Vikan - 29.04.1943, Qupperneq 2

2
VIKAN, nr. 17, 1943
Pósturinn
Nýja framhaldssagan.
Agatha Christie er
fræg um allan heim
fyrir sakamálasögur sín-
ar. Þær þykja einkar
vel samdar og spenn-
andi og höfundurinn
snillingur í því að láta
lausnina að lokum, endir-
inn, koma lesandanum á
óvart. Þess vegna helzt
athyglin óskipt frá upp-
hafi til enda sögunnar.
Agatha Christie hefir
skapað mjög skemmti-
lega persónu. Það er
belgiskur leyniiögreglu-
maður, sem fer sínar
eigin, frumlegu götur I
öllum rannsóknum og
leggur mikla stund á að
að rökhugsa hvert smá-
atriði og finnur því
lausnir, sem öðrum er
ómögulegt að ná tökum
á. í upphafi sögunnar,
„Leyndardömur Byggð-
arenda“, sem hófst í síð-
asta blaði, hefir hann
ákveðið að setjast í helg-
an stein og hætta leyni-
lögreglustörfum — en
þá kemur fyrir óvænt
atvik og hann tekur til
starfa á ný ...
Siglufirði, 19/4 1943.
Kæra Vika.
Við óskum eftir bréfa-
viðskiptum við drengeða
stúlku á aldrinum 13—
15 ára, helzt annað hvort
í Vestmannaeyjum eða
Reykjavík.
Ásdís Jónasdóttir, Eyr-
argötu 24, Siglufirði. Sig-
ríður Bíldal, Eyrargötu 1,
Siglufirði.
Reykjavík, 23. apríl 1943.
Kæra Vika.
Getur þú frætt okkur
um, hvað mikið fé var
lagt til Fáskrúðsfjarðar-
vegarins þetta ár.
Með fyrirfram þökk
fyrir svar.
Tveir forvitnir.
Svar: Við spurðumst
fyrir um þetta á vega-
málaskrifstofunni og
fengum það svar, að til
Fáskrúðsfjarðarvegarins
hafi nú í ár verið lagð-
ar 100 þús. króna.
Svar til „Thoru“:
Við sjáum ekki ástæðu
til að afla svona persónu-
legra upplýsinga til þess
að birta í „Póstinum“ —
en yður er velkomið að
senda okkur spurningar
um eitthvert annað efni,
sem liklegt mætti telja,
að við gætum svarað.
Svar til E. G.:
Þessu er ekki svo gott
að svara, en ef til vill
verður hægt að hefja
aftur birtingu á þeim í
blaðinu.
Brúðhjónin Friðrik ríkisarfi og Ingiriður Svíaprinsessa að koma út úr stórkirkjunni i Stokkhólmi
24. maí 1935. (Sjá grein og myndir á forsíðu, bls. 3 og 7).
MINNINGARORÐ
um hjónin Sigríði Eyjólfsdóttur og Þorkel Jónsson frá Bíldudal,
er fórust með vélsk. Þormóði nóttina milli 17. og 18. febr. 1943.
Fyrir rúmri öld komst eitt þjóðskáld okkar svo
að orði, að Islands óhamingju yrði allt að vopni.
Fátt vopna þessara munu hafa sært jafn stór-
um og djúpum sárum sem hið ægilega Þormóðs-
slys í síðastliðnum febrúarmánuði, þar sem allir
Bílddælir áttu á bak að sjá ýmist nákomnurp
ættingjum og venslamönnum, eða vinum og kunn-
ingjum, er féllu í hina votu gröf hafsins. Hér birt-
ist mynd af hjónum, sem fórust ásamt bami sínu.
Sigríður var fædd í Hákoti á Álftanesi 10. febr.
1909, dóttir merkisbóndans Eyjólfs Þorbjarnar-
sonar. En er foreldrar
hennar brugðu búi flutt-
ist hún með þeim til
Hafnarfjarðar. Þar gift-
ist hún Þorkeli verzlun-
arm. Jónssyni kaupm. á
Bíldudal, Bjarnasonar
bónda, Reykhólum, Þórð-
arsonar. Skömmu síðar
fluttu þau að Bíldudal,
og var Þorkell um hríð
verzlunarm. við verzlun-
ina H.f. Maron, en síðan
verkstjóri við Hrað-
frystihúsið. Hverri stöðu,
sem hann gegndi, naut
hann almennra vinsælda,
enda var hann prúð-
menni í reynd og sjón.
Á Bíldudal byggði hann
vandað og snoturt íbúð-
arhús, og voru þau hjón
bæði samhuga og sam-
taka með það að fegra
það og skreyta úti og inni. Bæði unnu þau nátt-
úrunni og fegurð hennar, og lögðu því mikia
stund á blómarækt, og voru búin að koma upp
dálitlu gróðrarhúsi. Einnig höfðu þau í huga að
prýða sem mest hina litlu lóð, er húsi þeirra
fylgdi, og gera hana sem unaðslegasta. Bæði voru
þau samtaka í gestrisni og háttprýði.
Sigríður var kona fríð sýnum og viðmótshýr,
og var sem birti yfir, hvar sem hún kom. Myndir
þær, er birtzt hafa af henni í blöðum, gefa litla
eða enga hugmynd um útlit hennar. Heimili þeirra
var hið yndislegasta og gestrisnin með afbrigð-
um. Er því sízt áð undra, þótt aðstandendur
hennar, og ekki sízt hin aldna móðir, sem beið
hennar með opnum örmum, beri þungan harm í
hjarta, og finni til þess, að
—• „deyi góð kona
er sem daggeisli
hverfi úr húsum,
verður húm eftir“. —
Og munu orð þessi óvíða eiga betur heima. Hygg
ég, að sá maður hefði verið úr steini gerður, er
ekki hefði hlýnað um hjarta við hið ástúðlega
viðmót Sigriðar, eða ekki orðið snortinn af yndis-
þokka þeim, er henni fylgdi. Ég, sem þetta rita,
var nákunnugur hjónum þessum og var tíður
gestur á heimili þeirra, og hjá þeim var ég síð-
asta kvöldið, sem þau voru heima, örfáum stund-
um áður en þau stigu á skip og lögðu af stað
í hina örlagaþrungnu för. Það kvöld verður mér
ógleymanlegt sólarlagsskin, en sízt grunaði mig
þá, að innan tveggja sólarhringa byggðu þau bæði
kalda sæng á hafsbotni. Síðustu orð Sigríðar, þá
er ég kvaddi hana í hinzta sinni, voru þessi:
„Ég vona, að þú lítir inn til okkar, þegar við
komum aftur.“ Og mér er æ í minni með hve
miklum innileik hún sagði þau. En víst er um
það, að efnt hefði ég það, að „líta inn“ til þeirra,
hvort sem þau hefðu komið aftur lífs eða liðin.
Nú eru hjón þessi horfin ásamt drengnum
þeirra hinum unga og prúða yfir í hina ókunnu
heima, þar sem við vonum að þau lifi á æðra
tilverustigi. Kemur mér því í hug máltækið forna:
„Ástmegir guðanna deyja ungir.“
Blessuð sé minning þeirra!
Ingivaldur Nikulásson.
IJtgefandi: VIKAN H.F., Reykjavík. — Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Jón H. Guðmundsson, Kirkjustræti 4, sími 5004, pósthólf 365.