Vikan - 04.03.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 9, 1943
EVA ROSS var dóttir frægs vísinda-
manns, prófessors í efnafræði. Á
vinnustofu hans, sém namsménn
allra þjóða sóttu, menntuðust duglegustu
efnafræðingar landsins.
Ef prófessorhum geðjaðist sérlega vél að
einhverjum hinná ungu og efnilegu nem-
enda sinna, þá bauð hann honum oft á
heimili sitt, sem var rétt hjá efnafræðis-
stofnuninni.
Heimili hans var mjög gestrisið og vin-
gjamlegt.
Kona prófessorsíns var lagleg og mjög
mikið gefin fyrir hljóðfæraslátt, og Eva,
sem var nýbúin að ljúka góðu stúdents-
prófi, var mjög lík móður sinni. Hið rauð-
gullna hár féll sem geislabaugur um höfuð
hennar, hin stóru, dökku augu hennar voru
ýmist dreymandi eða glettin og hið barns-
lega, fríða andlit hennar töfraði alla. Það
var aðeins einn, sem virtist ósnortinn af
fegurð hennar — það var einn hinna ungu
efnafræðinga, aðal-aðstoðarmaður prófess-
orsins, Holger Forsom.
Hann var hár, dökkhærður og mjög Iag-
legur, gáfaður, duglegur og alúðlegur.
Hann hafði verið tíður gestur á heimili
prófessorsins í nokkur ár, og spilaði þar
oft á fiðlu, en prófessorsfrúin lék undir á
píanó.
Eva hafði þegar orðið ástfangin af pilt-
inum, en gerði allt, sem í hennar valdi stóð,
til þess að leyna því. Og hann lét alltaf
eins og hann væri hrifnari af prófessors-
frúnni.
Eva hafði mikið yndi af því að sitja í
einu homi stofunnar, er móðir hennar og
Forsom Iéku. Þá gat hún. í næði horft á
hinn karlmannlega vangasvip hans, hrokk-
ið, svart hárið og glæsilegt vaxtarlag hans.
Er hann spilaði, var hann svo fallegur á
svipinn, að Eva þreyttist aldrei á því að
horfa á hann.
Evu varð alltaf svo undarlega órótt,
er hann kom inn í stofuna, hún varð allt
v einu svo vandræðaleg, annað hvort þögul
eða óeðlilega kát, en hann var alltaf ró-
legur og stillilegur.
Eva hugsaði ekki um annað en Holger
Forsom allan daginn og hana dreymdi
hann á nætumar. Á kvöldin grét hún sig
í svefn, því að henni fannst ást sín svo
vonlaus. Oft virtist hann alls ekki gefa
henni neinn gaum. En stundum gat hann
verið svo vingjarnlegur og góður, þá sett-
ist hann hjá henni og talaði um allt hugs-
anlegt. Og þá hvarf feimni hennar smátt
og smátt. Hann vissi svo margt og hafði
áhuga á öllu milli himins og jarðar, svo
að það var ákaflega gaman að tala við
hann, og Eva spurði hann ófeimin.
Á sumrin léku þau stundum tennis, en
Forsom var svo duglegur, að Eva tapaði
hverjum leiknum á fætur öðrum, og var
oft komin að því að gráta.
Hún fann vanmátt sinn á öllum sviðum,
og það kvaldi hana. Hún var heldur ekki
gefin fyrir hljómlist. Er hún var lítil, hafði
hún aldrei nennt að æfa sig, og afleiðing-
in var nú sú, að hún gat ekki leikið eitt
einasta lag með þessum vini sínum.
Kvöld eitt, er Eva og Forsom voru að
koma heim frá tennisleik sínum, gengu þau
í gegnum garðinn, þar sem alla vega litar
rósir blómstruðu. Kvöld þetta var kyrrlátt
og friðsælt, flugurnar suðuðu, og alla vega
litar rósimar sendu angan um allan garð-
inn.
„Hvaða rós þykir yður vænzt um?“
spurði hann og nam staðar fyrir framan
stórt blómabeð á miðjum grasfletinum.
„Prince noir“, svaraði hún án þess að
hugsa sig um, En allt í einu roðnaði hún
— ‘henni fannst hann brosa dálítið háðs-
lega. Hún hafði oft kallað hann, sem var
svo dökkur yfirlitum, sinn „Prince noir“
í huganum. Hún fór að útskýra þetta:
„Frá því ég var smábam hefir mér alltaf
þótt vænzt um dökkrauðu rósimar. Mér
finnst þær fallegastar — og liturinn svo
hrífandi."
„Já — rauðu liturinn táknar ást, — er
það ekki, ungfrú Eva?“
„Jú.“ Hún fann, að hana sjóðhitaði í
kinnarnar.
