Vikan - 28.01.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 4, 1943
ELDSKÍRNIN.
Dagur sá, er John Marokin gekk í
þjónustu slökkviliðsins, var ham-
ingjuríkasti dagurinn í lífi hans. Frá
því hann var smádrengur hafði hann þráð
að ná þessu takmarki. Hann hafði oft stað-
ið fyrir utan hlið slökkvistöðvarinnar og
horft á hetjurnar, sem gengu um þar fyrir
innan. Og nú var hann sjálfur kominn inn
fyrir.
En sorglegasti dagurinn í lífi hans var
sá, er það kom í ljós, að hann var huglaus.
Og það varð í fyrsta skiptið, sem hann
var reyndur. Það var æfing, og John átti
að klifra upp eftir stóra fimm hæða stig-
anum. Hann hljóp hreykinn og ákveðinn
upp þrepin, og náði brátt upp að þriðju
hæð. Þar nam hann augnablik staðar til
þess að hvíla sig og leit ósjálfrátt niður,
þar sem mennirnir hlupu fram og aftur og
fengust við langar slöngurnar. Þá var allt
í einu eins og gripið væri utanum hjarta
hans, hann varð altekinn ógurlegri hræðslu
og lokaði augunum.
En það var aðeins augnablik, svo herti
hann sig upp og hélt áfram. Þetta var
bara smá svimi, sem ekki var að fást um.
En hann var ekki eins fljótur og áður,
vöðvar hans voru svo einkennilega slapp-
ir, hann varð næstum því að skríða. En
hann náði f jórðu hæð, og nam aftur staðar.
Hann gat ekki meir. Limir hans voru þung-
ir sem blý, og honum sortnaði fyrir aug-
um.
„Komið þér niður, maður,“ kallaði
slökkviliðsstjórinn.
Hann hlýddi viljalaust, hélt sér rígfast
í þrepin og einblíndi á hendur sínar.
„Komið hingað,“ sagði slökkviliðsstjór-
inn hastur. „Hvað er að yður?“
„Ég — mig svimaði víst dálítið — ég
hefi aldrei farið upp fyrr — ég —.“
„Þér voruð hræddur, maður,“ sagði
slökkviliðsstjórinn og snéri sér frá honum.
Mennirnir sögðu ekki neitt, en John las
greinilega fyrirlitninguna úr andlitum
þeirra. Og næstu dagar urðu honum ömur-
legir. Allir snéru við honum baki, og hann
kvaldist af aumingjaskap sínum. Honum
yrði sennilega sagt upp bráðum. Hvernig
ættu þeir að hafa not fyrir hann? Svona
mikinn hugleysingja.
Aumingja John! Hinir miklu loftkastal-
ar hans höfðu hrunið til grunna, og hon-
um fannst hann vera óhamingjusamasti
maðurinn á öllu jarðríki. — Þar til mikli
bruninn brauzt út í nýja Vesturhverfinu.
New Chestor var bær í miklum uppvexti.
Pyrir tíu árum höfðu verið um 15,000
íbúar í bænum, en nú voru þeir yfir
100.000. Hinn forugi og dimmi þjóðvegur,
sem þá hafði legið í gegnum bæinn, var nú
orðinn að upplýstri og breiðri götu, hallir,
skýjakljúfar og verksmiðjur spruttu upp
eins og gorkúlur.
Nýlega hafði bæjarfélagði látið reisa
volduga húsaþyrpingu, næstum því heilt
hverfi. Það var ekki alveg búið að ljúka
við bygginguna, en þegar búið að leigja
flestar íbúðimar og nokkrar búðir var
farið að nota. En sagt var, að húsin
væru ekki traustlega byggð, það hefðu ekki
verið til nægir peningar til þess að gera
þau eins og þau áttu að vera. En einhvers-
Smásaga
'ð’XxMt Qömw..
staðar varð fólkið að vera, og það varð
að taka það, sem til var.
Það var í þessarri húsaþyrpingu, sem
eldurinn brauzt út. Upptökin voru í vöru-
geymslu, sem tilheyrði stórri vopnaverzl-
un, og hann breiddist óhugnanlega hratt
út. Er slökkviliðið kom, logaði þegar glatt
í verzluninni og næstu íbúðir og búðir, er
sem betur fór voru auðar, voru í mikilli
hættu.
Margir slökkviliðsbílar komu á vettvang,
og John var með. Hann var með hjartslátt
af æsingi og eftirvæntingu. Skyldi hann nú
aftur reynast hugleysingi, eða mundi hann
fá tækifæri til þess að gera eitthvað
gagn, svo að mennirnir gleymdu einhverju
af fyrirlitningu sinni?
Vatnið sauð í gráðugum logunum og
slökkviliðsmennirnir voru tilbúnir að fara
inn í húsið, er vopnasalinn kom allt í einu
þjótandi út, náfölur og skelfingu lostinn.
