Vikan - 21.01.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 3, 1943
tll vill er hann kunningi Ravenstayls lávarðar;
lávarðurinn er líka með þessarri lest. Ef til vill
er það Cosmo Woodwing systursonur hans. Ungi
maðurinn var mjög glæsilegur og tígulegur, og
hann horfði svo mikið á þig, Maddie, eins og
hann ætlaði að festa mynd þína í huga sér, þar
til hann sæi þig aftur. Hann þekkir þig áreiðan-
lega aftur. En veizt þú kannske, hver hann er?"
Madeline vissi að vísu, hver hinn leyndardóms-
fulli, ókunni maður var; en henni fannst ekki
þetta augnablik hentugt til þess að koma fram
með játningu sína. Hún varð að bíða betra tæki-
færis.
*
Lawrence Wynne stóð kyrr á brautarpallinum
og horfði á eftir jámbrautarlestinni, sem skreið
hægt út af brautarstöðinni, þar til rauða ljósið
varð minna og minna og hvarf að lokum alveg.
Síðan flýtti hann sér til Waterloojárnbrautar-
stöðvarinnar til þess að koma nógu snemma til að
ná í lest þá, er hann ætlaði með. Hann náði
henni samt ekki, og varð að bíða lengi eftir
næstu lest, sem nam staðar við járnbrautarstöð,
sem var langt í burtu frá bóndabænum, svo að
hann varð að fara langa leið fótgangandi, og
hann kom ekki til bóndabæjarins fyrr en klukk-
an eitt um nóttina.
Frú Holt sat og beið eftir honum, og er hún
sá, hve rykugur, þreytulegur og dapur hann var,
þá lagði hún vel á borð fyrir hann og bar jafn-
vel fram fyrir hann gamalt, heimabruggað öl,
Og mátti lita á það sem mikla vinsemd.
„Hún er þá raunverulega farin?“ sagði hún
að lokum, þegar hún var ekki lengur fær um
að stilla sig. „Hún er þá raunverulega farin til
Irlands?"
„Já, frú Holt, hún er farin til írlands," sagði
Lawrence rólega.
„Og guð má vita, hvenær hún kemur aftur,"
hélt frú Holt áfram. „Ég hefði gaman af að
vita, hvað maðurinn minn mundi segja, ef ég
vildi allt í einu fara leiðar minnar, burt frá
honum og bömunum. En ég held, að þetta sé
öðruvisi hjá tignu og ríku fólki. Það tekur það
víst ekki svo nærri sér."
Og hún rykkti til höfðinu, svo böndin I kappa
hennar hristust.
Lawrence svaraði ekki. Hann vildi ekki láta
hina virigjamlegu konu vita, hvað hann sjálfur
áliti og hugsaði um mál þetta; en aðrir urðu
að hugsa og halda það bezta um Madeline. Hann
vildi varla játa það fyrir sjálfum sér, að hún
værl vist ekki alveg fullkomin, og að hann var
farinn að verða afbrýðisamur í garð föður henn-
ar, og þess munaðar, er umkringdi hana og alla
vini hennar. Hvað stoðaði það auk þess að vera
með heilabrot! Hann varð að vinna og reyna
að komast áfram upp á eigin spýtur, afla sér
frægðar og fjár.
Þegar morguninn eftir hófst hann handa. Hann
lét niður dót sitt, gekk síðustu ferðina með bónd-
anum yfir akrana, bað frú Holt að gæta bams-
ins vel og lofaði að koma oft í heimsókn. Svo
ók bóndinn með hann á jámbrautarstöðina, og
meðan hinn vingjamlegi maður stóð á brautar-
pallinum og veifaði klút sínum, lagði hann af
stað til London til þess að byrja nýtt líf.
Frú Holt gerði við þetta samanburð á hjón-
unum og kom með athugasemdir um, hve ólík
þau væru. Að hennar áliti var litlifingur hans
meira virði en hún öll, og svo framvegis, en
maður hennar vildi ekki hlusta á þessar umræð-
ur. Hið fallega andlit Madeline, hið vingjamlega
bros hennar og elskulega framkoma hafði hrifið
hann, og hann bað því konu sína að þegja.
Lawrence Wynne kom sér fyrst fyrir í Temple
í litlum, skuggalegum herbergjum með örlitlum
gluggum, sem lítið útsýni var frá; en það fékk
hann frekar til að standast þá freistingu að sjá
nokkuð af þeim heimi, sem fyrir utan var og tælt
gæti hann frá vinnunni.' Og hann hafði næga
vinnu.
Jessop vinur hans líktist ekki hinum svokölluðu
góðu vinum í neyð; hann rétti alltaf fyrrverandi
skólafélaga sínum hjálparhönd, er hann þurfti á
því að halda. Og það var nóg.
Hinar skörpu gáfur Lawrence Wynne, óþreyt-
andi iðni hans og hin mikla ritleikni gerði hitt.
Hann var gáfaðri en Jessop og átti til að bera
meira þrek og þol, ásamt gáfum til að beita
hæfileikum sínum á réttan hátt. Við hinar sam-
eiginlegu máltíðir tókst Jessop alltaf að koma á
kátínu og góðu skapi meðal starfsbræðra sinna.
En Wynne kunni aftur á móti að hrífa fullan
réttarsal og halda athygli allra vakandi. Hin
meðfædda mælska hans, hin hljómfagra rödd
hans, þeir hæfileikar, sem hann var gæddur til
þess að finna alltaf hin réttu orð á réttum stað
og láta ekki hið minnsta tækifæri sleppa sér úr
greipum, ásamt háttprýði hans, sem alltaf hindr-
aði hann í að segja of lítið eða of mikið, komu
honum til hjálpar, svo að hann varð brátt talinn
efnilegastur hinna yngri lögfræðinga.
