Vikan - 22.04.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 16, 1943
5
Framhaldssaga: ................-.—,
GIFT eda ÓGIFT
................. Eftir Betsy Mary Croker .—
Þegar þær voru útl að skemmta sér, sátu
gömlu konurnar og röbbuðu saman, og snerist
talið þá oftast um ungu stúlkumar. Lafði Fitz-
aandy þótti vænt um ungfrú West og hældi henni
á hvert reipi, en frú Leach yfirgekk hana þó
alveg í því. Hún læddi samt smá athugasemdum
inn í lofræðurnar, eins og t. d.: „Hún er mjög
eyðslusöm, getur ekki lifað án stöðugra skemmt-
ana, er af ótiginbornu fólki komin o. s. frv.“
Frú Leach var alveg sérstaklega elskuleg við
Ninu. Hún gaf henni sælgæti, fór með henni smá-
gönguferðir, bauð henni kaffi og ís og reyndi
eftir fremsta megni að veiða upp úr henni eitt-
hvað um fortíð Madeline.
„Jæja, svo að Madeline var kennslukona i skól-
anum, eða sögðuð þér það ekki, væna min?“
,,Jú, en ég var þar ekki nema i fjórtán mánuði,
eg var meðal þeirra elztu, en Madeline aftur á
móti ein af þeim yngstu. Við sáumst yfirleift
ekki nema á frídögum.“
„Og fóruð þér úr skólanum á undan henni?“
„Já, það eru nú þrjú ár síðan ég fór þaðan.
Það var rétt eftir skólaballið, og ég man ennþá,
að Madeline var látin spila, svo að ekki þyrfti
að borga fyrir það. En seinna um kvöldið dans-
aði hún oft við einhvern mann, og þá varð ungfrú
Selina fokvond."
„Hvað hét sá maður?"
„Ég get ekki munað það, og Maddie man það
ekki heldur, við vorum elnmitt að tala um þetta
nýlega."
„Svo Madeline var í skólanum eftir að þér
fóruð þaðan?"
„Já, en bíðum nú við, mig minnir, að ég hafl
hoyrt að einhver hafi verið rekin úr skólanum."
„Hekin úr skólanum? Það er hræðilegt!"
„Eg man þetta svo óglöggt, en það var áreið-
anlega ekki Madeline. Hún var ekki svoleiðis
stúlka."
Frú Leach var engu nær, og hafði aðeins eytt
tima sínum og peningum til einskis.
Nokkrum dögum seinna fóru Berwicks frænk-
urnar frá Biarritz áleiðis til Pau.
*
Robert West kom heim til London í byrjun
samkvæmlstímabilsins. Hann keypti nokkra nýja
hesta, lét þjónana fá nýjan einkennisbúning og
hafði hvert miðdegisverðarboðið á fætur öðru. 1
eitt þessara boða bauð hann Lawrence Wynne.
Gamli West var mjög minnisgóður, sérstaklega
mundi hann vel allt það, er dóttir hans vildi
gleyma, að henni fannst.
„Hann er í sama féiagsskap og ég,“ sagði gamli
maðurinn. „Ég hitti hann alltaf öðru hvoru. Það
þekkja hann allir, og öllum þykir vænt um hann.
Ég var heymarvottur að því nýlega, að Forther-
ham lávarður þrábað hann að dvelja nokkra daga
á skemmtisnekkju sinni. Bækur hans eru mikið
lesnar."
„Mér þykja rithöfundar leiðinlegir," sagði
Madeline kæruleysislega. „En pabbi, hefirðu heyrt
um hrunið i ástralska bankanum? Það var sagt
frá því í kvöldblöðunum ? “
„Nei, hvað var það? Hvar eru blöðin?" hrópaði
West gamli ákafur. Þar með var Wynne gleymd-
ur, og boðskortið til hans var aldrei skrifað."
