Vikan - 04.03.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 9, 1943
^irWWWHWWMWMHHMIM'HIHIHMIIHIHHHmWt'HHMIHIMHIHHIHimHHIIHHWWtl^
í £
i Dægrastytting
5 ?'
............... MMMMMMtMiiiMMMMtMMMMMiiiMi^
Ævintýri Georgs í kínverska
sjóræningjabænum. 2.
I síðasta blaði sögðum við frá því, hvemig
Geörg stalzt í land af vöruflutningaskipi í kín-
verskum sjóræningjabæ. Georg tókst að láta
skípstjórann vita, með ,,morse'‘-merkjum, hvar
hann var í haldi. En þegar skipverjar komu i
land, til þess að frelsa hann, var búið að flytja
hann eitthvað annað og urðu þeir að fara aftur
um borð, án þess að hafa Georg með sér. Nokkru
frfðar sá skipstjórinn ný ijósmerki og var það
Mýtt skeyti frá Georg, svohljóðandi:
•• r • • • • • 1 • •
Sjá lausn á bls. 14.
HyUinga-tilraunir álfa.
Bjarni Thorarensen og álfamir. Eftirfarandi
aaga er sögð um þjóðskáld vort, Bjama Thorar-
eásen. Hann ólst upp á Hlíðarenda; en þegar hann
var lítill drengur, hvarf hann einu sinni, og fannst
ekki í 3 eða 4 daga. Loksins fannst hann langt
Uppi á heiði, upp með Merkjaá, þvi að hann hafði
farið upp frá bænum á Hlíðarenda. Sat hann þar
uppi á hárri klettasnös, með rauða húfu á höfði.
Vyrst héldu menn, að þetta væri örn; svo hátt
‘*ar upp þangað, er hann sat. Þegar búið var að
ná honum þar ofan af, með mikilli fyrirhöfn,
Bagði hann, að hún móðir sin hefði farið þangað
Upp með sig.
Sæmnndur á Staðarstað. Nálægt Staðarstað er
hðll einn, sem sögumaðurinn man ekki, hvort
heMur heitir Berghóll eða Dverghóll. Einu sinni
var Sæmundur, sonur séra Guðmundar á Staðar-
atað, heillaður þangað áleiðis. Var hann eltur og
náöist í mýrinni. Þegar að honum var komið, var
'hann að biðja kvenmann, sem hann sagði að gengi
á undan sér, að ljá sér fallega gullið, sem hún
héldi á. Sæmundur var þá hér um bil 14 vetra.
Prestsonurinn á Itnappsstöðum. Það er fært I
frásögur, að einhvem tima hafi horfið prests-
eonur frá Knappsstöðum í Stíflu. Var hann burtu
í mörg ár. Þegar hann kom aftur, sagðist hann
hafa verið hjá huldufólki I Tungudal, og voru
lcirkjusiðir þess likir vorum.
(Þjóðsögur Jóns Ámasonar).
Lamna,
Þessum leik er svo skipað, að þeir, sem leika,
Sitja í hring og sem þéttast þeir mega. Allir
halda þeir höndum fyrir aftan bakið, og einn
héldur á einhverju í höndunum. Einn maöur stend-
tir innan í miðjum hringnum. Réttir nú sá, er á
hlutnum heldur, hann að næsta manni og svo
hver að öðrum, en það er fimleikur þeirra að
láta enga hreyfingu sjást á handleggjunum, því
að sá, sem er í miðjum hringnum, á að hitta á,
hvar hluturinn er, og er það vinningurinn, að
verða sem fyrstur að hitta það. Þennan leik má
hæði hafa úti og inni og i honum geta verið svo
margir sem vilja.
Sumir kalla leik þennan músarleik og enn
áðrir h ú f u 1 e i k, en þá dregur hann nafn af
þýi, áð leikendur sitja í hring á velli eða fleti,
inéttum beinum og setja upp hnén. Haldá þeir þá
Prince Noir.
Framhald af bls. 4.
handa einhverri annarri en henni! Hann
horfði bara á rósir hennar — og talaði
kurteislega við hana!-----En það var
einhver önnur, sem átti að fá rósirnar
dökkrauðu*— Ut lífsins og ástarinnar —
einhver önnur.
Eva fór ekki niður til kvöldverðar. Hún
lét stúlkuna segja, að hún væri með höfuð-
verk, hefði tekið inn asperín og ætlaði að
hvíla sig dálítið. Hún vildi nú samt geta
farið niður áður en Forsom færi, ef hana
langaði til þess.
Er klukkutími var liðinn, byrjaði hljóð-
færaslátturinn niðri í stofunni. Það var
eins og fiðlutónarnir væru að heilla hana
og kalla hana til sín. — Eva gat ekki legið
kyrr. Hún baðaði grátbólgin augu sín úr
köldu vatni, lagaði hár sitt og fór niður.
