Vikan


Vikan - 29.04.1943, Síða 6

Vikan - 29.04.1943, Síða 6
6 VIKAN, nr. 17, 1943 „Tókstu eftir, hvemig ungfrú Nick hörfaði und- an, þegar býflugan flaug fram hjá henni. Býflug-. an í barðalausa hattinum — og gatið héma á hattinum." „En svona stórt gat getur ekki verið eftir býflugu." „Alveg rétt, Hastings! En sú skarpskyggni! Þetta getur ekki átt sér stað. En byssukúla gæti gert það, minn kæri!“ „Byssukúla?“ „Já, vinur minn! Kúla svipuð þessari!" Hann rétti fram hendina og í lófa hans lá byssukúla. „Kúla, sem hefir verið notuð, vinur minn. Það var hún, sem lenti á veggsvölunum áðan, þegar við vomm að tala saman. Notuð kúla!“ „Þú átt við — ?“ „Ég á við það, að aðeins sentimeters jnunur — og gatið hefði ekki verið á hattinum, heldur á höfðinu. Skilur þú nú, af hverju ég hefi svo mikinn áhuga á þessu, Hastings? Þú hafðir á réttu að standa, vinur minn, þegar þú sagðir mér að nota ekki orðið „ómögulegt". Já — mað- ur er mannlegur! En honum skjátlaðist stórlega, honum, sem ætlaði að verða morðinginn, þegar hann skaut á fórnarlamb sitt, rétt- við nefið á Hercule Poirot! Hann er þegar húinn að vera. En á þessu getur þú séð, af hverju við þurfum að koma að Byggðarenda, og tala við ungfrúna ? Þrisvar sinnum komist í lífsháska á þremur dög- um. Það var það, sem hún sagði. Við verðum að bregða skjótt við, Hastings. Hættan er rétt við dyrnar.“ II. KAFLI. Byggðarendi. „Poirot," sagði ég. „Ég hefi verið að hugsa." „Ágæt æfing, vinur minn. Haltu áfram." Við sátum við lítið borð út við gluggann, og borðuðum hádegisverð. „Þessu skoti hlýtur að hafa verið hleypt af örskammt frá okkur. Og þó heyrðum við ekkert hljóð." „Og þú álítur, að í þessari friðsælu kyrrð, þar sem ekkert rauf þögnina nema öldugjálfrið, þá hefðum við átt að heyra skotið?" „Það eru líkur til þess.“ „Nei, það eru engar líkur til þess. Sum hljóð eru þannig, að maður venst þeim um leið og maður heyrir þau. 1 allan morgun, vinur minn, hafa hraðbátar verið á fleygiferð um höfnina. 1 fyrstu kvartaðir þú yfir þessu — eftir litla stund, tókstu ekki eftir því lengur. Eg er viss um, að það væri hægt að skjóta af vélhyssu, án þess að maður yrði þess var, þegar einn þessara báta er á ferðinni." „Já, það er satt.“ „Nei, sérðu," sagði Poirot lágt. Ungfrúin og vinir hennar. Þau virðast vera að borða hérna. Ég er þá tilneyddur að skila hattinum. En það gerir ekkert. Málið er í sjálfu sér nógu alvar- legt til þess, að maður geti heimsótt ungfrúna út af því.“ Hann stóð rösklega á fætur, gekk hratt þvert yfir gólfið, hneigði sig og afhenti hattinn, i sömu andránni og ungfrú Buckley og samferðamenn hennar, voru að setjast að borðinu. Þau voru fjögur saman, Nick Buckley, Chal- ienger yfirforingi, og annar maður og stúlka. Þaðan, sem við sátum gátum við séð þau mjög vel. Við og við heyrðust hlátrasköll frá sjóliðs- foringjanum. Hann leit út fyrir að vera mjög látlaus og mér leizt strax prýðisvel á hann. Vinur minn var þögull og annars hugar, meðan á máltíðinni stóð. Ég reyndi að tala við hann, en fékk enga áheym og gafst því fljótlega upp. Hann sat áfram við borðið, Iengi eftir að hann hafði lokið við matinn. En um Ieið og ungfrú Nick og hennar samferðafélagi stóð upp, gerði hann slíkt hið sama. Þau voru rétt að setjast við borð í forsalnum, er Poirot gekk til þeirra, mjög valdsmannslegur, og vék sér beint að ung- frú Nick. „Ungfrú, ég krefst að fá að tala við yður.