Þrátt fyrir allt gafst Madeline tækifæri til að
heimsækja Harry litla nokkrum sinnum. Hann
var imidæll drengur, sem hver móðir mátti vera
hreykin af. Nú var hann farin að hlaupa og tala,
og var yfirhöfuð svo skemmtilegur, að Madeline
lét ekkert tækifærl ónotað til þess að heimsækja
hann.
Lawrence og Madeline hlttust aldrei, því að
hún kom venjulega á fimmtudögum, en hann á
sunnudögum. 1 júní veiktist Harry litli af barna-
veiki og varð mjög veikur.
Hann veiktist á sunnudag og á mánudeginuni
var sent eftir Madeline. Honum leið eitthvað svo-
lítið betur, er hún kom. Þegar hann sá hana,
rétti hann sóttheitar hendurnar i áttina til hennar
og stundi: „Mamma, mamma min!“
Madeline var hjá honum allan daginn, og þegar
hún fór þaðan um kvöldið, svaf hann, og lækn-
irinn gaf henni leyfi til að vona allt hið bezta.
„Það er engin ástæða fyrir yður að vera hrædd,
nema þá að eitthvað sérstakt komi fyrir," sagði
hann, „og þá mun ég strax gera yður aðvart.
Harry litli er hraustur að eðlisfari, og þar að
auki annast frú Holt hann mjög vel.“
„Já, hún er sérstaklega góð kona,“ sagði Made-
iine og minntist með þakklæti alls þess, er hún
hafði gert fyrlr Harry litla. „Ég get því miður
ekki komið sjálf á morgun, en þér segið, læknir,
að það sé engin hætta á ferðum. Er mér ekki
óhætt að treysta yður fullkomlega ?“
„Eins og stendur er hann ekki í neinni hættu,
við það legg ég drengskap minn.“
„Ef einhver alvarleg hætta er á ferðum, verð
ég kyrr hér í nótt.“
„Ef þér hafið skyldum að gegna annars staðar,
skulið þér bara fara,“ sagði læknirinn. Hann
skildi ekki þessa ungu konu, sem ekki áleit það
helgustu skyldu sína, að vera hjá einkabarni sínu
fárveiku.
Madeline var ekki fýrr farin, en að Lawrence
kom úr gagnstæðri átt.
„Einkennilegt," tautaði læknirinn við sjálfan
sig. „Báðir foreldramir tilheyrðu því, sem kallað
er betra fólkið, en helmsóttu barnið sitt á hverj-
um tíma og töluðust aldrei við.“
Lawrence vakti yfir Harrý um nóttina með
frú Holt. Líðanin var óbreytt.' Skeytið, sem Made-
line fékk um morguninn, hljóðaði svo: „Svaf vel,
engin breyting." Hún gladdist yfir því, og fannst
nú, að hún gæti með betri samvizku undirbúið
dansleik þann, sem pabbi hennar ætlaði að halda
þá um kvöldið og vera átti aðaldansleikur ársins.
Boðsbréf höfðu verið send mörgum vikum fyrir-
fram. Öllu fólki, sem eitthvað þótti til koma,
hafði verið boðið. Nú þótti gamla West gleði sín
vera fullkomin.
En engin' rós er án þyrna, og á þessari voru
þeir tveir. Annar voru fréttir þær, er bárust frá
Ástralíu um óstöðugan peningamarkað, hinn var
fregnin af því, að Tony lávarður væri trúlofaður
ungfrú Pamelu Pace.
En það dugði ekki að láta slíkt á sig fá, og
hann hugsaði sér að láta heiminn sjá það, að í
hans augum væru peningar einskis virði.
Hann hafði sjálfur keypt samkvæmiskjólinn á
Madeiine frá einni þekktustu tízkuverzlun Paris-
arborgar. Kvöldið, sem Madeline kom frá sóttar-
sæng drengsins síns, reyndi hún að fá föður sinn
til þess að hætta við dansleikinn, en hann brást
reiður við og spurði, hvort hún vissi ekki, að
þetta væri eina kvöldið, sem Shada-Sha væri ekki
upptekinn, og hver væri ástæðan til þess, að hún
vildi fresta dansleiknum.
