Vikan - 28.01.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 4, 1943
13
Báturinn,
sem hvarf.
Eftir CARL CARMER.
Konan mín sagði mér sögu þessa. Hún
var ein þeirra sex unglinga, sem
strengdu heit kvöld eitt á strönd
Pascagoula. Hin fjögur, sem enn eru á lífi,
staðfestu frásögn hennar.
Stúlkurnar fjórar höfðu verið nágrann-
ar í bernsku og góðar vinkonur. Tvær
þeirra áttu að útskrifast úr menntaskóla
í New Orleans næsta vor og var þá ekki
um fleiri sumarfrí við ströndina hjá móður
Jane að ræða. Drengirnir voru Bud og
Jimmie, bræður Jane; þeir höfðu alizt upp
| Dægrastytting
5
Tóuleikur. /
Fyrst er markað svið, og er venjulega hagað
svo til, að þúfa sé á því miðju, eða þá eitthvað
annað mark, t. d. steinn. Einn leikmannanna er
tóa, annar smalamaður, en hinir lömb. 1 leik-
byrjun stendur tóan í markinu í miðjunni og
gaggar þar tiu sinnum. Að því búnu fer tóan frá
og út á sviðið, og gaggar nú í sífellu. Lömbin
hlaupa í kringum hana, og á tóa að ná þeim,
því þá eru þau dauð. Það er jafnvel nóg, að hún
komi við þau eða þau við hana. Aftur er það frá
smalamanni að segja, að hann ver lömbin eftir
mætti; hann er þar ávallt fyrir, sem hættan er
mest, og varnar tóunni að snerta lömbip. Hann
má jafnvel takast á við hana, ef á þarf að halda.
Ekki má tóan fara út fyrir sviðið, því þá er hún
brennd, en aftur er lömbunum það heimilt. Þegar
tÓEin hefir náð öllum, er leiknum lokið og verður
sá tóa næst, sem seinast náðist.
(„Islenzkar skemmtanir").
Reynið þetta.
Skrifið á miða einhverja tölu milli 1 og 50;
segjum að þér skrifið 42. Brjótið miðann saman
og látið einhvem geyma hann. Biðjið nú ein-
hvem annan i herberginu að skrifa á annan miða,
án þess að þér sjáið, einhverja tölu milli 50 og
Eldskírnin.
Framliald af bls. 4.
Meðan slökkviliðslæknirinn annaðist
John, fór yfirslökkviliðsstjórinn til undir-
slökkviliðsstjórans og bað hann að segja
sér nánar frá hugleysi piltsins. Slökkvi-
liðsstjórinn sagði honum alla söguna, og
honum leið hálf illa undir hinu myrka
augnaráði yfirslökkviliðsstjórans.
„Þetta er bara hégómi, eintómur
hégómi. Það er ekki rétt að dæma hann
þannig. Pilturinn hefir nú fengið eldskírn
sína, og ég efast mjög um, að hann hafi
breytt í einhverju æði, því þá hefði hann
ekki hugsað svona mikið um hlerann.
Annars get ég trúað yður fyrir því, að
hann hefir afrekað meira en þér eða ég
í Pascagoula í Missisippifylki og hjálpað
móður sinni, sem var ekkja, að rækta ald-
ingarðana hennar.
Þetta var stjörnubjart kvöld í lok sum-
arsins. Er rekaviðsbálið, sem þau höfðu
kynt, lýsti upp húsið á bak við þau og
ströndina, þar sem litlar öldur skoluðu
hvítan sandinn, strengdu þessir sex vinir
— sem höfðu svo mörg septemberkvöld
skilið í þeirri vissu, að í júní næsta ár
mundu þau aftur koma saman í Missisippi
— þess heit, að þau ætluðu að koma aftur
til Pascagoula.
„Heitstrengingin er einskis virði,“ sagði
Jimmie, sá yngsti í hópnum, „nema hvert
okkar skilji eftir á staðnum eitthvað, sem
því þykir vænt um.“
„Hvað þykir þér vænt um?“ spurði Bud.
,,Spörfuglinn,“ sagði Jimmie. Þau litu öll
100. Þegar hann hefir gert þetta, þá dragið þér
tölu þá, er þér skrifuðuð á miðann, frá 99
(99-^-42=57) og segið honum að bæta niður-
stöðunni (57) við tölu þá, er hann hefir skrifað
á sinn miða. Auðvitað dragið þér frá í huganum
og segið honum aðeins niðurstöðutöluna, ekki
hvernig þér fenguð hana. Er hann hefir lagt tölu
þá, er þér gáfuð honum upp, við upprunalega
tölu sína, segið honum þá, að nú hafi hann tölu
á milli 100 og 200. Hann mun samþykkja þetta.
Segið honum síðan að strika út þann staf í
tölunni, sem er lengst til vinstri, og bæta honum
við töluna, en sleppa tölustafnum, sem hann
strikaði út. Segið honum svo að draga það, sem
þá kemur út, frá hinni upphaflegu tölu sinni.