Hin efnisriku ádeilurit hans, sem lesin höfðu
verið um heim allan, höfðu gert nafn hans við-
frægt, og nú kom höfundurinn sjálfúr fram og
honum gekk einnig vel á þvi sviði. 1 stuttu máli,
það leið ekki á löngu áður en hann var virtur og
frægur maður.
Hann kom fyrst fram í smáum, en mjög flókn-
um málum og leiddi þau farsællega til lykta, þvi
að hann fór ekki losaralega með þau, eins og
aðrir lögfræðingar, sem þegar höfðu öðlazt frægð,
hefðu kannske gert. Það var farið að tala um
hann sem mann, er með dómum sinum gerði út
um ýms vandamál, og fólk hlustaði á hann með
athygli, er hann kom með einhverjar athuga-
semdir. Farið var að bjóða honum í stórar opin-
berar veizlur, og brátt hlóðust upp skjöl þau, er
merkt voru með nafninu Lawrence Wynne.
Já, honum miðaði hratt áfram. Hann var nú
fær um að borga vel fyrir litla soninn sinn, gat
gefið Holt-hjónunum fallegar gjafir, fengið sér
bækur og föt, og hann gat meira að segja leyft
sér það óhóf, að gerast meðlimur í klúbb.
Og hvað aðhafðist frú Wynne allan þennan-
tima?
Það hafði haft mikil áhrif á hana að sjá Law-
rence þarna á brautarstöðinni svona óvænt. Hjarta
hennar sló örara og tár komu fram í augu hennar,
er hún sá hann hverfa í mannþröngina.
„Aumingja Lawrence, hve hann elskar mig,"
sagði hún við sjálfa sig, ekki alveg laus við sam-
vizkubit. „Hann hefir komið alla þessa leið, ein-
ungis til þess að sjá mig." En Madeline West
hafði upp á síðkastið verið veitt svo mikil at-
hygli, að henni fannst þetta í rauninni alveg eðli-
legt.
Hún og lafði Rachel voru saman í svefnklefa.
Lafði Rachel lét fara vel um sig í koju sinni og
sofnaði brátt, en Madeline horfði dreymandi aug-
um út í myrkrið og átti í harðri baráttu við
sjálfa sig, baráttu, þar sem Lawrence var annars-
vegar, en auður og munaður hinsvegar.
Loks tók hún ákvörðun. Hún ætlaði að segja
föður sínum allt og taka afleiðingunum, hverjar
sem þær yrðu. Hún gerði rangt í því að blekkja
föður sinn og gerði rangt í því að yfirgefa mann.
sinn og bam. Hún ætlaði að gera játningu og
hverfa aftur til manns síns og bams.
Með þennan ásetning í huga sofnaði hún róleg.
En daginn eftir vöknuðu hjá henni aðrar og
ekki eins góðar hugsanir.
Er Madeline sat um dögun í afturstafni „Ir-
lands", til þess að sjá sólina koma upp, og hin
græna strönd kom smátt og smátt betur í Ijós,
þá fór kjarkurinn að bresta, og er hún við morg-
unverðarborðið hitti föður sinn, sem var í vondu
skapi vegna þess, að hann hafði sofið illa, þá
hurfu áætlanir hennar og góður ásetningur eins
og dögg fyrir sólu. Nei, hún varð að bíða, þar tii
gamli maðurinn væri einhvem tíma í betra skapi.
Það var allt of áhættusamt að tala við hann
núna, þó að hún gæti fengið hann einan með sér
dálitla stund, en það var lítið útlit fyrir, að það
tækist.
Klukkan fjögur dag þennan var West ásamt
gestum sínum kominn til Clane-hallarinnar. Og
þau urðu ekki fyrir vonbrigðum. Þetta var sann-
kölluð höll, stór, tíguleg bygging, sem stóð í skjóli
við fjallshlíð, og löng trjágöng, sem tók klukku-
tima að aka eftir, lágu upp að höllinni. Hvílík
beykitré og hvílík risavaxin eikartré! Hvílikar
kanínugirðingar og snípumýrar. Og svo þama
uppi á fjallinu. Var það ekki hjörtur, sem bar
þar við bláan himininn?
West gamli var mjög ánægður yfir að sjá hrifn-
ingu dóttur sinnar og gestanna.
ð „Já, þetta er falleg landareign," sagði hann, er
hann fór með þeim inn í borðstofuna, þar sem
dýrindis máltíð beið þeirra. „Ég sagði mönnun-
£ im líka undir eins, að ég yrði að fá almennilegt
.^hús og gott veiðiland, hvað sem það kostaði."
MAGGI
OG
RAGGI.
1. Maggi: Held-
urðu, að hú getir
náð býflugunum
út úr stofunni,
Eva?
Eva: Auðvitað!
Enginn vandi að
eiga við býflug-
umar.
2. Maggi: Ekki
skil ég. hvernig
þú ætlar að
koma þeim út
með krukkunni.
Eva: Þú skilur
ekkert! Ég skal
sýna þér það!
S. Eva: Ég flutti
einu sinni svona
smá-býflugnahóp
landshornanna á
milli.
Maggi: Jæja, og
hvað ætlarðu að
gera fyrst?
4. Eva: Opnaðu
gluggann fyrst
pínulítið! Á með-
an fer ég að tala
við býflugumar
með hjálp krukk-
unnar!

= Copr. 1940, Kíng Featurts Syndícate, lnc., World rights rctcrvcd.