“ Stúlkan hleypti hrúnum. Ég skildi mæta vel til- finningar hennar. Hún var hrædd um að þessi, skrítni, litli, útlendingur, ætlaði að fara að verða til óþæginda. Ég gat ekki annað en fundið til með henni, því ég vissi, hvemig þetta leit út í hennar augum. Hún gekk afsíðis með honum, þótt henni væri það bersýnilega nauðugt. Ég sá strax undrunarsvipinn, sem kom á and- lit hennar, um leið og Poirot hvislaði einhverju að henni. Mér leið hálf illa á meðan á þessu stóð, fannst ég vera eins og glópur. En þá kom Challenger mér til hjálpar, bauð mér vindling og fór að tala um mjög hversdagslega hluti. Við höfðum mælt og vegið hver annan og niðurstaðan varð jákvæð hjá báðum. Ég sá, að ég var í öllu miklu líkari honum en náunginn, sem hafði borðað með honum. Ég hafði nú tækifæri til þess að virða hann betur fyrír mér. Hann var hár, ljóshærður, fremur spjátrungslegur, með stórt nef. Hann var þóttafullur í fasi og dró sem, er hann talaði. Það var eitthvað fleðulegt við manninn, sem mér geðjaðist ekkí að. Nú beindi ég athygli mimxi að stúlkunni. Hún sat andspænis mér í stórum stól, og tók rétt i þessu af sér hattinn. Hún hafði mjög sjaldgæft útlit •— líkust örþreyttri konu. Hún var með ljóst, eða því sem næst litarlaust hár, skiptu yfir miðju enni og strokið þétt aftur með höfð- inu, yfir eyrunum og sett í hnút í hnakkanum. Andlit hennar var náhvitt og magurt — en þó óskiljanlega aðlaðandi. Augun voru ljós grá, sjá- aldrið óvenju stórt. Augnaráðið var einkennilega fjarrænt. Hún horfði lengi á mig. Allt i einu sagði hún. „Setjist þér — þangað til vinur yðar hefir lokið að tala við Nick.“ Rödd heirnar var tilgerðorleg og dauf — en þó viðfeldin — það var I henni eihhver einkenni- lega fallegur ómur. Á mig hafði hún þau áhrif, að hún væri einhver langþreyttasta manneskjan sem ég hefði hitt á Iífsleiðinni. Það er að segja, andlega þreytt, en ekki likamlega, og eins og að henni fyndist lifið eintómt og einskis virði. „Ungfrú Buckley var svo vingjarnleg, að hjálpa vini mínum í morgun, þegar hann datt og snéri á sér öklann," sagði ég til útskýringar, um leið og ég settist. „Hún sagði okkur frá því.“ Hún horfði á mig, og var eins og úti á þekju. „Er nokkuð að fætin- um á honum núna, haldið þér það?“ Ég fann, að ég roðnaði. „Þetta var aðeins smávegis skekkja I liðnum," svaraði ég. „Það gleður mig að heyra, að Nick hefir þá ekki skrökvað þessu öllu. Hún er, skal ég segja yður, einhver sá mesti lygalaupur, sem til er. Furðanlegt — þetta er meðfætt." Ég vissi ekkert, hvað ég ætti að segja. Hún virtist skemmta sér við vandræði mín. „Hún er ein af elztu vinkonum mínurn," sagði hún, og mér þykir alltaf trúmennska leiðinleg dygð, finnst yður það ekki? Aðallega notuð af Skotum — líkt og sparsemin. En Nick er ósann- sögul, er hún það ekki Jim? Til dæmis, þessi dásamlega saga um hemlana í bifreiðinni — og Jim segir, að það sé enginn fótur fyrir henni." Ljóshærði maðurinn sagði með mjúkri en þó hljómmikilli röddu. „Ég þekki dálítið til bifreiða." Erla og unnust- inn. Erla: Oddur — vinur! Því titrarðu svona, er þér illt. Þú ert eitt- hvað svo einkennilegur ? Oddur: Ó — hvað, nei, vina min! Ég mundi bara allt í einu eftir því, að ég þarf að fara niður á skrifstofu og skrifa áríðandi bréf. Oddur: Þetta voru ljótu vandræðin! Ég ætlaði að fara að biðja hana að glftast mér, — en ég varð alveg mállaus af kviða. Oddur: Ja, nú veit ég, hvað ég geri! Oddur: „Og svo lifum við eins og dúfur í Oddur: Og þá á ég ekkert frímerki! — Það eru miklir Ég skrifa henni biðilsbréf. Að mér hreiðri . .. undirskrifað — þinn elskandi tilvon- erfiðleikar, sem fylgja ástinni. skyldi ekki detta þetta í hug fyrr! andi húsbóndi. Oddur. Oddur: Ég veit, að ég verð ánægðasti 'maður- inn í öllum heiminum!

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.