Vikan - 13.11.1941, Blaðsíða 14

12
VIKAN, nr. 46, 1941
hefir ekki hugmynd um, hvernig hann á að ver.ja
sig. Það er mjög óvenjulegt!"
„Það er svo óvenjulegt, að það kemur manni
til að hugsta nánar um það, finnst yður ekki?“
sagði Poirot mjög bliðlega.
En Giraud hlustaði ekki á hann. Hann sveiflaði
göngustaf sínum fjörlega.
„Jæja, verið þér sælir, herra Poirot. Það gleður
mig, að þér skulið loks vera orðinn sannfærður
um, að Jack Renauld sé sekur.“
„Afsakið! Ég er alls ekki sannfærður. Jack
Renauld er saklaus.“
Giraud hrökk snöggvast við — síðan hló hann
ógurlega, benti á enni sitt og sagði: „Ruglaður!"
Poirot rétti úr sér. Það kom geigvænlegur
glampi í augu hans.
„Herra Giraud, þér hafið viljandi verið ókurteis
við mig í þessari málsrannsókn. Þér þurfið að
fá ofanígjöf. Ég þori að veðja fimm hundruð
frönkum, að ég finn morðingja Renaulds á undan
yður. Þorið þér að veðja?“
Giraud starði undrandi á hann og muldraði aft-
ur, en nú lægra: „Ruglaður!“
„Gangið þér að veðmálinu ?“ spurði Poirot
aftur.
„Mig langar ekki til að hafa af yður peninga."
„Þér getið verið alveg rólegur — þér fáið þá
aldrei!"
„Jæja, þá geng ég að því! Þér segið, að ég hafi
verið ókurteis við yður. Jæja, en það hefir þá
líka komið fyrir, að þér hafið farið í taugarnar
á mér.“
„Það gleður mig,“ svaraði Poirot. „Verið þér
sælir, herra Giraud. Komið þér, Hastings.“
Ég þagði, þegar við gengum eftir götunni. Mér
var þungt um hjartaræturnar. Poirot hafði sýnt
greinilega, hvað hann hafði í hyggju. Ég efaðist
um, að mér mundi takast að bjarga Dulcie. Sam-
tal hans við Giraud hafði æst hann upp, svo að
nú var hægt að búast við öllu illu.
Allt í einu fann ég hendi á öxl minni, og þegar
ég sneri mér við, sá ég, að það var Gabriel Stonor.
Við heilsuðum honum, og hann spurði, hvort hann
mætti ganga með okkur til gistihússins.
„Hvað eruð þér að aðhafast hér, herra Stonor?“
spurði Poirot.
„Maður reynir að hjálpa vinum sínurn," svaraði
hann þurrlega. „Sérstaklega þegar þeir eru hafðir
fyrir rangri sök.“
„Þér haldið þá ekki, að Jack Renauld sé sek-
ur?“ spurði ég með ákafa.
„Nei, það held ég sannarlega ekki. Ég þekki
hann. Ég viðurkenni, að það er ýmislegt í þessu
máli, sem ég skil ekki, en ég skal aldrei trúa, að
Jack Renauld sé morðingi, hvað kjánalega sem
hann kemur fram.“
Mér varð allt í einu hlýtt til einakritarans.
Það var eins og fargi væri létt af mér.
„Það eru áreiðanlega margir, sem hugsa eins
og þér,“ sagði ég. „I raun og veru eru engar
sannanir gegn honum. Mér finnst ómögulegt ann-
að en hann verði sýknaður."
En Stonor svaraði ekki, eins og ég hafði von-
azt til. *
„Ég vildi, að ég gæti hugsað eins og þér," sagði
hann alvarlega. Síðan sneri hann sér að Poirot.
„Hvað álítið þér, herra Poirot?"
„Mér virðist þetta líta illa út fyrir honum,"
svaraði Poirot stillilega.
„Álítið þér hann sekan?" spurði Stonor hvasst.
„Nei. En ég býst við, að erfitt vérði fyrir hann
að sanna sakleysi sitt.“
„Hann hagar sér svo undarlega," sagði Stonor
hnugginn. „Ég viðurkenni, að það er margt í
þessu máli, sem ekki er ljóst enn. Það skilur
Giraud ekki, en þetta er allt mjög undarlegt. En
það er víst ekki vert að tala um það. Ef frú
Renauld vill þagga eitthvað niður, þá hlýði ég
henni. Hún veit bezt um þetta, og ég ber of mikla
virðingu fyrir dómgreind hennar til að skipta mér
nokkuð af áformum hennar, en ég skil sannast
að segja ekki afstöðu Jack. Mér væri næst að
halda, að hann vildi láta álíta sig sekan."
