Vikan - 25.03.1943, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 12, 1943
í hótunum og segja, að hún réði öllu um þetta
sjálf."
„Sagði hún það?“
„Já, já, mörgum sinnum! En þrátt fyrir allar
ákvarðanir frænku minnar, varð það frú Simpkin-
son sem réði að lokum."
Við þögðum báðir góða stund; ég rifjaði upp í
huganum fyrirspurnirnar í leðurvöruverzluninni,
og spurði sjálfan mig, hvort nægar sannanir væru
fyrir því, að ferðakistan tilheyrði Philipp
Harvey.
„Hvernig ætli standi á því, herra Harvey,"
spurði ég „að það skuli hvergi sjást í bókum
verzlunarinnar, að þér hafið keypt ferðakistuna."
„Af mjög «infaldri ástæðu," svaraði hann. „Ég
las tilkynningu frá Brown & Elder, og eftir lýs-
ingunni voru þetta nákvæmlega eins ferðakistur
og ég vildi fá, en af tilviljun var ég staddur þarna
rétt hjá, svo ég fór inn, keypti eina, borgaði hana
út í hönd og' tók hana með mér í bifreið."
„Hvenær var þetta? Og hvert fóruð þér með
kistuna?"
„Það eru liklega tveir mánuðir síðan; ég ók
beint til Greenwich, ég bjó þá þar og bý ennþá.“
„Það er nokkuð langt að fara það í bifreið,"
sagði ég að vera vantrúaður tilheyrði starfi
mínu.
„Já, vissulega, en þar sem ég hafði keypt margt
fleira, fannst mér þægilegast að taka það allt
heim í bifreiðinni.“
„Hvað oft hafið þér haft kistuna með yður í
ferðalög?"
„Aðeins tvisvar! Fyrst frá Greenwich til South-
end, siðan frá Southend til Dover. Þegar ég ætl-
aði að opna kistuna hérna, varð ég var við að
lykillinn gekk ekki að skránni, svo ég lét brjóta
hana upp. 1 henni var ekkert annað en mynda-
vél, er ég þekkti strax að ungfrú Simpkinson
átti; ég lét gera við skrána og sendi henni kist-
una daginn eftir. Ég þóttist vita, að hér væri um
misskilning að ræða, því ég hafði ráðlagt Edith
að kaupa sér svona kistu, og skrifaði því bróður
minum. Það var mjög áríðandi fyrir mig, að
hún fengi ekki að sjá bréfin, sem voru efst í
kistunni, en við það get ég lagt drengskap minn,
að ég hafði enga hugmynd um, að ég hefði myrt
frænku mína. Ég hlýt að'hafa gert það í ölæði!!“
„En hvers vegna urðuð þér svona æstur, þegar
ég í fyrsta skiptið minntist á frænku yðar.“
„Af því — af því ég'var alltaf hræddur um að
ég hefði meitt hana. Eins og þér vissuð, þá mundi
ég þetta allt mjög ógreinilega, ég mundi það, að
ég hrinti henni, en svo ekki meira.“
„Og álítið þér nú, að þér hafði myrt gömlu
konuna?“
„Hvað á ég að halda,“ svaraði hann lágt og
það fór hrollur um hann. „Austin álítu'r það og —
þér álítið það, og bækurnar sanna það!“
„Þetta sunnudagskvöld var enginn heima nema
þér og húsmóðirin? Hafði enginn lykil að hús-
inu ?“
„Nei,“ svaraði Philipp.
„Ungfrú Raynell hafði lykil að aðaldyrunum
— það sagði húsmóðirin mér.“
„Já, það er rétt. Hún fór gönguferðir á morgn-
ana, meðan aðrir sváfu. Lykilinn lánaði hiin mér
oft á kvöldin."
„Hver hafði hann þessa nótt?“
„Ég hafði hann.“
„Hvers vegna hringduð þér dyrabjöllunni, er
þér komuð heim?“
„Ja — í sannleika sagt — ég var svo drukk-
inn, ég mundi ekki eftir því að ég hefði lykil-
inn.“
„En eruð þér alveg viss um, að þér hafið haft
hann?“
„Já, þvi morguninn eftir tók ég hann úr vest-
isvasa mínum, þaðan sem ég var alltaf vanur að
hafa hann.“
Nú virtist öll von úti.
„Eruð þér alveg viss um, að ekki hafi verið
hægt að komast aðrar leiðir inn í húsið? Var
nokkur slá fyrir hurðinni?“
„Nei það var engin slá fyrir, en hurðin var tví-
læst! Þessi svokallaði aðallykill, var bara venju-
legur útidyralykill."
