Vikan - 01.04.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 13, 1943
leið svo hrygg og einmana, og hugsanirnar æddu
sem stormsveipur um huga hennar.
Hvað hafði hún verið að hugsa, er hún giftist
Lawrence Wynne ? Hún sem gat valið hvem sem
var. Hún varð gripin sárri gremju, gagnvart
Lawrence, er henni duttu í hug kjörin, sem hún
átti við að búa hjá honum, og sem hann vildi
nú neyða hana í aftur.
Maður jafn ráðríkur og hann var, var ekki við
hennar hæfi. Hún vissi auðvitað, að þetta var
ekki alvara,. en hann ætti það sannarlega skilið,
að hún tæki það þann veg. Það, að maður með
fullri skynsemi léti sér detta í hug, að yfirgefa
konu sem hana, hafði henni aldrei komið til
hugar.
Þeim hafði hingað til komið vel saman, og ef
svona smámunir ættu að verða til þess að skilja
þau, þá það, ekki ætlaði hún að halda í hann.
„Látum það þá vera svo,“ sagði hún hátt,
dró fram litla festi, er hún bar um hálsinn, tók
giftingarhringinn sinn þar af og lét hann detta
I eldinn.
Að svo búnu flýtti hún sér inn í herbergi sitt,
hafði fataskipti, og mætti við borðið á réttum
tíma.
Eftir kvöldverðinn var hún óeðlilega glöð.
Henni fannst sem þungu fargi væri létt af sér.
Hún settist við píanóið og söng hvert lagið af
öðru, því þrátt fyrir allt, fannst henni nauðsyn-
legt að láta ekki á neinu bera.
Að kvöldverði loknum fór gamli maðurinn að
sofa og spurði einskis frekar. Frú Leach fór lika
inn til sín, svo heimasætan var ein eftir. Hún
söng dálitla stund, en settist svo fyrir framan
arineldinn, og rifjaði upp í huganum allt, er fyrir
hafði komið, og komst að þeirri niðurstöðu, að
hún hefði breytt fulkomlega rétt.
En til þess að geta verið alveg róleg, ákvað
hún, að fara næsta dag, að heimsækja Harry litla.
Hún gat farið fyrri hluta dags, því þá svaf faðir
hennar.
Frú Holt til mikillar undrunar kom Madeline
klukkan tíu næsta morgun. Harry var vel frískur,
og nú þegar allar tennurnar voru komnar, var
engin ástæða fyrir móður hans að vera óróleg,
þótt hann væri ekki jafn stór og þrekinn og son-
ur bóndans. Wynne var alltaf svo hræddur og
gerði sér óþarfa áhyggjur útaf drengnum.
Madeline tilkynnti frú Holt, að hún hefði ákveð-
ið að fara ekki aftur til mannsins síns.
„Guð hjálpi mér!“ hrópaði frú Holt og var
nærri búin að missa Harry af einskærri hræðslu.
„Heyrði ég rétt? Þetta getur ekki átt sér stað,
kæra frú Wynne.“
„Jú, þetta er sannleikur, frú mín góð. Þér skul-
uð ekki lengur kalla mig frú, héðan í frá er ég
ungfrú West.“
„En hvemig getur þetta átt sér stað, þér eruð
þó svo sannarlega giftar, nema ...." og hún
lækkaði róminn, „nema að þér ætlið að skilja?"
„Skilja? Svo langt mun það ekki fara; við
höfum komið okkur saman um að lita hvort á
annað sem ókunnuga og að gleyma þvi, að við
höfum verið gift. Þessu fylgja engin vandræði,
því að flestir þekkja mig aðeins sem ungfrú
West.“
„Hvemig getið þér talað svona heimskulega?
Hvað á svo að verða um drenginn ?“ og nú fékk
Madeline að heyra sitt af hverju svo um munaði.
Madeline fór hjá sér, og vissi ekki, hverju hún
ætti að svara, en hún lét ekki breyta ákvörðun
sirmi.
„Þér gleymið því, frú Holt, að sérhvert mái
hefir tvær hliðar," svaraði hún að lokum. „Ég
er viss um, að þér viljið mér vel; en ég verð
einnig að taka tillit til föður mins. Hann er veik-
ur, og ég er einkabarn hans, og verð því að gera
eins og hann vill."
Þetta getur vel verið, en ég efa að þér gerðuð
það, ef hann væri fátækur."
„Vissulega breytir það engu,“ hrópaði Made-
line móðguð. „Ég heyri, frú Holt, að þér emð á
móti mér, en munið, að biblían segir okkur að
heiðra föður og móður.“
„Veit ég vel, en það stendur dálítið fleira í
biblíunni. Konan á að yfirgefa föður og móður
og fylgja manninum. Og þetta stendur ekki ein-
ungis þar, heldur eru þetta landslög."
Frú Holt reyndi með ýmsu móti að telja Made-
line hughvarf, en ekkert dugði.
Peningamir höfðu gert vesalings konuna rugl-
aða, en seinna mundi hún ábyggilega iðrast
þessa; hún, frú Holt, hafði alltaf sagt, að Wynne
væri mikið betri en konan hans, og nú yrði Holt
tilneyddur að viðurkenna það.
Að hugsa sér, að yfirgefa mann og bam, og
ætla að fara af landi burt undir öðru nafni. Því-
líkt og annað eins!
