Vikan - 21.01.1943, Blaðsíða 11

VTKAN, nr. 3, 1943
11
Framhaldssaga:
T EÐA
Eftir Betsy Mary Croker
Svo ræddu þær mikið um bamið og hvers það
þarfnaðist. Madeline lét frú Holt fá 500 krónur
fyrir fatnaði á barnið, þótt hún mótmælti og
segðist ekki þurfa fimmta hluta þess; en Made-
line sagði, að hún ætti að hafa það, og fékk
henni auk þess, með tár í augunum, álitlega
peningaupphæð, sem hún átti að eiga sjálf, með
þeirri yfirlýsingu, að það væri alls ekki borgun
fyrir gæði hennar, þau væri ekki hægt að meta
til fjár, heldur væri þetta aðeins lítill vottur um
þakklæti hennar.
Við allt þetta komst Madeline aftur í náð hjá
frú Holt, og er hún hafði kysst bam sitt marg-
sinnis, kvaddi hún bóndakonuna og flýtti sér til
vagnsins, sem beið eftir henni.
Áður en hún ók af stað, snéri hún sér enn
einu sinni i áttina að bænum. Hann var sem
imynd friðar og næðis, þar sem hann stóð milli
engja og garða, en skelfing var hann lítill og
óvemlegu. Og hve gluggamir voru litlir. Hve
ibúðarhúsið var nálægt fjósinu, hænsnahúsinu og
hinu óhreina vatni. Og hve frú Holt notaði ljóta
gaffla og hnífa og var í ljótum skóm. En hún
var góð kona þrátt fyrir allt — hún hafði gætt
bamsins ákaflega vel.
Og svo snéri Madeline baki við bóndabænum
og lagði af stað heimleiðis.
Hún var svo heppin að vera komin heim og
húin að hafa fataskipti, áður en faðir hennar
lét sjá sig. Hún sat í djúpum hægindastól og las
skáldsögu, er hann kom inn í ágætis skapi. Hann
hafði verið í góðum hópi, og þar hafði meira að
segja verið ítalskur fursti, sem hafði borið fram
þá ósk að verða kynntur fyrir Madeline. Hann
var svo upptekinn af þessum nýja kunningsskap
sínum, að hann gleymdi alveg að spyrja um það,
hvað Madeline hefði gert þennan dag. Það leit
heldur ekki út fyrir, að hún. hefði farið neitt út.
*
Er Lawrenee kom heim, fann hann bréfið frá
Madeline á borði sínu. Hann reif það upp í skyndi
og las ákafur. Er hann hafði lesið það allt, varð
hann- gripinn af biturri tilfinningu, djúpum sárs-
auka. Honum fannst hann milli linanna geta
lesið illa dulið kæruleysi, og hann varð gripinn
bitmm sársauka.
Nú var hún þá að fara í þriggja mánaða
ferðalag til Irlands. En hann ætlaði að sjá hana,
áður en hún legði af stað, því öllum var heimill
aðgangur að jámbrautarstöðinni. Það var ekki
nauðsynlegt, að hún sæi hann, en hann skyldi
sjá hana, og hinn nefnda dag framkvæmdi hann
áform sitt. Hann lagði af stað til London um
morguninn, heimsótti Jessop á skrifstofu • hans
og borðaði morgunverð með honum, en er kvöld-
Forsasa : Madeline West, dóttir
® * ríks kaupmanns í Ástra-
líu, hefir verið í enskum heimavistarskóla
frá því hún var sjö ára. Allt í einu hættir
faðirinn að senda henni peninga, svo að
hún kemst í hin mestu vandræði og gift-
ist Lawrence Wynne, ungum lögfræðingi.
sem verður veikur, svo að þau lenda í mikl-
um bágindum. Þá kemur tilkynning frá frú
Harper, um að hún hafi fréttir að færa af
föður Madeline. Hún sýnir manni sínum
skeytið. Þau ráðgast um, að hún fari til
frú Harper, og gerir hún það; segir þá frúin
að boð hafi komið frá föður hennar og sé
hann væntanlegur til Englands. Lawrence
og baminu er komið fyrir á sveitabæ, en
Madeline fer aftur til frú Harper, sem ekki
veit, að hún er gift, og ætlar að bíða þar
komu föður síns. Madeline og Lawrence
skrifast á daglega. Loks kemur skipið, sem
faðir hennar er með, og hún fer ásamt
Lætitiu Harper til að taka á móti föður
sínum. Kynnir hann hana fyrir Antony
Poster lávarði. West kaupir glæsilegt hús í
London og þau setjast þar að. Hann lætur
Madeline lofa sér því, að giftast aldrei tá-
tækum manni. Lavrence nær sér furðu
fljótt í sveitinni, þrátt fyrir áhyggjurnar,
sem hann hefir vegna fjarvistar konu sinn-
ar. Hann tekur að skrifa í blöð og tíma-
rit og getur sér þegar ágætt orð sem rit-
höfundur, en mesta rækt leggur hann við
bréfin til Madeline. Madeline fær alvarlegt
bréf frá Lawrence, sem biður hana að segja
föður sínum sannleikann. Hún ætlar að
heimsækja hann, en það dregst, svo hann
fer til London að hitta hana, en hún er þá
ekki heima. Hann fer til vinar síns Jessop.
Jessop segir honum að treysta því ekki of
ákveðið, að Madeline vilji snúa aftur.
