Vikan - 01.04.1943, Blaðsíða 4

VTKAN, nr. 13, 1943
HEIGULLINN.
<§77iásaga frá ffffeaícó.
ÞAÐ er ekki skemmtilegt að vera.
á þessum stað með annarri eins
bleyðu og þér.“
Box var öskuvondur. Carlton anzaði
ekki. Hann hneig niður í einu horni klef-
ans, lamaður á sál og líkama, og hafði
ekki þrek til að andmæla. Félagi hans,
hár og þrekinn, gekk yfir í hitt horn klef-
ans, staðnæmdist við gluggann og horfði
át á milli grindanna. Carlton virti hann
fjrrir sér.
Fangavörðurinn, lítill, feitur og leggja-
stuttur, sat fyrir utan járngrindahliðið á
einhverju, sem líktist stól. Öðru hvoru
ýtti hann þessu fram og aftur, og við það
þeyrðist urgandi hljóð. Þetta hljóð verk-
aði eins og nálarstunga í opið sár á taug-
ár vesalings Carltons.
Boz hafði reynt að fá hann til þess að
flýja með sér. Hann ætlaðist til, að Carl-
ton létist vera veikur, og á þann hátt
fepgju þeir fangavörðinn til þess að koma
inn í klefann. Er þangað kæmi, mundu hin-
ar stóru hendur Boz fljótlega gera hann
óvirkan um stundarsakir; en Carlton
þorði ekki. Það var ástæðan — hann hafði
ekki kjark til þess. Hann.var viss um að
þetta mistækist. Og þó ... Það var eitt-
hvað, sem þrengdi að kverkum hans, og
virtist ætla að kæfa hann. Fangavörður-
inn hafði sagt þeim, að það ætti að skjóta
þá í fyrramálið við sólarupprás.
Boz mundi hafa framkvæmt þetta verk
einn, hefði hann getað; en hann vissi, að
fangavörðurinn hræddist hann óstjórn-
lega mikið og hataði að sama skapi. Hann
mundi því láta hann deyja, án þess að
koma honum til hjálpar eða sækja lækni.
Það varð hljótt í klefanum. Dagur leið
að kvöldi. Eftirlitsmaðurinn kom og gægð-
ist inn á milli grindanna og lagði nokkr-
ar spurningar fyrir fangavörðinn, er svar-
aði þeim játandi. Að því búnu kveikti hann
á skítuga olíulampanum fremst í gangin-
xim og fór.
Tíminn leið og óðum styttist til sólar-
uppkomu. — Carlton var að' verða frá-
vita af hræðslu. Allt í einu heyrði hann
á andardrætti Boz, að hann var sofnaður.
Áð geta sofið, eins og á stóð! Carlton
reyndi að sofna, en hugsunin um það, sem
ske átti í dögun — gönguferðin, á meðan
allir aðrir svæfu — gröfin, dimm og köld
-— fyrirskipanir — hljóðið, þegar gikkur-
ánn yrði dreginn upp. Æ, æ! Hann hrökk
upp og starði óttaslegnum augum fram
fyrir sig.
Er hann renndi augunum í áttina til
járagrindanna, sá hann fangavörðinn
nálgast, hratt og hljóðlaust. Carlton spratt
upp. Gat það verið,. að hann sæi sýnir?
Var hann að dreyma, að fangavörðurinn
gæfi honum bendingu? Nei, hann var
vakandi! .Skjálfandi á beinunum gekk
hann hægt yfir klefagólfið í áttina til dyr-
anna, sem vörðurinn opnaði hægt og
hljóðlega.
Fangavörðurinn benti honum fram hálf-
dimman ganginn, og hvíslaði með sinni
einkennilegu röddu:
„Flýttu þér! Hún bíður.“
Án þess að skilja, hvað um var að vera,
þaut Carlton fram ganginn, vitandi það
eitt, að þarna beið frelsið hans, ef hann
ætti að öðlast það á annað borð. Um leið
og hann kom út, sá hann eitthvað nálgast
sig. Lítil hönd þreif í handlegg hans og
dró hann með sér gegnum myrkrið, út úr
ganginum, í gegnum þétta bambusrunna,
að opnum dyrum, inn í uppljómað her-
bergi.
Er hann áttaði sig, starði hann í andlit
ungrar konu. Hún hrópaði upp og hörfaði
aftur á bak, er hún sá hann.
„Ó, þér eruð ekki Boz! Eg ætlaði að
bjarga honum! Ó, hvað hefir komið fyrir.“
Hún hallaði sér titrandi upp að veggn-
um. Carlton riðaði við. Allt í einu skildi
hann, hvað hafði komið fyrir. Þetta var
dökkeygða stúlkan, sem hann hafði svo oft
séð með Boz — dóttir eins af vinum
Aguinaldos. Einhver er mátti sín mikils —
ekki þó svo, að sá hinn sami þyrði að koma
fram opinberlega — hafði komið því
þannig fyrir, að Boz gæti sloppið.