Síðan skuluð þér segja honum að líta á miðann,
sem þér skrifuðuð tölu yðar á. Hann mun verða
undrandi, er hann sér, að tala sú, er hann fékk
síðast út, er söm og sú, sem þér skrifuðuð á
miðann.
Viðskipti álfa og manna.
Einu sinni var maður vestur í Þorskafirði að
leita kinda. Hann leitaði árangursiaust allan
sólarhringinn út, og með því hann örvænti um
að finna féð, lagði hann sig fyrir að sofa, ör-
þreyttur. Þá þótti honum álfkona koma til sín
í svefninum, og segja við sig: „Litlum mun fórstu
of skammt, þvi ef þú leitar ögn lengra, muntu
finna fé þitt.“ Maðurinn vaknaði, og fór, eins
og honum var kennt ráð til í drauminum, og
fann féð.
—o—
getum gert okkur ljóst. Hefði sprenging-
in átt sér stað, hefði hún ekki einungis
eyðilagt húsið, heldur og alla þyrpinguna,
sem er ekki um of traustlega byggð. Og
hún er alveg óvátryggð ennþá, svo bær-
inn hefði orðið gjaldþrota. — En nú
skulum við fara og athuga, hvort hann
er raknaður við.“
John stóð óstyrkur á fætur og heilsaði
yfirmönnum sínum.
„Þetta er gott, drengur minn,“ sagði
yfirslökkviliðsstjórinn vingjarnlega. —
„Hvíldu þig nú aftur. Þú hefir sloppið
betur, en vænta mátti. Þér er það senni-
lega ljóst, að þú gerðir rangt í því að
hlýða ekki skipun yfirmanns þíns.“
„Nei, herra.“
„Hvað segirðu?“
„Nei, ég vissi, hve mikil hættan var, ef
í áttina til litla bátsins hans, sem vaggaði
á, öldunum við ströndina.
„Spörfuglinn er eins og eitt okkar,“
sagði Elizabeth hugsi. „Við höfum siglt
fram og aftur í honum. Frá því að vorum
smábörn, höfum við farið til sunds í hon-
um. Okkur þykir öllum vænt um hann —
næstum eins og Jimmie.“
„Þá skulum við skilja bátinn eftir,“
sagði Jimmie. „Ef við gerum það, þá skil-
ur hvert okkar eftir í Pascagoula það, sem
því þykir vænzt um og báturinn mun
ábyrgjast það, að við komum aftur — öll
— þegar tíminn kemur.“
Þau fimm, sem enn eru á lífi, segja, að
næstu sex ár hafi þau næstum gleymt þess-
arri heitstrengingu. Þau voru svo dreifð,
Framhald á bls. 14.
Það var einu sinni, að faðir séra Ölafs prófasts
í Flatey á Breiðafirði lá fársjúkur á Mosfelli í
Mosfellssveit. Dreymdi hann þá, að álfkona kæmí
til sín og; spyrji sig', hvort hann vildi verða heill
aftur, og játar hann því. Honum þótti hún þá
smyrja sig með áburði nokkrum, og annars dags
eftir varð hann heill heilsu.
Einu sinni, þegar Magnús Stephensen kon-
ferenzráð var á gangi úti í Viðey, kom til hans
kona, og fékk honum fulla skál af eggjum. Hann
tók lítið eftir þessu, en hélt þetta væri einhver
vinnukonan sín, sem hefði verið í eggjaleit um
eina. Þegar vinnufólltið kom heim um kvöldið,
kannaðist enginn við þetta, enda sýndi það sig,
að skálin var um fram. Þá sáu menn fyrst, að
það hefði verið álfkona, sem hefði mætt hús-
bóndanum.
(J. Á.: Islenzkar þjóðsögur og æfintýri).
Orðaþraut.
AT AR
SK AR
N AÐS
ANDI
E M J A
ÓTTU
LlN A
ALIN
E LUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að ný orð myndist. Séu þeir
stafir lesnir að ofan frá og niður eftir, myndast
nýtt orð; táknar það timabil að hausti til.
sprengingin yrði, og svo datt mér í hug,
að ef til vill væri hægt að koma í veg fyrir
hana. Var það rangt?“
„Nei, drengur minn. Þú breyttir alveg
rétt. Þú hefir komið fram eins og hraust-
um og hugrökkum manni sæmir. Eruð þið
ekki sammála mér í því?“ sagði hann og
snéri sér að slökkviliðsmönnunum, er
safnazt höfðu í kringum þá.
„Jú,“ hrópuðu þeir allir, og svo hrópuðu
þeir ferfalt húrra fyrir John.
John horfði niður fyrir sig til þess að
þeir sæu ekki tárin í augum hans. Hann
var enn of óstyrkur til þess að geta borið
svona mikla hamingju.
Nokkrum dögum seinna fékk hann álit-
lega peningagjöf frá bæjarráðinu, og yfir-
slökkviliðsstjórinn afhenti honum heiðurs-
merki slökkviliðsins.