„Sem sagt, þér yfirgáfuð húsið morguninn
eftir, með lík frænku yðar í kistunni. Eruð þér
alveg viss um að þér hafið ekkert opnað kist-
una um morguninn?“
„Alveg viss! Ég ætlaði að gera það, en fann
hvergi lykilinn. Aiistin fann hann seinna.“
„Hvar?“ spurði ég.
„1 herbergi frænku minnar. — Það er þýðingar-
laust að neita. Sök mín er svo gott. sem sönnuð?“
„Að vissu leyti,“ sagði ég. „Þér fóruð með
kistuna frá Southend til London, hitt.uð þar Simp-
kinsons mæðgurnar, svo fylgdust þið öll, mæðg-
urnar, bróðir yðar og þér frá Charing Cross
til Dover?“
„Nei, Austin fylgdi okkur aðeins á brautar-
stöðina. Konurnar ætluðu beina leið til París,
en ég ætlaði að dvelja nokkra daga í Dover.“
„Og þér munið það, að þér létuð bækurnar
ofan í kistuna?"
„Já, því á laugardagskvöldið lét ég þær niður,
en lokaði ekki kistunni. Á sunnudagskvöldið lét
ég bréf þar hjá og þá vorú bækurnar óhreyfðar.
Síðan aflæsti ég kistunni og vafði snæri um
hana.“
„Hvað segið þér, vöfðuð þér snæri um hana á
sunnudagskvöldið ? “
„Já! En ég hefi ekki hugmynd um, hvemig ég
gerði það; min einasta hugsun var, að enginn
sæi bréfin.“
„Eruð þér örfhentur?"
„Nei. Hvers vegna spyrjið þér?"
„Hver sá um farangurinn á brautarstöðinni ?“
„Það gerði ég; *én þetta var allt í flaustri, vtð
komum svo seint á stöðina."
„Hvers vegna og hvenær skrifuðuð þér staf-
ina P. H. á kistuna yðar?“
Philipp Harvey leit undrandi á mig.
„Ég hefi aldrei skrifað P. H. á kistuna," svar-
aði hann. „Ef svo hefði verið, hefðu þessi mistök
aldrei átt sér stað.“
„Þér hafið skrifað P. H. á hana. Það er ef til
vill eitt af því, sem þér hafið gert drukkinn?"
„Ég hefi að minnsta kosti aldrei gert það vit-
andi vits,“ sagði Philipp, „en sannleikurinn er
sá, að ég veit ekki lengur, hvað ég hefi gert og
hvað ekki!“
„Ég fór niður, sótti rithandarprentið af upp-
hafsstöfunum, nafnspjald Philipps, bréfið frá hon-
um til Austin og bréf Austins til mín, og tók
þetta allt upp með mér.
XX. KAFLI.
P. H.
Ég lét borð fyrir framan stólinn, er Philipp
sat í, og lagði þar eftirlíkinguna, er ég hafði
látið gera af upphafsstöfum Philipps.
„Kannist þér við að hafa skrifað þetta?" spurði
ég-
„Já, þetta er mín skrift. Af hverju spyrjið
þér?“
„Þetta er eftirlíking á stöfunum, sem voru á
ferðakistunni yðar.“
Ég tók bréfið og spjaldið og bar það saman
einu sinni enn, mjög vandlega. Allt í einu hrópaði
ég og greip í handlegg skjólstæðings mins:
„Hafið þér pappír, blek og penna? Fljótir."
„Hvað gengur að yður?“ spurði Philipp.
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Nú er ég búinn að ákveða, hvenær við Erla giftumst. Oddur: Ég sé okkur Erlu í huganum í litla sumar-
Stjáni: Mér þykir þú vera óhræddur við að steypa þér út í stórræðin. húsinu okkar, ég þvæ diskana, en hún þurrkar þá.
Við verðum alein í húsinu og yndislega hamingju-
söm .... En til að geta þetta verð ég að spara.
Oddur: Elskan min, ég þarf að tala um dá-
lítið við þig, það er mjög áriðandi ....
Erla: Bíddu augnablik, ástin mín, síntinn er
að hringja.
Erla (frammi í simanum): Já, frú Fjóla, ég
ætla að fá þessa sex kjóla og tíu náttkjóla, en
inniskóna tek ég seinna.
Erla (enn í símanum): Já, hvíti kjóllinn fer vel
við pelsinn, sem ég bað um í gær. Já, já, báða
hattana, þennan á hundrað og fimmtíu krónur og
hinn á hundrað. Hvað segið þér, er reikningurinn
allur ekki nema 3500 krónur. Ágætt, ég sendi
ávísun.