Vikan - 18.02.1943, Blaðsíða 4

BBáu vettlingarnir.
Frú Presles kom út úr barnasjúkra-
húsinu, hún hafði að venju verið
þennan dag að líta eftir börnunum,
sem 4 þessum stríðstímum voru flutt
þangað; nú var hún á leiðinni heim til
sín. Klukkan var sjö, það var kalt úti og
dimmt á götunum og vindurinn feykti
snjónum framan í hana. En frú Presles
flýtti sér ekki, því hún var alltaf hálf-
hrædd við að vera ein heima hjá sér, þar
sem ekkert hindraði hugsanir hennar á
hinum löngu kvöldum.
Er hún kom til Place Saint-Sulpice, kom
vindurinn svo að henni úr öllum áttum,
að hún righélt í regnhlíf sína og flýtti sér
til götu þeirrar, sem hún bjó í.
„Það hefir ekkert bréf komið til yðar,
frú Presles," sagði dyravarðarkonan, sem
var hætt að koma með póstinn upp til
leigjandanna síðan stríðið hófst.
Frú Presles kinkaði kolli og hélt áfram.
Hún vissi vel, að það var ekkert bréf til
hennar. Hver ætti svo sem að skrifa henni.
Hún átti enga ættingja og umgekkst ekki
framar fyrri vinkonur sínar.
Hún fór upp á aðra hæð. Þar hafði hún
nú búið i þau þrjú ár, sem hún hafði verið
ein. Þar var kalt og ónotalegt, en húsgögn-
in voru snotur. Þótt hún væri sæmilega
vel efnuð, hafði hún þó enga þjónustu-
stúlku, því hún óskaði eftir að vera eins
önnum kafin og unnt var og auk þess vegna
þess að þá gat hún sparað meira til vel-
gerðarstarfsemi.
Hún tók af sér hattinn og fór úr káp-
unni, kveikti á lampa og í arininum. Er
maður leit betur á hana, sást að hún var
tæplega þrítug og var enn nokkuð fríð;
en ljóst hár hennar, grá augu og ljós
hörundslitur virtist allt svo útmáð og lit-
laust, vegna þess að það hvíldi svo mikill
þunglyndissvipur yfir þessu útliti, sem var
alveg laust við allan kvenlegan hégóma-
skap.
Hún borðaði mat sinn í flýti og settist
við að prjóna bláa vettlinga.
Er hún hafði gert innkaup og lokið við
nokkuð af fötum, þá sendi hún þau alltaf
og fór svo að útbúa nýjan pakka. Hún
var aldrei iðjulaus og var óþreytandi í
vixmu sinni við að hjúkra særðum, annast
smábörn og hjálpa flóttajnönnum eftir
beztu getu.
Frú Presles var nú komin að fingrun-
um; hún prjónaði- ákaft og reyndi að
sökkva sér alveg niður í vinnuna og hugs-
unina um þau störf, sem hún þyrfti að
inna af hendi daginn eftir — þá var allt í
einu barið að dyrum hjá henni.
Hún hrökk við, stóð á fætur og opnaði
dymar undrandi yfir því, að nokkur skyldi
vilja heimsækja hana.
En hún hörfaði náföl afturábak, því
fyrir framan hana stóð maður hennar,
Claude Presles, í síðri hermannaskikkju,
r~>mrísaga cffír 'ríFrédéríc 'ESoufeÍ.
sem gerði hann miklu hærri en hann i
rauninni var.
„Það er ég,“ sagði hann lágt, dálítið
skjálfraddaður. „Ég er kominn __________ ég er
kominn .. .“
Hann gekk inn í herbergið. Hún sagði
ekkert, því það var eins og gripið væri 'um
kverkar henni.
Hún hafði ekki séð hann í þrjú ár. Þau
höfðu verið gift í f jögur ár, og hann hafði
alltaf verið henni slæmur, svo hafði hann
allt í einu farið leiðar sinnar og gaf ekki
upp aðra ástæðu en þá, að hann langaði
til þess.
Frú Presles hafði leiðst þetta ennþá meir
en illindi hans, því að þrátt fyrir allt þótti
henni vænt um hann. Hún hafði ekki viljað
skilnað og hafði ekki gert neina tilraun
til þess að hitta hann, en hafði lokað sig
frá öllum, svo að hún þyrfti ekki að heyra
neitt um lifnað hans.
Fni Presles reyndi að átta sig. Hún leit
fráman í mann sinn. Hann stóð fyrir fram-
an hana og lét hermannahúfuna sína á
borðið. Ljósið frá lampanum féll á andlit
hans, það var þreytulegt og sársaukadrætt-
ir í því. Svart hár hans var farið að grána,
og er hann leit á hana, fannst henni, að
jafnvel augu hans væru öðruvísi en áður.
„Ég særðist,“ sagði hann . .. „særðist
illa .. . Nú er ég búinn að jafna mig______Ég
vissi, að þú bjóst héma ... ein. ... Svo
mig langaði til þess að heimsækja þig . . .
