Vikan - 08.04.1943, Blaðsíða 6

6
annan tíma að ræða, en frá kortér fyrir tíu, en
þá var kristniboðsfundinum lokið, og til hálf
ellefu, sem Austin gæti hafa framið morðið á.
Hann hlaut því að hafa ekið í bifreið á milli, að
öðrum kosti var tíminn of naumur.
Ég reyndi nú að komast eftir, hvar hann hefði
fengið bifreiðina, en það bar engan árangur og
ákvað ég þá að fara til London aftur klukkan sjö.
Vonsvikinn, þreyttur og svangur hélt ég því á
brautarstöðina.
Þegar ég kom til London, voru blaðasöludreng-
irnir þar með kvöldblöðin og hrópuðu: „Morðing-
inn tekinn fastur!“
Ég keypti eitt og rak strax augun í feitletraða
fyrirsögn: „Morðinginn tekinn fastur. — Philipp
Harvey var i gærkvöldi handtekinn í hraðléstinni
frá. París til Marseille, grunaður um að hafa
myrt ungfrú Raynell. Handtakan fór fram á
brautarstöðinni i Dijon.“
Með blaðið í hendinni þaut ég heim; þar beið
Austin mín. Án þess að heilsa, gekk ég til hans
og fékk honum blaðið.
Hann las það, og varð óttasleginn á svipinn.
„Hvað skeður nú,“ stamaði hann.
„Það, sem skeður," svaraði ég biturlega, „er,
að morðinginn verður hengdur."
Hann svaraði engu, og ég sá, að hann gat það
ekki.
„En fyrst verða þeir að sanna, að hann sé
morðinginn, og á hvaða hátt hann hafi framið
giæpinn," sagði ég, og leit á hann rannsakandi.
Það fóru krampadrættir um andlit hans.
„Auðvitað," stundi hann.með erfiðismunum,
„Það er allt of augljóst —“
„Ekki er það í mínum augum, herra Harvey,"
greip ég fram í, „og því lengur sem ég hugsa
um þetta, því flóknara verður það. Ég er langt
frá því sannfærður um, að fyrri ályktanir okkar
séu réttar.“
Við stóðum augliti til auglitis. Ég þorði ekki
að segja meira, var jafnvel hræddur um að ég
hefði þegar sagt of mikið.
Sannanir varð ég að fá, og vegna handtöku
Philipps þoldi þetta enga bið. En hvað gat ég
gert? Hvernig átti ég að sanna sök Austins?
Við ræddum nú handtöku Philipps og það, sem
henni fylgdi. Austin marg endurtók, að hann yrði
að fara með næturlestinni til Southend, en ég á
hinn bóginn reyndi með öllu hugsanlegu móti,
að fá hann til að fara til Parísar. Én hann var
ófáanlegur," og endirinn varð sá, að við ákváðum
að ég færi þangað, og gerði það, sem hægt væri.
Við kvöddumst heima hjá mér, og héldum sinn
í hvora áttina. Þrátt fyrir öll þessi ferðalög, fann
ég ekki til líkamlegrar þreytu. Ég var sárgram-
ur yfir að þurfa að láta hann fara, sökum þess,
að því ósennilegra sem það virtist, þvi sann-
færðari varð ég um að hann væri morðinginn.
Er við fylgdumst niður götuna, þaut maður á
hjóli fram hjá okkur. Það brá sem leiftri fyrir
í huga mínum.
XXVI. KAFLI.
Hitti markið.
Án umhugsunar snéri ég mér að Austin og
spurði:
„Þér notið mikið reiðhjól — ekki rétt?“
Hann bölvaði og snéri sér að mér öskuvondur..
„Bölvuð skepnan," hrópaði hann og beit saman
tönnunum. „Hvað vitið þér mikið?“
Hann rak mér löðrung og þaut í burt.
XXVII. KAFLI.
Itauði þráðurinn.
Strax og ég var búinn að jafn mig eftir höggið,
hélt ég rólega af stað. Ég sá, að það var til-
gagnslaust að elta prestinn og þess þurfti ekki
heldur með. 1 stað þess að fara til Parísar, eins
og ákveðið var, fór ég á hina brautarstöðina
og var svo heppinn að ná lestinni til Southend.
Ég aðgætti vandlega, hvort presturinn væri
hvergi sjáanlegur, en svo var ekki. Ég mátti
engan tíma missa, þurfti sem allra fyrst að rann-
saka þetta með reiðhjólið.
