Vikan - 22.04.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 16, 1943
13
Dægrastylting
tveim stöðum, um kálfana og ofan við hnéð.
Hendurnar eru bundnar á bak aftur. Því næst er
hann lagður flatur niður á gólf og á að standa
upp, svona á sig kominn, án þess að styðja sig
nokkurs staðar við.
Orðaþraut.
ÆTAN
LINA
AMAN
SKAR
EKUR
YLUR
LIN A
ALLI
Ó L A R
LINA
ÓMUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn
staf, þannig að séu þeir stafir lesnir ofan frá og
niður eftir myndast nýtt orð, sem táknar sára
sorg.
Sjá svar á bls. 14.
Gretur hann það?
Jámbrautarlest ekur með 100 km. hraða.
Maður, sem er í aftasta vagni lestarinnar, hefir
hlaðna byssu. Hraði kúlunnar úr byssunni er 100
km. Ef lestarstjórinn í 'eimvagninum hallar sér
öt um gluggannn, getur þá maðurinn í aftasta
va^ninum skotið hann?
Svar á bls. 14.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 9.
Strax á eftir síðasta skeyti kom þetta:
Lausn á bls. 14.
Að reisa liorgemling.
Horgemiingur er reistur með tvennu móti.
ónnur aðferðin er þessi: Listamaðurinn setzt
flötum beinum á gólfið, og tekur hægri hendinni
upp í hægra eyrað, undir hægra lærið, en vinstri
hendinni bregður liann aftur fyrir bak sér og
heldur henni í buxnahaldið að aftan. I-ví næst
á hann að standa upp í þessum stellingum og
hoppa þrjú skref áfram. Ef það tekst, þá er geml-
ingurinn kominn á fæturna, annars ekki.
Við þetta er til önnur aðferð. Hún er þannig:
Fætumir á listamanninum eru bundnir saman á
Sinclair Levvis og lögfræðingurinn.
Ameríski rithöfundurinn Sinclair Lewis fékk
einu sinni svohljóðandi bréf frá lögfræðingi ein-
um í Vesturrikjunum:
„Kæri Lewis!
Eftir að hafa lesið sumar bækur yðar, iangar
mig að biðja yður að gera mér dálitinn greiða.
Viljið þér gjöra svo vel og senda mér skrá yfir
bækur yðar, eiginhandarskrift, mynd og bréf, er
segi nákvæmlega frá lífi yðar. Hvað þér eigið
mörg börn og hvað þau heita. Með fyrirfram
þökk, yðar einlægur.
J. J. Jones.“
Lewis svaraði þannig:
„Kæri Jim minn!
Það var aðeins einn galli á bréfi þinu í minum
augum, og hann var sá, að það var of hátíðlegt.
Auðvitað höfum við aldrei sést, og sjáumst senni-
lega aldrei, en á tímum eins og þessum, er allur
hátíðleiki óviðkunnanlegur. Þess vegna kalla ég
þig Jim, og þú skalt svo bara kalla mig Fatty,
eða eitthvað annað álíka vinalegt Nei, Jim, ég á
enga mynd af mér hér, en ég skal strax á morg-
un fara og láta ‘ taka af mér mynd. Ég er að
skrifa bréf um æfi mína, en hún hefir nú verið
svona og svona, og ég verð ekki búinn að þvi
fyrr en eftir nokkrar vikur.
En nú skal ég segja þér eitt, Jim, ég hefi
ákaflega mikinn áhuga á lögfræði! Vertu nú
svo vingjarnlegur að senda mér mynd af þér,
heimili þínu og skrifstofu, skrá yfir eignir þinar
og tekjur, og yfir þær bækur, sem þú hefir lesið
síðan 1914, ef þær eru nokkrar. Vinsamlega segðu
mér, hvort þú hefir noklcurn tíma varið mál fyrir
einhvern útgefanda eða rithöfund og þá hvers
vegna. Allar upplýsingar koma að góðu haldi, ég
get notað þær í næstu bók rnina. Hvernig er
sambúðin hjá ykkur hjónunum? Útskýrðu það
mjög nákvæmlega fyrir mér.
Með fyrir fram þakklæti, þinn einlægur,
Sinclair Lewis.
Brynjólfur biskup frelsar konu
frá álfum.
Brynjólfur biskup ferðaðist einu sinni um
biskupsdæmi sitt; hann hafði með sér þjónustu-
stúlku eða matreiðslukvenmann, sem höfðingja
siður var á þeim tímum. Hann áði á heiði einni,
og tjaldaði þar; með honum var maður nokkur
meðal annara, er voru í för með biskupi, er Jón
hét, og var kallaður Jón trölli, vegna afls hans
og burða. Um kvöldið fóru menn að sofa, og
biskup einnig. En snemma um morguninn vaknar
biskup, og vakti þjónustumenn sína; saknar hann
þá stúlkunnar, og sagði, að hún væri heilluð á
burt af álfum, og sagði, að sér félli það illa, að
svo hefði til tekist. Segir hann þá við Jón trölla:
„Þú skalt sitja á rúmi mínu, en ég ætla á burt
að fara; en gáið þar að, að þið gangið eigi út úr
tjaldinu, þangað til ég kem aftur, en það segi ég
þér, Jón,“ segir biskup, „að kunni nú svo að
fara, að stúlkan komi inn- til þín, þá skaltu taka
hana, og halda henni, þangað til ég kem, og þó
að hún biðji alúðlega að sleppa sér, þá varastu
að gera það.“ Tekur biskup þá sprota, og geng-’
ur út úr tjaidinu, og ristir þrjá hringi í kringum
tjaldið, gengur síðan burt, svo þeir vissu ei, hvað.
