Vikan - 29.04.1943, Side 5

VIKAN, nr. 17, 1943
5
Hercule Poirot
Höfundurinn:
Aeatha Christie
„Komist í lífshættu? Mann. langar að vita
meira, ungfrú.“
,,Það var svo sem ekkert til þess að tala um.
Bara venjuleg slys.“ Hún hristi höfuðið um
leið og broddfiuga flaug rétt hjá andlitinu á henni.
,,Ég hata þessar broddflugur. Þær hljóta að eiga
hreiður hér einhvers staðar nálægt.“
„Býflugur og broddflugur — er yður illa við
þær, ungfrú? Þær hafa ef til vill einhvern tíma
stungið yður?“
„Nei —en mér er illa við, hvernig þær fljúga
rétt hjá andlitinu á manni.“
„Býflugan í barðalausa hattinum," sagði Poi-
rot, „eins og enski málshátturinn segir.“
1 þessum svifum var komið með vínið. Við lyft-
um glösunum.
„Það er beðið eftir mér inni,“ sagði ungfrú
Buckley. „Eg býst við, að þau séu farin að undr-
ast um mig.“
„O-ha! Bíða yðar yfir súkkulaðibolla," tautaði
hann. „Nei, í Englandi kunna þeir ekki að búa
það til. En ekki þar fyrir, þið hafið marga mjög
skemmtilega siði. Til dæmis ungu stúlkurnar,
hvernig þær setja á sig hattana og taka þá af
sér — svo frjálslega — leikandi —“
Stúlkan starði á hann.
„Hvað eigið þér við ? Þvi skyldu þær ekki gera
það?“
„Þér spyrjið að þessu sökum þess, að þér eruð
svo ung, ungfrú. Þeir, sem ég man eftir, voru
með háum og stífum kolli, og nældir á höfuðið
með óteljandi hattprjónum —“
„Það hlýtur að hafa verið hræðilega óþægi-
legt!“
„Ég get ímyndað mér það,“ sagði Poirot. Eng-
in hefðarfrú, sem sjálf hefði notað slíkan hatt,
mundi hafa sagt þetta af meiri hluttekningu.
„I hvassviðri var þetta hreinasta kvöl.“
Ungfrú Buckley tók af sér slétta og einfalda
flókahattinn og lagði hann hjá sér.
„Og nú gerum við svona,“ sagði hún hlæjandi.
„Sem er hvorttveggja í senn, skynsamlegt og
töfrandi," sagði Poirot og hneigði sig.
Ég veitti henni nána athygli. Dökka hárið var
svolítið úfið og mér fannst hún vera eins og ég
hugsaði mér álfamær. Yfir höfuð var eitthvað
í fari hennar, sem minnti á yfirnáttúrlega veru.
Litla, lifandi andlitið, stóru, dökkbláu augun og
eitthvað meira — eitthvað lokkandi og töfrandi.
Veggsvalirnar, sem við sátum á, voru lítið not-
aðar. Aðalsvalirnar, þar sem fólk sat venjulega,
voru á horninu, er vissi niður að sjónum. Þar
undir voru þverhniptir klettar beint í sjó fram.
I þessum svifum kom maður fyrir áður greint
horn. Hann var rauður í andliti og sló til hönd-
unum af miklum krafti. Það var eitthvað frjálst
og hispurslaust við framkomu hans -— augsýni-
lega var hann sjómaður.
„Ég get ekki ímyndað mér, hvað hefir orðið
af stúlkunni," sagði hann svo hátt, að við heyrð-
um. „Nick — Nick.“
Ungfrú Buckley stóð á fætur.
„Ég vissi, að þeim væri farið að leiðast. Halló,
Georg! ég er hérna.“
„Freddie vill óður og uppvægur fá eitthvað að
drekka. Komdu, stúlka min!“
Hann leit með falslausri forvitni á Poirot, sem
hlaut að vera all frábrugðinn flestum öðrum vin-
um Nicks.
Stúlkan benti honum að koma og sagði:
Forsaea * °s Hastings vinur
® ’ hans eru nýkomnir til St.
Loo í sumarleyfi. Þar kynnast þeir ungri
stúlku, Nick Buckley að nafni, er býr alein
í húsi sínu, Byggðarenda.
„Þetta er Challenger yfirforingi — — og •—.“
Mér til mikillar undrunar sagði Poirot ekki
nafn sitt, eins og stúlkan ætlaðist til. 1 þess
stað stóð hann á fætur, hneigði sig hæversk-
lega og sagði:
„Ur enslta flotanum. Ég ber mikla virðingu
fyrir enska flotanum.“
Athugasemdir, svipaðar þessari, falla Englend-
ingum illa. Challenger yfirforingi stokkroðnaði og
Nick Buckley flýtti sér að beina athygli hans frá
þessu.
„Við skulum koma, George. Gláptu ekki svona.
Við ættum að fara og hitta Freddie og Jim.“
Hún brosti til Poirot.
„Þakka yður fyrir vínið. Ég vona, að yður
batni fljótlega í fætinum.“
Hún hneigði höfuðið í áttina til mín, stakk
hendinni undir handlegg sjómannsins og þau
hurfu fyrir hornið.
