Vikan - 22.04.1943, Blaðsíða 6

VTKAN, nr. 16, 1943
fi
henni, skjálfandi röddu, og þreif símskeyti, sem
lá á borðinu, hálf falið undir fötunum.
„Ó, ég gleymdi þessu, ungfrú, skeytið kom
þegar þér voruð að taka á móti gestunum, svo
ég vildi ekki ónáða yður. Eg vona að þetta sé
ekkert mikilsvarðandi?"
En það leit út fyrir að þetta væri þýðingar-
mikið, þvi er Madeline las skeytið náfölnaði and-
lit hennar og hendumar skulfu.
Skeytið hljóðaði svona: „Komið þér strax.
Breyting hefir átt sér stað. Holt.“
Og skeytið kom fyrir átta klukkustundum.
„Josefine, hvers vegna færðir þú mér þetta.
ekki strax?“ stundi Madeline, og leit á herbergis-
þemuna slíku augnaráði, að hún titraði. „Þetta
va.rðar líf eða dauða, og,“ — röddin brast — „ef
ég kem of seint, fyrirgef ég þér aldrei!" I flýti
henti hún til hennar skartgripunum. „Klæddu
mig úr þessum druslum, þessu viðbjóðslega
prjáli, sem .ég hefi selt sjálfa mig fyrir, og réttu
mér ferðafötin mín. Fljót, stattu ekki þarna eins
og bjáni.“
Reyndar leit þannig út að Josefine væri alveg
steini lostin og væri að brjóta heilann um, hvort
ungfrúin væri gengin af göflunum. En hún tók
fötin upp og færði Jfadeline bómullarmorgun-
kjólinn. Madeline þreif kjólinn af henni, flýtti sér
í hann og lét stúlkuna skjótast út til að ná í
vagn.
Þegar Josefine kom aftur var Madeline til-
búin, klædd í fallegustu kápuna, sem hún átti völ
á. Hún hafði sett upp hattinn og var með veskið
i hendinni. Vagninn var kominn, svo að hún þaut
út. Josefine fylgdi henni út úr dyrunum, en í
sömu svifum var vagninum ekið burt.
„Almáttugur!“ hrópaði hún og leit upp til him-
tns. „Fyr má nú vera. Hún gaf sér ekki einu
sinni tíma til að fara úr hvítu skónum!"
Þjónamir tveir, sem stóðu í dyrunum spurðu,
hvað um væri að vera, hvort ungfrú West væri
orðin viti sínu fjær — hún hlypi út um dagmála-
bil. — Var hún að sækja lögregluna?
„Ég veit það ekki, en þetta er í einhverju sam-
bandi við skeyti, sem hún fékk. Hún var viti
sínu fjær af sorg og kviða. Þið hefðuð bara átt
að sjá hana; ég hélt, að hún myndi slá mig,
þegar hún sá að skeytið hafði komið í gær.
Madelipe tókst að ná I morgunlestina, og er á
ákvörðunarstaðinn kom, var hún svo heppin að ná
þar í leiguvagh. Klukkan átta kom hún að
húsi frú Holt. Náföl og stynjandi þreif hún opna
útidyrahurðina og þaut inn.
Hún kom of seint! Þessi hugsun flaug í gegn-
um huga hennar á sama augnabliki og hún sá
frú Holt sitja grátandi við borðið. Það var eins
og hnífur væri rekinn í hjarta hennar. Hún stóð
þama á þröskuldinum, lömuð af hræðslu. Hjart-
að barðist, svo henni lá við köfnun. Þó líf hennar
lægi við, þorði hún einskis að spyrja.
Loksins leit frú Holt á hana.
„Mér datt í hug, að það væmð þér,“ sagði
hún grátandi. „Veslings bamið dó i örmum mín-
um snerrima í morgun."
„Það er ekki satt, þetta getur ekki verið satt,“
hrópaði Madeline. „Læknirinn sagði, að það væri
engin hætta á ferðum! 1 guðanna bænum, segið
að þér séuð að gabba mig! Eg veit, að yður
finnst ég eiga þetta skilið. — En guð minn góður,
ég get ekki trúað þessu," og hún hljóp að hurð-
inni inn í herbergi drengsins.
1 fyrsta skipti á ævinni, stóð hún augliti til
auglitis við dauðann.
Þama fyrir framan hana, lá litli drengurinn
hennar, með krosslagðar hendur og lokuð augu.
Koddinn hans var þakinn blómum. Þetta var þá
satt — hann var dáinn — blóm vom ekki látin
þannig hjá lifandi bömum.
Og þó, svipur hans bar ekki vott um neinar
þjáningar, — hann hlaut að sofa. En hvers vegna
hreyfði hann sig ekkert? Hann andaði ekki!
Madeline rak upp vein og kastaði sér niður
við dánarbeð litla drengsins síns. Hún snerti
varir hans með sínum. Hvað þær vom kaldar.
Þó gat hún ekki trúað því, að hann væri dáinn.
