Vikan - 25.03.1943, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 12, 1943:
aetjizt héma hjá mér og segið mér eitthvað
akemmtilegt,“ og hún benti á legubekkinn hjá
sér.
„Ég er ekki rétti aðilinn til þess að tala um
neitt skemmtilegt," sagði hann og þrýsti hönd
þá, er hún rétti honum, en stóð kyrr fyrir framan
hana.
„Ö, þér getið verið reglulega skemmtilegur,
þegar þér bara viljið. En ef til vill geymið þér
það skemmtilega í bækur yðar. Eruð þér að skrifa
nokkuð nýtt?“ spurði hún svo.
„Nei, ekki sem stendur," svaraði hann fremur
kuldalega.
„Ég vissi ekki, að þér þekktuð fólkið héma,"
hélt hún áfram og snéri sér svo að Madeline.
„í>ér hafið aldrei sagt mér það, Madeline mín,
að þér þekktuð Wynne."
Madeline lét sem hún heyrði þetta ekki og
beygði sig yfir teketilinn til þess að fela hið föla
andlit sitt.
West gamli, sem af orðum lafði Rachel heyrði,
að Wynne var maður, sem ætlaði sér að komast
áfram í heiminum, og að hann skrifaði greinar,
sem rætt var um, kallaði á hann og bað hann
að setjast hjá sér og segja sér, hvað nú væri
um að vera í heiminum.
Gamla manninum geðjaðist augsýnilega vel að
Wynne, og slík „ást“ við fyrstu sýn var óvenju-
leg hjá honum.
Madeline rétti manni sínum tebolla eftir beiðni
föður síns og sá mállaus af undrun þessa tvo
menn sitja hvom við annars hlið og tala um
stjómmál, og vora skoðanir þeirra þar einkenni-
lega líkar. Henni fannst sem hún sæi kiafta-
verk ske fyrir augum sér.
Prú Leach var það strax ljóst, að hér var
eitthvað óvenjulegt á seyði. Gat það verið, að
maður þessi væri sá, sem —? Nei, það var
óhugsandi, hann var að öllu leyti hinn gjörvi-
legasti, og engin ástæða fyrir Madeline til þess
að leyna sambandi sínu við hann. Auk þess virt-
ist hann ekki gefa ungfrú West mikinn gaum,
þótt hún einblíndi stöðugt á hann og gæti varla
svarað réttu til, er hún var spurð að einhverju.
Nei, þetta var ekki hinn leyndardómsfulli vinur;
Madeline hafði ekki verið svo heppin. En hann var
kannske vinur þess manns og kom með skilaboð
frá honum.
Lafði Rachel sem langaði til þess að tala við
Lawrence, settist hjá honum og gamla mann-
inum og fór að taka þátt i samræðunum, sem
vora mjög fjöragar.
En þar sem þeim þótti báðum gaman að tala,
fékk Lawrence tækifæri til þess að líta í kring-
um sig í hinu skrautlega herbergi, sem frá öllum
hliðum virtist hrópa til hans: „Peningar, pening-
ar og aftur peningar!“
Og Madeline ríkti hér sem drottning; fyrir
allt þetta hafði hún fómað honum og Harry
litla, já, yfirgefið hann, fómað honum, það voru
réttu orðin yfir það.
Á meðan Madeline lék við lítinn hund, er lá í
kjöltu hennar, og sýndi gestunum hann, svo að
þeir gætu dáðst að honum og gaf honum mat,
annaðist bóndakonan bamið hennar, bam Made-
line, sem ekki þekkti móður sína, þá sjaldan
það sá hana.
Það virtist sem Robert West og hinn nýji vin-
ur hans, hefðu mikið að tala um, og þeir höfðu
ekki nærri lokið samræðunum, er gestirnir hver
af öðram kvöddu og fóra. Madeline vissi, að
Lawrence mundi bíða þar til þeir væru allir
famir. Um leið og hann lét frá sér kaffibollann,
hvislaði hann að henni: „Ég bíð þar til allir eru
famir, ég þarf að tala augnabiik við þig eina."
Að lokum var hann einn eftir, klukkan var hálf
sjö, og hann stóð upp og kvaddi húsbóndann.
West kvaddi hann mjög vingjamlega, og sagðist
vona, að þeir hittust fljótlega, er hann kæmi aftur
heim. Lawrence snéri sér nú að Madeline.
„Herra Wynne hefir mikið yndi af málverk-
um, pabbi, má ég sýna honum litlu sjaldgæfu
myndina, sem þú keyptir um daginn," sagði hún
við gamla manninn og hélt svo áfram um leið
og hún benti á hliðarherbergið: „Viljið þér koma
með mér hingað inn, herra Wynne, myndin hangir
hér.“
Þegar þau voru komin inn, hvíslaði hún:
„Komdu, stattu héma fyrir framan myndina, og
segðu, hvað þú vilt mér.“
Það var mjög dimmt inni, og litla sem enga
birtu bar á myndina; en það gerði ekkert til;
ungi maðurinn stóð þar sem honum var sagt og
mælti mjög alvarlega: „Ég er kominn, til þess að
svara bréfi þínu munnlega."
„Hvílík heimska, Lawrence! Þá er það, sem ég
gerði bamaleikur. Hvernig þorir þú að koma
hingað! Það var næstum liðið yfir mig, er ég sá
þig koma inn.“
„Það er gott, að það varð ekki verra,“ svar-
aði hann kuldalega. „En eftir því, sem þú skrif-
aðir mér um líðan föður þíns, undrast ég, hversu
brattur hann er.“
„Mundú, að það eru fjórtán dagar síðan ég
skrifaði."
