Vikan - 08.04.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 14, 1943
S

F ramhaldssaga:
miMiuiuiiiuiuinutmiii
Líkið í ferðakistunni
14
Sakamálasaga eftir Dr. Anonymous
iiiiiiiiiiiiiuiiiiiiuiuiuiuiuiiiiiuiiuiiiiuiuuiiiiiiiiiiuiiuiiiiiiimiiuuiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiuiiiiiuiiiiiiiiiuiiii
Kvöldið; hann sagði okkur að bækurnar, sem
Philipp hélt sig hafa haft í kistunni, væru í
skáp frænkunnar, sömuleiðis bréfin og . minja-
gripirnir og máli sínu til sönnunar, kom hann
með þau. Það urðu Philipp sár vonbrigði.
Við fylgdum honum á brautarstöðina. Austín
fékk honum átján hundruð krónur og lofaði, að
þegar til Montevideo kæmi, fengi hann útborg-
aðar þrjú þúsund og sex hundruð krónur. — Um
leið og iestin rann af stað, kom Philipp út í
gluggann og sagði: „Austin, ég get enn þá ekki
trúað að ég hafi gert þetta — trúir þú þvi?'‘
Presturinn fór að gráta og gat engu svarað;
lestin rann af stað og ég fylgdi Austin Harvey
eftir.
Þegar við komum á norður brautarstöðina, —
við ætluðum með næturlestinni til Englands —
spurði ég hann, hvort lögreglan væri ekki enn
þá búin að taka í sinar vörzlur húsið, þar sem
morðið var framið.
„Jú," svaraði Austin, „í gær þegar ég kom
þaðan, tók ég eftir manni, sem augsýnlega var
þar á verði."
„Þá taka þeir hann fastan í Marseille,"
sagði ég.
Austin náfölnaði og þreif i handlegginn á mér.
„Er yður alvara?" hrópaði hann. „Yður getur
ekki verið alvara!"
Nú fór hann að gráta aftur, taugar hans voru
augsýnilega þandar til hins ýtrasta.
Á brautarstöðinni vildi hann kaupa farseðla
fyrir okkur báða. Eg stóð álengdar og horfðl á
hann, og mér til undrunar sá ég, að hann tók
við farseðlinum, borgaði hann og lét skipti-
peningana í vasa sinn, allt með vinstri hendi. —
Hversu ótrúlegt sem það virtist, þá var ég upp
frá þessari stundu sannfærður um, að Austin
Harvey væri morðinginn.
XXIV. KAFLI.
Fjarvistar sönnunin.
Leiðir okkar skildu í London; hann fór aftur
til safnaðar síns, en ég ætlaði að bíða fregna af
Philipp.
„Þai' ex-u engin lög sem skyldi þá til að láta
hann lausan, og strax og við vitum, að hann er
kominn þar í land, gerum við þetta allt opin-'
bert," hafði Austin sagt, á leiðinni i lestinni.
„Ætli lögreglan taki þetta ómak ekki af yður,"
svaraði ég, „þeir verða búnir að birta kæru á
hendur honum, löngu áður en hann kemur til
Montevideo."
„Nú, en hvað eigum við þá að gera?“
Ég gat engu svarað honum, ég var alltaf að
velta því fyrir mér. Ég hafði komizt að því, að
hann að jafnaði notaði ekki vinstri hendina, held-
ur voru þetta eftirstöðvar af barnsvana, sem hann
brá fyrir sig, þegar hann var í mikilli- geðshrær-
ingu.
Heima í íbúð minni tók ég enn að brjóta heil-
ann um þessi mál. Gat það átt sér stað, að Austin
Harvey hefði myrt frænku sína? Hvenær og
hvernig? Það var fullkomlega víst, að Philipp og
ungfrú Raynell höfðu verið ein i íbúðinni um.
nóttina og Austln ekki heimsótt bróður sinn fyrr
en um morguninn, en morðið hins vegar framið
mikið fyrr. Þetta varð stöðugt flóknara, og ég
var að verða vonlaus um nokkurn -árangur.
Þrátt fyrir það gafst ég ekki upp. Það var
ekki mín sök, þótt ég frá byrjun hefði máske
verið á rangri leið. Allt mælti á móti Phiiipp og
það var engin sál, er lét sér til hugar koma, að
presturinn væri sá seki.
