Vikan - 18.03.1943, Blaðsíða 5

s«HiiiHiitiiMn«iiiiumnf<mniiii
VIKAN, nr.. 11, 1943
5
iiuiiiimiiiiiiiiiiuimitmuiuHiitiHiuiiiiiiiiiMiiiiiiiitti
Fr amhaldssaga:
iiiiuiiiummmumuiiui
Líkið í ferðakistunni
Sakamálasaga eftir Dr. Anonymous
11
iiiuiuHiiiiiiuiiiHuuiiuiuuiiHUUuuuiiiimiiuiiiiuuiiiuiituuuuuuuumimuuuuuuuimiuuiumMiuuuuu
„Þú neitar því þá ekki, aö þú hafir verið
ölvaður?"
„Nei.“
„Svo ölvaður, að þú vissir ekki, hvað þú gerð-
ir — því hefir oft verið þannig farið með þig,
▼eslings bróðir minn.“
Nú þagði Philipp að því er mér skildist.
„Heyrðu,“ sagði Austin, en Philipp greip fram
í fyrir honum.
„Veit Edith nokkuð um allt þetta?“ spurði
hann ákafur.
„Hún veit auðvitað mest allt. Þú ætlar þó ekki
að neita því, að þú hafir oft sagt, að þú ætlaðir
að drepa gömlu konuna, ef hún héldi áfram að
reyna að siða þig? Þú hefir sjálfur sagt það
við Edith.“
„Já,“ svaraði Philipp, „eins og maður segir
slíkt í gamni."
„Jæja,“ sagði Austin. „Sunnudagskvöldið
komstu drukkinn heim; þú lentir í orðasennu
við' frænku og ýttir við henni til þess að fá hana
út úr herbergi þínu — þú játar allt þetta?“
„Já,“ sagði Philipp lágt.
„Alla nóttina varst þú einn i námunda við
hana, og morguninn eftir var hún horfin. Við
yfirgáfum húsið saman, og nokkrum klukku-
stundum seinna finnst líkið í ferðakistu þinni.
Þetta síðasta er staðreynd, hvort sem þú neitar
því eða ekki.“
Nú þagði Philipp.
„Og nú neitar þú þvi, að þú hafir látið líkið í
kistuna, en vissir þó, að það var í henni — það
skiist af bréfi þínu.“
„Austin,“ sagði Philipp hásri röddu, „ég hefi
aUtaf elskað þig og virt sem eldri bróður minn,
og að því er ég veit, hefi ég aldrei logið, hversu
margir sem gallar mínir kunna nú að vera. Ég
sver, að ég vissi ekkert um dauða Elísabetar
frænku fyrr en þú komst hingað inn í herbergið
rétt áðan."
„Hvers vegna skrifaðirðu mér þá þetta bréf
til París?“ spurði Austin hvasst.
Nú varð dálitU þögn, siðan sagði Philipp
greinilega:
„Ég ætla heldur að segja þér allt að svo miklu
ieyti sem ég man það, en eins og þú getur skilið,
er mér það ekki allt vel ljóst. En — það er
víst engin von fyrir mig hjá Edith?“
„Nei, auðvitað ekki!" sagði Austin ákafur.
