Vikan - 04.03.1943, Blaðsíða 6

£
VIKAN, nr. 9, 1943
Br ég hafði lesið bréf þetta, tók ég hatt minn,
fór beina leið til Charing Cross og fékk mér far-
miða til Dover.
Það eina, sem lá mér á hjarta þessa stundina,
var spumingin, hvar Philipp Harvey byggi, eða
hvar hann hafði búið á meðan hann dvaldi í
Dover. Ég var alltaf að hugsa um „Gamla negr-
ann‘‘, en komst auðvitað ekki að neinni niður-
stöðu.
Þegar ég, er ég var kominn til Dover, gekk
um jámbrautarstöðina, varð mér litið á stórt
spjald, með allskonar tilkynningum og auglýs-
ingum. Á miðju spjaldinu voru tvö hlæjandi
negraandlit, og áttu að tákna skiltið yfir litlu
veitingahúsi, sem hét „Saracen-höfuðið.“
Ég tók mér nú leiguvagn og bað ökumanninn
að aka til gistihúss, sem verzlunarmenn em vanir
að gista á. Þótt ég hefði oft og mörgum sinnum
ferðazt um Dover, þá hafði ég þó aldrei dvalið
þar og þekkti ekkert til salarkynna þar; ég
vissi aðeins af tilviljun, að „Lord Warden“, var
fyrsta flokks gistihús og mjög dýrt. Er vagninn
ók í gegnum bæinn, mundi ég aftur eftir hinni
áberandi auglýsingu og spurði því ökumanninn
um „Saracen-höfuðið".
Hann kannaðist mjög vel við það; það var mjög
mikið sótt veitingahús með bjórstofu og lítil-
fjörlegri veitingastofu, en á efri hæðinni voru
herbergi, sem leigð voru út yfir nóttina.
„Þetta hentar mér einmitt," sagði ég, og öku-
maðurinn fór þangað með mig.
XV.
Philipp Harvey.
Það var þegar orðið mjög dimmt, er við kom-
um til veitingahússins „Saracanhöfuðið", og ein-
mitt í því að vagninn ók að gistihúsinu, kom
maður þjótandi út um dymar. Ég hallaði mér í
skyndi út i horn vagnsins, svo að ég sæist ekki
.-— þetta var Austin Harvey, sem var augsýnilega
mjög æstur og skundaði út á götuna,, án þess að
líta tii hægri eða vinstri.
Á sama augnabliki og ég kom auga á hann,
datt mér allt i einu í hug samhengið — „gamli
negrinn" — Saracan-höfuðið" — og ég skamm-
aðist mín fyrir heimsku mína. — Einhver góð
dís hafði leitt mig til þessa húss, sem Philipp
Harvey hafði skrifað bréfið góða í, stórt negra-
höfuð blasti við mér yfir inngöngudyrum veit-
ingahússins.
Nærvera Austin Harvey benti tii þess, að bróð-
irinn mundi einnig vera staddur þama. Ég hafði
ekki efazt um, að ég mundi finna hann eftir tvo
til þrjá daga, en gladdist nú yfir því, að geta
sparað mér þann tíma og það erfiði.
„Sko til, Austin Harvey kann þá lika að
skrökva!" hugsaði ég, en sagði svo strax við
sjálfan mig, að þessi ásökun væri ekki sann-
gjöm. Hann hefir sennilega ætlað sér að vera
kyrr í París, eins og hann skrifaði, og hann hefir
sennilega breytt ákvörðun sinni seinna. Senni-
legast var, að hann hefði komizt að raun um, að
bróðir hans hefði ekki farið að ráði hans og
komið til hans til þess að hjálpa honum.
Veitingahúsið var rpjög lítilfjörlegt og óbrotið.
Ég lét sýna mér herbergi, og stuttu seinna fór
ég fram í borðstofuna og bað um rifjasteik.
„Býr nokkur annar hér í húsinu þessa stund-
ina?“ spurði ég þjóninn, er hann var í þann
veginn að fara. '
1 gær höfðu verið margir hérna, en í dag hafði
gestunum fækkað mjög. —
„Ég mætti rétt áðan manni, sem ég held helzt
að búi hérna,“ sagði ég. „Hann er hár, ljóshærð-
ur og frekar fölur. Haldið þér að þér skiljið, við
hvem ég á, og getið þér sagt mér, hvort hann
muni ekki heita Thompson?"
Þjónninn leit undrandi á mig og sagði svo, að
það byggi að vísu maður hér, sem lýsing mín
gæti átt við, en hann héti ekki Thompson, heldur
Harvey og hefði auk þess dvaliö allan daginn
á herbergi sínu og væri þar enn.
Nú hafði ég komizt að nægilegu.
„Nei, það hefir þá ekki verið sá maður, en það
gerir ekkert til," sagði ég og lét svo þjóninn
fara. —
Philipp Harvey var þá í sama húsi og ég og
bar hið rétta nafn sitt. Ég hefði komizt að raun
um hið ranga nafn hans hjá þjóninum.
