Vikan - 04.02.1943, Blaðsíða 1

Nr. 5, 4. iebrúar 1943.
Syona lítur hann út,
varaþulur útvarpsins.
Vér birtum nú forsídumynd af
Pétri Péturssyni og stutt somtal
við hann um ýmislegt, sem snert*
ir starf hans hjó útvarpinu.
VIKAN hefir orðið þess mjög vör, að
marga lesendur hennar langar til að
„sjá framan í“ varaþul útvarpsins.
Vér höfum áður birt mynd af aðalþulnum,
Þorsteini ö. Stephensen. Það er algengt
mjög og eðlilegt, að fólk fýsi að vita,
hvernig þeir menn líta út, sem það hlustar
oftast á í útvarpi. Segja má, að þeir séu
nokkurskonar heimilismenn þeirra, sem
viðtæki eiga. E!n þeir eru einskonar huldu-
menn, allur þorri landsmanna á þess engan
kost að sjá þá — nema á mynd. Starf
þulanna er vandasamt, krefst sérstakrar
árvekni og samvizkusemi, þekkingar og
góðrar framkomu. Engin vélmenni geta
orðið góðir þulir. Það er happ íslenzka út-
varpsins, að það á nú á að skipa tveim
góðum þulum. Myndvarp er ekki enn kom-
ið hér til sögunnar og því snerum vér oss
tU Péturs Péturssonar, fengum mynd af
honum og röbbuðum við hann stundar-
toom.
Hvenær varðst þú fyrst fyrir þeirri
reynslu að standa við hljóðnemann og tala
til fólks, sem þú sást ekki og hvemig verk-
aði það á þig?
Það var fyrsta mai, fyrir nokkrum ár-
■m. Ég var mjög taugaóstyrkur. Það
lýsti sér meðal annars í því, að mér fannst
ég verða þurr í munninum og ekki hafa
nægilegt vald á röddinni.
FmœhaJd & bls. 3.