áður en ég fer aftur ...“
Hún reyndi að ná valdi yfir sjálfri sér,
svo hún gæti talað, án þess að fara að
gráta.
„Hvers vegna komstu einmitt til mín?“
Hann roðnaði dálítið og leit beint í augu
hennar. ^
„Vegna þess að mig langar ekki til þess
að sjá neinn annan."
miimmiiiiiimiHuiintiiiiiiiiMinmiMiituiiniiiiiuiMMiHMiiinimHiinmiMimin
I Vitið þér það? \
| 1. Hvenær fengn konur kjörgeng’i og kosn- i
i ingarrétt á Islandi? f
| 2. Hver byggði stsersta pyramidann i í
| Egyptalandi ?
I 3. Um hvaða þjóð fjalla sögur Pearl Buek f
| aðallega ? i
| 4. Hvenær er bastille-dagurinn í Frakk- =
i landi ?
| 5. Til hvaða hegningamýlendu var =
I Dreyfus sendur? i
i 6. Hve hátt er Snæfell?
1 7. Hvað hét drottning Loðviks 16. Frakk- 1
landskonungs og hvenær var hann i
i uppi? i
i 8. Var Jack London amerískur eða ensk- 1
i ur ? i
i 9. Hvenær dó Jónas Haligrímsson ? i
i 10. Hvað hétu synir Nóa? i
| Sjá svör á bls. 14. |
VIKAN, nr. 7, 1943
Hún. sagði ekkert; hún settist við borð-
ið og reyndi að vera róleg — en hann svar-
aði því, sem hún lét ósagt.
„Já, einmitt þig. Ég er búinn að vera í
Paris í tæpa viku. ... Nei, ég hefi engan
heimsótt. Mig langaði til þess að sjá þig . . .
þig — og ég þorði það ekki fyrr . . . en á .
morgun fer' ég aftur ...“
Hann þagnaði, en eftir dálitla þögn hélt
hann hægt áfram, eins og hann væri að
hugsa upphátt:: ■
,,Mig langaði til þess að segja þér, að
nú veit ég ... já, nú veit ég það, sérðu
til. Ég veit, hvernig ég hefi verið, og
hvemig þú ert ... Ég hefi smátt og smátt
séð það ... Ég hefi skilið sannleikann ...
skilið þig. Á tímum hættunnar og þjáning-
anna, er ég særðist. .. er ég var veikburða
og óhamingjusamur ... og er ég barðist í
orustunum ... Maður verður að eiga eirv
hverja hugsun, skilurðu, hugsun, sem fylg-
ir manni, hughreystir og örvar hugrekki
manns .. . og — og það varst þú ...“
Hann þagnaði örlitla stund, en hélt svo
áfram:
„En það er ekki nóg að eiga hugsunina,
maður verður líka að vita með vissu, að
einhverjum þyki vænt um mann. Maður
verður að vita, að heima bíði einhver kær
vinur ... sem þráir og er áhyggjufullur .,.
það er sem von og loforð ... að seinna
meir ... allir í kringum mig áttu þetta
á einn eða annan hátt ... ég öfundáði þá
svo mikið ...“
Frú Presles faldi andlitið í höndum sér,
hún leit ekki upp, en sagði lágt:
„Ég hefi líka öfundað aðra ...“
„Seinna . .. seinna, er maður þekkir lífið
betur... þá er lifað öðruvísi... Þess vegna
kom ég til þess að spyrja þig . .. til þess
að vita ...“
„Þú veizt það vel,“ hvíslaði hún og leit
svo upp, er hún hafði þagað lengi.
Hann varð fölur, svipur hans breyttist,
en hann vildi ekki láta undan tárunum, til
þess að leyna geðshræringu sinni, benti
hann á prjóna hennar og reyndi að hlæja.
„Þú hefir ekkert breytzt ... alltaf jafn
iðin ... En þú mátt ekki senda þessa vetl-
inga .. . þú ætlar að gefa mér þá, er það
ekki?“
Þá fór frú Presíes að gráta og kastaði
sér í faðm honum.
„Og þú ferð ... þú ferð á morgun?“
sagði hún svo dapurlega, að hann fór að
hughreysta hana.
„Þarna sérðu,“ hvíslaði hann, „ég er svo
sjálfselskur ... Ég baka þér sorg nú eins
og svo oft áður.“
Hún hristi höfuðið, án þess að svara, til
þess að láta hann vita, að þetta væri ekki
samskonar sorg. Það var ekki hægt að bera
það saman .. . Það vissi hún of vel. Og
hún vissi það ennþá betur, er hann fór
daginn eftir, og hún sat heima hjá sér við
lampann og arineldinn, þar sem ekki var
ónotalegt og einmanalegt framar. Og hún
taldi hamingjusöm lykkjurnar í bláu vettl-.
ingunum, sem vory handa þ o n u m,