Hún opnaði dyrnar hljóðalaust og sett-
ist í sófann í horninu, þar sem hún var
alltaf vön að sitja, þegar Forsom spilaði.
— Þarna var hann — hennar „prince
noir“ — útitekinn, dökkhærður — allur
með hugann við hljóðfærið. — Það var eins
og hann fyndi, að hún væri að horfa á
hann — því alt í einu snéri hann sér að
henni og kinkaði kolli.
Er þau hættu að spila, kom hann til
hennar.
„Er höfuðverkurinn batnaður ?“ spurði
hann og gerði sér augsýnilega far um að
vera alvarlegur á svipinn.
„Já, næstum því.“
„Við höfðum leikið tennis of lengi,“
sagði hann, „og ég lék svo ákaft — ég
skal vera betri á morgun.“
„Ef ég get þá leikið á morgun,“ sagði
hún.
„Það getið þér,“ sagði hann bara.
En hve hann var öruggur------en það
var nú líka henni að kenna. En hann skyldi
nú bara bíða----hún ætlaði að sýna hon-
um, að hún gat vel verið án hans.
„Þér eruð annars nokkuð fölar í kvöld,
ungfrú Eva — þér líkist einni af fallegustu
rósunum í garðinum.“
„Hvaða rós er það?“ spurði hún for-
vitin.
höndunum undir hnjám sér og rétta hlutinn, sem
þá er oftast húfa, undir hnjám sér, hvér að öðr-
um- (Islenzkar skemmtanir).
Orðaþraut.
AT AR
S N A R
ÓLIN
AMAR
S T A R
OKIÐ
NAÐS
AKUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að ný orð myndist. Séu þeir
stafir lesnir að ofan frá og niðureftir myndast
nýtt orð. Er það nafn á óhófsmanni.
Sjá svar á bls. 14.
1S
„Snjódrottningin! “
Nokkrum dögum seinna var átján ára
afmælisdagur Evu, og það átti að halda
mikla veizlu. Unga fólkið var boðið til
kvöldverðar og svo átti að dansa.
Eva hafði fengið margar gjafir og mikið
af blómum. Allan morgiminn hafði hún
verið önnum kafin við að undirbúa veizl-
una.
Holger Forsom hafði ekkert látið
frá sér heyra, en um fjögurleytið kom
maður frá efnafræðisstofunni með stór-
an bakka, sem á var gegnsær klaki, og
inni í honum voru dásamlegar, dökkrauðar
rósir. Forsom hafði beðið manninn að
spyrja, hvort ekki mætti nota þetta til
skrauts á borðinu.
„Eva, Eva!“ kallaði prófessorinn,
„komdu og sjáðu, hvað Forsom hefir búið
út handa þér — er það ekki dásamlega
fallegt? ísjaki með frystum rósum.“
Eva horfði á gjöfina undrandi og glöð
í senn.
„Nei, sjáðu,“ sagði prófessorsfrúin,
„þetta eru eftirlætisrósirnar þínar.“
„Já,“ svaraði Eva og brosti — „þær eru
allar rauðar! — Veslings blómin — en hve
mig langar til þess að leysa þær.“
„Nei, nei. Njóttu þess fyrst að horfa 4
þær — þú færð þær, þegar ísinn bráðnar.
Það er gott að hafa eitthvað að hlakka
til, Eva.“
„Heldurðu ekki, að þær deyi af kulda,
mamma?"
„Nei — barnið mitt — þær haldast bet-
ur í kuldanum en of heitu sólskini. Þú ert
hamingjusöm. 1 dag hefir þú þessa fallegu
sýn, á morgun ilmandi rósirnar. En hér
er nafnspjald, sem við höfum ekki tekið
eftir."
Eva flýtti sér að taka nafnspjaldið. Á
það hafði Forsom skrifað:
„Með kærri kveðju til „Snjódrottningar-
innar.“
Forsom sat við hlið Evu við borðið.
Allir dáðust að gjöf hans, sem bæði var
falleg og sjaldgæf.
„Nú vitið þér, hver það var, sem átti að
fá rauðu rósirnar," sagði hann og leit bros-
andi á Evu, „ég gat ekki sagt yður það,
þegar þér spurðuð, því þær áttu að koma
yður á óvænt á afmælisdaginn.“
„Ef þér hefðuð sagt mér það, þá hefði
ég ekki fengið höfuðverk," sagði Eva og
hló.
„Það held ég líka,“ svaraði Forsom -—
„en það má ekki segja allt strax — þá
á maður ekkert afgangs.“
„Er það þess vegna, sem rósir yðar eru
frystar?" spurði Eva.
„Já,“ svaraði hann. „1 dag er hér hátíð
og enginn, nema við tvö, vitum, hvað rós-
irnar þarna inni í ísnum segja. Það er
leyndarmál okkar.“
„En á morgun?“ spurði hún og,leit á
hann.
„Á morgun," sagði hann lágt, „á morg-
un er „prince noir“ yðar eign.“