Því yrði aldrei neitað, að sannaðist nú, að
Austin væri morðinginn, þá mætti telja hann ein-
hvern slungnasta glæpamanninn á Bretlandseyj-
um. Hvernig hann hefir haft tækifæri til þess að
myrða gömlu konuna, er mér óskiljanlegt, en um
ástæðuna er ekki að villast þvi að hann hefir
óttast að frænka hans kynni að taka þá ákvörð-
un, að Philipp og Edith skyldu giftast. — Ég
vissi, að það yrði erfitt að sanna þessa ályktun
mina, en hins vegar var ég ákveðinn í því, að
reyndist þetta satt, þá skyldi hann ekki sleppa
við gálgann. Hvar var Austin Harvey nóttina,
sem morðið var framið ?
Ég ákvað strax að fara til Southend, og sendi
Austin skeyti og sagði honum, að ég kæmi að
finna hann kiukkan fimm, en ég sá strax eftir
að hafa gert þetta, þvi að auðvitað þurfti ég
fyrst og fremst að rannsaka íbúðina hans, og
væi'i þvi miklu meiri þörf á, að hann væri ekki
heima, heldur en hitt. Ég sendi því strax annað
skeyti, þar sem ég bað hann að koma til London,
og ef ég yrði ekki heima, þá að bíða mín til
klukkan tíu um kvöldið, þetta væri mjög áríðandi.
Ég efaði ekki, að þá hefðum við margt um að
tala. Klukkan þrjú um eftirmiðdaginn kom ég til
Southend.
Mér gekk mjög auð'veldlega að komast að,
hvar presturinn væri. Hann bjó mjög afsíðis, en
þar eð ég gekk hratt, náði ég þangað á tiu
mínútum.
Konan, sem Austin bjó hjá, hét frú Hopkins.
Það virtust vera forlög, að allir þeir, sem ég
þurfti að hafa tal af, byggju í leiguherbergjum.
Ég þurfti því stöðugt að tala við húsmæðumar,
en mér reyndust þær ekki eins málgefnar og
segir í skáldsögunum.
Ég spurði eftir Austin Harvey og fékk þær
upplýsingar, að hann væri ekki heima og að hún
vissi ekki, hvenær hann kæmi aftur. Ég komst
með lagni að því, að hann væri á öllum sviðum
sérstök fyrirmynd, „svo fallegur og hjartagóður".
Frú Hopkins bauð mér inn upp á vín og kökur
og kynnti mig fyrir dóttur sinni, Lucy, og bjóst
ég við, að það niundi verða mér til mikils gagns,
en svo varð ekki og ég sá, að hér sem fyrr yrði
bezt að ganga hreint til verks.
„Frú Hopkins," sagði ég, „ég er leynilögreglk-
maður. Eins og þér vitið, hefir kona að nafni
Raynell verið myrt, og Harvey er erfingi hennar.
Sennilega er hann ekkert við þetta mál riðinn,
og því til sönnunar verð ég að fá að vita, hvort
hann var hér heima nóttina, sem morðið var
framið."
Frúin varð mállaus af undrun nokkur augna-
blik, en af því sem hún sagði, þegar hún fékk
málið, komst ég að éftirfarandi:
Austin hafði messað um kvöldið klukkan átta,
að því búnu farið á fund í kristniboðsfélaginu, en
verið kominn heim rétt fyrir klukkan hálf ellefu
og þá farið strax að sofa.
Þetta voru mér mikil vonbrigði, þvi að morðið
gat varla hafa verið framíð fyrr en um miðnætti.
Ef Austin hefði framið það, hlaut hann því að
hafa farið út aftur.
„Þetta sannar ekkert," sagði ég, „það, sem ég
þai'f að vita, er hvort hann var heima alla nótt-
ina."
„Auðvitað var hann heima," svaraði frú Hop-
kins hneyksluð. „Hvernig dirfist þér að haldá
öðru fram? Ég meira að segja vissi, að einmitt
þessa nótt var hann með tannpínu, því að um
ellefu leytið gaf ég honum kamillute-bakstur. Og
dálítið seinna, er ég vitjaði hans, var hann sofn-
aður."
Hún var stóilega móðguð fyrir prestslns hönd,
og þar sem þessi frásögn hennar kollvarpaði öll-
um áætlunum mínum, kvaddi ég og fór. En þrátt
fyrii' allt vai' ég, með sjálfum mér, aldrei san*.-
færðari en nú, að hann væri morðinginn.
XXV. KAFLI.
Handtakau.
Ég aðgætti vandlega fjarlægðina á milli liús-
anna, gr Austin bjó i og frænka hans. Kirkjan
var hér um bil mitt á milli þeirra. Ef það var
satt, sem frú Hopkins sagði, gat ekki verið um
Staliiigrad-vígstöðvarnar. Svo langt, sem augað eygir, sést ekki annað eyðilagðir þýzkir skrið-
drekar.