En vegna mistaka fangavarðarins var
það Carlton, sem slapp í hans stað. Hún
sá þetta samstundis og hún leit á hann.
„Ég ætlaði ekki að hjálpa yður — það
lllllllillllllllllllinMllllMlllllllllllllHlllllniiuiiiniinuiiimiiimuMiMimimw
| Vitið þér það? I
I i
j 1. Eftir hvem er þetta erindi:
Þá grannar vorir hittast hér,
hver þá öðrum bjóða fer
hesta kaup og hrossa;
það er þeirra eðli og art,
ekki láta á meðan spart,
kjassmælin og kossa.
| 2. Til hvaða tungumála má rekja öll j
rómversku málin?
| 3. Hver bjó fyrstur í Odda á Kangárvöll- í
um? j
j 4. Verpa krókódílar eggjum?
j 5. Hvaðan er höfðaletrið íslenzka komið ? |
j 6. Hver er stærsta eyðimörk i heimi?
| 7. Hvenær voru lög fyrst bókfest á Is- =
landi ?
| 8. Hver er stærsti fugl í heimi? 5
| 9. Hver var stærsti verzlunarstaður á I
Islandi á 15. og 16. öld ?
| 10. Hvaða forseti Bandarikjanna bjó fyrst |
i í Hvíta húsinu? |
Z E
Sjá svör á bls. 14. i
i 3
iiiimunwiiHiuiinMiiiiiniuiiuininwniiwiim iiiiiiihwiwiwiiiiiiww
eruð ekki þér, sem ég elska — það hafa
orðið einhver mistök,“ stundi hún.
Carlton heyrði vindinn ýlfra, hljóðið
barst til hans í gegnum vegginn. Vindur-
inn kom ofan af hæðunum. Hins vegar við
þær, væri hann öruggur. Hann snéri sér
í áttina til dyranna — nam staðar —
heigull! — Honum flaug skyndilega í
hug, hvað Boz hafði kallað hann.
„Talaðu við varðmanninn," sagði hann
við stúlkuna.
„Nei, nei! Ég hafði meðferðis eina skip-
un — og hún gilti aðeins fyrir einn. Hann
þorir það ekki. Ef þið slyppuð báðir mundi
fólkið komast að þessu. — Ó, Boz! —.“
Hann skildi, við hvað hún átti. Tæki-
færið var þarna fyrir þann sem slyppi, en
hinn sem eftir yrði, hans beið aðeins eitt
— dauðinn!
Hún þaut skyndilega upp.
„Ég læt taka yður fastan!“
Svo var eins og hún áttaði sig allt í
einu á, hvaða afleiðingar það gæti haft
fyrir hana sjálfa.
Andartak horfðust þau í augu. Svo yfir-
bugaðist hún — áður þrekmikil kona, nú
grátandi og sorgbitin stúlka. Carlton hall-
aði sér stöðugt upp að veggnum og horfði
á stúlkuna. Hann vissi, að Boz unni henni
af öllu hjarta — því oft áður fyrr, meðan
þeir voru vinir, hafði hann talað um þessa
stúlku.
Hvað átti hann að gera? Hann heyrði
stöðugt vindinn úti fyrir, eins og hann
kallaði til hans að koma. Hann snéri sér
við einu sinni enn, og hélt í áttina til dyr-
anna. Aftur heyrði hann greinilega í huga
sér rödd Boz, hvassa, kuldalega, segja —
heigull!
Tennurnar glömruðu í munni hans.
Hann snart öxl hennar.
„Heyrðu! Ég er ákveðinn að fara aftur
í fangelsið. Segðu fangaverðinum frá þess-
um mjsgripum, svo að hann láti Boz
lausan.“
Andlit stúlkunnar ljómaði af gleði. Hún
fylgdi honum sömu leið til baka. Hann
varð að taka á allri sinni orku, til þess að
geta yfirunnið löngun sína til að hlaupa
eitthvað út í myrkrið. I stað þess fór hann
aftur inn.
Varðmaðurinn gapti af undrun, er hann
sá þau koma aftur. Carlton hvíslaði að
honum, hvernig í þessu lægi. Hægt og
hljóðalaust opnaði hann klefadyrnar.
Carlton þreifaði sig yfir í hornið og ýtti
við Boz.
Hann umlaði eitthvað og reis upp.
Carlton benti honum á opnar dymar og
varðmanninn. Á næsta augnabliki var Boz
við dymar. Varðmaðurinn hvislaði að
honum nákvæmlega sömu orðunum og að
Carlton áður. Boz hvarf. Dyrnar lokuðust
aftur.
Carlton hneig örmagna niður á gólfið.
Hann átti þá ósk eina, að hann fengi áð
deyja fyrir sólaruppkomu. Uti fyrir ýlfr-
aði vindurinn stöðugt; en hann lá hreyfr
ingarlaus.
Pramhald á bla. .14. .