„Hún er unnusta mín — hvemig vogarðu þér að
nefna slíkt? Hefir ungfrú Simpkinson ekki sagt
þér allt?“
„Jú, — ég veit það vel, en — en maður gerir
sér oft ýmsar hugmyndir. Jæja, þegar ungfrú
Simpkinson hafði sagt mér allt, var ég engu að
síður ákveðinn í því áð slíta öilu sambandi við
Lucie litlu í tóbaksbúðinni, sem ég hafði verið
að gera gælur við. Ég sagði henni það og skrif-
aði það einnig og fékk nokkur bréf frá henni,
þar sem hún harmaði þetta sáran og kallaði mig
vondan mann — bréf hennar voru mjög áköf og
gremjuleg. Er ég svo kom heim á sunnudags-
kvöldið, var ég búinn að láta allt niður I kistu
mína, og í frakkavasa mínum var ég með síð-
asta bréfið frá henni ásamt mynd af henni og
hárlokk, sem hún hafði sent mér. Svo kastaði ég
þessu ofan í kistuna og lokaði henni. Ég vissi
því, að það lá efst í kistunni, og þótt bónorði
minu hafi nú verið neitað, þá kærði ég mig ekki
um að við Edith yrðum óvinir, og ef hún hefðl
opnað kistuna, þá hefði hún auðvitað séð þetta
Kj1 n |,c n o* n , Það er á norður-jám-
fUISdgd. brautarstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að þvi, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja sins, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar likið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem limt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sína.
Felur hann leynilögreglumanninum að
annast málið. Leynilögreglumaðurinn
kemst á þá skoðun, að ungfrú Simpkinson
eigi ekki kistu þá, er líkið var í, heldur
sé hún að reyna að hylma yfir með ein-
hverjum. Austin kemur til hans og missir
þá bréf, sem reynist vera frá einhverjum
Philipp. Kemst leynilögreglumaðurinn að
raun um, að sami maður hafi skrifað bréfið
og stafina á ferðakistuna. Leynilögreglu-
maðurinn skeðar íbúð þá, sem ungfrú
Simpkinson hefir leigt og finnur þar nafn-
spjald Philipp Harvey. Síðan fer hann þang-
að, sem hin myrta hafði búið. Þar kemst
hann að ýmsu um Philipp Harvey. Hann fær
bréf frá Austin þar sem hann segist vera
búnin að aðvara Philipp um að fara frá
Dover, en hann fer þangað engu að síður
og hittir Philipp Harvey. Hann talar við
hann, en gerir hann reiðan. Morgunin eftir
kemur Austin að hitta bróður sinn og taka
þeir tal saman.
rusl og hugsað sitt um það. Mér fannst, að ég
vildi heldur deyja en að Edith fyrirliti mig —
sennilega lika vegna þess, að hún á að veröa
eiginkona þín Austin."
„En sú saga!“ sagði Austin háðslega. „Ég ætla
að vona, að þú getir sannfært lögregluna um
þetta, en þú færð okkur Edith ekki til að trúa
henni. Kista þín var þá .full af bókum, er þú
forst frá Southend, og ástarbréfið með hinum
sælu endurminningum lá efst.“
„Já, það veit guð,“ sagði Philipp.
„Leyfist mér að spyrja á hvaða stöð milli
Southend og London gamla konan hefir sltriðið
niður í kistuna?"
Ekkert svar.
„Nú skulum við setja sem svo, að þú sért i
rauninni sannfærður um, að það sem þú segir
sé rétt, svo skal ég segja þér, hvemig málinu
er í raun réttri varið. En svaraðu fyrst þessarri
spurningu minni: Hvers vegna varstu þá svo
áhyggjufullur út af Elisabetu frænku?"
„Vegna þess að ég hafði lent í rifrildi við hana,
eins og ég er áður búinn að segja þér, og ýtti
henni út úr dvrunum, svo hún gat hafa meitt
sig við það. Morguninn eftir var hún farin, og
nú kvelur sú hugsun mig að ég hafi ef til vill
á einn eða annan hátt slasað hana alvarlega."
„Því virðist líka vera þannig farið,“- sagði
Austin hörkulega. „Hlustaðu nú á mig. Er þú
komst heim, réðist þú ofsareiður að frænku,
vegna þess að þú ímyndaðir þér, að Edith Simp-
kinson mundi hafa tekið þér en ekkl mér, ef
gamla konan hefði gert þig að erfingja sínum.
Þú lentir í rifrildl við hana, ýttir við henni, eins
og þú segir, en t rauninni hefir þú sleglð hana
niður."
„Nei,“ sagði Philipp, „það gerði ég ekki."
