Vikan - 13.11.1941, Side 13
VIKAN, nr. 46, 1941
11
Dularfullur atburdur
Framhaldssaga eftir AQATHA CHRISTIE.
Poirot er frœg persóna í skáldsögum Agatha Christie. Hann er leynilögTeglumaður — hliðstæður Sherlock
Holmes í sögum Conan Doyle’s — sem sezt hefir að í London og getið sér mikinn orstir fyrir uppljóstranir.
„Hreinskilnin virðist vera ástríða hjá yður!
Fyrst þér eruð búinn að fá þessar grillur úr
yður, þá skulum við leggja af stað. Við megum
engan tíma missa. Dvöl okkar í Englandi hefir
verið stutt, en samt nægilega löng. Ég veit, það
sem ég vil vita.“
Hann sagði þetta blátt áfram, en ég heyrði
votta fyrir ógnun í rödd hans.
„Samt sem áður---------,“ sagði ég, en þagnaði
síðan.
„Samt sem áður — eins og þér segið! Þér
eruð sjálfsagt ánægður með hlutverkið, sem þér
hafið á höndum núna. Ég -— ég er aðeins að
hugsa um Jack Renauld.”
Jack Renauld! Ég hrökk við. Ég hafði alveg
gleymt þeirri hlið málsins. Jack Renauld í fangelsi
með fallöxina yfirvofandi. Ég sá allt í einu
skuggahlið hlutverks míns. Ég gat bjargað Dulcie
—já, en ef ég gerði það, gat ég átt á hættu að
senda saklausan mann í Qauðann.
Ég kastaði hugsuninni frá mér með hryllingi.
Það gat ekki verið. Hann hlyti að verða sýknað-
ur. Það var áreiðanlegt, að hann mundi verða
sýknaður! En óttinn kom aftur yfir mig. Ef
hann yrði dæmdur? Hvað þá? Gat ég þá haft
það á samvizkunni —- það- var hræðileg tilhugs-
un! Skyldi koma að því, að ég ætti að gera upp
á milli — Dulcie og Jack Renauld? Hjarta mitt
neyddi mig til að bjarga ungu stúlkunni, hvað
sem það kostaði sjálfan mig. En það var öðru
máli að gegna, ef það sakaði einhvern annan.
Hvað mundi unga stúlkan segja sjálf? Ég mundi
nú, að ég hafði ekki sagt henni frá handtöku
Jack Renaulds. Enn vissi hún ekki að fyrrver-
andi elskhugi hennar var í fangelsi ákærður fyrir
hræðilegan glæp, sem hann háfði ekki framið.
Hvað mundi hún gera, þegar hún frétti það?
Mundi hún láta mig bjarga lífi sínu á kostnað
hans ? Hún mátti að minnsta kosti ekki gera
neitt í fljótfærni. Sennilega mundi Jack Renauld
verða sýknaður, enda þótt hún skipti sér ekkert
af þvi. Þá var allt gott. En ef hann yrði ekki
sýknaður? Þetta var hræðilegur vandi, sem ég
vissi ekki, hvernig ég átti að ráða fram úr. Ég
ímyndaði mér, að hún þyrfti ekki að óttast að
verða dæmd til dauða. Málið leit allt öðru vísi
út, hvað henni viðvék. Hún gat afsakað sig með
afbrýðisemi og að alveg hafi verið gengið fram
af henni. Æska hennar og fegurð mundu lika
hafa áhrif á frönsku dómarana. Það breytti engu,
þó að hefndin hefði komið fram við Renauld í
staðinn fyrir son hans. Það var aðeins hræði-
legur misskilningur. En hvað mannúðlega sem
dómararnir færu með málið, þá mundi það samt
verða löng fangavist fyrir hana.
Nei, það varð að vernda Dulcie. En það varð
líka að bjarga Jack Renauld. Ég skildi ekki,
hvernig mér ætti að takast það. En ég treysti
Poirot samt sem áður. Hann vissi þetta allt sam-
an. Hvernig sem allt færi, þá mundi honum áreið-
anlega takast að láta sýkna saklausan mann.
