Vikan - 04.03.1943, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 9, 1943
5
uuminaMHiiMiiMHiWiii
IIIJUIIlltltlHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIItlllMMIIIUMUIII
Framhaldssaga:
Líkið í ferðakistunni
UHIIMIIIHH
Sakamálasaga eftir Dr. Anonymous
9
IIIIllllllIIlllll•tlll•llllllllltlllll•lllllll•lllllll!l•lll■tlll•IIlll••lll•ll•l•l••l•l••llll•lllllllllll11111111111lllllllllIIlllllllllll
svipinn. „Ég skipa ykkur báðum í nafni lag-
anna að þegja yfir þessu! — Ef einhverjir
aðrir skyldu gera rannsókn hér, þá er ykkur bezt
að segja sem allra minnst. — Munið það vel —
ef eitt einasta orð um þetta kemst tii almenn-
ings, þá er það ykkur að kenna, því að fyrir utan
Austin Harvey og mig veit enginn neitt um þetta,
og við munum strax láta ykkur sæta ábyrgð fyrir
það. Sverjið, að þið skulið vera þögular sem
gröfiri! Ef þið segið eitt orð um það, sem hér
hefir átt sér stað, þá verður ykkur hegnt fyrir
það. Sverjið —
„Guð minn góður, já, já,‘ stamaði frú Jessop.
„Ég skal vera þögul sem gröfin,“ sagði Polly
óttaslegin.
Eg hefi alltaf gaman af að gera heimskt fólk
reglulega hrætt.
„Jæja, nú geta lögregluþjónamir farlð heim
og lagt sig,“ hugsaði ég. „Verði ykkur að góðu,
kæru- starfsbræður. Þetta morð er mín einka-
skemmtun, og ég hefi þegar tvo þriðju hluta
þráðsins í hendi mér.“
XIV. KAEXI.
1 „Gamla negranum“.
Etnu hafði ég komizt að gegnum orðaflóð frú
Jessop — Philipp hlaut að hafa drukkið meira
vín en hann þoldi kvöld þetta.
„Segið mér, frú Jessop, er þessi Philipp ef til
viH örvhentur?" spurði ég allt í einu, er ég var
í þann veginn að fara.
„Það get ég ekki sagt yður, góði maður —
hm, hm -—, ég hefi aldrei veitt því athygli.“
„En þér, ungfrú Polly?"
Polly vissi það ekki heldur, en henni fannst
það ekki mjög sennilegt.
„Og hvað á ég að segja, þegar ungfrú Raynell
kemur heim?" spurði frú Jessop. „Hvernig —
hm, hm — á ég að láta yður vita það?“
„Þér getið skrifað til Austin Harvey," hrópaði
ég um leið og ég flýtti mér niður tröppumar.
Mér fannst óþægilegt að hlusta á gömlu kon-
una tala um hina myrtu eins og hún væri enn á
lifi.
Á heimleiðinni var ég alls ekki i slæmu skapi,
heldur lá óvenju vel á mér. Ég er hræddur um,
að ég megi teljast meðal hinna bjartsýnu, en
hver maður hlaut líka að játa, að ég hafði gert
miklar uppgötvanir, og það var ósennilegt, að
franska og enska lögreglan mundi ná mér, þótt
hún væri sennilega rétt á hælum mér. Eina vanda-
málið, sem ég átti nú eftir að ráða fram úr, var
að komast að dvalarstað morðingjans.
Frú Jessop hafði fullvissað mig um, að rúm
ungfrú Raynell hefði verið notað síðustu nóttina,
sem hún hafði verið heima, og það leiddi mig á
þá skoðun, að morðið hefði ekki verið framið
fyrr en snemma á föstudagsmorguninn og ekki,
eins og hinir frönsku læknar höfðu álitið, á sunnu-
dagskvöldið.
Mér var það alveg ljóst, að þessi Harvey hafði
komið heim á sunnudagskvöldið annað hvort full-
ur eða látizt vera það. Hann hafði farið upp i
herbergi sitt, sofið þ a r og hafði svo snemma
morguns farið inn í herbergi frænku sinnar, sem
þá var nýkomin á fætur. Það var líka hugsan-
legt, að ungfrú Raynell hefðl sjálf drukklð mjólk
sina eins og hún var vön. Frændi hennar hafði
slegið hana niður og svæft hana síðan með klóró-
Forsaga:
Það er á norður-járn-
brautarstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaðUr, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja sins, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sína.
Felur hann leynilögreglumanninum að
annast málið. Leynilögreglumaðurinn
kemst á þá skoðun, að ungfrú Simpkinson
eigi ekki kistu þá, er líkið var í, heldur
sé hún að reyna að hylma yfir með ein-
hverjum. Austin kemur til hans og missir
þá bréf, sem reynist vera frá einhverjum
Philipp. Kemst leynilögreglumaðurinn að
raun um, að sami maður hafi skrifað bréfið
og stafina á ferðakistuna. Leynilögreglu-
maðurinn skoðar íbúð . þá, sem ungfrú
Simpkinson hefir leigt og finnur þar nafn-
spjald Philipp Harvey. Síðan fer hann þang-
að, sem hin myrta hafði búið.
bjarga bröður sínum frá gálganum, sem hann
slapp áreiðanlega ekki við — ég þurfti aðeins að
toga í lykkju þá, sem þegar var komin um háls
honum.
I jámbrautarlestinni tók ég bréf Philipps upp
úr vasanum og las það aftur og aftur til þess
að vita, hvort ég gæti ekki einhvem veginn
komizt að dvalarstað hans í gegnum það.
,,Á hinum venjulega stað, hjá „Gamla negran-
um“,“ — það var allt og sumt.
