Vikan - 29.04.1943, Síða 6
6
VIKAN, nr. 17, 1943
„Tókstu eftir, hvemig ungfrú Nick hörfaði und-
an, þegar býflugan flaug fram hjá henni. Býflug-.
an í barðalausa hattinum — og gatið héma
á hattinum."
„En svona stórt gat getur ekki verið eftir
býflugu."
„Alveg rétt, Hastings! En sú skarpskyggni!
Þetta getur ekki átt sér stað. En byssukúla gæti
gert það, minn kæri!“
„Byssukúla?“
„Já, vinur minn! Kúla svipuð þessari!"
Hann rétti fram hendina og í lófa hans lá
byssukúla.
„Kúla, sem hefir verið notuð, vinur minn. Það
var hún, sem lenti á veggsvölunum áðan, þegar
við vomm að tala saman. Notuð kúla!“
„Þú átt við — ?“
„Ég á við það, að aðeins sentimeters jnunur
— og gatið hefði ekki verið á hattinum, heldur
á höfðinu. Skilur þú nú, af hverju ég hefi svo
mikinn áhuga á þessu, Hastings? Þú hafðir á
réttu að standa, vinur minn, þegar þú sagðir
mér að nota ekki orðið „ómögulegt". Já — mað-
ur er mannlegur! En honum skjátlaðist stórlega,
honum, sem ætlaði að verða morðinginn, þegar
hann skaut á fórnarlamb sitt, rétt- við nefið á
Hercule Poirot! Hann er þegar húinn að vera.
En á þessu getur þú séð, af hverju við þurfum
að koma að Byggðarenda, og tala við ungfrúna ?
Þrisvar sinnum komist í lífsháska á þremur dög-
um. Það var það, sem hún sagði. Við verðum
að bregða skjótt við, Hastings. Hættan er rétt
við dyrnar.“
II. KAFLI.
Byggðarendi.
„Poirot," sagði ég. „Ég hefi verið að hugsa."
„Ágæt æfing, vinur minn. Haltu áfram."
Við sátum við lítið borð út við gluggann, og
borðuðum hádegisverð.
„Þessu skoti hlýtur að hafa verið hleypt af
örskammt frá okkur. Og þó heyrðum við ekkert
hljóð."
„Og þú álítur, að í þessari friðsælu kyrrð,
þar sem ekkert rauf þögnina nema öldugjálfrið,
þá hefðum við átt að heyra skotið?"
„Það eru líkur til þess.“
„Nei, það eru engar líkur til þess. Sum hljóð
eru þannig, að maður venst þeim um leið og
maður heyrir þau. 1 allan morgun, vinur minn,
hafa hraðbátar verið á fleygiferð um höfnina. 1
fyrstu kvartaðir þú yfir þessu — eftir litla stund,
tókstu ekki eftir því lengur. Eg er viss um, að
það væri hægt að skjóta af vélhyssu, án þess að
maður yrði þess var, þegar einn þessara báta er
á ferðinni."
„Já, það er satt.“
„Nei, sérðu," sagði Poirot lágt. Ungfrúin og
vinir hennar. Þau virðast vera að borða hérna.
Ég er þá tilneyddur að skila hattinum. En það
gerir ekkert. Málið er í sjálfu sér nógu alvar-
legt til þess, að maður geti heimsótt ungfrúna
út af því.“
Hann stóð rösklega á fætur, gekk hratt þvert
yfir gólfið, hneigði sig og afhenti hattinn, i sömu
andránni og ungfrú Buckley og samferðamenn
hennar, voru að setjast að borðinu.
Þau voru fjögur saman, Nick Buckley, Chal-
ienger yfirforingi, og annar maður og stúlka.
Þaðan, sem við sátum gátum við séð þau mjög
vel. Við og við heyrðust hlátrasköll frá sjóliðs-
foringjanum. Hann leit út fyrir að vera mjög
látlaus og mér leizt strax prýðisvel á hann.
Vinur minn var þögull og annars hugar, meðan
á máltíðinni stóð. Ég reyndi að tala við hann,
en fékk enga áheym og gafst því fljótlega upp.
Hann sat áfram við borðið, Iengi eftir að hann
hafði lokið við matinn. En um Ieið og ungfrú
Nick og hennar samferðafélagi stóð upp, gerði
hann slíkt hið sama. Þau voru rétt að setjast
við borð í forsalnum, er Poirot gekk til þeirra,
mjög valdsmannslegur, og vék sér beint að ung-
frú Nick.
„Ungfrú, ég krefst að fá að tala við yður.“
Stúlkan hleypti hrúnum. Ég skildi mæta vel til-
finningar hennar. Hún var hrædd um að þessi,
skrítni, litli, útlendingur, ætlaði að fara að verða
til óþæginda. Ég gat ekki annað en fundið til
með henni, því ég vissi, hvemig þetta leit út í
hennar augum. Hún gekk afsíðis með honum,
þótt henni væri það bersýnilega nauðugt.