Ég borðaði nú rifjasteik mína, sem .reyndist
ágæt, og þar sem ég var í mjög góðu skapi,
drakk ég sherry með. Rannsóknir þessar höfðu
heppnazt mér svo vel, að þær hlutu að gera mig
frægan. Á meðan franska og enska lögreglan
slóst um svörtu ferðakistuna og kvöldu ungfrú
Simpkinson, var ég þegar búinn að ná þræðinum
í mínar hendur. — Philipp Harvey gat að vísu
sloppið, áður en ég var búinn að beina laga-
legri ákæru á hendur honum, en áður en ég lét
hann sleppa burt, skyldi fjölskyldan sannarlega
fá að borga — það var ekki nema sanngjarnt.
Er ég hafði lokið við að borða, sat ég enn
yfir víninu, og hefði sennilega blundað dálítið í
hinu notalega herbergi, hefði dyrunum ekki allt í
einu verið hrundið upp. Ég hrökk við, og þóttist
strax sjá, að sá, sem inn kom, hlyti að vera
Philipp Harvey. Hann var hár eins og bróðirinn,
grannvaxinn og ljóshærður, en að öðru leyti voru
þeir ekki líkir. Hörundslitur hans var ekkí eins
hraustlegur og prestsins og augun ekki eins
skærblá — hann var fölur og augu hans voru
flóttaleg.
Hann togaði eins ákaft í bjöllustrenginn og
hann háfði hrundið hurðinni upp og fór að ganga
fram og aftur um gólfið, sem var stráð sandi.
Er þjónninn leit inn, bað hann um „annað glas,
heitt og sterkt"; hann hlaut þegar að hafa
drukkið meira en æskilegt var af drykk þessum.
Hann gaut oft homauga til min, loks nam hann
snögglega staðar fyrir framan mig, eins og mað-
ur, sem skyndilega hefir tekið einhverja ákvörð-
un.
„Hafið þér nokkuð á móti stuttum viðræðum?"
spurði hann. „Eruð þér ekki félagslyndur ? Maður
getur ekkert gert í svona kotbæ til þess að drepa
tímann."
„Ég var einmitt að hugsa þetta," sagði ég mjög
vingjamlega, „og ég er mjög feginn því að kynn-
ast yðun Eigum við ekki að setjast þama í
hornið?"
Philipp Harvey kastaði sér strax á legubekk,
sem stóð upp við vegginn, en ég settist á stól;
lítið borð var á milli okkar. Stuttu seinna kom
þjónninn inn með rjúkandi rommblöndu.
„Það er ekki slæm lyktin af þessu," sagði ég
glaðlega. „Ég get heldur ekki gert neitt betra
en að tala við yður.“
Harvey bölvaði aftur og skipaði þjóninum að
koma með enn eitt glas; hann smellti alltaf
nokkmm óþarfa blótsyrðum inn í mál sitt.
Hann tautaði enn dálitla stund yfir þessum
auma stað og þessu andstyggðar veðri, sem
hafði nú annars verið óvenju gott allan daginn,
og er ég reyndi að leiða umræðumar að dagleg-
um atburðum, þá sagði hann svo ákaft; „Fjand-
inn hirði öll stjórnmál," að ég reyndi ekki við
það aftur. Það var alls ekki þægilegt að vera með
Philipp Harvey; maður, sem þjáist af samvizku-
biti, er ekki skemmtilegur kunningi.
„Nafn mitt er Spence," sagði ég, er mér fannst
timi til þess kominn að kynna mig. „Spence frá
London. Má ég spyrja, hvað nafn yðar er?“
„Já, fjandinn hafi það, auðvitað megið þér
það. Ég heiti Harvey, Philipp Harvey, og skamm-
ast mín alls ekki fyrir það.“
„Nei, hvers vegna ættuð þér að skammast
yðar fyrir það ? Má ég ennfremur spyrja, hvort
þér séuð skyldur Austin Harvey, presti í South-
end? Mér fannst þér minna mig á hann undir
eins og ég sá yður."
„Það er bróðir minn," sagði Philipp.
Erla og
unnusí-
inn.
Oddur: Hérna á ég þrjátíu krónur. Ég ætla að Erla: En hve þú ert indæll, vinur minn. Já, ástin mín, ég kem til
hringja til Erlu og bjóða henni í miðdegisverð á þín á skrifstofuna klukkan tólf. Ég skal ekki koma of seint.
veitingahúsi. ,
Sendisveinninn: .... og tveir menn, annar er klæðskerinn þinn
og hinn er skósalinn. Og forstjórinn vill fá að tala við þig strax.
Ég man nú ekki eftir fleiru sem stendur.
Oddur: Skelfing er ég hamingju-
samur að eiga Erlu, en hún er nú
lika hamingjusöm.
Sendisveinninn: Ungfrú Erla er í móttökuher-
berginu ....
Oddur: Er ég ekki finn?