Vikan - 08.04.1943, Blaðsíða 13

'VIKAN, nr. 14, 1943
13
lHWniinrnnmwinininnHHMmniuHiinmniinnnuiimiimnnnnniHiiMiwiir^
Dægrastytting |
fcWWWHmntWWIIIHMIIWIIHIHH
iiiininiiiiiiiiniiiiniHiiiiiiiimiii^
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 7.
Skipstjórinn á vöruflutningaskipinu, sem Georg
hafði strokið í land af, vildi forðast blóðsúthell-
tnga,r og fór því í engu óðslega. Hann b.eið, en lét
geía því nánar gætur, að sjóræningjaskútan færi
ttkki, án þess að þeir vissu það. Og alltaf var
einhver, sem hafði gætur á þvi, hvort ekki kæmi
oýtt skeyti frá Georg. Það næsta var svohljóð-
«ndi:
Sjá lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
ALDA
ÓLMA
SNAR
EKUR
ODDI
FINN
ETUR
Fyrir framan hvert þeesara orða skal setja
abin staf, þannig að nýtt orð myndist. Séu þeir
lesnir að ofan frá og niður eftir myndast nýtt
orð, og er það nafn á borg i Rússlandi.
Sjá svar á bls. 14.
Farþegar næturlestarinnar.
Eftir W. Berg.
Holden málaflutningsmaður flýtti sér á braut-
arstöðina. Áríðandi embættiserindi knúðu hann
tll þess að fara með næturlestinnl irm til borgar-
ittnar.
Veðrið var afar leiðinlegt. Þetta var i lok
égústmánaðar, en það var kalt eins og í nóvem-
ber, regnið streymdi niður og vindurinn kom
æSandi fyrir hvert götu-hom.
Holden kom sér fyrir í vagnklefanum, sem var
vel upphitaður.
„Það er leiðinlegt, að maður skuli ekki geta
verið kyrr hér alla leiðina, í stað þess að þurfa
að skipta um lest i K.,“ hugsaði hann önugur.
„Og svo að þurfa að bíða þar i heilan klukku-
tíma.“
Holden var eini farþeginn, sem fór úr lestinni
i K., og hann fór beina leið inn í biðsalinn, sem
var auður og óhugnanlega kaldur.
Hann hreiðraði um sig úti í homi og reyndi að
sofna stund, og tókst það. Þegar hann vaknaði,
varð hann mjög undrandi, er hann sá að bið-
salurinn var orðinn fullur af fólki.
„Þetta var skemmtilegt," hugsaði Holden, „þá
fœ ég samfylgd það sem eftir er af leiðinni, þvi
þetta fólk hlýtur allt að ætla með sömu lest og
ég."
’ Hann tók að virða fyrir sér samferðafólkið og
undraðist, hvernig það var klætt. Hann var sjálf-
ur lcrókloppinn af kulda, en svo virtist sem hinu
fólkinu væri frekar of heitt, en það gagnstæða
og það var allt klætt sumarfötum.
Andspænis lionum sátu eldri hjón og komung
Btúlka, bersýnilega dóttir þeirra. Hún var lagleg,
Ijóshærð og klædd þunnum sumarkjól, sem var
ttfar gamaldags í sniðinu. Holden sá, að ekkert
af samferðafólkinu var klætt eftir nýjustu tízku.
líeira að segja glæsilega konan, sem var þarna
l fylgd með annari stúlku, sjáanlega lagsmey
sinni, var i kjól, sem ekki hafði verið i tizku
síðústu tíu árin, enda þótt hann væri úr dýrindis
efni.
Ungur maður gekk eirðarlaus fram og aftur
um gólfið. Úr svip hans mátti lesa hræðslu og
óróleika, og hann var stöðugt að gæta á klukk-
una.
Á þessu augnabliki heyrði málaflutningsmaður-
inn, að lestin var að koma og hann flýtti sér að
taka saman farangur sinn. Á meðan fór allt hitt
fólkið út og er Holden kom andartaki síðar, varð
hann steinhissa, því að hvert mannsbam var
horfið inn í lestina.
Hann flýtti sér að einum klefanum, en sá að
hann var tómur, og hætti við að fara inn, því
hann langaði að vera með öðru fólki.
Næsti klefi var líka tómur. Hálfreiður ætlaði
hann að fara út aftur, en í því fór lestin af
stað, svo hann var tilneyddur að vera þama einn.
Þegar lestarþjónninn skömmu seinna kom að
sækja farmiðann, spurði Holden, hvort hann vildi
ekki gjöra svo vel að opna dymar á næstu stöð,
því hann ætlaði að flytja sig í einhvem klefa,
þar sem fólk væri.
Lestarþjónninn starði undrandi á hann.
,,Ég skil ekki, við hvað þér eigið," sagði hann
hægt.
Holden gramdist.
„Skiljið þér ekki? Hvað er það sem þér skiljið
ekki?“ spurði hann.
„Að þér segist vilja fara í einhvem klefa, þar
sem séu aðrir farþegar," svaraði lestarþjónninn,
„þvi það er aðeins einn farþegi með lestinni, og
það emð þér, herra minn.“
Nú var það Holden, sem undraðist.