Ég sá strax undrunarsvipinn, sem kom á and-
lit hennar, um leið og Poirot hvislaði einhverju
að henni.
Mér leið hálf illa á meðan á þessu stóð, fannst
ég vera eins og glópur. En þá kom Challenger
mér til hjálpar, bauð mér vindling og fór að
tala um mjög hversdagslega hluti. Við höfðum
mælt og vegið hver annan og niðurstaðan varð
jákvæð hjá báðum. Ég sá, að ég var í öllu miklu
líkari honum en náunginn, sem hafði borðað með
honum. Ég hafði nú tækifæri til þess að virða
hann betur fyrír mér. Hann var hár, ljóshærður,
fremur spjátrungslegur, með stórt nef. Hann var
þóttafullur í fasi og dró sem, er hann talaði.
Það var eitthvað fleðulegt við manninn, sem
mér geðjaðist ekkí að.
Nú beindi ég athygli mimxi að stúlkunni. Hún
sat andspænis mér í stórum stól, og tók rétt i
þessu af sér hattinn. Hún hafði mjög sjaldgæft
útlit •— líkust örþreyttri konu. Hún var með
ljóst, eða því sem næst litarlaust hár, skiptu
yfir miðju enni og strokið þétt aftur með höfð-
inu, yfir eyrunum og sett í hnút í hnakkanum.
Andlit hennar var náhvitt og magurt — en þó
óskiljanlega aðlaðandi. Augun voru ljós grá, sjá-
aldrið óvenju stórt. Augnaráðið var einkennilega
fjarrænt. Hún horfði lengi á mig. Allt i einu
sagði hún.
„Setjist þér — þangað til vinur yðar hefir
lokið að tala við Nick.“
Rödd heirnar var tilgerðorleg og dauf — en
þó viðfeldin — það var I henni eihhver einkenni-
lega fallegur ómur. Á mig hafði hún þau áhrif,
að hún væri einhver langþreyttasta manneskjan
sem ég hefði hitt á Iífsleiðinni. Það er að segja,
andlega þreytt, en ekki likamlega, og eins og
að henni fyndist lifið eintómt og einskis virði.
„Ungfrú Buckley var svo vingjarnleg, að
hjálpa vini mínum í morgun, þegar hann datt
og snéri á sér öklann," sagði ég til útskýringar,
um leið og ég settist.
„Hún sagði okkur frá því.“ Hún horfði á mig,
og var eins og úti á þekju. „Er nokkuð að fætin-
um á honum núna, haldið þér það?“
Ég fann, að ég roðnaði.
„Þetta var aðeins smávegis skekkja I liðnum,"
svaraði ég.
„Það gleður mig að heyra, að Nick hefir þá
ekki skrökvað þessu öllu. Hún er, skal ég segja
yður, einhver sá mesti lygalaupur, sem til er.
Furðanlegt — þetta er meðfætt."
Ég vissi ekkert, hvað ég ætti að segja. Hún
virtist skemmta sér við vandræði mín.
„Hún er ein af elztu vinkonum mínurn," sagði
hún, og mér þykir alltaf trúmennska leiðinleg
dygð, finnst yður það ekki? Aðallega notuð af
Skotum — líkt og sparsemin. En Nick er ósann-
sögul, er hún það ekki Jim? Til dæmis, þessi
dásamlega saga um hemlana í bifreiðinni — og
Jim segir, að það sé enginn fótur fyrir henni."
Ljóshærði maðurinn sagði með mjúkri en þó
hljómmikilli röddu.
„Ég þekki dálítið til bifreiða."
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Oddur — vinur! Því titrarðu svona, er þér illt. Þú ert eitt-
hvað svo einkennilegur ?
Oddur: Ó — hvað, nei, vina min! Ég mundi bara allt í einu eftir
því, að ég þarf að fara niður á skrifstofu og skrifa áríðandi bréf.
Oddur: Þetta voru ljótu vandræðin! Ég ætlaði að
fara að biðja hana að glftast mér, — en ég varð
alveg mállaus af kviða.
Oddur: Ja, nú veit ég, hvað ég geri! Oddur: „Og svo lifum við eins og dúfur í Oddur: Og þá á ég ekkert frímerki! — Það eru miklir
Ég skrifa henni biðilsbréf. Að mér hreiðri . .. undirskrifað — þinn elskandi tilvon- erfiðleikar, sem fylgja ástinni.
skyldi ekki detta þetta í hug fyrr! andi húsbóndi. Oddur.
Oddur: Ég veit, að ég verð ánægðasti 'maður-
inn í öllum heiminum!