af honum varð. Þegar góð stund var liðin, sjá
þeir, hvar stúlkan kemur hlaupandi, og er skó-
laus á báðum fótum; hún hleypur inn í tjaldið,
og að höfðalagi biskups, eins og hún ætti þangað
nokkuð að sækja undir koddann. Jón tekur yfir
um hana; en hún biður hann að sleppa sér, því
að biskup hafi sent sig, og verði hún því að
flýta sér. Jón segir, að hún verði að vera kyrr,
en hún brýst um, og biður hann að sleppa sér,'
en Jón segir að hún þurfi ei þess að biðja, því
hún fái ei burt að fara. Átti þá Jón nóg með að
halda henni. En i þessum svifum sjá þeir, að
koma 12 menn, og ríða mikið; eru þeir allir á
litklæðum. En þá þeir koma að yzta hringnum,
er biskup hafði rist kringum tjaldið, var eins og
sett væri í þá píla, svo að þeir hrukku frá, og
snéru aftur, og hurfu, svo menn biskups vissu
ei hvað af þeim varð. Að því liðnu kom biskup;
lét hann þá setja stúlkuna í bönd, því að hún
var tryllt orðin. Fór svo biskup leiðar sinnar
þaðan; en stúlkan smálagfærðist. En þá hún var
komin til vits sins, var hún spurð, hvar hún hefði
verið, eða hvernig hún hefði úr tjaldinu farið.
„Þegar ég var sofnuð," segir hún, „kom til mín
maður, og leiddi mig út úr tjaldinu; vissi ég
svo ei af mér meir, fyrr en ég var komin í hól
einn, þar sem margt fólk var saman komið, og
var ég þá látin fara upp á pall einn, er margt
kvenfólk var, og þar var ég látin fara upp i
rúm og fengin hör til að spinna. En þegar biskup
kom, og sendi mig í tjaldið, hafði ég ei tíma
til að binda á mig skóna, þvi að hann kallaði svo
að mér að fara.“ Enti hún svo sitt mál um það.
Brynjólfur biskup var haldinn á sínum tíma með
jarðfróðari mönnum, og mun hann, að sögn
manna, hafa þekkt huldufólk, og trúað því vel,
að það væri til, og rita ég ei framar um það, þótt
gæti.
(Eftir handriti Ólafs Sveinssonar i Purkey.
J. Á.: Isl. þjóðsögur).
Mágkona. Frh. af bls. 4.
inn beið auðsjáanlega eftir, að eitthvað
mundi komá fyrir.
Frú Welde leit fyrst á þjónustustúlk-
una, þá á frúrnar og síðast á gamla mann-
inn við dyrnar. Og þegar hún hafði horft
nokkra stund í augu honum, rétti hún
hendurnar út á móti honum.
„Guð, er það áreiðanlega John?“
„Já,“ sagði hann rólega, „það er ég —
mig langaði til að sjá þig einu sinni áður
en ég dæi — þú ert eina manneskjan í
þessum heimi, sem ég er eitthvað bund-
inn.“
„En John, hvers vegna léztu mig ekki
vita áður, að þú ætlaðir að heimsækja
mig?“
„Það hefði sjálfsagt verið það réttasta
•— en þú veizt, að gamall hermaður er
ekki heima í slíkum siðum, — ég vildi bara
fá að taka einu sinni enn í hendina á þér.
Eg hefi hugsað svo mikið um Karl bróður
um þessar mundir, — og þetta fer nú að
styttast hjá mér.“
Tárin komu fram á hvarma frú Welde.
Hún gat ekki gert að því, það voru svo
margar og góðar minningar tengdar við
gamla John.
„Það er vel gert af þér að koma,“ sagði
hún.
„Þakka þér fyrir, Lína. Það er ekki af
því, að ég líði nokkurn skort á elliheimil-
inu — en maður er alltaf svo einmana —
bara að ég ómaki þig ekki eða trufli.
„Truflir mig,“ sagði frú Welde. „Eg er
húsbóndi á mínu heimili og ég læt sem
mér sýnist og er ekki háð neinum. Viltu
vera hérna nokkra daga, kæri mágur, þér
er það hjartanlega velkomið ? Ég hefi her-
bergi uppi á lofti, sem þér mun líka. Ég
tala við elliheimilið í kvöld. Á morgun
færðu þér föt, sem hæfa jafn ættgöfgum
manni. Kæri John minn, Karli þótti svo
vænt um þig ...“
Og hún tók undir hönd gamla manns-
ins og leiddi hann inn í dagstofuna, án
þess að hirða nokkuð um augnatillitið,
sem frú Sten gaf henni.
Og þetta var mikill dagur í lífi frú
Welde, aldrei hafði hún fundið það betur,
að hún var sannkölluð hefðarkona.
Læknirinn (viS mjög gamla konu): „Hvemig
líður þér í dag’"
Gamla konan: „Illa; þess verður skammt að
bíða að ég komist í arma Beelzebubs.
Læknirinn: „Þú meinar Abrahams.“
Gamla konan: „Þegar þú hefir verið ekkju-
maður í fjörutíu ár, býst ég við að þér standi á
sama hvers faðmur það verður."