„Púðrið!“ hrópaði hann. „Kjallarinn er
fullur af púðri. Ég er ekki búinn að bjarga
áttunda hluta eigna minna, og eldurinn er
þegar kominn að dyrunum, sem liggja
niður í kjallarann. Ég er gjaldþrota!"
„Til baka!“ öskraði slökkviliðsstjórinn.
| Vitið þér það? j
| 1. Með hverjum börðust Tyrkir í heims- i
styrjöldinni 19Í4—18?
1 2. Hver bjó til fyrsta píanóið?
| 3. Hve lengi er jörðin að snúast einn |
i hring ?
i 4. Hver var faðir Jupiters?
| 5. Hverjir voru Dismas og Gestas?
H 6. Hvenær fæddist Shakespeare og hve- I
nær dó hann? I
| 7. Hver byggði Suezskurðinn ?
| 8. Hve mörg böm átti Johann Sebastian I
Bach ?
i 9. Hvaða kona flaug fyrst ein yfir 1
Atlantshafið ?
H 10. Verpa leðurblökur eggjum?
Sjá svör á bls. 14.
MiiiiiiiniitiiiiiimiimitiiiiiiiminmitMimiiimmitiiiisniimiiimiiiiiiiiimiiimii'
„Hafið þið heyrt það? Það er púður í
kjallaranum, eftir augnablik getur orðið
ægileg sprenging. Pljótt til baka!“
Mennimir urðu skelfingu lostnir og
flúðu. Allir nema John. Hann greip slöngu
og réðist inn í hið brennandi hús.
„Til baka, segi ég,“ hrópaði slökkviliðs-
stjórinn, „heyrið þér ekki, það er púður
—,“ en John var þegar horfinn inn úr
dyrunum.
„Það er ógerlegt að bjarga honum,“
sagði slökkviliðsstjórinn við mennina,
sem störðu skelfdir á eftir John. „Hann
hlýtur að vera orðinn vitlaus, eða þá að
hann hefir ekki heyrt það, sem ég sagði.“
En John hafði bæði heyrt og skilið.
Hann skeytti ekki um hættuna, hann var
aðeins gripinn fögnuði yfir því, að hann
var ekki hræddur, og hann ætlaði að sýna
hinum, að hann var það ekki. Hann reikaði
um í brennandi húsinu, hálfblindaður af
reyknum, og leitaði að dyrum þeim eða
hlera, sem lá niður í kjallarann.
Það heyrðist klukknahringing, sem færð-
ist nær og nær; og brunamennirnir urðu
órólegir. Það var yfirslökkviliðsstjórinn,
sem var að koma.
„Hver fjandinn er þetta?“ sagði hann.
„Standið þið grafkyrrir og horfið á húsið
brenna til grunna?“
Slökkviliðsstjórinn sté fram og heilsaði.
„Það er púður í húsinu, yfirslökkviliðs-
stjóri, í kjallaranum. Það getur orðið
sprenging á hvaða augnabliki, sem vera
skal.“
„Guð komi til,“ sagði yfirslökkviliðs-
stjórinn skelkaður. „Er nokkur inni?“
„Já, ungur piltur, sem er nýkominn í
slökkviliðið. Það er raunar eini hugleys-
inginn, sem nokkurn tíma hefir verið í lið-
inu. Hann hlýtur að hafa orðið óður af
hræðslu, því hann þaut allt í einu inn í
húsið, þegar ég skipaði mönnunum að
hörfa undan. Ég get ekki sent menn mína í
bráðan dauðann til þess að bjarga honum.“
„Hugleysingi! Nei, hann er sannarlega
eina karlmennið meðal ykkar,“ sagði yfir-
slökkviliðsstjórinn æstur. „Páið mér öxi og
fylgið mér svo!“
Mennimir voru fúsir til þess. Þeir vom
ekki vanir því að standa aðgerðarlausir
og horfa á, og eftir augnablik vom allir
komnir á sinn stað. Sumir beindu þungum
slöngum að eldinum, en aðrir fóm á eftir
yfirslökkviliðsstjóranum inn í húsið.
Kæfandi reykjarmökkur gaus á móti
þeim út úr búðinni, og þeim var ógerlegt
að sjá nokkum hlut. En þeir héldu ótrauð-
ir áfram gegnum lítið herbergi og inn í
annað, sem snéri út að portinu. Þar lá
veslings maðurinn hálf kafnaður, á gólf-
inu. En í hendinni hélt hann sprautu, og
beindi henni á hlera í gólfinu, á meðan
neistarnir flugu umhverfis hann og log-
arnir sleiktu veggina allt í kringum hann.
Yfirslökkviliðsstjórinn tók hann í fang
sér og bar hann sjálfur út, en mennirnir
unnu áfram að því að fyrirbyggja hætt-
una.
Framhald á bls. 13.