Hann varð að gera eitthvað, þó að það væri ekki
sannleikanum samkvæmt. Það gat orðið erfitt, en
hann varð samt að gera það. Og fyrst engan
grunaði Dulcie Duveen og Jack Renauld mundi
verða sýknaður, þá mundi þetta allt~ enda vel.
Ég hélt áfram að endurtaka þetta með sjálf-
um mér-, en óttinn náði samt heljartökum á mér.
Forsaga:
Miljónamæringurinn Ren-
auld hefir verið myrtur.
Poirot og Hastings vinná saman að rann-
sókn málsins, en Giraud leynilögreglumað-
ur notar aðrar starfsaðferðir. Hastings hef-
ir tvisvar hitt dularfulla stúlku, sem kallar
sig „Öskubusku". Mæðgur tvær, ungfrú
Martha og frú Daubreuil, eru grunsamlegar,
enda hefir frúin áður lent í morðmáli og
hét þá frú Beroldy. Georges Conneau hafði
játað það morð á sig, en hvarf af sjónar-
sviðinu. Annað lík finnst nálægt bústað
Renaulds. Giraud tekur Jack, son Renaulds,
fastan og ákærir hann fyrir að hafa myrt
föður sinn. Þegar frú Renauld sér það,
fellur hún í öngvit og slær höfðinu við, svo
að hún fær heilahristing. Síðan ræða Poirot
og Hastings um málið. Þeir komast að
þeirri niðurstöðu, að Georges Conneau og
Renauld hafi verið sami maðurinn. Conneau
hefir flúið til Ameríku og skipt um nafn,
en komið aftur til Evrópu eftir 20 ár.
Hann hittir frú Daubreuil, sem þvingar af
honum fé. Hann i’áðgerir glæpinn til að
sleppa. En nóttina, eftir er hann myrtur.
Hastings og Poirot fara til Englands til að
hafa upp á Dulcie Duveen, sem'Hastings
þekkir aftur sem Öskubusku. Jack Renauld
og hún höfðu verið ástfangin hvort áf öðru,
áður en Jack kynntist Mörthu. Öskubuska
flýr á náðir Hastings. Hann játar henni
ást sína, en heldur samt, að hún sé sek
og ákveður að gera allt, sem hann getur
til að koma henni undan.
XXIV. KAPlTULI.
Bjargið honum!
Um kvöldið fórum við til Frakklands og morg-
uninn eftir vorum við komnir til St. Omer, þar
sem Jack Renauld var í fangelsi. Poirot heim-
sótti Hautet strax. Það leit ekki út fyrir, að hann
hefði neitt á móti, að ég færi með, svo að ég
slóst í för með honum.
í þessum hræðilega glæp. Hvað hefir hann að
segja sér til varnar?“
Rannsóknadómarinn varð hryggur á svipinn.
„Ég skil hann ekki. Hann virðist alls ekki geta
varið sig. Það hefir verið mjög erfitt að fá hann
til að svara spurningum. Hann neitar aðeins að
hafa framið glæpinn, en þegir annars þrjósku-
lega. Ég á að yfirheyra hann aftur á morgun, ef
til vill vilduð þið vera viðstaddir?”
Við þáðum það með þökkum.
„Mjög leiðinlegt mál,“ andvarpaði dómarinn.
„Ég hefi mikla samúð með frú Renauld.”
„Hvemig líður henni?“
„Hún hefir ekki komið til meðvitundar enn. Að
sumu leyti er það gæfa fyrir hana, hún losnar þá
við margar þjáningar. Læknarnir segja, að hún
sé ekki ihættu, en verði að hafa algjöra ró, þegar
hún fær meðvitund. Að því er mér skilst, þá
var það eins mikið af geðshræringu eins og fall-
inu, að svona fór fyrir henni. Það væri hræðilegt,
ef hún missti vitið, en ég yrði ekkert undrandi
yfir því.“
Hautet hallaði sér aftur á bak og hristi höfuðið
sorgmæddur, eins og hann ætti alltaf von á því
versta.