Madeline fréttir, að Lawrence hafi komið í
heimsókn og ákveður þá að fara og tala
við hann en hittir hann ekki heima og skrif-
ar honum langt bréf.
aði, lagði hann af stað til járnbrautarstöðvar-
innar.
West gamli og gestir hans komu ekki á braut-
arstöðina fyrr en fimm mínútum áður en lestin
átti að fara. Skelfingar hávaði var í þessu fólki.
Einn þjónn hljóp til miðasölunnar, annar varð
að gæta tveggja veiðihunda í bandi, þriðji sá um
ferðafötin, fjórði kom farangrinum fyrir í svefn-
vagninum og loks kom hópurinn. Þetta var í
fyrsta skipti, sem Lawrence varð þeirrar ánægju
aðnjótandi að sjá framan í tengdaföður sinn, og
hann sá, hve hugsunarsamur hann var við lafði
Rachel, sem var í fjörugum samræðum við feitan
mann í ljósum sumarfötum.
Lawrence sá ennfremur ungan mann „axla-
breiðan slána í knébuxum" eins og hann kallaði
Tony lávarð í huganum, ásamt ungri stúlku í
veðreiðarklæðnaði. Þar næst komu tvær þjón-
ustustúlkur og að lokum Madeline, en Madeline
var svo breytt, að hann ætlaði varla að trúa
sínum eigin augum. Hún var í nýtízku kápu, bar
kjölturakka á handleggnum, stjómaði þjónustu-
fólkinu með orðum og bendingum og kvaddi bros-
andi hóp ungra manna, sem höfðu komið til þess
að kveðja ferðafólkið eða öllu heldur til þess að
sjá ungfrú West enn einu sinni.
Nei, þetta var ekki Madeline hans; þessi ung-
frú gat ekki verið sú litla skólastúlka, sem hann
hafði kvænzt, ekki hin fórnfúsa, sístarfandi, unga
móðir, sem hann hafði búið með á Solferino-
torgi nr. 2. Eitt augnablik fór hann í skugga
blaðsöluhússins, og í fyrsta skipti varð honum
fyllilega Ijóst það djúp, sem var milli hans og
erfingja Roberts West. Hvernig var hægt að
grynna þetta djúp — með hverju? Aðeins með
peningum, með engu öðru en peningum, en þá
átti hann ekki til.
Hún kvaldi hann þéssi hugsun, að hann stæði
hér í skugganum, fátækur, óþekktur og einmana,
á meðan hin unga og glæsilega eiginkona hans
veifaði öðrum mönnum úr jámbrautarglugganum.
En hann vildi láta hana heilsa sér. Hann tók
skyndilega ákvörðun, og steig fram í birtuna;
hann stóð nú dálitið burtu frá hópi ungu mann-
anna, sem nú, er lestin fór að hreyfast, sveifl-
uðu höttum sinum í kveðjuskyni.
Madelme brosti, kinkaði kolli og veifaði. En
hver var þetta, sem stóð dálítið fjær, þama á
brautarpallinum ? Var það ekki Lawrence, Law-
rence, sem hún hafði ekki séð í þrjá mánuði, hún
fann til einkennilegrar, djúprar og innilegrar til-
finningar, sem þó var ekki þægileg, er setti blóð
hennar á örari hreyfingu.
En hve hann leit vel út. Og hve hann bar af
hinum ungu mönnunum, sem hún sá nú vonandi
í síðasta skipti. Hún hefði sent honum fingur-
koss, hefði hún bara þorað það. En hin litlu,
skörpu augu föður hennar hvíldu á henni, og hún
þorði ekki einu sinni að beygja sig áfram. En
allt í einu fann hún til einskonar samvizkubits,
og varð um leið óróleg vegna svipsins, sem var
á Lawrence, og hún fylgdi innri hvöt sinni, hallaðl
sér út úr glugganum, kinkaði kolli og brosti.
Ungu mennirnir svöruðu kveðju þessarri með
hrifningu, án þess að þá grunaði, að hún væri
ekki til þeirra, heldur rólega, tígulega manns-
ins, sem stóð dálitið álengdar og þeir tóku ekki
eftir; en hann vissi, hver átti kveðjuna.
„Hvaða maður var þetta á brautarpallinum,
sem virtist vera kominn okkar vegna? Því það
er enginn annar en við í þessum vagni,“ spurði
lafði Rachel.
„Ég þekki hann ekki,“ sagði Robert West. „Ef
Húsráð.
Með smábreytingum má gera gaml-
an kjól sem nýjan. Ef þér eigið til
dæmis afgang af efni frá nýjum kjól,
þá getið þér varið því vel með því
að nota það til þess að breyta göml-
um kjól.
Munið, að það verður að hreinsa
blómavasa vandlega. Ef þeir eru svo
háir, að þér náið ekki með tusku nið-
ur i þá, þá skuluð þér fá yður langan
bursta. Hellið volgu sápuvatni í þá og
burstið þá síðan vel með burstanum
og skolið síðan vandlega.
Ef þér eigið þvottavél, þú skulið
þér gæta þess, að fara vandlega eftir
leiðbeiningum þeim, er fylgja, um
hirðingu á henni.
Munið áð hengja alltaf ullarkjóla
yðar á herðatré strax eftir notkun.
Ef þér látið þá á snaga, er hætt við,
að þeir aflagist.