Vikan - 08.04.1943, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 14, 1943
3
„Ég var einu sinni vesalingur, sem vóg að-
eins 97 pund/‘ sqjúx CAojiÉqs o4d!as.
Fyrir tuttugu árum lýsti tímaritið
„Physical Culture“ yfir því, að
Charles Atlas vær i bezt vaxni maður-
inn í heimi. Hann er nú orðinn 48 ára gam-
all, en þrátt fyrir það eni þeir, sem kunna
skil á vöðvum og byggingu þeirra, fullir
aðdáunar á honum. Hann hefir gætt þess
vandlega, að efla ekki vöðva sína fram úr
hófi, svo að hvergi sjást á þeim hnútar.
Yfirborð líkama hans er með hinum sömu
bogadregnu línum og lágir sandhólar.
Hann er ekki stór maður, 178 sentímetrar
á hæð og vegur 180 pund. Brjóstmál hans
er hins vegar 237,5 sentímetrar og upp-
handleggur hans er 42,5 sentímetrar í um-
mál. Brjóstmál Joe Louis, heimsmeistara í
hnefaleik, er hins vegar aðeins 202,5
sentimetrai' og upphandleggur hans ekki
nema 35 sentímetrar í ummál. Mitti Atlas
er 80 sentímetrar. Háls hans er aðeins
42,5 sentímetrar og hann verður dapur í
bragði, þegar hann hugleiðir það, hversu
grannur hálsinn er í raun og veru.
Atlas fæddist á Suður-ítalíu og heitir
réttu nafni Angelo Siciliano. Hann ólzt upp
í Brooklyn og var lengi hin mesta hryggð-
armynd. Mynd, sem var tekin af honum
litlu eftir fermingu, sýnir renglulegan
dreng, fjörlausan og úrræðalausan. Fólk,
sem átti heima í nágrenni við hann, man
vel eftir því, að hann var undarlega veik-
byggður. Það er því ekkert ranghermi hjá
Atlas, þegar hann segir í tímaritsauglýs-
ingum sínum: „Ég var einu sinni vesaling-
ur, sem vóg aðeins 97 pund.“
Þegar Angelo var sextán ára gamall,
vildi einu sinni svo til, að hann kom í lista-
safnið í Brooklyn. Þar kom hann auga á
styttu af Herkúles. Hann varð alveg frá
sér numinn. Viku síðar byrjaði hann æfing-
ar í leikfimihúsi, sem K.F.U.M. átti og
hamaðist eins og vitfirringur. Hann reyndi
allar venjulegar æfingar, en varð ekki
fylhlega ánægður. „Það vantaði eitthvað
á,“ segir hann nú. Hann komst að því dag
einn, þegar hann var á gangi í dýragarð-
inum í Bronx. „Já,“ segir hann, „ég stóð
fyrir framan ljónabúrið, þegar sá gamli
stendur allt í einu á fætur og fer að teygja
sig. Það kom svo mikil hreyfing á vöðv-
ana, að það var eins og kanína væri á
harðaspretti undir gólfábreiðu. Þá sagði
ég við sjálfan mig: „Hefir þessi karl
nokkra leikfimikennara ? Nei, herra minn.
Hann beitir bara einum vöðva gegn öðr-
om.“ Þannig varð Atlas-aðferðin til.
Siciliano hinn ungi fór að beita vöðv-
um sínum hverjum gegn öðrum á allan
hugsanlegan hátt. Hann „stofnaði til reip-
dráttar“ milli handanna, greip utan um
höfuð sitt og reyndi að sveigja það niður
Þessi grein, sem birtist liér
allmikið stytt, kom í janúar-
íebrúar hefti 1943 tímarits-
ins „Úrval“, en það er nú
uppselt. Lesið einnig bréf
um Charles Atlas í Póstinum
á 2. síðu.
á bringu, jafnframt því, sem hann beitti
kröftum hálsvöðvanna á móti. Stundum
var hann búinn að hnýta handleggjunum
og fótunum svo saman, að hann gat varla
greitt úr flækjunni aftur. En er tímar liðu
fram lærðist honum, hvaða vöðva væri
bezt að æfa saman, til þess að árangur
yrði sem 'beztur og það orsakaði sem
minnst óþægindi. Hann var alltaf að æfa
sig, heima, í skólanum eða í leikfimihús-
inu. Það var aldrei neitt langvarandi
vopnahlé í baráttu Sicilianos við Siciliano.
