Vikan - 15.04.1943, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 15, 1943
útidyralykill hans á gólfið. 'Ég tók hann upp, og
stakk honum í vasa minn. Frá þessum lykli staf-
ar öll ógæfan; hefði ég ekki haft hann, hefði
mér aldrei dottið í hug, að fara til frænku minn-
ar einu sinni enn, ég var þegar búinn að tala
tvisvar við hana, þennan sama dag. Hún var alveg
ósveigjanleg, og í seinna skiptið, sem ég talaði við
hana hálf rifumst við. Þegar ég tók lykilinn upp,
var það í þeim eina tilgangi, að gæta þess að
Philipp týndi honum ekki. Ég segi það einu sinni
enn — hefði hann ekki misst lykilinn, þá hefði
morðið aldrei verið framið.
Klukkan hálf tíu flýtti ég mér heim frá kirkj-
unni. Meðan á guðsþjónustunni stóð fannst mér
sem lykillinn brenndi vasa minn — ég varð að
fara í kvöld og tala við frænku mina, á morgun
yrði það of seint. — Ég fór því út um bakdyrnar,
tók hjólið, sem ég hafði notað nokkrum sinnum
áður. Ég hafði notað reiðhjól mjög mikið á
stúdentsárum mínum. Ef ég gengi, vissi ég að
ég kæmi of seint, því frænka fór venjulega i
rúmið um tíuleytið, þess vegna tók ég hjólið, og
ég get svarið það — hlustið þér á mig?"
Hann ýtti aftur við mér með fætinu, og ég
hneigði höfuðið þrjóskulega.
„Ég legg við drengskap minn, að það var ekki
ásetningur minn að gera henni mein. Ég var
reiður, örvinglaður af ást og hélt að ef til vill
gæti ég haft einhver áhrif á hana. Herbergi
frænku minnar eru á fyrstu hæð. 1 dagstofunni
var myrkur; dymar á herbergi bróður míns voru
lokaðar, en það er við hliðina á svefnherbergi
frænku minnar. Ég lauk hægt upp herbergis-
hurðinni, það logaði ljós á náttborðinu; frænka
mín lá endilöng á gólfinu í öllum fötum, rétt
fyrir framan dymar að herbergi Phillipps. Ég
gerði mér í hugarlund, að þetta hefði viljað til
með þeim hætti, að Philipp hefði hrint henni
harkalega út úr herbergi sinu, skellt hurðinni og
hafði þar af leiðandi ekki orðið þess var, að hún
datt.
Ég gekk nær og sá, að hún var lifandi og
myndi sennilega rakna við bráðlega. Andartak
stóð ég og horfði á hana, svo datt mér dálítið
í hug. Ég læddist inn til Philipp, og sá að hann
steinsvaf. Á borðinu hjá honum stóð flaska með
kloroformi; hann hafði fleygt sér upp í rúmið í
öllum fötum. Ég tók flöskuna og læddist hljóð-
lega yfir í herbergi frænku minnar, hellti inni-
haldinu í vasaklútinn hennar, og drap hana með
þeim hætti, að ég tróð vasaklútnum upp í hana.
Allt þetta skeði á einu augnabliki. Nú var
Edith mín, en ég varð að flýja, og koma því
þannig fyrir, að Philipp yrði grunaður um að
hafa gert þetta.
Lánið var með mér. Ég sótti kistu Philipps yfir
i herbergi hans, tók allar bækurnar upp úr henni,
og lét þær í fyrsta skápinn er fyrir mér varð.
Því næst lét ég líkið niður í kistuna.
Ég læsti kistunni og batt utan um hana aftur.
Lykilinn tók ég með mér og lést daginn eftir
hafa fundið hann i herbergi frænku minnar; úti-
dyralyklinum stakk ég í frakkavasa Philipps. Ég
bældi rúmið, drakk mjólkina, sem henni hafði
verið ætluð, því það var betra að allt benti til
þess, að morðið hefði verið framið seinni part
nætur. Að svo búnu læddist ég út og greip hjólið
og komst heim í tæka tíð. Ég lét hjólið á sinn
stað og hringdi dyrabjöllunni. Á leiðinni upp
stigann, vakti ég athygli húsmóður minnar á því,
að klukkan var aðeins hálf ellefu. Ef nauðsyn
krefði, hafði ég fleiri sannanir fyrir þvi að ég
var heima alla nóttina."
Þessi hræsnari, svo sannarlega hafði hann séð
um það!
„Morguninn eftir fylgdi ég Philipp til London.
Allir álitu að ungfrú Raynell væri farin þangað.
Undir eins og. ég hafði framið morðið, varð ég
einkennilega kaldur og rólegur, og reyndi nú af
fremsta megni að koma öllum grun á Philipp.
Ég sá um farangurinn, og á meðan ég beið á
brautarstöðinni, merkti ég kistu Philipps, með
upphafsstöfunum P. H. Ég stældi hönd hans."
Bundinn og hálf keflaður varð ég að liggja
og hlusta á morðsöguna — en ég steinþagði yfir
því, sem ég vissi.