Mér flaug strax í hug, er ég sá manninn á
hjólinu, að á því væri maður fljótari 'en í leigu-
bíl, og ég kastaði fram spurningunni upp á von
og óvon, en hún kom svo óvænt, að Austin kom
upp um sig. — Eftir þessu hlaut hann að hafa
myrt frænku sína, á tímabilinu frá kortér fyrir
tíu til hálf ellefu, og ekið á hjólhesti á milli.
Klukkan ellefu kom ég í annað sinn að húsi
frú Hopkins. Það sást hvergi ljós. Ég hringdi
ákaft og að lokum opnaöi frú Hapkins glugga,
og ég spurði, hvort presturinn væri heima. Hún
kvað nei við. Ég skipaði henni að hleypa mér inn,
því í nafni laganna þyrfti ég að spyrja hana
nokkurra spuminga. Hrædd og forvitin hlýddi
hún skipun minni.
Augnabliki síðar sátum við tvö ein inni í stofu,
með brennandi kertaljós á borðinu.
„Frú Hopkins," byrjaði ég, „er til hjólhestur
héma í húsinu?“
„Guð hjálpi mér, herra leynilögregiumaður,
VIKAN, nr. 14, 1943
komið þér um hánótt til þess að spyrja mig að
þessu?“
„Segið mér aðeins, er til hjólhestur hérna eða
ekki?“
„Já, það er til hjól hérna."
Það lá við að ég ræki henni rembings koss.
„Það er hérna gamalt hjól, sem sonur minn
átti, en það hefir ekki verið notað i lengri tíma.“
„Viljið þér gera svo vel og sýna mér það?“
Hálf nauðug gerði hún eins og ég bað og fylgdi
mér niður i húsgarðinn, og sá ég strax, að það
lágu aðrar dyr þangað, en þær, sem við komum
inn um.
Þarna stóð gamalt reiðhjól, og er ég aðgætti
það, sá ég að það hafði verið smurt nýiega.
„Þér segið, að þetta hjól hafi ekki verið notað
í hálft ár?“
„Nei, sonur minn dvelur í London.“
„En herra Harvey?“
„Herra Harvey — presturinn ? Þaö kemur ekki
til mála! Maður í hans stöðu! Nei, nei.“
„Það geta nú verið skiptar skoðanir um það,
frú mín góð?“
Ég iét hjólið aftur á sinn stað; það var ber-
sýnilegt, að það var vel nothæft.
„Hefir Harvey lykil að þessum dyrum,“ spurði
ég og benti á bakdyrnar.
„Já; þegar hann tók herbergið á leigu, vildi
hann fá lykil að aðaldyrunum, en ég vildi það
ekki, en við komum okkur saman um, að hann
fengi í þess stað bakdyralykil."
Að svo búnu kvaddi ég frú Hopkins og hélt
af stað að leita mér að gististað. Ég bað hana
ekkert að leyna komu minni. Ég var nú svo nærri
takmarkinu, að það var aðeins tíma spursmál,
hvenær ég gæti látið taka ,Austin fastan.
XXVIII. KAFLI.
Málið skýrist.
Mér tókst nú að álykta, hvemig morðið hefði
verið framið. Það var framið viljandi, og fyrir-
fram vel undir búið. Ástæðan var ótti við, að
ungfrú Raynells dytti í hug að breyta erfða-
skránni einu sinni enn. Engan gat grunað Austin,
því svó vel var fyrir öllu hugsað. Þetta með
tannpínuna sannaði, að hann var heima um nótt-
ina, og óhugsanlegt var, að hann hefði komizt
þessa löngu leið, drepið frænku sína, losað ferða-
kistuna, á þessum þrem kortérum, frá því að
fundurinn var búinn og þar til hann var kominn
heim. Vegna þess að hann hafði bakdyralykilinn,
varð enginn var- við, er hann tók hjólið.
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Allt í lagi, hjartað mitt, þú kemur þá beint hingað Mangi: Hvað er að sjá þig, maður, siturðu hér á nærföt-
af skrifstofunni, við borðum hér og förum svo i bíó. unum!
Oddur: Ég sendi fötin mín i pressun — þau hljóta að fara
að koma, ég ætla beint til Erlu héðan. Bezt ég hringi og
viti um þau.
Oddur: Halló, halló! Hvert í
logandi, bullandi ... Það er búið
að loka!
Oddur: Hvemig fer ég nú að? Heim verð ég að
komast. Kannske þetta dugi ...
Oddur: Aðeins þrjú hús í viðbót, og svo er ég kominn
heim ...