Vikan - 21.01.1943, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 3, 1943
15
Hundurinn, sem beið. R. G. Kirk.
Þetta er frásögn um „leyniþráðinn“, sem er stundum
milli manns og hunds —
Ef nokkur maður verðskuldar að kall-
ast göfugmenni, þá var það Jim,
bróðir minn. Hann var góður mað-
ur. Að vísu gat hann verið harður í horn
að taka, en við þá, sem verðskulduðu göf-
ugmennsku, sérstaklega konur, börn og
dýr, var hann mesta göfugmenni, sem ég
hefi nokkurn tíma þekkt. Það, sem ég ætla
að segja ykkur, f jallar um Jim og hundinn
okkar.
Fyrir nokkrum árum flutti Jim til okk-
ar, og Bones varð þá undireins hundur
Jim. Það var ást við fyrstu sýn. Jim kunni
að fást við hunda. 1 hvert skipti, sem Jim
fór eitthvað burt í verzlunarerindum, vildi
Bones fara með honum. Jim sagði þá:
„Bíddu bara, Bones. Ég kem aftur. Ég tek
þig með mér næst.“
Jim var stundum margar vikur í burtu.
En Bones beið alltaf rólegur. Hann vissi,
hvað ,,næst“ þýddi, því Jim stóð alltaf við
loforð sín. Þegar hann kom heim affur,
sagði hann: „Jæja, Bones, þú beiðst, ekki
satt? Komdu nú, þetta er „næst“. Og svo
fóru þeir af stað í langa gönguferð. Þessi
ferðalög voru aðalskemmtun Bones.
Þegar Jim var heima, fór Bones á hverju
kvöldi eftir mat upp á loft, sótti morgunskó
Jim og lét þá á gólfið fyrir framan stól
Jim. Bones lá svo á gólfinu með höfuðið
á fótum Jim, þar til kominn var hátta-
tími.
Svo varð Jim mjög veikur.
„Gamla hjartað er að gefast upp,“ sagði
hann við mig. „Ég lifi ekki nema nokkra
daga enn. Það gerir mér ekkert til. Ég hefi
notið lífsins, Bill.“
Síðasta daginn, sem Jim lifði, sagði hann
við mig: „Hundurinn mun sakna mín.
Lofaðu honum að koma hingað inn til
mín.“
Svo kom Bones inn. Hann horfði
áhyggjufullum augum á Jim. Jim sagði:
„Bíddu bara, Bones. Ég kem aftur. Ég tek
þig með mér næst.“
Við tökum lífinu yfirleitt létt heima hjá
okkur. Ég hafði átt Jim fyrir bróðir í 50
ár. Jafnvel dauði hans gat ekki svift mig
hinum góðu endurminningum frá öllum
þeim tíma. Börn okkar tóku þetta mjög
nærri sér í fyrstu, því Jim hafði verið þeim
fyrirmyndar frændi. En börn eru fljót að
sætta sig við slíkt.
En Bones? Jim hafði sagt: „Bíddu bara,
Bones.“ Svo hundurinn beið, ánægður. Jim
var að vísu lengur burtu en venjulega; en
hann hélt alltaf loforð sitt við hundinn.
Auk þess hafði Bones morgunskó Jim í
kassanum sínum.
Fimm ár liðu. Kvöld eitt sátum við, kon-
an mín og ég, í dagstofunni og vorum að
lesa. Ekkert hljóð heyrðist í húsinu. Allt
í einu fór Bones, sem lá á gólfinu hjá stól
konu minnar, að dilla rófunni og hann
gelti.
Þér vitið, að hundar heyra oft það, sem
maður heyrir ekki hjálfur. Við lögðum við
hlustirnar, en heyrðum ekkert fótatak
fyrir utan.
Aftur gelti Bones. Svo reis hann hægt
og silalega á fætur, því hann var orðinn
stirður af elli, og fór út úr stofunni. Stuttu
seinna kom hann inn með morgunskó Jim,
lagði þá á gólfið fyrir framan gamla stól-
inn hans Jim, lagði höfuðið á þá og sofn-
aði svo strax aftur.
Ef til vill voru það endurminningarnar,
sem vöknuðu við það að sjá skó Jim á
gamla staðnum sínum, er gerðu það að
verkum, að mér fannst herbergið allt ann-
að og hlýlegra.
t
„Jim var sannkallað göfugmenni,“ sagði
Emily, kona mín, blíðlega. Síðan sagði hún:
„Ég ætla að fara að sofa. Þú ættir að gera
það líka, þú ert búinn að lesa nóg. Við skul-
um ekki ónáða Bones. Við látum hann sofa,
þar sem hann er, í nótt.“
Og hann lá þar morguninn eftir, alveg
eins og við höfðum skilið við hann, með
höfuðið á skónum. En einhvern veginn sá
maður undir eins og litið var á hann, að
Bones beið ekki lengur, hann hafði séð
framundan langa og skemmtilega ferð,
óendanlega, með góðum félaga sínum.