„Harry, Harry," hvíslaði hún, „Harry, ég er
komin. Opnaðu augun, elsku litli drengurinn
minn, bara í þetta eina skipti."
„Svo þú ert loksins komin!" heyrði hún sagt
á bak við sig, og er hún leit við stóð Lawrence
þar, með þjáningasvip á fölu andlitinu. Augna-
ráðið var iskalt. „Þú átt ekkert erindi hingað.
Veslings bamið þráði þig allt til hins síðasta og
svo lengi sem hann gat talað hrópaði hann á
mömmu sína, elsku, góðu mömmu sina." Lengra
komst hann ekki fyrir geðshræringu. Hann, þessi
sterki maður, varð að þagna nokkur augnablik,
en svo bætti hann við, og leit með fyrirlitningu
á samkvæmisskóna á fótum hennar: „Á meðan
hann háði stríðið við dauðann, dansaði móðirin!"
„Ég fékk skeytið ekki fyrr en í morgun klukk-
an sex," svaraði Madeline óhugnanlega rólega.
Hún skyldi ekki enn til fulls að drengurinn henn-
ar væri dáinn.
„Þú varst strax látín vita, er honum versnaði,"
svaraði Lawrence. „En skyldur þínar i sam-
kvæmislífinu ganga auðvitað fyrir öllu. Þú þorð-
ir ekki að segja pabba þínum, að það væri heilög
skylda þín að vera hér! Okkur hefir þú fómað
á altari auðæfanna."
Lawrence þagnaði augnablik, en hélt svo
áfram: „Hér er hvor-ki stund né staður til þess
að tala um þetta. Ég veit, að enn þá ertu ekki
svo forhert, að rödd samvizku þinnar eigi ekki
eftir að láta til sín heyra, og það mun verða
beiskari sannleikur, sem hún segir þér, heldur en
það, sem ég hefi sagt núna.“
Madeline stóð hreyfingarlaus við rúmið, og hélt
báðum höndum um koparhúnana á höfðagaflin-
um. Lawrerce hélt áfram: „Þér líður ef til vill
betur að vita, að nærvera þín hefði engu breytt,
því þegar í gærkvöldi taldi læknirinn vonlaust
um að hann lifði."
Madeline starði á hann, eins og í blindni; hann
var fölur í andliti og augun bmnnu.
Hann var svo reiður og sár, að meðaumkun
gagnvart henni komst engin að.
Madeline fann, að hún hafði misst allt það,
er henni í raun og vem þótti vænt um. Drengur-
inn hennar var dáinn, og Lawrence var henni nú
glataðúr fyrir fullt og allt.
„Er ekkert sem þú vildir segja?" spurði hann
að lokum, er langur tími var liðinn, án þess
hún mælti orð af vömm; hún krefti hnefana um
rúmbríkina, svo að hnúamir hvítnuðu og úr svip
hennar skein örvænting.
„Geturðu ekkert sagt, ertu alveg tilfinningar-
laus ?“
Ennþá svaraði hún engu, aðeins starði á hann
með viltu örvæntingarfullu augnaráði.
Hann veitti henni nána eftirtekt. Varir hennar
bærðust ekki. Hræðilegar kvalir lýstu sér í svip
hennar og starandi augnaráði, og áður en hann
næði að grípa hana, féll hún í yfirlið.
Frú Holt kom strax hlaupandi, og þau reynd* í
sameiningu að vekja hana. Gamla frúin gat varla
dulið andúð sína á Madeline. Henni fannst hún
ekki eiga skilið að kallast móðir, og andúð henn-
ar óx um helming, er hún sá skartgripina og
skóna, sem Madeline var í.
„Skómir sýna, að hún hefir verið að dansa í
alla nótt,“ sagði hún. „Þér getið verið óhræddir,
Wynne, það er ekki af sorg, sem hefir liðið yfir
hana, hún er bara þreytt eftir dansinn, já og
ekkert annað," bætti hún við og henti skónum
fyrirlitlega út í hom.
Þegar Madeline vaknaði úr yfirliðinu, gat hún
ekki munað, hvar hún var. Smátt og smátt varð
hinn hræðilegi sannleikur henni Ijós, en ekki eitt
einasta tár féll af hvörmum hennar.
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Hvað ætlarðu að segja mér, Oddur? Oddur: Ó, Erla! Þú hefir gert mig að hamingjusam-
Oddur: Erla, ástin mín, ég elska þig, hefi alltaf elskað þig. Viltu asta manninum i allri veröldinni.
giftast mér? Erla: Oddur minn!
Erla: Og ég er gæfusamasta stúlkan, sem til er.
Oddur: Við skulum ákveða giftingardaginn
mina. Því fyrr, þvi betra —. hunangskakan mín!
Erla: Ég veit, að við verðum svo hamingju-
söm. Við skulum hringja til prestsins núna.
Oddur: Nei, ástin mín — við skulum heldur
fara þangað sjálf. Hugsaðu þér, hvað alllr
verða hissa.
Oddur: Æ, æ! Því þori ég aldrei að segja þetta
í vöku?