Klukkan ellefu tilkynnti bílstjórinn, að nú yrðu
þau að fara, ef hún ætlaði að ná lestinni. Made-
line kyssti Harry litla, þurrkaði af sér tárin og
sagði: „Ó, hvað ég þrái að mega taka þig með,
jafnvel þó að ég yrði að segja, að þú værir sonur
stúlkunnar minnar."
„Guð hjálpi mér, hvað haldið þér að faðir hans
segði við því, sonur vinnukonunnar! Það væri
hræðilegt."
Madeline bað frú Holt að skrifa sér vikulega.
Svo kyssti hún son sinn og ók í burtu.
„Það er allt í lagi, kæra Madeline," hvíslaði
frú Leach að henni, er heim kom. „Ég sagði
pabba yðar, að þór borðuðuð morgunverð hjá greif-
anum Caiienteely, og hann spurði einskis frekar."
*
Viku seinna er Madeline komin í fallegt sumar-
hús í Nissa. Hún berst mikið á, hefir tvo vagna
til eigin afnota og opið hús einu sinni í viku,
fyrir vini sína frá London.
Föður hennar fór dagbatnandi, og hann lét
rigna yfir hana dýrmætum gjöfum. Karlmenn-
imir hópuðust kringum hana og sendu henni
blóm, blöðin töluðu um hina fögm ungfrú West
á hverjum degi, og henni til mikillar ánægju tók
hún eftir því, að ef það hvisaðist, að hún myndi
sækja söngskemmtun eða fara í leikhúsið, þá
hópaðist fólk þangað. Var ekki lífið dásamlegt?
Hún var ánægð með að vera drottning sam-
kvæmislífsins, og gamli maðurinn naut þess, að
vera faðir hinnar frægu ungfrú West.
Með ánægju tók hann eftir hinum forvitnu,
öfundarsjúku aðdáunaraugum, sem alltaf fylgdu
þeim, er þau óku eitthvað. Og þegar frægir furst-
ar og hertogar létu svo lítið að tala við hann,
þá vissi hann mjög vel, að það gat hann þakkað
hinni yndislegu og. töfrandi dóttur sinni.
Hér var allt fullt af útlendingum, kjötkveðju-
hátíðin átti að fara að byrja; Madeline naut lifs-
ins og svæfði rödd samvizkunnar algjörlega; en
fyrsta dag hátíðarinnar vaknaði liún við vondan
draum.
Henni barst svohljóðandi bréf frá frú Hoit:
„Heiðraða frú! Ég verð að tilkynna yður, að
Harry litli hefir verið mjög veikur, nú uppá síð-
kastið. Ég vildi gjaman, að þér kæmuð hingað.
Þetta er tanntaka, og iæknirinn er mjög áhyggju-
fullur. Með virðingu. Kathe Holt.“
Þetta var óttalegt. Móðurástin varð öllu öðru
yfirsterkari, og hún henti frá sér skartgrpum,
samkvæmiskjólum, blómum og hljóp sem fætur
toguðu á símastöðina, og sendi svohljóðandi
skeyti:
,,Ef honum batnar ekki, legg ég af stað héðan
í kvöld. Svarið borgað."
Skjálfandi af kvíða kom hún heim, og skipaði
Josephine til vonar og vara að láta niður í ferða-
töskurnar, því að það gæti skeð, að hún yrði að
fara með hraðlestinni áleiðis til Englands í kvöld.
Josephine varð alveg undrandi, hún, sem hafði
hlakkað svo til grímudansleiksins. Svipur hennar
lýsti svo megnri óánægju, að Madaline flýtti sér
að segja:
„Það er engin þörf á að þér komið með, Joseph-
ine, það er bara vinkona mín, sem er veik, og ég
þarf að heimsækja hana. Fái ég engin boð um,
að henni hafi batnað, þá fer ég í kvöld.“
„En herra West!" hrópaði stúlkan og fómaði
höndunum.
Ja, hvað átti hún að segja honum? Óttini} um.
drenginn var öllu öðm yfirsterkari, svo að hún
vatt sér inn til föður síns og sagði, án allra orða-
lenginga:
„Ég hefi fengið slæmar fréttir frá Englandi,
pabbi. Vinkona min er mjög veik, og fái ég.engar
fréttir af, að henni sé að batna, verð ég að fara
með hraðlestinni í nótt."
„Ertu gengin af vitinu, Madeline?" hrópaði
West gamli og lagði frá sér dagblaðið. „Þessi
veika vinkona þín hlýtur að geta fengið einhvem
til þess að hjúkra sér. Hún gerir áreiðanlegá ekki
ráð fyrir, að þú komir alla leið frá Suður-Frakk-
landi til þess.“ Að svo mæltu þreif hann blaðið
og hélt áfram að lesa.
Frá hans sjónarmiði var þetta útrætt mál, en.
dóttir hans gat ekki fallizt á það.
KAGGI
og
MAGGI.
Maggi: Æ, æ!
Ég er hræddur,
komdu og sofðu
hjá mér, afi. —
Það er eitthvað
undir rúminu.
Afi: Svona, góði
— svona. Vertu
bara rólegur!
Afi: Þetta er
bara hræðsla í
þér!! Þú hefir
borðað eitthvað,
sem þú hefir ekki
þolað. — En nú
skal ég aðgæta
þetta, vertu al-
veg viss!