Vikan - 28.01.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 4, 1943
5

Framhaldssaga:
Líkið í ferðakistunni
.Sakamálasaga eltir Dr. Anonymous .
Hann var mjög taugaóstyrkur og æstur, er ég
kom til hans. Símskeyti hafði verið sent til lög-
reglunnar í London og hún sendi nú einn manna
sinna til Parisar. Annars hafði ekkert nýtt komið
i ljós. Það var ennþá ógerlegt að yfirheyra frú
Orr-Simpkinson, og það var ómögulegt að fá
nokkum hlut upp úr dótturinni, sem vildi ekkert
segja, eða þjónustustúlkunni, sem ekkert vissi. —
Móðirin og dóttirin höfðu verið leystar úr hinu
stranga varðhaldi, og þeim hafði verið leyft að
setjast að í litlu húsi við hliðina á fangelsinu,
sem í rauninni var hluti af því. Það bar nafnið
„Fjölskyldugistihús", og stjómaði þvl kona ein,
sem bar ábyrgð á því, að fangamir færu ekki úr
herbergjum sínum, og var borguð þar sama leiga
og á fyrsta flokks gistihúsi.
Mér var það mest áríðandi, að verða leynilög-
reglumanninum frá London hlutskarpari og vera
kominn á rétta leið, áður en hann kæmi. Allan
daginn hafði ég hugsað um hin einstöku atriði
málsins — ég hafði alls ekki getað hugsað um
neitt annað — og því meira, sem ég hugsaði um
þetta, þeim mun sannfærðari varð ég um það, að
ungfrú Simpkinson væri ekki eins sek og líkur
virtust benda til. Þær ástæður, sem ég hafði
fyrir því, voru að vísu eklti mikils virði, og Léon
hafði ef til vill á réttu að standa, er hann sagði,
að mér hefði ekki verið eins umhugað um öriög
hennar, ef hún hefði verið eldri og ófríðari.
Ég spurði Frangois, hvort ég gæti fengið leyfi
til þess að tala við hana. Ég hafði allan daginn
verið að yfirvega það, hvort ég ætti að stíga þetta
spor, sem að öllum líkindum hlaut að leiða til
þess að gera málið ennþá flóknara, en það freist-
aði mín, vegna þess að það var svo mikil vogun.
Ég var viðbúinn því að mæta mótspyrnu hjá
Frangois — hann hugsaði sig um — ég sýndi
honum fram á, að ég sem landi fangans kynni að
geta fengið ýmsar upplýsingar, sem hún vildi ekki
gefa öðrum.
„Má alls enginn koma inn til hennar ?" spurði
ég hann.
„Jú, jú," svaraði hann efablandiim. „Ein eða
tvær manneskjur mega koma til hennar með sér-
stöku leyfi. Það er ekki bannað að tala við hana."
„Getið þér þá ekki fylgt mér til hennar?"
„Jú, að vísu, en —“
„Þá skulum við fara strax. Því fleiri upplýs-
ingar, sem þér hafið aflað yður, áður en leyni-
lögreglumaðurinn frá London kemur, þeim mun
meira lof fáið þér."
Ég gat ioks talað um fyrir honum, og við ókum
i leiguvagni til óásjálegs húss i þröngri götu, sem
ég man ekki hvað hét. Bakhlið hússins snéri út
að götunni, og það stóð í skjóli við fangelsið.
Lýsingin- var mjög slæm, mér geðjaðist yfirleitt
illa að umhverfinu, og þótt enn væri ekki mjög
áliðið — klukkan var ekkí meira en hálf átta —
þá mættum við fáu fólki og sáum margar lok-
aðar verzlanir. Við námum staðar fyrir framan
stórar inngöngudyr, yfir þeim brann gasljós. —
Frangois hringdi dyrabjöllunni og brátt kom veit-
ingakonan til dyra og bauð okkur inn í móttöku-
herbergið. Hún var hávaxin, luraleg og óþrifaleg,
hafði skrækjandi málróm og stutt, hrokkið hár.
Frangois ávarpaði hana sem frú Bassequin. —
Herbergi það, sem okkur var boðið inn í, var
mjög óvistlegt; þar voru húsgögn fóðruð með
grænu flaueli og tveir vasar fullir af tilbúnum
Forsaga:
Það er á norður-jám-
brautarstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður i að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja sins, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina.
blómum undir glerhylkjum. Tvö gasljós loguðu
þar inni.
Er lögreglustjórinn hafði í hálfum hljóðum tal-
að nokkur orð við konuna, fór hann, og frú Basse-
quin gekk inn í hliðarherbergi til þess, að því er
hún sagði, að tilkynna stúlkunni komu mína.
Ég heyrði raddir innan úr herberginu, en renni-
hurð var á milli þess og móttökuherbergisins —
þetta fyrirkomulag var augsýnilega haft í þeim
tilgangi að létta frúnni eftirlitið með þeim gest-
um, sem hún var svo vingjarnleg að taka á móti.
Ein þessara radda var rödd ungfrú Simpkinson,
hin var hljómfögur og þýð karlmannsrödd, og
töluðu þau ensku. Mér fannst þetta mjög óheppi-
legt, því að ég hafði vonazt eftir að fá að tala
einn við ungfrúna. Það var þá Englendingur hjá
ungfrú Simpkinson. Hver gat það verið?
Ég hafði sent henni nafnspjald mitt og skrifað
aftan á það með blýanti:
„Landi yðar, sem telur sig geta komið .yður til
hjálpar."
Ég hafði ef til vill engan rétt til þessa djarfa
tiltækis, en það gat verið eins gott og hvert
annað, og þar sem ég líka gat komið til hjálpar,
var það ekki rangt af Dubert, að hann skyldi
láta undan og fylgja mér til hennar.