„Negrann," átti sennilega ekki að skilja í orðs-
ins fyllstu merkingu; en ef það var raunverulega
negri, sem um var að ræða, þá mundi það létta
mjög undir með uppgötvun minni, því negrar eru
ekki á hverju strái í Dover. En það var miklu
sennilegra, að negrinn væri aðeins viðumefni, eða
að það ætti við eitthvað, sem aðeins bróðirinn
skildi. En ég varð nú að fara til Dover, hvemig
sem þessu var farið.
Það var enn eitt atriði, sem var mér óljóst.
Philipp Harvey hafði farið frá Southehd tU
London með svörtu kistuna, sem hafði að geyma
lík frænku hans. Hvemig gat það verið, að á
kistu þeirri, sem strax hafði veriö flutt frá Lon-
don til Parísar, sáust engin merki um þetta fyrra
ferðalag, alls engin farangursseðill,- sem bar
merkið „London" eða „frá Southend til London"?
formi, en við það hafði lækniskunnátta hans
komið honum að gagni. Síðan hafði hann -látið
líkið í hina svokölluðu bókakistu sína, og komið
henni þannig á brautarstöðina, en þar hafði hún
af einhverju óláni ruglast saman við farangur
ungfrú Simpkinson. Síðari hluti þessa sorgarleiks
hafði svo átt sér stað að mér viðstöddum.
Þetta var þessa stundina — föstudaginn eftir
að morðið var framið — skoðun min á morðmáli
þessu.
Ég sagði áðan, að ég ætti nú ekki aðra ráðgátu
að leysa en að finna dvalarstað morðingjans. En
mér hafði þá sézt yfir annað atriði — enn vissi
ég ekki um ástæðumar til morðsins, og á með-
an ég vissi ekki hvaða ástæður lágu til einhvers
verknaðar, þá varð ég að líta á hann sem óráð-
inn. Af frásögn frú Jessop hafði ég ekki komizt
að neinu viðvíkjandi því. Gamla þjónustustúlk-
an var ekkert margorð, og veitingakonan vissi
ekki hið minnsta um fortíð leigjenda sinna. Á
þessu sviði gat morðinginn einn gefið upplýsing-
ar, og ég ákvað að fara til Dover þegar þetta
kvöld. I því skapi, sem ég nú var, var ég á þeirri
skoðun, að mér mundi lánast allt, sem ég tækist
á hendur.
Philipp Harwey hafði verið í Dover á þriðju-
daginn, það kom 1 ljós af bréfi hans, og senni-
lega var hann þar enn, því hann hlaut að biða
þar áhyggjufullur eftir ferðakistu sinni, sem
bróðir hans gat ekki sent honum.
Mundi nú Austin senda honum aðvömn?
Það var erfitt að svara þessarri spurningu.
Mér fannst það áberandi, að er ég átti fyrst
samtal við hann á „gistihúsinu", þar sem ung-
frú Simpkinson hafði verlð komið fyrir, hafði
hann sagt, að frænka hans byggi ein í húsi númer
sautján á Strandgötu. Hann hafði augsýnilega
ekki talið það nauðsjmlegt að minnast á dvöl
bróður sins í húsinu, ef til vill vegna þess, að
hann dvaldi þar ekki að staðaldri, en var þar
aðeins eins og gestur. Það var einnig mjög eðli-
legt, að Austin gerði allt hugsanlegt til þess að
Ég fór ekki beint til Dover, heldur fór ég úr
lestinni í London og inn á skrifstofu mína þar,
og var ég seinna mjög feginn, að ég skyldi gera
það, því þar var bréf til mín frá Austin Harvey.
Það hafði komið um morguninn, skömmu eftir að
ég hafði lagt af stað til London.
„Kæri herra Spence,“ þannig hljóðaði bréfið,
„mér er það stöðugt ljósara og ljósara, að síðan
hin heimskulega hegðun mín, eða elns og það
virðist, hið hegnandi réttlæti guðs hefir fengið
yður mál okkar í hendur og falið okkur miskunn
yðar, hafa allar mínar tilraunir til þess að leyna
yður sannleikanum verið árangurslausar og
heimskulegar. Þér vitið allt of mikið — þér vitið
í það minnsta nóg til þess að geta skilið það,
hvaða angist og áhyggjur ég á við að stríða. En
nú er ég samt staðráðinn í því að gera skyldu
mína — hverjar sem afleiðingamar kunna að
verða.
Og þér megið ekki fordæma mig, þótt ég, eftir
ákafa innri baráttu hafi komizt að þeirri nlður-
stöðu, að samvizka mín skipi mér- eða réttara
sagt leyfi mér að gera það, sem ég get, til þess
að bjarga þeim manni, sem er mér náskyldur og
mér þykir ákaflega vænt um. Ég verð að játa
það sem ég hefi gert og taka afleiðingunum. —•
Stuttu eftir samtal mitt við yður sendi ég sím-
skeyti til ,Philipp‘, aðvaraði hann og ráðlagði
honum að flýja, og ég vona, að hann sé nú á
öruggum stað. Hafi ég breytt ranglega, þá verl
guð mér náðugur — ég gat ekki annað.
Farið ekki til Dover, það væri ekki ómaksins
vert — þér munuð ekki finna neinn þar. Ég efast
ekki um, að þér þekkið þqgar annan helming
þessa sorgarleiks; að hinum helmingnum munuð
þér komast að í Southend — mér er það gagns-
laust að blekkja sjálfan mig lengur. Þér vitið
það eins vel og ég. Ég verð kyrr i París, og bíð
hér rás atburðanna. Er þér dæmið mig, þá
gleymið ekki að taka tillit til hinnar hörmulegu
aðstöðu minnar.
Guð veri okkur öllum náðugur.
Austin Harvey."