Vikan - 04.02.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 5, 1943
10.000 krónur á ári. Það eru ekki margar
stúlkur í Englandi, sem eru svo vel settar. Og
eftir dauða minn fær hún ennþá meira. Haldið
yður bara að Madeline, hún játar yður áreiðan-
lega fyrr eða síðar. Hún þekkir yður, hefir vanizt
nærveru yðar bæði hér og í London. Og þér er.uð
betur settur en aðrir biðlar hennar, þar sem þér
búið í sama húsi og hún. Ef til vill koma margir
rigningardagar, og þér ættuð að færa yður þá í
nyt.“
Morguninn eftir kallaði West dóttur sína inn
til sín. Honum fannst, að betra mundi vera að
tala við hana inni í sinu eigin herbergi, hann hélt,
að þar mundi myndugleiki hans njóta sín bezt.
Og hann valdi tímann rétt á eftir morgunverði
fyrir þetta samtal.
Það leit ekki út fyrir að Madeline grunaði, hvað
beið hennar, því að hún gekk frjálslega til hans,
lagði handlegginn um háls honum og kyssti hann.
„Ætlarðu að tala við mig um ferðina upp i
hvilftina?" sagði hún.
Robert West hallaði sér upp að aminum og
virti dóttur sína fyrir sér. Hann sá, þótt reiður
væri, að hún var tígulega vaxin og vel þess verðug
að verða mágkona hertoga.
„Það er annað en ferðalag, sem við þurfum að
tala um. Þetta mál er langtum meira áríðandi,"
hélt hann áfram og ræskti sig. „Það er viðvíkj-
andi þér og Foster."
„Við hvað áttu?“ sagði hún vandræðalega og
roðnaði. Hinn einkennilegi tónn í röddu hans spáði
engu góðu.
„Við hvað ég á?“ endurtók hann óþolinmóður.
„Hann sagði mér, að hann hefði beðið þín í gær,
en hefði verið neitað. Og nú spyr ég þig, hvað
það eigi að þýða?“
Madeline þagði. Henni leið illa og hún heyrði
sinn eigin hjartslátt.
„Er það satt, að þú hafir neitað honum?"
spurði faðirinn reiðilega.
„Já, það er satt,“ sagði hún og reyndi að
stilla sig.
„Og leyfist mér að spyrja, hvers vegna þú hafir
neitað þessum myndarlega manni? Manni, sem er
sonur hertoga og er miklu hærra settur en þú;
manni, sem aldrei hefir heyrzt nema gott eitt um,
heiðarlegum og — og,“ (hér varð hann að ræskja
sig) „laglegum manni, í stuttu máli sagt, manni,
sem ég met mikils. Má ég biðja um skýringu á
þessu?"
Hann hafði tekið af sér augnglerið og stóð nú
og sló þvi óþolinmóður í nöglina á þumalfingr-
inum.
„Mig langar ekki til þess að giftast," sagði
hún í hálfum hljóðum.
„Þú gerir mig vitlausan með þessum þvættingi.
Þetta er hreint og beint brjálæði. Þú neyðist til
að giftast, þú ert skyldug til þess sem erfingi
minn, og ég krefst þess, að þú giftist manni, sem
sæmir þér, og sem mér fellur i geð.“
„Óskar þú þá eftir því, að ég giftist Antony
lávarði?" spurði Madeline, sem nú var orðin ná-
föl. Hefði hún nú bara haft kjark til þess að játa
honum allan sannleikann. En hún þorði það ekki,
er hún leit í augu hans, sem horfði grimmilega
og ógnandi á hana. „Ég get það ekki, pabbi! Ég
get það ekki!" hvíslaði hún og neri saman hönd-
unum.
„Hvers vegna?" spurði hann reiðilega.
„Ætlarðu þá að selja mig og peninga þína fyrir
titil ?“ sagði hún örvingluð. „Er ég þá ekki lif-
andi manneskja, sem hefir sínar eigin tilfinning-
ar? Jú, pabbi, ég er líka manneskja, og ég hefi
hjarta, sem vald þitt nær ekki til, sem þú hefir
ekkert vald yfir."
Þetta kom West alveg á óvænt. Madeline sagði
þetta svo innilega og ákaft, að hann þekkti ekki
aftur hina kátu, stillilegu og rólegu dóttur sína.
Þessi æsta stúlka, sem stóð fyrir framan hann
með titrandi hendur, hnyklaðar brúnir og talaði
með djúpri, lágri röddu, var allt önnur en sú
dóttir, sem hann hafði hingað til þekkt. Það
hlaut að liggja eitthvað á bak við þetta. Það hlaut
að vera einhver ástæða fyrir þessari undarlegu
framkomu hennar.
Allt í einu greip hann fast í handlegg hennar.
Hræðilegur grunur gagntók huga hans.
„Hver er það?“ spurði hann hásri röddu.
„Við hvað áttu?" spurði hún viðutan af
hræðslu.
Hið hræðilega augnablik var komið, hún skalf
eins og espilauf.
„Hver er þessi þorpari, sem þú ert hrifin af?
