Vikan - 21.01.1943, Blaðsíða 5

VTKAN, nr. 3, 1943
5
........i.iiiiiimniii»Mnnnninu»<»iniiiiiniiiinniiiiiiiiuiniiniuiiiiiniiiiiiii1iiiuiMWiiuiiiim|iuiii»|i|“mni||u|i||i|iimMn|im>nimii
Ný framhaldssaga:
Líkið í ferðakistunni
IIUUUMHUII
Sakamálosaga eftir Dr. Anonymous
3
„Vafalaust," svaraðl ég, „en trúið mér, það
mnn áreiðanlega koma í ljós, að hún hefir ekki
▼erið ein um að drýgja hann.“
„Senniiega," — sagði Léon.
„Og þér megið trúa því, að þér eigið eftir að
komast að raun um, að hún er ekki sekasti að-
ilinn i þessum glæp.“
„Hvers vegna ekki,“ spurði PranQois undrandl.
„Ég veit það ekki — það getur líka verið að
mér skjátlist, en þetta er sannfæring mín.“
„Og ég skal segja yður, hvers vegna það er,“
greip Léon hlæjandi fram í. — „Stúlkan er ung,
hún er landi yðar og hún er lagleg. Er hún ekki
lagleg? Nú, jæja, við skulum þá segja að hún
sé fjörleg, aðlaðandi — og svo ætti hún að vera
morðingi! Svei! Sú hugsun er alltof andstyggi-
leg, þess vegna verður einhver annar að eiga
aðalsökina á glæpnum. — Varið yður á fallegum
konum, þegar um er að ræða að komast til botns
í einhverjum glæp."
Eg hló einnig, en ég kinkaði einungis kolli og
spurði, hvort við ættum ekki að rannsaka ferða-
kistuna og líkið. Það vildi svo til, að þetta var
eimþá gerlegt. Það átti að fara með líkið snemma
næsta morgun til La Morgue, en ákveðið hafði
verið að láta það vera á lögreglustöðinni yfir
nóttina. Prangois Dubert fór með frænda sinn og
mig inn i næsta herbergi.
Ekkert var í herberginu annað en stórt borð,
eiginlega bara furuplanki á stalli, langur bekkur
og stór, hvítur ofn, og á þvi voru engar aðrar
dyr en þær, sem lágu inn að skrifstofu lögreglu-
stjórans. Sennilega var herbergi þetta venjulega
notað sem biðherbergi fyrir þá, sem stefnt hafðl
verið til að mæta til yfirheyrslu.
Á hinni löngu og mjóu borðplötu lá líkið, alveg
í sömu stellingum og það hafði verið, er það
var tekið úr ferðakistunni. Ég virti það vandlega
fyrir mér. Myrta konan hafði augsýnilega til-
heyrt hinni efnaðri millistétt, hún var áreiðan-
lega heldri kona, þótt svipur hennar væri elli-
legur og óviðfeldinn. — Klæðnaður hennar var
síður, óbrotinn, svartur kjóll úr fíngerðu. ullar-
efni alveg skrautlaus. Á höfðinu hafði hún knipl-
ingakappa, sem var festur með hárnál i grátt
hár hennar, er var greitt upp á höfuðið. Að því
er mér virtist, hlaut hún að vera milli sextugs
og sjötugs. Svipurinn á hinu hrukkótta og þurra
andliti hennar var ekki viðfeldinn, jafnvel í dauð-
anum. ÍTr stirðnuðum, ljósbláum augunum mátti
lesa harðýðgi og eigingirni og í kringum þunnar
varimar lágu hrukkur, sem bentu á einræni.
„Illgjörn, gömul kona!“ sagði Léon og sam-
sinnti ég því. —
tJr hennar hékk ennþá um hálsinn í svartri
keðju; var það -ódýrt úr, sem hægt var að fá
fyrir hundrað og áttatíu krónur. Ég opnaði það
og skrifaði upp númerið.
„Ef allt annað bregzt, mun númer þetta hjálpa
okkur til þess að hafa upp á því, hver hún er,“
sagði ég.
