Vikan - 15.04.1943, Blaðsíða 15

VJKAN. nr. 15, 1948'
15

'>»»»»»»»»»»»»»»»>»»:«♦»»»»»>»;
v 5
$
Erum fluttir |
V
g
V
V
*
í *
V
V
V
v
V
»5
v
v
V
V
v
v
v
v
v
v
v
►5
S
í Hafnarhvol við
Tryggvagötu (1. hœð)
Friðrik Bertelsen & Co. h.f. 1
Hafnarhvoli — Símar 1858 og 2872.
V
v
* _ _ _ í
♦>»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»:,
HELLUofna rnir í forsal
Meðlimir Kyrrahais-ráösteriiunnar Komu sarnan ul hádegisverðar i
Washington, í tilefni þess, að Bandaríkin afsöluðu sér ýmsum forréttind-
um í Kína. Talið frá vinstri: S. M. Chu, hermálaráðunautur kínverska
sendiráðsins í Washington, frri T. V. Soong, kona kínverska utanrikismála-
ráðherrans, Henry Wallace, varaforseti Bandarikjanna, Edward Carters,
ritari nefndarinnar og King Dai-fung, fulltrúi kínverska hersins í Banda-
Tikjunum.
Alþingishússins.
Athugid að HELLU-ofnarnir eru
eúuuf ééétýUfrU
H.F. OFNASMIÐJAN
SÍMI 2287 — REYKJAVÍK — lCELANO
Kona, sem ég aldrei gleymi
Framhald af bls. 3.
betra fyrir hana að koma niður í veitinga-
hús; Jim hefði sennilega gerzt sinn eiginn
viðskiptavinur.
Þegar hún kom þangað, lá Jim sofandi
fram á borðið. Hún tók til óspilltra mál-
anna og hellti niður öllu áfengi, sem hún
fann. „Þá drýgði ég stærstu synd mína,“
sagði Mary við mig.
Seinna kom Jim heim, tók öll sín föt
og yfirgaf húsið. Mary sá hann aldrei
framar.
Þegar Jim var farinn, snérist öll um-
■hyggja Mary um börnin. Drengurinn varð
að fara í læknaskólann og stúlkan í verzl-
unarskóla. Mary fékk peninga að láni og
fór aftur að selja smjör og egg. Á ferðum
sinum húsa á milli varð henni það stöðugt
Ijósara, hve heitt hún hafði elskað Jim.
Ilún hugsaði oft, hvort aðrir væru jafn
blindir og hún hafði verið, og fór að
grennslast eftir einkalífi viðskiptavina
sinna. Hvers vegna eruð þér svo daufar í
dag, frú Steinkampf ? Er eitthvað að dótt-
ur yðar, frú Reid. Drengur minn, þvi ertu
að gráta? Majór er ekki dáinn!
Mary varð öllum til blessunar, sem
kynntust henni. Allt varð fagurt og dá-
samlegt í návist hennar, og hún kenndi
fólki að lifa lifinu réttilega.
„Mamma,“ sagði Jim dag nokkum, „nú
eigum við orðið næga peninga. Ég vil að
þú hættir þessum ferðalögum. Ég hefi nóg
að gera og get vel séð fyrir þér.“
„En mér þykir þetta svo skemmtilegt,"
sagði Mary.
Dóttir hennar sagði, að þar sem maður
sinn væri að bjóða sig fram til þings, þá
yrði hún að hætta þessu.
„Hann muh græða atkvæði á mér,“ sagði
Mary. Eftir nokkurn tíma hættu þau að
minnast á þetta við hana, sagði hún mér.
Jim keypti hús á hæðinni, þar sem Lev-
ering hafði búið, og þau gátu lokkað Mary
til þess að búa þar. Gamli draumurinn
hennar var orðinn að veruleika.
Mér er hún minnisstæð frá þessum dög-
um. Hár hennar var orðið grátt og and-
litið hrukkótt, en augun voru alltaf jafn
ung og falleg. Nú vom bamabörnin með
henni í vagninum.
Dag nokkum sagði hún við Jim: „Ég
held, að það sé kominn tími til að selja
fyrirtækið mitt.“ Hún lifði aðeins eitt ár
eftir þetta. Öll fjölskyldan var saman
komin við dánarbeð hennar.
„Hún var orðin meðvitundarlaus,“ sagði
Jim Greenwillow læknir mér, „en varir
hennar hreyfðust. Þau héldu öll, að hún
væri að biðjast fyrir. — En ég veit
betur.“
Og það veit ég líka. Ég veit að hún
sagði: „Dauði, þú ert dásamlegur! Guð
einn veit, hvað þú ert fagur!“