„Ég — ja, mér finnst — það er svo heitt —
og svo er.ég hálf lasin ..."
„Þú ert ekkert veik. Það er auðvitað af þvi
að Tony lávarður er búinn að opinbera trúlofun
sína, þótt mér þyki nú reyndar skrítið, að það
skuli hiyggja þig, sem ert búin að neita honum
tvisvar."
„Það hryggir mig ekiii, þvert á móti, ég gleðst
yfir því. Pamela Pace er ein af mínum beztu
vinkonum. Tony lofaði að þau skildu koma á
dansleikinn."
„Dansleikurinn verður á morgun, og svo ekki
meira um það.“
Daginn þar á eftir hafði hami farið snemma
á fætur, til þess að undirbúa eitt og annað og
yfirlíta bréf, er honum höfðu borizt daginn áður.
„Þau eru öil frá fólki, sem vill láta bjóða sér á
dansleikinn," sagði hann við dóttur sína, „flest
af því fólki, sem ég eklti þekkti síðastliðinn vetur.
Ég anza þessu ekkert. En mér datt allt í einu
herra Wynne í hug, hann er eins og þú veizt i
sama félagsskap og ég og þar að auki fulltrúi
fyrir Bagge & Keep i máli, sem varðar mig, Þú
manst eftir honum?"
„Já, ég man eftir honum," sagði Madeline
kuldalega.
„Ég hitti hann hérna um daginn og bauð hon-
um að koma. Hann er maður, sem kann að koma
fram,“ bætti hann við afsakandi, „en hugsaðu
þér, hann hafnaði boðinu. Og ástæðan, sem
hann færði fyrir því, — ég veit, að þú getur
aldrei gizkað á hver hún var. Ég varð alveg orð-
laus. Hann sagði, að barnið sitt væri veikt!"
Madeline horfði niður fyrir sig og náfölnaði.
„Hann var ákaflega áhyggjufullur út af þessu.
Ég hafði ekki hugmynd um, að hann væri giftur.
Vissir þú það?“
Áður en frú Lawrence Wynne gæti svarað, kom
þjónninn inn með fullan bakka af bréfum og at-
hygli gamla mannsins beindist nú öll að þeim.
•
Á tilteknum tíma var allt tilbúið. Madeline tók
á móti gestunum, klædd hvítum silkikjól, með
glitrandi demanta í hárinu og um háls og hand-
leggi. Aldrei hafði hún verið jafn fögur. Augun
glömpuðu og á kinnar hennar sló ljósum roða.
„Engar fréttir eni góðar fréttir," sagði hún
við sjálfa sig. Skeytið, sem hún fékk síðast, var
róandi, og hún hafði enga ástæðu til þess að
vera hrædd.
Hún lifði því aðeins fyrir líðandi stund, og
enginn sem sá hina fögru, töfrandi Madeline
West, gat látið sér detta í hug, að áhyggjur út
af veiku bami hvíldu á henni eins og mara.
Hún útilokaði alla hugsun um þetta og gegndi
húsmóðurstörfum sinum með prýði. Hún dansaði
ekki fleiri dansa en skyldan bauð henni og brosti
og- var vingjarnleg við hvem einasta gest.
*
Dansleikurinn fór ákaflega vel fram, og engin
mistök áttu sér stað. Og þegar siðustu gestimir
voru famir og feðginin vom ein eftir, sagði gamli
maðurinn:
„Þér fórst þetta svo vel úr hendi, Madeline,
að engin .hertogafrú hefði getað verið þér fremri.
En nú skaltu fara að sofa, og ekki fara á fætur
fyrr en um hádegi. Sérðu, sólin er að koma upp!
Farðu nú að sofa.“
Madeline var dauðþreytt, hún anzaði engu,
geispaði aðeins. Hún hlýddi honum fúslega, kysti
hann á kinnina og fór inn að sofa.
Josefíne hjálpaði henni að hátta sig og blaðr-
aði í sífellu um, hversu falleg hún hefði verið.
„En hvað er þetta?" greip Madeline fram í fyrir