Án efa einhver fátækur vesalingur. Er það ef til
vill þessi maður úr skólanum, sem ég hefi heyrt
talað um? Það er sennilega einhver léttfættur
danskennari eða peningalaus guðfræðikennari
eða eitthvað slikt. Er það hann, sem þú ert að
hugsa um?“ Og hann hristi dóttur sina ofsareið-
ur. „Sverðu, að það sé ekki hann!“
Það fór hrollur um Madeline, en hún horfði
beint í augu hans, beint í andlit hans, sem var
alveg við andlit hennar, og er hann öskraði enn
einu sinni: „Sverðu, að það sé ekki ætlun þin að
giftast þessum náunga!“ þá svaraði hún með ein-
beittri röddu:
„Ég sver, að það er ekki ætlun mín.“
Sagði hún ekki sannleikann? Var hún ekki
þegar gift Lawrence? Það var ekki hægt að tala
um, að hún ætlaði sér að gera það. En ef faðir
hennar kæmist nú að sannleikanum. Hún þorði
ekki að hugsa um það. Gamli maðurinn gat, eins
og hún hafði nú séð, verið hræðilegur, miklu
hræðilegri en hún hafði haldið. Hún hvorki gat
né þorði að segja honum sannleikann núna.
„Nú hefi ég svarið þetta, pabbi, slepptu mér
nú, þú meiðir mig!“ sagði Madeline og settist í
næsta stól og fór að gráta ofsalega.
„Því í fjandanum ertu að grenja?" spurði hann.
„Er ekki allt það, sem ég hefi sagt og gert, þér
til góðs? Þú mátt sjálf ráða, hvenær þú giftir
þig, en þú verður að miða við það að giftast
manni, sem ber einhvern titil. Foster er rnaður,
sem mér fellur í geð, og ég skil ekki, hvað þú
hefir út á hann að setja. Ef þú giftist honum,
þá getum við verið saman og það mun gleðja
mig mikið. Þá giftist þú ættgóðum manni, átt
eins mikið af peningum og þú þarft að nota,
mann og föður, sem vilja allt fyrir þig gera.
Hvað getur þú farið fram á frekar?"
„Ég veit allt þetta," sagði Madeline, og reyndi
að jafna sig, því að einmitt núna var stundin til
þess að mótmæla áætlunum föður hennar. „Ég
veit allt þetta, en ég mun aldrei geta gifzt Antony
lávarði, og þess vegna var það hreinskilnast, að
segja honum það strax. Mér geðjast vel að hon-
um, en ég mundi hata hann, ef hann héldi fast
við að vilja giftast mér. Ég er búin að segja nei
einu sinni, og það ætti að vera ykkur báðum
nóg.“
Að svo mæltu stóð hún á fætur og flýtti sér
út, en lét föður sinn, sem gat ekki komið upp
einu orði, einan með reiði sína.
1 fyrstu gat West gamli ekkert sagt, en svo
sagði hann gremjulega við sjálfan sig:
„Ég ætla fjandann ekkert að vera með heila-
brot út af þessarri vitleysu hennar," sagði hann
gremjulega. „Það hlýtur að vera loftslagið hérna,
sem' hefir þessi áhrif á hana. Auk þess meina
konur alltaf já, þegar þær segja nei, en hún skal
giftast Antony Foster svo sannarlega sem ég
heiti Robert West."
Við Tony lávarð sagði hann:
„Ég átti rólegar viðræður við Madeline og þér
voruð ekki nefndur á nafn. Hún játaði, að henni
geðjaðist vel að yður, svo þér þurfið því bara a$
bíða eftir hinu rétta augnabliki."
Tony lávarður kinkaði kolli, en var efabland-
inn á svipinn. Hann var að hugsa um lánar-
drottna sína. Skyldu þeir sætta sig við að bíða?
„Þér megið ekki missa kjarkinn," hélt West
hughreystandi áfram. „Ég er búinn að trúa yður
fyrir því, að Madeline hafi játað, að henni geðj-
aðist vel. að yður. Þér þurfið því ekki að sigr-
ast á neinni óvild frá hennar hálfu. En hún ját-
aði, að henni væri yfirleitt ekkert um hjónaband
gefið og trúði mér fyrir því, að hún þekkti
engan mann, sem hana langaði til þess að gift-
ast. Við verðum því bara að bíða. En þér skuluð
muna það,“ sagði hann og klappaði á öxl Tony
lávarðar, „að ég held með yður og það er alltaf
gott að hafa föðurinn, sem hefir peningana, með
sér."
Nú liðu tíu dagar. Það virtist sem West hefði
gleymt hinu heimskulega tali dóttur sinnar, og
jafnvel sama kvöldið hafði hann kysst hana og
klappað á öxl hennar eins og ekkert hefði í skor-
izt. Hann beið bara.
Og Tony lávarður hegðaði sér einnig ágæt-
lega, að áliti Madeline. Hann hélt sér í hæfilegri
fjarlægð og var ekki nærgöngull við hana. Hann
gerði heldur enga tilraun til þess að fá að tala við
hana eina. Hann beið líka.
MAGGI
O G
RAGGI
1. Maggi: Farðu
nú og segðu henni
Evu, að við séum
búnir að útbúa
býkúbu fyrir bý-
flugumar. Segðu
henni að hún geti
komið með flug-
urnar, ef hún er
búin að koma
þeim útúr húsinu.
Raggi: Ágætt.
2. Raggi: Heyrðu
Eva, ertu búin að
koma flugunum
út? Eva: Áuð-
vitað.
3. Raggi: Jæja,
komdu þá með
þær. Maggi bíður
með býkúbuna.
Eva: Ekki strax.
Veslings býflug-
urnar eru búnar
að vera innilok-
aðar í allan dag.
4. Eva: Ég ætla
að láta þær fá
ferskt loft dálitla
stund, áður en ég
loka þær inni
aftur.