Fangornir níu.
Á meðan á óeirðunum miklu í írlandi
1848 stóð, voru níu ungir menn teknir
höndum, yfirheyrðir og dæmdir fyrir svik
gegn drottningunni. Dómurinn var líflát.
Dómarinn las nöfn hinna dauðadæmdu:
„Charles Duffy, Morris Lyene, Patrick
Donahue, Thomas McGee, John Mitchell,
Thomas Meagher, Richard O’Gorman,
Terence McManus, Michael Ireland.
Viljið þið segja nokkuð, áður en dómurinn
er kveðinn upp?“ •
, Thomas Meagher hafði verið valinn til
þess að tala fyrir hönd þeirra allra.
„Herra dómari, þetta er fyrsta afbrot
okkar, en ekki það síðasta. Ef þér viljið
vera vægur við okkur þetta eina skipti,
gefum við yður drengskaparorð okkar
fyrir því, að reyna að standa okkur betur
næst. Og næst verðum við áreiðanlega ekki
svo vitlausir að láta nást til okkar.“
Hinn hneykslaði dómari dæmdi þá til
hengingar. En áköf mótmæli víðsvegar úr
heiminum knúðu Viktoríu drottningu til
þess að breyta dóminum. Mennirnir voru
fluttir til hegningarnýlendu í Ástralíu, sem
þá var óbyggð.
Árið 1871 var maður einn, Sir Charles
Duffy, kjörinn forsætisráðherra í Victoría-
ríki í Ástralíu. Sér til mikillar undrunar
komst Viktoría drottning að því, að þetta
var sá sami Charles Duffy, sem fluttur
hafði verið til Ástralíu fyrir 26 árum,
sakaður um landráð. Hún krafðist þess að
fá skýrslur um hina mennina, sem þangað
höfðu verið fluttir, og þetta var það, sem
hún sá: Meagher var landstjóri í Montana.
McManus og Donahue voru stórfylkis-
höfðingjar í Bandaríkjahernum. O’Gorman
var yfirhershöfðingi í Newfoundlandi.
Morris Lyene hafði verið ríkissaksóknari í
Ástralíu, en Michael Ireland tók við því
starfi. McGee var forseti ráðstjómar
Kanadaríkjanna. Mitchell var framúrskar-
andi stjórnmálamaður, faðir þess Mitchell,
sem var borgarstjóri í New York.
Þetta varð þeira að orði:
1 stað þess að elska óvini yðar settuð þér að
koma betur fram við vini yðar. — Ed Howe.
Það hlýtur að vera erfitt „fyrirtæki" að vera
kona, þar sem það er aðallega í þvi fólgið að
skipta við karlmenn. — Joseph Conrad.
Maðurinn getur lifað án vona, án vina og án
hljómlistar, á meðan hann getur hlustað á sínar
eigin hugsanir. — Axel Miinthe.
Látið þér blekkja yður?
Ef yður væri boðinn 100 krónu seðill í
staðinn fyrir 50 króna seðil með þessari
aðvörun: „Athugaðu hann vandlega, áður
en þú ákveður þig,“ mundir þú þá taka
boðinu ?
Flestir vinir eins kunningja míns, sem
lék þetta bragð, neituðu boðinu vegna þess-
arrar athugasemdar, sem hann lét fylgja
því.
Mynt var látin ganga milli 48 mennta-
skóladrengja og þeim var síðan sagt að
teikna mynd og sýna, hvar gatið væri á
myntinni. Það var ekkert gat á henni —
en 44 af 48 drengjum teiknuðu það engu
að síður.
Kennari einn sprautaði vökva inn í
kennslustofuna og sagði drengjunum að
rétta upp höndina, er þeir fyndu lyktina
af vökvanum. Þrír f jórðu þeirra réttu upp
höndina — en vökvinn var hreint vatn.
Þér skuluð nú ekki þykjast betri en
þetta fólk, það var allt vel viti borið.
I þessu kemur einungis í Ijós hæfileikar
manna til þess að láta aðra gera það, sem
þeir vilja láta þá gera.
Hugmyndir eru balsam; orð kunna að vera
sáraumbúðir. — Victor Hugo.