau mega ekki
fá. Til dæmis heyrir bamið oft: „Nei,
nei, Dengsi,“ þegar það seilist eftir
bók í bókaskápnum. En það væri
betra, ef móðir bamsins segði: „Nei,
þetta er mömmu bók.“ Siðan fengi
hún því aðra bók og segði: „Þetta
er bókin hans Dengsa.“ Eða: „Þetta
er boltinn hennar Disu, hér er þinn
bolti." Þetta hjálpar barninu til að
læra, hvað það á sjálft og hvað til-
heyrir öðrum og ætti að endurtaka
þetta, þangað til barnið í raun og
veru skilur það.
Til þess að skilja þetta, verður
bamið sjálft að eiga eitthvað, sem
það veit að tilheyrir því og engum
öðmm. Það verður að eiga sín eigin
föt, leikföng og bækur. Börn geta
lært að gera greinarmun á þessu
mjög ung.
Þegar barnið hefir náð tveggja ára
aldri getur það greint á milli, hvað
það á sjálft og hvað önnur börn eiga.
Ef barn tekur leikfang, sem leik-
systkin þess eiga, þá kemst það fljótt
að þeirri niðurstöðu, að það eigi þetta
ekki sjálft. Og barnið lærir líka, að
það verður að lána öðrum börnum
sín leikföng, ef það á að fá lánuð
leikföng hjá þeim. Slíkir leikir og
skipti á leikföngum hjálpa til að
leggja grundvöllinn að þvi, að greina
á milli þess, hvað er ,,mitt“ og hvað
„þitt“.
Næsta skrefið er að kenna barn-
inu að fara eins varlega með eign
annarra eins og það ætti hana sjálft.
En það er ekki hægt að neyöa börn
til þess. Ef foreldramir banna barni
að snerta einstaka hluti í kringum
húsið, þá hlýða þau ekki af virðingu
fyrir eignaréttinum, heldur er það
byrjun uppreisnar. Barnið ákveður að
láta hlutina eiga sig, þangað til for-
eldrar þess eru horfnir úr augsýn.
Foreldrar geta kennt börnum sin-
um að virða eignarrétt annarra, án
þess að banna þeim eða skipa þeim.
Bezta ráðið er að sýna þeim það í
verki. Foreldrarnir verða líka að taka
fuilkomið tillit til eignarréttar barns-
ins. Fullorðið fólk sýnir leiltföngum
barnanna oft of mikla lítilsvirðingu.
Það sýnir ekki næga virðingu fyrir
barninu eða að tekið sé tillit til eigna
þess, að segja því að taka þetta
,,rusl“ í burtu eða tala um „draslið"
í kringum það.
Álveg eins og litlu bami ætti aldrei
að líðast að taka eitthvað í leyfis-
leysi úr hirzlum móður sinnar, þá
ættu aðrir x f jölskyldunni heldur ekki
að taka eignir barnsins, án þess að
biðja það um leyfi. Aðeins með þessu
móti getur bamið lært að greina á
milli eigna sinna og annarra og fund-
ið ánægjuna af að skiptast á við
aðra.
Annað ráð er að rannsaka um-
hverfið með börnunum. Faðir situr
með tveggja ára gamalt bam og
barnið verður upptekið af að skoða
reykjarpípu föður síns. Eftir fáein
augnablik er áhuginn fyrir reykjar-
pípunni búinn og athyglin leidd að
einhverju öðru. En ef faðirinn segir:
„Nei, nei“ og slær á hendina á barn-
inu, þá vekur hann uppreisnarþrá og
forvitnin hefir ekki fengið fullnæg-
ingu.
En hvað er að segja um lítil börn,
sém beinlínis taka hluti frá öðrum?
Það ætti aldrei að láta það eins og
vind um eyrun þjóta, ef börn bein-
línis stela. En að hinu leytinu er
hreint ekki hyggilegt að rjúka upp
á nef sér og segja við barnið að það
sé ,,vont“ og kalla það „þjóf“ eða
láta eins og það hafi framið ófyrir-
gefanlegan glæp! Slíkt barn þarf að
ala upp á ný ■— og það er hægt að
gera, ef foreldrarnir eru réttlátir og
þolinmóðir.
Við skulum athuga eina af þeim
mörgu illu fyrixmyndum, sem við höf-
um fyrir börnunum í hugsunarleysi
og kemur þeim til að stela. Það er
ekki hægt að ætlast til að fjögurra
ára garnalt barn skilji, hvers vegna
sagt er að það „steli", þótt það taki
peninga úr buddu systur sinnar, þeg-
ar það hefir séð móður sína taka
peninga úr buddunni og borga kaup-
manninum. Auðvitað hefir móðirin
borgað systurinni aftur, en það
gleymir hún að segja barninu. Þar
af leiðir að bamið misskilur þetta
allt saman.
Foreldramir ættu að spyrja sjálfa
sig: Hefi ég gert raunverulega til-
raun til að kenna barninu mínu að
gera greinarmun á þvi, sem það á
sjálft og því, sem aðrir eiga? Veit.
það, hvað er að hafa það á tilfinn-
ingunni að eiga eitthvað einn? Taka
meðlimir fjölskyldunnar alltaf nægi-
legt tillit til eignarréttar barnanna?
Einhvers staðar í svörunum við þess-
um spurningum er svarið við þv\
hvers vegna börn stela.
HEItDSÖLUBIRGÐIR:
ÁRNI JÓNSSON,
HAFNARSTR.5 REYKJAVÍlt