Þegar hann var orðinn 19 ára gamall,
var hann orðinn svo vöðvamikill, að aðrir
drengir horfðu á hann með lotningu. Dag
nokkurn sagði einn þeirra: „Svei mér þá,
ef Angelo er ekki líkur þessari Atlas-styttu
þarna á horninu." Það var á þenna hátt
sem Atlas fékk nafn það, sem hann ber í
dag — beint úr goðafræði Brooklyn-
hverfisins.
Eftir að hann vann MacFadden-sam-
keppnina („Physical Culture") gerði hann
það samkvæmt áskorun vina sinna í hópi
listamanna, að skipuleggja námskeið í
líkamsþroskun og jafnframt stofnaði hann
bréfaskriftarkennslu í því. Síðan hefir
hann breytt kennsluaðferðum sínum mjög
lítið. „Þær voru réttar strax í byrjun,“
segir hann. Aðalatriðið er strangar æfing-
ar, en hófsemi á öllum öðrum sviðum.
Fyrsta æfingin er að anda djúpt, til að
styrkja brjóstið að innan og síðan koma
æfingar til að styrkja það að utan. Sú
fyrsta þeirra er að leggja hendurnar á
tvo stóla og lyfta síðan líkamanum og láta
hann síga til skiptis, unz maður fer að
mæðast.
Æfingarnar til að tefla einum vöðva
fram gegn öðrum hefjast á því, að maður
setur hnefa annarar handar í lófa hinnar
og lætur síðan handleggina reyna með sér,
hvor geti hrakið hinn aftur á bak. Ef þetta
er gert reglulega, segir Atlas, getur það
ekki brugðizt, að það muni þroska alla
vöðva fyrir ofan
mitti. — Til að
styrkja upphand-
leggsvöðvann ráð-
leggur Atlas mönn-
um að reyna að
kreppa annan
handlegginn, með-
an himi reynir að
halda honum niðri.
Atlas leggur mönn-
um einnig lífsregl-
urnar um matar-
æði. Hann er and-
vígur sætum kökum, kaffi, tei og áfengi.
Hann vill að menn leggi sér heldur til
munns vatn eða mjólk — hvort tveggja
vel tuggið!
Ef menn, sem koma í skrifstofu meist-
arans, fyllast ekki lotningu af myndun-
um — 21 samtals —, sem eru þar á veggj-
um móttökuherbergisins, þá er næstum
víst, að þeir munu fyllast lotningu af
honum sjálfum. Hann byrjar ávállt sam-
tal með því að fara úr öllu niður að mitti.
Þegar hann er seztur við skrifborð sitt,
hálfnakinn, getur samtalið byrjað.
Störf hans eru aðallega í því fólgin að
svara bréfum. Hann ber næstum trúar-
lega virðingu fyrir starfi því, sem hann
hefir tekið sér fyrir hendur, og því ritar
hann löng og nákvæm bréf til hvers sem
óskar frekari upplýsinga. I þeim gefur
hann mönnum heilræði, eins og þessi:
„Farið á fætur jafnskjótt og þér vaknið.
Hangsið ekki eða hikið. Farið á fætur!“ og
„Það er ágæt hressing í því að stökkva
dálitlu vatni á hjartastað sér, þegar farið
er á fætur. Ágætt!“ Hann lýkur ávallt
bréfum sínum með þessum orðum: „Með
beztu óskum og hlýju handtaki, Charles
Atlas."
Atlas hefir falslausa samúð með öllum,
sem eru væskilslegir og vöðvarýrir. Hann
fékk einu sinni bréf frá Gandhi og hljóð-
aði það á þessa leið: „Eg hefi frétt um
hið dásamlega starf yðar og langar til að
vita, hvort nokkur leið sé til að stæla vöðva
mína. M. K. Gandhi.“ Atlas ráðlagði nokkr-
ar léttar æfingar. „Eg gerði þetta fyrir
ekkert,“ segir Atlas. „Ég vorkenndi hou-
um. Hann er ekkert nema skinin beinin,
veslingurinn litli.“
Trú á æskuna.
Enski rithöfundurinn Kipling segir á
einum stað:
„Eg tala til æskunnar, sem getur fi’am-
kvæmt allt, af því hún tekur ekki tillit
til hins liðna, hlýðnast ekki nútíðinni og
óttast ekki framtíðina."