„En það er fráleitt," sagði ég óþolinmóður. „Ef
við tökum aðeins rýtinginn--------“. Ég þagnaði,
því að ég vissi ekki, hvað Poirot vildi láta mikið
uppi af því. Ég hélt áfram, en gætti mín nú
betur: „Við vitum, að Jack Renauld hefir ekki
haft rýtinginn það kvöld. Það veit frú Renauld
líka.“
„Það er satt," sagði Stonor. „Þegar hún kemst
til meðvitunar, þá segir hún sjálfsagt frá því og
mörgu fleiru. Jæja, en nú verð ég að fara.“
„Augnablik." Poirot lagði hendina á handlegg
hans. „Getið þér komið því þannig fyrir, að ég
fái strax að vita, þegar frú Renauld fær með-
vitundina aftur?“
„Sjálfsagt. Það ætti ekki að vera mikill vandi.“
„Þetta með rýtinginn er ágætt, Poirot," sagði
ég, þegar við gengum upp tröppurnar. „Ég gat
ekki sagt það skýrara, þegar Stonor heyrði."
„Það var hyggilega gert af yður. Við verðum
að geyma þá vitneskju, eins lengi og við getum.
En hvað rýtingnum viðvíkur, þá er lítið gagn að
því, sem þér eigið við, fyrir Jack Renauld. Munið
þér, að ég fór út í morgun áður en við fórum frá
London?"
„Já.“
„Sjáið þér til, ég var að leita að verksmiðjunni,
sem bjó til rýtingana fyrir Jack Renauld. Það
var ekki mjög erfitt. Jæja, Hastings, þeir bjuggu
ekki til tvo pappírshnífa heldur þrjá.“
„Svo að — — ?“
„Svo að hann hefir átt einn eftir, þegar'hann
var búinn að gefa móður sinni einn og Dulcie
Duveen einn og sennilega hefir hann átt hann
sjálfur. Nei, Hastings, ég er hræddur um að rýt-
ingamir bjargi honum ekki frá fallöxinni."
„Það kemst aldrei svo langt," sagði ég og það
fór hrollur um mig.
Poirot hristi efablandinn höfuðið.
„Þér bjargið honum," sagði ég.
Poirot leit alvarlega á mig.
„Hafið þér ekki eyðilagt það, vinur minn?"
„Það hlýtur að vera einhver önnur leið,“ taut-
aði ég.
„Guð minn góður! Þér krefjist, að ég geri
kraftaverk. Nei — segið ekki meira. Við skulum
heldur sjá, hvað stendur í þessu bréfi."
Hann dró umslagið upp úr brjóstvasa sínum.
Hann herpti saman munninn, á meðan hann las
bréfið og rétti mér það síðan.
„Það eru margar konur í heiminum, sem þjást,
Hastings.“
Skriftin var mjög ógreinileg og bréfið auðsjá-
anlega skrifað í miklum æsingi.
„Kæri herra Poirot!
Ef þetta bréf kemst nokkurn tíma til yðar, þá
bið ég yður að hjálpa mér. Ég hefi engan annan
að snúa mér til, og það verður að bjarga Jack.
Ég bið yður grátandi á hnjánum að hjálpa okkur.
Martha Daubreuil."
Ég var innilega hrærður og fékk honum bréfið
aftur.
•
„Ætlið þér að tala við hana?“
„Já, undir eins. Við tökum bíl.“
Hálfri klukkustund seinna komum við til Villa.
Marguerite. Martha stóð í dyragættinni og studdi
sig við handlegg Poirots, þegar hún fór með okk-
ur inn.
„Ó, þér komuð þá, það var fallega gert af
yður! Ég hefi verið alveg í öngum mínum og
ekkert vitað, hvað ég átti að gera. Þeir vildu ekki
einu sinni lofa mér að heimsækja hann i fangelsið.
Það er hræðilegt. Ég er um það bil að missa
vitið. Er það satt, að hann vilji ekki reyna að
verja sig? Það er hreinasta brjálæði. Hann getur
ekki hagað sér þannig! Ég trúi því ekki eina
einustu sekúndu."
„Ég trúi því ekki heldur, ungfrú," sagði Poirot
blíðlega.
„En hvers vegna segir hann þá ekkert? Ég
skil það ekki.“
„Ef til vill er það af því að hann er að hylma
yfir með einhverjum," sagði Poirot og horfði á.
hana.
Það komu hrukkur í enni Mörthu.
„Hylma yfir með einhverjum? Eigið þér við
morðingjann? Já, ég hefi grunað hana frá því
fyrsta. Hver fær allan arfinn? Hún fær hann.
Það er auðvelt að bera ekkjuslör og vera hræsn-
ari. Mér er'sagt, að þégar hann hafi verið tekinn
fastur, þá hafi hún dottið — svona!" Hún baðaði
út höndunum. „Herra Stonor einkaritari hefir
vafalaust hjálpað henni líka. Þau eru alltaf að
stinga saman nefjum. Að vísu er hún mikið eldri
en hann •— en hvað skipta menn sér af því, ef.
konan er rík!“
Það vottaði fyrir biturleik í rödd hennar.
„Stonor var í Englandi," sagði ég.
„Hann segir það — en hver veit það?"
Ástralskir flugmenn á verði. Amerískar „Lockhead-Hudson“-flugvélar og ástralskar „Wirraways"-
flugvélar úr konunglega ástralska flughernum fljúga gæzluferð til Singapore. — Bretar hafa látið
gera geysilegar umbætur í Singapore, síðan Japanir fóru að láta ófriðlega.