„Þú ýttir við henni og hún datt — neitarðu
þvf?“
,,Ég heyrði hana ekki detta. — Það var ekki
fyrr en morguninn eftir, að mér kom til hugar,
að hún kynni að hafa dottið."
„Þetta eru útúrsnúningar, Philipp," sagði
Austin reiðilega.
Ég var sannfærður um, að því værl ekki þannig
farið; Philipp var aðeins að reyna að' muna öll
einstök atvik í sambandi við þetta, og það gekk
ekki sem bezt vegna þess, hvernig ástand hans
hafði verið.
„Þú ýttir þá við henni? Og svo manstu ekki
meira, að því er þú segir sjálfur. Nú skulum
við halda áfram. Er þú sást, að gamla konan gat
ekki staðið á fætur, hefir þú orðið hræddur; þú
reyndir að koma henni til meðvitundar en það
tókst ekki. Loks hefir þú tekið allt upp úr ferða-
kistu þinni og látið líkið í hana í þeirri von, að
þú gætir losnað við hana einhvers staðar á leið-
inni. 1 Charing Cross urðu svo skipti á kistunum
— og hitt veizt þú núna.“
„Ég man ekki eftir neinu af þessu,“ sagðl
Philipp ákveðinn.
„Manstu þá að öðru leyti, hvað fyrii- kom þessa.
nótt? Er önnur skýring hugsanleg? Þú ert að
gorta þig af því að þú hafir aldrei ságt ósann-
indi, en segðu mér nú, hvort þú hafir ekki oft
breytt eins og í draumi, þegar þú hefir verið
ölvaður. Segðu mér, hvort þú hafir ekki þetta
kvöld tekið inn þetta andstyggilega svefnlyf, sein
þú ert svo oft með?“
„Jú, það gerði ég, og ef þú vissir, hver svefn-
leysi er óþolandi fyrir ölvaðan og óstyrkan
mann, þá mundir þú skilja það.“
„Og telurðu þig alveg meðvitandi um gjörðir
þínar, þegar þú ert í slíku ástandi? Manstu ekki,
að fyrir viku eða hálfum mánuði sagðirðu mér
sjálfur, að undir eins og þú værir búinn að taka
inn of stóran skammt af þessu svefnlyfi, þá sæ-
irðu ósýnilega hluti og gerðir ýmislegt það, sem
þú hefðir ekki hugmynd um morguninn eftir?“
Svaraði Philipp? Ég heyrði ekkert.
„Ég skal segja þér eitt,“ hélt Austin áfram.
„Ég hefi upplifað það, að maður einn kom dauð-
hræddur þjótandi inn í herbergi mitt og hélt því
fram, að þjófar hefðu brotizt inn til hans og
að einn þeirra hefði sært hann með hníf svo að
blóðið rynni niður eftir skyrtu hans. Ég athugaði
hann, en sá ekkert blóð, ég fór með honum inn
í herbergi hans, en sá engan þar inni."
„Já, já," stundi Philip. „Ég hefi líka séð svona
ofsjónir, en ég gleymi aldrei þvi, sem raunveru-
lega hefir átt sér stað.“
„Er þá svo mikill munur á því? Ég þekki
mann, sem einu sinni sagði mér, að hann-hefði
legið í rúmi sinu alla nóttina, en samt sá ég
hann sjálfur vera að tina rósir í garðinum í
tunglsljósi."
„Þegiðu, þegiðu!“ hrópaði Philipp.
„Og seinna fundum við rósirnar inni í her-
bergi einu.“
Philipp stundi hátt.
„Segðu mér nú eitt,“ hélt Austin ákafui1
áfram. „Lögreglan er á hælum okkar. Þetta
kemst bráðum allt upp — segðu mér nú enn
eitt: hvað heldurðu, að þú hafir aðhafzt þessa
nótt?“
„Er ég hafði tekið svefnmeðalið, sofnaði ég.“
; „Dreymdi þig eitthvað?"