' „Svo að þetta er einn af vinum ungfrúarinn-
ar,“ tautaði Poirot. „Einn af hinum kátu félög-
um hennar. Hvernig er hann ? Segðu mér þitt
álit, Hastings. Er hann það sem þú mundir kalla
góður drengur — já?“
Ég þagcSi nokkur augnablik, og reyndi að gera
mér í hugarlund, hvað Poirot ætti við með þessu
„góður drengur". Ég sagði að' lokum efablandinn:
„Eftir útliti að dæma er hann ágætur," sagði
ég, „að svo miklu leyti sem hægt er um það að
segja, eftir svo skyndilega athugun.“
„Ég dreg það í efa,“ sagði Poirot.
Stúlkan hafði skilið eftir hattinn sinn. Poirot
tók hann upp, og snéri horium fjarhuga milli
handa sér.
„Er hann ástfanginn af henni? Hvað álítur þú,
Hastings ?“
■■■11111llllili11111111111iiiii.....
[ AGATHA CHRISTIE er talin í |
i allra fremstu röð sakamálasögu- f
i höfunda, sem nú skrifa slíkar bækur. i
i Hún er fædd í Ameríku, en gift í
f ensltum manni og býr skammt frá i
i London. Hún hefir gert ódauðlega i
| persónu, sem hún nefnir Hercule |
f Poirot. Það er belgiskur leynilög- i
í reglumaður, sem gengur í gegniun f
[ sögur hennar og verður góður kunn- i
i ingi lesendanna. I upphafi þessarar f
f sögu hefir Poirot ákveðið að hætta f
Í störfum og eiga náðuga daga, og i
f breytir ekki þeirri ákvörðun, þó að f
Í hann fái ásltorun um það frá hátt- \
f settum mönnum, en þegar gerð er f
Í tilraun til að myrða unga og fagra i
i stúlku á Byggðarenda, rétt við nefið f
f á Poirot, þá getur liann ekki setið f
Í auðum höndum. Sagan er ákaflega \
\ dularfull og spennandi.
„Kæri Poirot! Hvernig ætti ég að vita það.
Heyrðu — láttu mig fá hattinn. Stúlkan saknar
hans. Ég skal færa henni hann.“
Poirot veitti beiðni minni enga athygli. Hann
hélt áfram að snúa hattinum milli handa sér.
„Já, vinur minn, ég er að verða gamall og
bamalegur, er ég það ekki?“
Þetta var alveg eins og sagt frá mínu eigin
brjósti. Poirot hló, hallaði sér áfram og studdi
fingri á nefið á sér.
„Nei -— ég er ekki alveg eins mikill fábjáni og
þú heldur! Við förum með hattinn — áreiðan-
lega — bara seinna. Við förum með hann að
Byggðarenda, og þá fáum við tækifæri til þess
að sjá hina töfrandi ungfrú Nick aftur.“
„Poirot," sagði ég, „ég held þú sért orðinn ást-
fanginn."
„Hún er snotur stúlka — ha?“
„Nú — frá þínu sjónarmiði er hún það. Því
þá að spyrja mig?“
„Af því, æ! Ég get ekki dæmt um það. 1 mín-
um augum, er allt sem ungt er, fallegt ... Það
er það sorglega við að vera orðinn gamall. En
þú — ég skírskota til þín? Auðvitað er dóm-
greind þín ekki alveg eins og hún ætti að vera,
eftir að hafa átt heima í Argentinu svona lengi.
Þú vilt sennilega, að stúlkurnar séu eins og þær
voru fyrir fimm árum, en þrátt fyrir það, fylgist
þú meira með tízkunni, heldur en ég geri. Hún
er lagleg — já? Og er hún ekki töfrandi?"
„Jú, að vissu leyti, Poirot. En segðu mér eitt,
hvers vegna hefir þú svona mikinn áhuga fyrir
stúlkunni ?“
„Hefi ég áhuga fyrir henni?"
„Nú, — hugsaðu um allt, sem þú hefir verið
að segja."
„Þú misskilur þetta, vínur minn. Það kann að
vera að ég hafi áhuga fyrir stúlkunni — já —•
en ég hefi mörgum sinnum meiri áhuga fyrir
hattinum hennar."
Ég starði á Poirot, en hann var grafalvarlegur
á svipinn.
„Já, Hastings, þessi hattur." Hann hélt á hon-
um fyrir framan mig. „Þetta er ástseðan fyrir
áhuga mínum."
„Þetta er snotur hattur," sagði ég hálfruglað-
ur. „En ósköp venjulegur og blátt áfram. Fjöldi
stúlkna eiga svona hatta."
„Ekki eins og þennan."
Ég athugaði hattinn gaumgæfilega.
„Hvað sérðu, Hastings?"
„Mjög einfaldan, brúnan flókahatt. Laglegt
snið —.“
„Ég bað þig ekki að lýsa hattinum. Hitt ligg-
ur í augum uppi, að þú sérð elckert. Það er
næsta ótrúlegt, veslings Hastings minn, að þú
yfirhöfuð skulir sjá! En sjáðu til, kæri, gamli
fáráðlingur — það er ekki nauðsynlegt að reyna
á gráu heilasellurnar —- augun duga i þessu til-
felli. Athugaðu — athugaðu —.“
Og að lokum sá ég, hvað það var, sem hann
hafði verið að reyna að vekja athygli mína á.
Hann snéri stöðugt hattinum í hendi sér, þannig
að hann stakk einum fingrinum i gegnum gat á
hattbarðinu. Þegar hann sá, að ég hafði komið
auga á, hvað hann átti við, tók hann fingurinn
úr gatinu, og rétti hattinn í áttina til mín. Ég
sá, að þetta var örlítið gat, alveg kringlótt, og
ég gat ekki skilið, hvaða þýðingu það gæti haft,
ef það hefði þá nokkra þýðingu.