„Emð þér vitlaus, maður," hrópaði hann og
hugsaði með sjálfum sér, að maðurinn hlyti að
vera drakkinn.
„Nei, það eru ekki aðrir farþegar með. Venju-
lega er fátt fólk með næturlestinni héðan, hvað
þá nú, þegar veðrið er svona vont."
Holden var orðinn reiður.
„Já, en það var fjöldi fólks í biðsalnum, og
þegar lestin flautaði, streymdi það allt út!“
Lestarþjónninn hristi höfuðið.
„Yður hlýtur að hafa dreymt þetta,“ sagði
hann.
„Nei, svo sannarlega dreymdi mig þetta ekki,"
hrópaði Holden illur. „Ég sá fólkið eins greini-
lega og ég sé yður núna. Það vora eldri hjón
með dóttur sína, glæsileg ung kona í silkikjól,
ungur maður, sem gekk stöðugt um gólf ...“
Lestarþjónnin greip fram í fyrir honum með
miklum asa.
„Já, og þau vora öll sumarklædd, ekki rétt?"
„Jú. Ég var einmitt hissa á því. Nú, hefi ég þó
á réttu að standa?"
„Já." Lestarþjónninn lækkaði ósjálfrátt róm-
inn: „Þér hafið séð veslings fólkið, sem fórst i
jámbrautarslysinu hérna fyrir tólf árum. Ég var
búinn að gleyma, að þetta er nóttin milli 28. og
29. ágúst."
„Hvað segið þér?“
„Starfsfólkið héma hefir aldrei séð það, en
fjöldi farþega aftur á móti. Og flestir hafa tekið
mest eftir fallegu, ungu stúlkunni og órólega,
unga manninum, og ..."
„Hjátrú," hreytti Holden út úr sér.
Um leið stöðvaðist lestin.
„Ja, nú getið þér sjálfir athugað, hvort það
eru fleiri farþegar með lestinni," sagði lestar-
þjónninn og lauk Upp dyrunum.
Málaflutningsmaðurinn flýtti sér út. Hann
leitaði í hverjum einasta klefa, en sá hvergi nokk-
um mann. Lestarþjónninn hafði sagt satt.
Holden hugsaði oft um þetta seinna, og þó
hann reyndi að telja sjálfum sér trú um, að
þetta hefði allt verið draumur, þá ferðaðist hann
aldrei framar með næturlestinni nóttina milli
28.—29. ágúst.
Dauðaspá Þuríðar.
Þegar Pétur Buch, sonur Nikulásar Buchs,
norsks manns, bjó í Mýrarseli, þar sem nú eru
beitarhús frá Laxamýri, var hjá honum kona,
sem Þuríður hét Ámadóttir. Var hún þar fyrst i
húsmennsku, en síðar á hrepp. Hún var fædd &
Kjama í Eyjafirði. — Þann 7. sept. 1834 kom
hún að máli við Pétur og sagði honum, að þann
dag ætlaði hún út á Húsavík; þyrfti hann svo
ekki að hafa fyrir að sækja sig aftur, þvi að
hún eigi ekki nema þrjá daga ólifaða. Tók Pétur
vist lítið mark á þessum ummælum Þuríðar og
lét hana ráða ferð sinni, en heilu og liöldnu komst
hún út á Húsavik um daginn. Þar dó hún á
þriðja degi, 10. sept. 1834, 81 árs að aldri.
(Gríma).
Reynið þetta.
Leggið litið kort yfir vínglas (breidd þess má
ekki ná yfir allt glasið), og leggið tíeyring á kort-
ið; blásið síðan tíeyringinn ofan I glasið.
Sjá lausn á bls. 14.
Móðir söngkonunnar hækkaði
kaupið.
Þegar Bidu Sayao, fræg óperasöngkona frá
Brasilíu, kom til New York, til þess að undir-
rita samning er hún hafði gert við söngleikahús
eitt, var móðir hennar með henni. Þær litu á
samninginn. Gamla frú Sayao hvíslaði einhverju
í eyra Bidus. En hún hristi án afláts höfuðið.
Fulltrúi söngleikahússins bauð henni að hækka
kaupið. Aftur hvíslaði gamla konan einhverju.
Fulltrúinn hækkaði stöðugt kauptilboðið, þar til
hann gat ekki farið hærra.
„Ungfrú Sayao," nærri hrópaði hann, „þetta
er hæsta boð mitt, hærra get ég ekki farið.
Annað hvort verðið þér að skrifa undir þetta,
eða ekkert getur orðið af samningunum."
„Ég geng að sjálfsögðu að þessu!" sagði Bidu
brosandi.
Þá ýtti mamma hennar við henni. Bidu eld-
roðnaði og sagði hikandi: „Fyrirgefið þér, en
hana mömmu langar svo til þess að vita — hvar
kvennasalemið er,“
Japanskir peningar.
Myndin sýnir amerískan hermann
með fulla kistu af japönskum
peningum, er hann tók herfangi á
Cuadalcanal-eyju.