Vikan - 25.03.1943, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 12, 1943
' 5
F ramhaldssaga:
| Líkið í ferðakistunni
| ‘
e
1...Sakamálasaga eftir Dr. Anonymous .
„Og þó hafið þér komið mei hótanir í henn-
ar garð.“
„Já en það hefir aldrei verið í alvöru. JÉg
varð oft reiður, er hún var að reyna að siða
mig, og einu sinni sagði ég við stúlkuna, sem
Austin er trúlofaður, að komið gæti fyrir að ég
færi illa með gömlu konuna.“
„Sögðuð þér það við stúlkuna? Þetta skýrir
margt.“
„Eigið þér með því við, að ungfrú Simpkin-
son hafi haldið, er hún sá líkið í kistunni, að
ég hafi gert alvörur úr hótun minni? Það segir
bróðir minn í það minnsta," sagði Philipp bitur-
lega.
„Þér getið ekki álasað hana fyrir það,“ sagði
ég ákveðinn. „Hvað gat hún haldið annað?"
„Nei, það er satt," sagði Philipp dauflega. „Ég
hlýt að hafa gert það. Ég hefi aldrei ætlað mér
að gera það, en það er satt að ég reifst við hana
þetta kvöld. Austin hefir á réttu að standa —
ég hlýt að hafa gert það. Nú er hann að leita
að bókunum í Southend; ef þær eru þar, þá
liggur málið í augum uppi. Ég hefi gert það —
það hlýtur að vera svo.“
Hann talaði frekar við sjálfan sig en mig, en
ég hafði unnið traust hans. Hann var óhamingju-
samur og einmana og gladdist við að hafa mig
hjá sér.
Þessi orð hæfðu vel þeim kenningum um morð-
ið, sem ég hafði myndað mér siðan um morgun-
inn. Ég hafði augsýnilega verið á réttri braut
alveg frá byrjun: Philipp Harvey hafði framið
glæpínn án nokkurs meðseks. En var hægt að
kalla hann morðingja? Ég trúði statt og stöð-
ugt á hreinskilni hans og sannsögli, og hann
hlaut að hafa framið glæpinn i einhverri vímu
— vímu áfengis og deyfilyfs. — Skýring þessi
var að visu mjög undarleg, en ekki ótrúleg. 1
starfi mínu hafði ég kynnzt ofdrykkju í hinum
ýmsu myndum hennar, og ég vissi vel, hvílíkar
ofsjónir og ímyndanir ofnautn áfengis getur leitt
yfir taugaslappa og hugmyndaflugsríka menn.
Ég hefi einnig séð, hve deyfilyf hafa truflandi
áhrif á starfsemi heilans, og einu sinni hafði ég
séð mann í slíku ástandi framkvæma margt það,
sem hann hafði ekki hugmynd um daginn eftir.
Þess vegna fannst mér skilningur Austins Har-
vey á þessu mjög eðlilegur, þar sem hann hafði
auk þess talið fram fleiri þess háttar atvik úr
lífi bróður sins. Ég var fyllilega sannfærður um,
að Philipp Harvey hefði drepið frænku sína, en á
hinn bóginn var ég einnig sannfærður um, að
hann hefði ekki verið sér þess meðvitandi. Það
varð að skýra þetta einhvern veginn, og þetta
fannst mér bezta skýringin.
Samtímis sagði ég við sjálfan mig, að enski
kviðdómurnin mundi eiga erfitt með að fallast
á þetta. 1 Frakklandi voru miklu meiri mögu-
leikar á því að fá hann sýknaðann. Það þurfti
ekki annað en ná í Charrot — frægan lækni í
París, sem var sérfræðingur í taugasjúkdómum.
Frakkar trúa á öll sálfræðileg undur, ef Charcot
útskýrir þau fyrir þeim. Og hvað Charcot við-
kemur, þá var hann öllu er að sálarfræði laut
svo kunnur orðinn, að á því sviði var honum
ekkert ómögulegt. En að eiga að sannfæra þessa
tólf, þunglamalegu Englendinga um það, að menn
gætu framið morð, án þess að vita af því, það
var ómögulegt. Þár að auki var þessi vesalinga
maður svo heimskulega hreinskilinn að játa, að
hann hefði rifist við frænku sína og hrint henni
Það er á norður-jám-
brautaxstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja sins, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sína.
Felur hann leynilögreglumanninum að
annast málið. Leynilögreglumaðurinn
kemst á þá skoðun, að ungfrú Simpkinson
eigi ekki kistu þá, er líkið var í, heldur
sé hún að reyna að hylma yfir með ein-
hverjum. Austin kemur til hans og missir
þá bréf, sem reynist vera frá einhverjum
Philipp. Kemst leynilögreglumaðurinn að
raun um, að sami maður hafi skrifað bréfið
og stafina á ferðakistuna. Leynilögreglu-
maðurinn skoðar íbúð þá, sem ungfrú
Simpkinson hefir leigt og finnur þar nafn-
spjald Philipp Harvey. Síðan fer hann þang-
að, sem hin myrta hafði búið. Þar kemst
hann að ýmsu um Philipp Harvey. Hann fær
bréf frá Austin þar sem hann segist vera
búnin að aðvara Philipp um að fara frá
Dover, en hann fer þangað engu að síður
og hittir Philipp Harvey. Hann talar við
hann, en gerir hann reiðan. Morgunin eftir
kemur Austin að hitta bróður sinn og taka
þeir tal sarrian. Lejmilögreglumaðurinn
verður heyrnarvottur að samtali bræðr-
anna og að því loknu ákveður hann að
reyna að sanna sakleysi Philipps. "
út úr herberginu. Ég féllst alveg á skoðun Aust-
ins, það eina sem gæti bjargað mannaumingjan-
um væri flótti. Þeðar ég vaknaði um morguninn,
hafði það verði ásetningur minn, að láta setja
manninn i fangelsi. Það hefði aukið stórum álit
manna á mér, ef birtar hefðu verið skýrslur min-
ar og niðurstöður þær er ég hafði komizt að.