„Já, ég gat ekki svarað fyrr, ég hefi verið að
heiman."
„Og þér er alveg sama, hvort ég skrifa eða
ekki, hvort þú lieyrir frá mér eða ekki.“
„Ég fylgist með öllum þinum gerðum í blöð-
unum, hvaða kjólum þú ert í, hvort heldur er í
veizlum, kirkju eða þegar þú ferð í búðir. En
það er ekki um það sem við þurfum að tala.
Ég hefi nú kynnzt föður þínum, og í mínum aug-
um lítur hann ekki út fyrir að vera nein mann-
æta. Þú sást sjálf, hversu vingjarnlegur hann var
við mig, svo ég trúi ekki, að játning þín hafi allt
það hræðilega í för með sér, sem þú álítur. Þú
dæmir skapgerð hans áreiðanlega rangt. Ég efa
ekki, að við verðum góðir vinir áður en lýkur. Og
honum mun koma til að þykja vænt um Harry.“
„Þvi miður get ég ekki verið þér sammála,"
svaraði Madeline. „En við megum ekki eyða tím-
anum, Lawrence, og þú héfir ekki ennþá sagt
mér, hvers vegna þú komst hingað."
„Ég kom, eins og ég þegar hefi sagt þér, til
þess að svara bréfi þínu munnlega, og ég er feg-
inn að ég kom, nú skil ég betur afstöðu þína.
Ég sé að þú ert umvafinn munaði, er hæfa mundi
hertogafrú, sé að faðir þinn er ekki hinn sjúki og
veiklyndi maöur, er þú hefir lýst fyrir mér, hefi
kynnzt aðdáendum þinum, vinum þinum, hefi sem
sagt, skyggnst inn í lífskjör þin, og veit nú, hver
þau bönd era, sem binda þig hér, svo fjarri mér.“
„Og nú,“ hélt hann áfram, „þarf ég að segja
dálítið meira við þig. Viltu núna undireins segja
föður þínum sannleikann eða leyfa mér áð gera
það. Undir svari hans er það komið, hvort þú
ferð með honum til Miðjarðárhafsins eða ekki;
því vilji hann taka bæði þig og Harry, þá er ég
ekki á móti því að þú farir.“
Madeline hlustaði á hann með vaxandi andúð.
Hvað mundu hinir léttlyndu vinir hennar segja —
flestir þeirra ætluðu með — þegar þeir, í staðinn
fyrir hina töfrandi ungfrú West, sæu fátæklega
frú Wynne, einskonar glataða dóttur, er hefði
gifst gegn vilja föður sins, og ætti þar að auki
bam. Hún gat ekki þolað, að Lawrence hegðaði
sér eins og hann væri húsbóndi hennar, er öllu
jjéði. Ef hún léti undan nú, yrði hún alltaf að
gera það. Því þurfti allan þennan gauragang, þó
hún færi í þrjá mánuði með pabba sínum til Mið-
jarðarhafsins.
„Þú mátt til með að bíða, þangað til við kom-
um heim,“ byrjaði hún. „Pabbi þolir enga geðs-
hræringu. Að mánuði liðnum, verður hann ef til
vill orðinn svo frískur, að ég geti sagt honum
þetta.“
„Nei, nú bíð ég ekki lengur, ég er búinn að bíða
heilt ár, og þú finnur alltaf einhverjar afsakanir.
Þó ég geti ekki boðið þér heimili á borð við þetta,
þarftu ekki að búa við neina örbirgð, faðir þinn
er svo frískur, að hann getur vel verið án þii;,
en bamið þitt þarfnast þín. Auminginn litli er
lasinn og þú verður að vera kyrr hér og annast
hann. Það er skylda þín. Ef þú vilt, getur þú
flutt til Holst og búið þar svo lengi, sem þú vilt
Þú varst einu sinni svo hamingjusöm þar,
Maddie,“ endaði hann raunamæddur.
Madeline svaraði ekki, en leit á hann mjög
alvarleg.
„Ég skal útvega hús með húsgögnum, i Nor-
wood eða hvar sem þú óskar, Madeline," hélt
hann áfram, „þangað til við getum fengið hæfi-
lega íbúð hér í borginni."
Þetta tilboð var hræðilegt í augum Madeline,
Ef til vill fengi hún tvær stúlkur og tvær stofur;
á bak við húsið svolítill garður, þar sem þurrka
mætti bamafötin; Lawrence yrði að heiman allan
daginn, og hún hefði ekkert að gera, nema að
láta sér leiðast, engin falleg föt í vændum, enga
skemmtilega vini, engin heimboð, sem sagt ekkert
til tilbreytingar.
RAGGI.
OG
MAGGI
1. Maggi: Afi!
Þú braust rúð-
una. Við skulum
flýja í snatri!
Afi: Ó! ó! Raggi:
Eigum við ekki
að reynaaðberj-
ast við hann.
2. Maggi: Afi,
komdu, við skul-
um flýta okkur
héðan! Afi: Ró-
legir, drengir!
Við verðum kyrr-
ir hér og tökum
þessu eins og
menn, segjum
bara manninum,
hvað hefir skeð.
Raggi: Of seint,
hann er að koma.
3. Maðurinn:Ha!
ha! ha! Sá sem
braut rúðuna,
skal svei mér fá
á hann!
4. Maggi og
Raggi: Afi! Afi!
Bíddu eftir okkur!