1 vösum hennar fann ég líka buddu með vöm-
merkinu „Parkins og Grotto"; í henni voru nokkr-
ar silfurmyntir og þrír gullpeningar, sem voru í
sérstöku hólfi. Auk þess var í vasanum fingerður
vasaklútur, sem var merktur með stöfunum E.R.,
eins og föt konunnar.
Það var þá ekki um morð til f jár að ræða, enda
hafði mér aldrei komið sá möguleiki til hugar.
Ég lyfti upp höfði hennar og tók kappann af
því; er ég strauk þunnt hárið til hliðar, uppgötv-
aði ég stóra, en óblóðuga kúlu vinstra megin.
Forsaga:
Það er á norður-járn-
brautarstöðhmi í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja síns, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Ég spurði Frangois, hvort hann hefði tekið eftir
þessu, og svaraði hann neitandi, því að það átti
að fara fram læknisskoðun á líkinu morguninn
eftir í La Morgue.
Gamla konan hafði augsýnilega verið slegin í
rot, en höggið gat varla hafa verið nógu þungt
til þess að hafa bráðan dauða í för með sér. Það
var frekar hægt að hugsa sér, að klóróform hefði
valdið dauðanum, ef rannsókn leiddi ekki í ljós,
að henni hefði verið gefið inn eitur.
Var það hugsanlegt, að kvenmaður hefði slegið
hana þetta högg?
Ég skoðaði kúluna enn einu sinni; það var
vitanlega erfitt að segja neitt ákveðið um það,
en það leit út fyrir, að slegið hefði verið af miklu
afli.
Annars fannst mér ekki sennilegt, að kven-
maður hefði notað þessa aðferð. Það gat vel hugs-
azt, að kvenmaður hefði gefið henni klóróform,
en það var öllu ótrúlegra, að hún hefði veitt
henni höggið.
Ég bað árangurslaust um leyfi til þess að af-
klæða líkið; Frangois leyfði það ekki fyrr en
hinir faglærðu hefðu gert rannsóknir sínar, og
það var vitanlega það réttasta frá hans sjónar-
miði séð.
Því næst bað ég um leyfi til þess að rannsaka
ferðakistuna nánar, en þótt ég rannsakaði hana
mjög nákvæmlega, varð ég einskis sérstaks vísari.
Þetta var venjuleg ílöng ferðakista úr sterku tré,
máluð svört að utan, ekki lakkeruð, með óæfðri
hendi. Lokið var fest við hana með málmslám
og að innan var kistan fóðruð með rauð- og hvit-
röndóttu efni. Innan á lokinu var ferkantaður
miði með nafni framleiðandans; „Brown & Elder,
117 Cheapside", sem er, að því er ég bezt veit,
þekkt fyrirtæki í London.
1 kistunni var ekki annað en kaðall sá, er
bundinn hafði verið um hana, og lögreglustjórinn
hafði látið niður í hana; hún virtist vera alveg
ný og í henni voru engir blettir, hvorki blóðblettir
né aðrir; aðeins þar sem höndum og fótum hafði
verið þrýst niður í hana, sáust þess óljós meiki
og á nokkrum stöðum hafði áklæðið rifnað frá.
Innra borð ferðakistunnar gaf okkur þannig
ekki hinar minnstu upplýsingar um morðið.
Og við fyrstu sýn bar ytra borðið eklcert sér-
stakt með sér, og þó átti það seinúa eftir að gefa
okkur hina mikilvægustu bendingu.
Það var ekkert skrifað á ferðakistuna. Ég
spurði Frangois Dubert, hvort ekkert heimilis-
fang hefði verið á henni. Hann neitaði því, og
fannst mér þetta mjög áberandi, sérstaklega þar
sem á öllum hinum farangrinum stóð það, sem
ég hafði tekið eftir þegar á járnbrautarstöðinni:
„Frú Orr-Simpkinson, farþegaflutningur frá
London til París“. Ég leit alvarlega á hann og
sagði: „Skrifið þetta niður!"