Nú ákvað ég að afsala mér þessu, að vísu var
það erfitt, en ég vorkenndi vesalings manninum.
Samvizka mín var á móti því, að maðurinn yrði
dæmdur saklaus. Eg ákvað að gera allt sem ég
gæti, til þess að bjarga honum; fjölskylda hans
gæti svo borgað mér, eftir því sem þeim þætti
sanngjamt.
„Hvað bókunum viðkemur, þá getið þér verið
alveg rólegur,“ sagði ég. „Þær eru allar í hús-
inu. Ég hefi séð þær með mínum eigin augum.“
Ég hafði ekki búist við að þessi tíðindi hefðu
jafn mikil áhrif á vesalings manninn, og ótti hans
sýndi það greinilega, að fram á síðustu stundu
hafði hann vonað, að hægt yrði að sanna sak-
leysi hans.
„Þá er engin von legur," sagði hann, „Austin
hefir á réttu að standa, ég verð að flýja."
Hann stóð upp með erfiðismunum, svitinn
draup af enni hans.
„Þér getíð ekki farið strax.“ Hvert ætlið þér
að fara?“ spurði ég. „Þér verðið að bíða þar til
bróðir yðar kemur aftur."
Hann hélt í áttina til dyranna. Allt í einu nam
hann skyndílega staðar.
„Getur flótti minn haft slæm áhrif á málstað
Edithar?" spurði hann. „Ég vil hundrað sinnum
heldur að þeir hengi mig, en að þeir geri henni
mein.“
„Ungfrú Simpkinson er ekki í neinni alvar-
legri hættu, þeir hafa engar sannanir gegn henni,
og strax og þér sjálfur eruð öruggur, getið þér
hreinsað hana af öllum grun. — Eins og stendur
komist þér ekki i burtu, skipið er farið. 1 kvöld
komist þér til Calais, þaðan til Marseille, reynið
svo að fá far með einhverju af skipum þeim, er
ganga til Suður-Ameríku."
„Honum tekst þetta aldrei,“ sagði ég við sjálf-
an mig. „Ef lögregluþjónarnir verða hið allra
minnsta nærgöngulir, þá tekst honum þetta
aldrei."
Hann settist aftur, og bað mig um ofurlítið
whisky sér til hressingar.
„Nei,“ sagði ég afdráttarlaust. „Nú þurfið þér
á allri yðar sálar- og líkamsorku að halda, og
whisky veikir yður aðeins. Við skulum athuga
þetta allt í ró og næði. Það eru tíu tímar, þar
til þér getið lagt af stað, og því rólegri sem þér
eruð þangað til, þvi betra."
Sjálfum mér til mikillar undrunar, var ég allt
í einu orðinn vinur og vemdari þessa manns, er
ég síðast liðna fjóra daga hafði elt á röndum sem
glæpamann, og þó ég hefði litla von um að flótti
hans tækist, vildi ég hjálpa honum allt hvað ég
gæti.
„Við skulum hjálpa yður," sagði ég, „og þér
verðið sjálfur að gera allt sem hægt er.“
XIX. KAFLI.
LykUlinn.
Við sátum saman að miðdegisverði, ræddum
fram og aftur um morðið og biðum þess að það
dimmdi. Við og við sneri ég talinu að ýmsu öðru,
en þær samræður stóðu aldrei lengi, við gátum
ekki um annað hugsað en morðið.
Philipp sagði mér, að sambúðin hjá honum og
frænku hans hefði verið mjög misjöfn. Ef hún
var reið við hann var hún mjög ósanngjöm, en
þess á milli vingjarnleg og góð. Eftir þvi sem
ég hefi komist næst, hefir hún verið mjög skap-
mikil. Undir niðri hefir henni þótt vænt um þenn-
an léttlynda frænda sinn, og hann virðist hafa
verið sá eini, sem hefir getað fengið peninga hjá
henni. Ég komst að því, að ef hún vildi fá frænd-
ur sína til þess að hlýða sér, þá notaði hún arf-
leiðsluskrána, þannig: „Ef þú ekki gerir þetta eða
hitt, fær Philipp allt eftir minn dag,“ eða ,„Ja,
ef þú vilt heldur að Austin fái alla mína peninga
o. s. frv.“
Og þannig gekk það dag eftir dag. Þessi leikur
var hættulegur, og þvi fór sem fór.
Þrátt fyrir þetta voru þeir báðir fullvissir um
að Austin, sá eldri, væri erfinginn. Það reyndist
líka að vera svo. Þegar Austin bað Edithar, gaf
frú Orr Simpkinson samþykki sitt, með tilliti til
þess áð hann fengi arfinn. Ef Philipp hefði verið
erfinginn, mundi hún hafa valið hann sem tengda-
son, engu að síður. Vinátta sú er var á milli hans
og Edith, fór alveg út um þúfur, skömmu áður
en hún trúlofaðist Austin. Frú Simpkinson tal-
aði við ungfrú Raynell undir fjögur augu, og kom
þvi til leiðar, að gamla konan arfleiddi Austin
að öllu. „Ég held,“ sagði Philipp og tottaði pípu
sína, „að gamla konan hafi hálf séð eftir þessu,
henni fannst að frú Simpkinson hefði gabbað sig
til þessa. En hvað um það, hún var vön að hafa