„Ef maður gefur ástvini sínum rósir,
eiga þær þá að vera rauðar?“
„Já — það er víst,“ svaraði hún og
reyndi að brosa, en það misheppnaðist.
Henni datt allt í einu í hug, hvers vegna
hann vildí vita þetta — hvort hann væri
ef til vill ástfanginn í einhverri stúlku og
ætlaði að gefa henni rauðar rósir.
tmmiimimiiiiiiiiiiHiiiiiHimiuninmiHniniiiiiHiiiimiiuimdiiiiiiiiNMHimn
r
1 Vitið þér það?
I 1. Hvenær voru bændur leystir úr ánauð \
| í Rússlandi?
2. Hvaða höfundur skrifaOi undir nafninu i
I Þorskabítur ?
I c
| 3. Hvaða borg stendur hæst i heiminum ? \
| 4. Hvenær geisaði Svarti dauði?
| 5. Hvað heitir höfuðborg Argentinu?
1 6. Hvenær var Alþingi háð í síðasta sinn 1
á Þingvöllum?
í 7. Hvenær var striðið rhilli Japana ög I
Rússa ?
I 8. Hvenær var biskupsstóll og skóli flutt-
ur burt frá Skálholti til Reykjavíkur? |
I 9. Hvaða loftskip flaug fyrst milli Evrópu
og Ameríku?
! 10. Hvaða merkisatburður Skeði i Sögu I
okkar 1911?
Sjá svör á bls. Í4. |
■iniHimiiininminiiiiimiHiimwnmiimHmiMHiitoH—inmawirtnwÉAwÉ
„Ég þarf nefnilega bráðum að senda
stúlku, sem ég þekki, blómavönd," sagði
hann, „og ég er feginn, að ég skuli nú vita,
að rauði liturinn táknar svona mikið. Mað-
ur verður þá að vera viss í sinni sök, áður
en hann er valinn?“
„Já — ef maður ætlar þá ekki að vekja
fálskar vonir,“ svaraði hún.
„Eg held næstum því, að það væri bezt,
að ég velji heldur gular eða hvítar rósir."
„Já, gerið það heldur,“ sagði hún hugs-
unarlaust. Hún tók ekki eftir því, hvað hún
hafði sagt, fyrr en hún sá sama brosið og
áður á andliti hans.
Hún varð svo óhamingjusöm, að tárin
komu fram í augu hennar. Hvað skyldi
hann nú hugsa um hana. Nú var hún hvað
eftir annað búin að koma upp um sjálfa
sig. Og hann skildi hana — hann hafði
augsýnilega gaman af þessari óhamingju-
sömu ást hennar.
Hún varð svo reið — svo gröm sjálfri
sér, að hún beit á vörina og sló allt í einu
í runna einn með tennisspaðanum, svo að
blöðin fuku í allar áttir.
„Nú skal ég bera spaðann yðar heim,“
sagði hann rólega og tók hann úr hendi
hennar.
Augu þeirra mættust — augu hans voru
glettnisleg, en hennar full af tárum.
„Hver á að fá rósimar?" spurði hún
gegn vilja sínum — en henni fannst nauð-
synlegt að vita það.
Hann leit brosandi á hana.
„Þetta er nú nokkuð nærgöngul spum-
ing, ungfrú Eva,“ sagði hann.
„Fyrirgefið," sagði hún. „Mér stendur
líka alveg á sama.“
„Það er fyrirgefið — en þér verðið að
afsaka, ég get ekki svarað strax.“
Eva hljóp upp tröppumar og upp í her-
bergi sitt. Þar kastaði hún sér á rúmið.
Hún gróf andlitið niður í koddann og
grét.
Aldrei hafði hún skammast sín eins
mikið og núna!
Án þess að ætla sér það — hún vissi
ekki, hvemig það hafði atvikazt — hafði
hún komið upp um sig. Nú vissi hann, að
hún var ástfangin af honum — hann vissi
nú þetta dýrmætasta leyndarmál hennar,
sem hún hafði ekki trúað neinum fyrir.
Og hann kærði sig ekkert um hana. Því
annars hefði hann tekið hönd hennar og
sagt eitthvað — eða bara horft ástúðlega
á hana-------en hann hafði bara brosað.
— Þetta hálfháðslega og kalda bros — sem
virtist leyna svo mörgu — en hve hún hat-
aði það! — Nei — nei — hún elskaði það
líka — — það líka--------! Og Eva grét,
eins og hjarta hennar ætlaði að springa.
Svo var hann að hugsa um rósavönd
Framhald & bls. 13.
Smásaga efíír (zlíe/i f/feumert