Vikan - 18.03.1943, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 11, 1943
gestum, í notalegu, litlu móttökuherbergi; þar
rœddi hún við gestina og veitti þeim af rausn.
Jessop hafði einsett sér það að fara ekki, fyrr
en allir hinir gestirnir væru famir, og það gerði
hann heldur ekki. Er hann var orðinn einn með
Maddeline, færði hann stól sinn nær henni og
spurði:
„Hvað segir Lawrence við þessu ferðalagi?"
„Hann hefir ekki svarað bréfi minu, og þér
vitið, að þögn er sama og samþykki," svaraði
hún brosandi. „Þér virðizt vera hissa á þvi,“ bætti
hún við og leit einarðlega á hann.
„Já, í sannleika sagt er ég mjög hissa á því.“
„Þér munduð þá ekki hafa verið eins þolin-
móður og Lawrence undir sömu kringumstæð-
um?“
„Nei. Þvert á móti. Ég yrði sennilega kærður
fyrir misþyrmingu á konu minni.“
„Herra Jessop!"
„Frú Wynne."
„Þegið, í guðanna bænum," sagði hún skelfd.
„Gott, ég skal þegja, fyrst þér krefjizt þess. En
brátt munu allir tala um þetta. Ég furða mig á
því, að þér skulið hafa getað varðveitt þetta
leyndarmál svona lengi, jafnvel gamlir vinir
Wynne vita ekkert um það. Ættingjar hans
hafa nú sætzt við hann, vegna þess að þeir halda,
að þessi fátæka kennslukona eða búðarstúlka,
hem hann kvæntist, sé nú dáin og hann sé nú
ekkjumaður og ekki óhuggandi."
Það var ekki fallegt af honum að segja þetta,
en hann var í slæmu skapi, og varð ofsareiður,
er hann hugsaði um hið gleðisnauða lif vinar síns
og sá Madeline í allri þessarri dýrð.
„Hvers vegna eruð þér svona vondur við mig?“
sagði hún.
„Hvenær sáuð þér Lawrence síðast?" spurði
hann í stað þess að svara henni.
„Það er óratími síðan. Ég hefi ekki séð hann
síðan um kvöldið, er ég borðaði kvöldverð hjá
honum."
„Jæja, Lawrence er ekki í bænum sem stendur,
hann er í einhverjum málaflutningserindum. Hann
vinnur mikið, alltof mikið. En Harry?"
„Honum líður vel.“
„Á ég að færa honum einhver skilaboð?"
„Nei, þökk. Eg er hrædd um, að þér séuð ekki
réttur boðberi. Verið þér sælir."
Þau tókust í hendur, fremur kuldalega,. og
Jessop fór.
Er dyrnar lokuðust á eftir honum, andaði Made-
line léttara og ætlaði að fara að setjast fyrir
framan arininn, er hún heyrði lágt hljóð. Það
var eins og eitthváð hefði dottið á gólfið, fingur-
björg eða nál, á bak við þykka dyratjaldið, sem
var fyrir dyrunum inn að litlu herbergi, sem var
þama við hliðina.
Madeline stökk á fætur, dró tjaldið til hliðar
og sá bak við það frú Leach, sem hélt á þerri-
blaði í hendinni og vat hálf vandræðaleg á svip-
inn.
„Ég var að skrifa nokkur bréf, svo missti ég
pennann, sem mér finnst beztur. Viljið þér hjálpa
mér að leita að honum, elsku Madeline."
„Hérna er hann,“ sagði Madeline, tók pennann
upp og rétti fní Leach, sem nú var komin alveg
fram í stofuna. Augu þeirra mættust. Madeline
las úr augum ekkjunnar, að hún hefði staðið á
hleri við dyratjaldið. Átti hún að nefna það eða
ekki?
Frú Leach, sem var slungin i þvi að lesa úr
svip manna, sá, að komizt hafði verið að prettum
hennar, en hún sá, að Madeline var hrædd við
það og reyndi að sjá, hvort hún hefði komizt að
nokkru. Þetta var erfið aðstaða, en hún ákvað
að tefla djarflega, yppti því öxlum og sagði:
„Ég veit, hvað þér haldið, kæra Madeline,"
sagði hún, „þér haldið, að ég hafi verið að hlusta."
Hún hafði líka í tíu mínútur lagt sig alla fram
til þess að reyna að heyra samtal þeirra, en dyra-
tjaldið dró svo úr hljóðinu, að henni hafði ekki
tekizt að heyra neitt nafn. Hún var alveg sann-
færð um, að hún hafði verið að því komin, að
komast að leyndarmáli elsku Madeline sinnar. En
í rauninni vissi hún ekkert, hún hafði einungis
heyrt einstöku orð og svo þessar- setningar:
„Ég furða mig á því, að þér skulið hafa getað
varðveitt þetta leyndarmál svona lengi," og: „Á
ég að færa honum einhver skilaboð?"
Hún vissi ekki vel, hvort hann hefði sagt „hon-
um“ eða eitthvert annað orð; en í það minnsta
hlaut hann með þessu að eiga við einhvern mann,
sem skipti Madeline einhverju máli. Sennilega var
það ekki maður, sem taldist til heldra fólks. Léti
Madeline til leiðast að giftast honum eða strjúka
með honum, þá væri frú Leach búin að vinna sig-
ur, og það gæti ekki orðið henni erfitt að kom-
ast í hið auða sæti. Nú var um að gera, að láta
Madeline vera örugga, sefa grun hennar og láta
hana ganga enn lengra, gefa henni með öðrum
orðum tækifæri til þess að fara á leynileg stefnu-
mót, látast ekki sjá neitt, en fylgjast samt með
öllu. Maður sá, sem nýfarinn var, Jessop hét hann,
vissi um leyndarmál það, sem Madeline hafði
varðveitt svona einkennilega lengi. Ef hún, frú
Leach, breytti kænskulega, gat verið, að hún gæti
líka komizt að leyndarmálinu.