„Einnig,“ hélt hann áfram, „reif ég hinn seðil-
inn af, því ég áleit, að það yrði frekar tekið eftir
þessum, því færri sem væru fyrir. En að þessi
mistök ættu sér stað með kistumar, það gat mig
ekki grunað. Hefði ég haft hvita málningu, þá
myndi ég hafa málað með risa stöfum, nafn
Philipps á kistuna. Seðlinum, sem ég tók af,
henti ég.“
Ég hefði getað sagt honum, að svo var ekkí.
„Og nú kem ég að einna örlagaríkasta óhapp-
inu, sem fyrir mig kom. Það skiptist um kistur,
og af þeirri orsök, varð ungfrú Simpkinson við-
riðin málið. Hversu mikið vildi ég ekki gefa til
að það hefði aldrei orðið! Bróðir minn ætlaði að-
eins að fylgjast með þeim til Dover, og dvelja
þar. En vegna þessara mistaka, er það hans
kista, sem fer til Frakklands, og er opnuð á
tollstöðinni í París. Ætlun mín var, að Philipp
yrði fyrstur til að uppgötva þetta, er hann opnaði
kistuna í Dover, og þá var örugt að allur grunur
félli á hann.
Aðeins í þessu eina atriði elti ólánið mig. Þér
getið eflaust sagt yður sjálfir, hvemig ég not-
færði mér aðstoð yðar. En þér genguð lengra en-
ég ætlaðist til, og uppgötvuðuð meira en æski-
legt var. En það breytir engu. Ég get svarið yður
það, að ætlun mín var sú, að koma Philipp af
landi burt í tæka tíð. Það var einlægur ásetningur
minn — og ég ætlaði með yðar aðstoð að gera
hann svo hræddan, að hann þyrði ekki annað en
fara sem skjótast, og hefði hann aðeins getað
sloppið, þá hefði allt gengið að óskum. Ég hefði
verið frjáls maður hér heima og hefði getað Sent
honum peninga eftir þörfum. Handtaka hans
breytir öllu, því að ég get ekki hugsað mér að
senda hann í gálgann. Þar að auki hefi ég-misst
Edith, hvernig sem allt fer. Hún skrifaði mér í
gær og sagðist aldrei hafa elskað mig, hjarta
hennar tilheyrði Philipp, og að sér hefði aldrei
þótt vænna um hann en einmitt nú, er hann væri
óhamingjusamur, og að hún yrði alltaf hans,
hvort sem hann væri morðingi eða ekki. — Þetta
er játning mín. Notfærið hana, eftir því sem þér
álítið bezt, Philipp til hjálpar — mér er sama
hvemig! Segið Edith, að ég hafi alltaf elskað
hana, og að ég elski hana ennþá!"
Síðustu orðin hrópaði hann. Síðan brá hann
marghleypunni að vinstra gagnauga sér og þrýsti
á gikkinn, án þess að titra. Hann hefir búizt við
að detta aftur á bak, en við þrýstingin frá skot-
inu riðaði hann við og datt síðan á grúfu, þvert
yfir mig.
Ég reyndi að hrópa — en gat það ekki; ég
reyndi að losa hendur mínar — en árangurslaust.
Mér fannst ég ætla að kafna og bráðlega missti
ég meðvitundina.
Ég hefi svo engu við að bæta. Sannleikurinn
kom smám saman í ljós. Lögreglan varð að viður-
kenna mistök sín, nauðug, viljug. Málið var siðan
þaggað niður. Eftir því, sem ég hefi komizt næst,
er ungfrú Simpkinson farin til Ástraliu eða Nýja
Sjálands með Philipp, og þar giftu þau sig. Ég
vona, að hún verði hamingjusöm hjá honum, þótt
ég hins vegar efi slíkt mjög, nema því aðeins
að hann hætti að dreklta. Ég hefi reyndar heyrt,
að hann sé gjörbreyttur maður eftir þetta allt
Auðæfi frænku hans fellu nú í hans hlut.
Nokkrum mánuðum eftir þetta lét ég af starfi
mínu sem leynilögreglumaður, en ekkert mál,
sem ég hafði með höndum, komst í hálfkveisti við
þetta svokallaða „kistumorð". — ENDIR.
Erla og
unnust-
inn.
-GB
Oddur: Pú, það er bókstaflega frost héma inni. Ég
ætla að hringja til Erlu og segja henni, að ég ætli að
koma að heimsækja hana í kvöld. Það er svo hlýtt og
notalegt heima hjá henni.
Erla: Halló! Oddur, ástin mín, ég var rétt að koma inn. Já, vinur
minn, komdu eins fljótt og þú getur. Já, það er ágætt, komdu bara
strax, elskan, Bless á meðan.
Oddur: Skelfing hlakka ég til að komast Oddur: Ógnar kuldi er þetta. Það er rétt Erla: Heyrðu, elskan mín, miðstöðin bilaði, svo að
heim til Erlu í hlýjuna þar. eins og hér sé alls ekki kynt upp. alls staðar er kalt. Eigum við ekki að fara út og horfa
á skautafólkið ?
Oddur:- En skrítið. Ég:hefi einmitt verið að hugsa um
þetta í allan dag.