Allt í einu sagði hann:
„Mér dettur nokkuð í hug. Ég er með bréf til
yðar, Poirot. Hvar lét ég það?“
Hann fór að leita i blöðum og skjölum. Að
lokum fann hann bréfið og fékk Poirot það.
„Mér var sent það með beiðni um að fá yður
það,“ sagði hann. „En af því að þér höfðuð ekki
skilið eftir neitt heimilisfang, þá gat ég ekki
sent það.“
Poirot horfði forvitnislega á umslagið. Það var
skrifað utan á það með skáhallri, franskri kven-
hönd. Poirot opnaði bréfið ekki. Hann stakk því
í vasann og stóð upp.
Eftir dálitlar orðalengingar var okkur fylgt inn
til rannsóknardómarans. Hann tók mjög innilega
á móti okkur.
„Mér var sagt, að þér hefðuð farið aftur til
Englands, herra Poirot. Það gleður mig, að svo
er ekki.“
„Ég skrapp þangað, en það var aðeins snögg
ferð. Það var smá hliðarstökk, en ég áleit, að
það væri þess virði.“
„Og var það þess virði?“
Poirot yppti öxlum. Hautet kinkaði kolli og
andvarpaði.
„Ég er hræddur um, að við verðum að láta í
minni pokann.-Þessi kvikindislegi Giraud er and-
styggilegur, en það er víst ekki hægt að neita
þvi, að hann er duglegur! Það eru ekki miklar
líkur til, að manni eins og honum skjátlist."
„Haldið þér það ekki?“
Nú var það rannsóknardómarinn, sem yppti
öxlum.
„Nei, satt að segja í trúnaði sagt auðvitað —
getið þér komist að nokkurri annarri niður-
stöðu?“
„Já, ef ég á áð vera alveg hreinskilinn, þá
finnst mér margt vera óljóst enn.“
„Eins og til dæmis — —?“
En Poirot vildi ekki láta spyrja sig út úr.
„Ég er ekki ennþá búinn að vinna úr athugun-
um mínum,“ svaraði hann. „Ég sagði þetta bara
út í bláinn. Mér leizt vel á unga manninn, og ég
á bágt með að trúa, að hann eigi nokkurn þátt
„Við sjáumst á morgun. Kærar þakkir fyrir
vinsemd yðar og verið þér sælir.“
„Það var ekkert. Mér er ánægja að gera yður
greiða. Þessir yngri leynilögreglumenn eru allir
eins og Giraud — stuttir í spuna og ókurteisir.
Þeir vilja ekki skilja, að rannsóknadómarar eins
og ég — -— Reynslan hlýtur þó að vera einhvers
virði —. Jæja, eldri mennirnir eins og þér eruð
meira eftir mínu höfði. Þess vegna getið þér haft
mig alveg eins og þér viljið, vinur minn. Við vitum
sitt af hvoru, þér og ég.“
Hautet hló innilega og kvaddi okkflr og var
mjög ánægður með sjálfan sig og okkur. Mér
þykir leiðinlegt að segja frá því, en það fyrsta,
sem Poirot sagði, þegar við komum fram á gang-
inn, var:
„Ágætur, gamall fábjáni! Barnaskapur hans
vekur næstum meðaumkun!“
Við vorum um það bil að fara út úr húsinu,
þegar við mættum Giraud. Hann var enn spjátr-
ungslegri en nokkru sinni fyrr og var mjög
ánægður með sjálfan sig.
„Ó! Herra Poirot,” sagði hann glaðlega. „Eruð
þér kominn aftur frá Englandi?”
„Eins og þér sjáið,“ svaraði Poirot.
„Ég býst ekki við, að langt sé þangað til málið
verður útkljáð.”
„Ég er yður sammála, herra Giraud.“
Poirot var hnugginn á svip. Framkoma hans
skemmti Giraud mjög mikið.
„Þetta er hægt að kalla glæpamannsefni! Hann