„Ég fullvissa yður um það, kæra Madeline, að
ég heyrði ekki eitt einasta orð," hélt hún áfram,
„ég er dálítið heymarsljó eftir lasleika minn, og
þér getið þvx verið alveg rólegar, því að ég heyrði
ekkert."
Madeline svaraði ekki, en gekk að aminum
með hnyklaðar brúnir. Hún reyndi að minnast
alls samtals síns við Jessop, en að því er hún
mundi, höfðu þau ekki sagt neitt, sem komið gæti
upp um hana. Hún trúði frú Leach ekki hót.
Tunga hennar talaði blíðu máli, en augu hennar
sögðu allt annað. Grunur frú Leach var vakinn,
en Madeline kunni einnig að hegða sér I slíku.
„Auðvitað. Engin sönn hefðarkona leyfir sér að
standa á hleri,“ sagði hún rólega. „Herra Jessop
og ég urðum ósátt, það verðum við oft. Hann
hefir sanna ánægju af þvi, að koma fólki út á
hálan ís.“
„Nú, hét hann Jessop, þessi maður. Hann er
eitthvað svo háðslegur og ónotalegur á svipinn.
Hvemig hafið þér kynnzt honum?"
„Ég var kynnt fyrir honum, og síðan hefir hann
oft komið í heimsóknir hingað; hann getur verið
mjög elskulegur, þegar hann er í góðu skapi."
„Hvað er hann?“
„Málaflutningsmaður. Mjög duglegur mála-
flutningsmaður, en hann hefir litið að gera."
„Ó, hann er þá lögfræðingur. Mér geðjast eig-
inlega vel að lögfræðingunx. Skyldi hann ekkl
vilja fara með okkur til Temple einhvem tima
og sýna okkur allt þar? Þér hefðuð áreiðanlega
gaman af því.“
„Nei, ég hefi enga löngun til þess,“ svaraði
Madeline með uppgerðar kæruleysi.
Madeline settist nú við píanóið og á méðan hún
spilaði, lét hún hugann reika; hún vantreysti frú
Leach, og henni duttu nú í hug ýmsir smámunir,
þar sem frú Leach reyndi á ofur sakleysislegan
hátt að hnýsast í hluti, sem henni komu ekkert.
við, til dæmis um dvöl Madeline hjá fni Harper
síðustu tvö árin. Hún athugaði einnig í laumi
öll bréf, sem komu til hennar.
j Einn fyrstu dagana, er West var á batavegi,
en var samt enn hálf slappur og skapið breyti-
legt, sat Madeline ein með Tony lávarði i lestrar-
salnum. Þau ræddu saman um leikhúsin, og hann
var alltaf að biðja hana um að leyfa sér að bjóða
henni og lafði Rachel í Háymarket-leikhúsið.
„Þessi ógurlega snjókoma er alveg að binda
enda á dýraveiðarnar. Hvers vegna viljið þér ekki
koma með okkur?" sagði hann og gekk um gólf
með hendurnar i vösunum. „Faðir yðar er orð-
inn næstum því hress og auk þess er frú Leach
héma. Það er svo fallegt leikrit og — en ég var
alveg búinn að gleyma —,“ sagði hann allt í einu
og staðnæmdist.
„Hverju gleymduð þér?" spurði Madeline og
leit upp frá hannyrðum sínum.
„Að þér eruð búin að sjá leikinn."
„Við hvað eigið þér?“ spurði hún og leit rólega
á hann.
„Ég á við, að þetta er sami leikurinn, sem sýnd-
ur var, þegar ég hitti yður í leikhúsinu. Ég sá
yður sitja í stúkunni og þekkti yður strax, þótt
þér snemð baki að áhorfendunum, en ég gáði
árangurslaust að fylgdarmanni yðar. Þér þurfið
ekki að verða svona skelfd af þessu. Maðurinn,-
sem sat í stúkunni með yður, var mjög tígulegur."
„Ég veit ekkí, um hvað þér emð að tala."
„Hugsið yður nú um. Þér virtuzt hafa gaman
af leiknum, en það var eins og vini yðar leiddist,
Ég hitti yður í stiganum og talaði við yður.
Hvaða maður var þetta?"
„Hann var þá á svipinn eins og honum leidd-
ist. Af þvi einu getið þér getið yður til um sam-
band okkar," sagði hún brosandi.
„Það var þó ekki — ekki — maður —•?“
„Jú, að vísu."
MAGGI og
R AGGI.
1. Raggi: Hérna
eru eldspýtumar,
sem þú baðst um,
Afi. Afi: Þakka
þér kærlega fyrir
hugulsemina.
2. Afi: Hvað hef-
irðu gert við eld-
spýturnar? Hvað
er þetta límefni,
sem er á þeim?
Raggi: Ha, það
er bara málning.
3. Afi: Græn
málning! Einmitt
það. Hvers vegna
gerðirðu þetta ?
Líttu á hendurn-
ar á mér! Þetta
er alls ekkert
gaman. Raggi:
Ég var ekkert að
reyna að vera
fyndinn, afi. En
stóra systir er
alltaf að láta mig
tína upp eldspýt-
urnar héma eftir
að þú ert búinn
að reykja pípuna
þína hérna úti.
4. Raggi: Svo
mér datt í hug
að mála þær, svo
að það bæri ekki
á þeim.