Ungfrú Simpkinson hafði ekki verið í vandræð-
um með að svara þeirri spurningu, hvernig á
þessu stæði, því að hún sagði, að hún notaði allt-
af spjöld til þess að festa við farangur sinn, en
hefði ekki uppgötvað fyrr en á síðustu stundu, að
á ferðakistunni var hvorki handfang né reim, sem
hægt var að festa spjaldið við, og var það mjög
óhentugt. Þótt undarlegt megi virðast, staðfesti
frásögn þjónustustúlkunnar þetta alveg.
Er ég sagði, að ferðakistan hefði ekki borið
neina áletrun, átti ég við það heimilisfang, sem
ferðafólk er vant að setja á farangur sinn. Þá
miða, sem límdir eru á farangur, sem fer í vöru-
flutningi til útlanda, vantaði vitanlega ekki. Á
lok kistunnar var límt stórt „P“ á hvítum grunni,
átti það sennilega að tákna „París", og létta
undir með tollþjónunum við rannsóknir þeirra, og
á framhlið kistunnar var límdur minni, grænn
seðill, sem á stóð:
London (Charing Cross) til
Via 212 Via
Calais París Calais
Það var ekki mikið á þessu að græða, og á
hinum hliðum kistunnar voru engir miðar. Ég
lyfti kistunni upp og leit neðan á hana, en þar
var heldur ekkert að sjá.
Ég verð nú líka að minnast á það, að lása-
smiður hafði verið sóttur; hafði hann athugað
lásinn vél, og fullyrt, að lykill sá, er ungfrú
Simpkinson hafði látið af hendi, hefði aldrei verið
smíðaður fyrir þennan lás, og að það væri alveg
óhugsandi, að hann hefði nokkurn tíma veriff
notaður til þess að opna eða loka kistunni. Er
ungfrú Simpkinson var sagt frá þessu, hafði hún
rólega lýst því yfir, að maðurinn skrökvaði.
Ég stóð lengi fyrir framan ferðakistuna.
„Þú gætir varpað ljósi á þennan atburð," sagði
ég við sjálfan mig, ,,ef þú bara gætir talað. Hvaða
leyndardómi býrð þú yfir? Hver fól þér veslings
konuna og huldi leyndardóm sinn undir loki þínu ?
Var hún þegar dáin, eða var hún lifandi, er hún
var lögð í þig? Þú verður að tala!“ hélt ég æstur
áfram, því að ég var sannfærður um, að þessi
dauði hlutur gæti verið okkur mikil aðstoð í þessu
sorglega starfi okkar. —
Skyndilega datt mér nokkuð í hug. Ég kom
með þá uppástungu við Frangois Dubert, að hann
leysti vandlega álímdu miðana af kistunni og at-
hugaði, hvort ekki væri aðrir seðlar undir þeim.
Hann yppti öxlum og vildi augsýnilega helzt ekki
snerta kistuna.
„Það er aðeins lítill möguleiki," sagði ég, „en
sjáið þér nú til, málið hefir verið fengið yður í
herdur, og það væri skemmtilegt fyrir yður, ef
þér gætuð uppgötvað eitthvað þýðingarmikið,
áður en málið verður lagt fyrir rannsóknardóm-
arann. Þér hafið fullkomið leyfi til þess að gera
slíka rannsókn, ekki satt?“
„Jú,“ sagði hann, „ég hefi leyfi til þess að
gera það.“
„Jæja, þá skulum við byrja strax. Mig grunar,
að það ómak verði ekki til einskis."
Hann lét loks nauðuglega undan, og við byrj-
uðum fyrst á þeim miðanum, sem á stóð „London
til París", og vönduðum okkur mikið. Þetta er
alltaf vandasamt verk, sem krefst mikillar nær-
gætni; loks gátum við þó tekið miðann af, en
undir var ekkert annað en svart yfirborð kist-
unnar.
Þetta voru mikil vonbrigði, en samt taldi ég
frændurna á að leysa hinn miðann, sem á stóff
,,P“, líka af. Við byrjuðum með miklum ákafa og
að þessu sinni Iaunaðist okkur fyrir erfiðið, ef
kalla má svona lítinn árangur laun. Undir