Það var nú rætt um það í hliðarherberginu,
hvort taka ætti á móti mér eða ekki.
„Láttu mig tala við manninn," heyrði 'ég karl-
manninn segja, en þá sagði stúlkan, mér til mikils
léttis:
„Við getum eins vel talað bæði við hann."
Ég lagði eyrað að dyrunum til þess að heyra
meira, en í því kom frú Bassequin aftur; ég tók
undir mig stökk inn í mitt herbergið, en var þó
ekki nógu fljótur. — Frú Bassequin lyfti brúnum
og illgirnislegt glott lék um varir hennar.
„Ég sé, að þér tilheyrið þessum starfa," sagði
hún. „Ég hefi ekkert gagn af þessu, því að hún
talar alltaf ensku. Ég er búin að biðja um ein-
hvern, sem skilur ensku, en maðurinn verður
sennilega farinn, áður en sá kemur."
Konan hélt áfram að tauta þetta, er hún fór
með mig eftir löngum gangi; siðan opnaði hún
dyr einar og bauð mér að ganga inn.
Herbergið var stórt og rúmgott, en var mjög
óvistlegt og óþrifalegt útlits. Léon sagði mér
seinna, að leigan væri tuttugu og fimm frankar
á dag, og mér fannst, að fyrir það verð mætti að
minnsta kosti þvo hvítu ábreiðumar á sófanum.
Á ljósakrónunni voru þrjár álmur, og logaði á
þeim öllum — ljósin voru reiknuð sér í lagi —,
svo að allir blettir og sérhver kongulóarvefur
sást greinilega í hinni miklu birtu, og í arninum
brann mikið bál, augsýnilega var það gert með
það fyrir augum að setja eins mikið brenni á
reikninginn og unnt var, en afleiðingin var sú.
að í herberginu var funheitt.
Ungfrú Orr-Simpkinson sat í hominu á milli
gluggans og arinsins á gömlum legubekk og við
hlið hennar stóð karlmaður. Þau litu bæði hálf-
undrandi á mig.
Ég þóttist sjá þau bæði út við fyrsta augna-
tillit. Núna, er ég gat í ró og næði virt ungfrú
Simpkinson fyrir mér, geðjaðist mér betur að
henni en áður. Þar sem lögreglan hafði tekið í
sínar vörzlur allan farangur hennar, var hún emi
í hinni svörtu ferðadragt sinni, sem klæddi hinn
glæsilega vöxt hennar prýðilega, en í þessum
yfirlætislausa búningi var hún mjög fögur og ein-
beitt á að sjá. Hún bar hið fallega svarta hár í
fléttum, sem vafðar vom um höfuð hennar. Hún
hafði stór, brún og svipmikil augu, sem litu beint
á mig, og bættu að fullu upp hina óreglulegu
drætti andlits hennar. Hún var ekki beint lagleg,
en yfir henni hvíldi sá yndisþokki, sem falleg
augu og glæsilegur vöxtur veita hverri konu, og
ég sagði aftur við sjálfan mig, að hún heyrði ekki
til þeirra kvenna, sem fremja morð, en hún gat
virzt vera kona, sem mtmdi hætta lífi sínu til
þess að vemda morðingja — ef hún elskaði hann.
Hafi mér geðjast vel að ungfrú Simpkinson,
þá verð ég að játa það, að mér geðjaðist næst-
um því ennþá betur að manninum, sem stóð við
hlið hennar. Klæðnaður hans bar vott um, að
hann var prestur við ensku kirkjuna, og fór hann
honum ágætlega. Hann var hár og grannvaxinn
með unglegt og frítt andlit, mikið, stuttklippt
hár og skær, blá augu, sem lýstu bamslegri hrein-
skilni. Hann hafði lagt höndina á bak legubekks-
ins, sem ungfrú Simpkinson sat á, og það gladdí
mig að sjá hana í svona góðum félagsskap og
undir góðri vernd.
„Þeim þykir augsýnilega vænt hvom um ann-
að,“ hugsaði ég. „Þetta hlýtur að vera bróðir
hennar, sem verndar hana.“
Ég verð að segja mér til afsökunar, að ég var
um leið gramur sjálfum mér yfir þvi, að ég skyldi
vera svona ákveðinn í að halda fast við fyrr um-
ræddan gran minn, þótt allt mælti á móti honum.
Við voram ein, því að ég hafði gefið frú Basse-
quin bendingu um að draga sig í hlé. Ungfrú
Simpkinson hóf samræðumar með mikilli still-
ingu og ró, sem var einkennilegt af svona ungri
stúlku; hún gat ekki verið meira en tuttugu
ára, og ég áleit manninn við hlið hennar um
tuttugu og þriggja ára.
„Má ég spyrja um ástæðuna fyrir heimsókn
yðar, herra," — hún leit á nafnspjald mitt —
„Spence?"
Hin fallegu augu hennar beindust spyrjandi að
mér.
„Já, ungfrú," svaraði ég, og mér fannst ég
vera mjög heimskur og vandræðalegur. „Nafn
mitt er Spence, og, eins og þér getið séð starfa ég
á einkaleynilögregluskrifstofu. Ég var af tilvilj-
un staddur á jámbrautarstöðinni í gær, og mér
datt í hug, að undir þessum kringumstæðum
munduð þér þurfa á þeirri hjálp, sem skrifstofa
mín gæti veitt, að halda. Ég tala góða frönsku
og þekki persónulega marga þá menn innan lög-
reglunnar, sem hafa með mál þetta að gera."
Ungfrú Simpkinson svaraði ekki, aftur á mótí
tók presturinn til máls með hljómfallegri röddu
og sannfærandi, sem laðaði mig enn meira að
honum.