Vikan


Vikan - 29.04.1943, Qupperneq 11

Vikan - 29.04.1943, Qupperneq 11
VIKAN, nr. 17, 1943 11 --- Framhaldssaga: —----------------- |“ CalFT eða ÓGIFT í •'...................... Eftir Betsy Mary Croker „Sem ég er lifandi manneskja, hún grgetur ekki! Hafið þér nokkurn tíma heyrt slíkt og þvílíkt?" hrópaði frú Holt steinhissa. Hún, sem sjálf hafði grátið svo mikið, gat ekki skilið, að það er til sorg svo sár og djúp, að engin tár geta mildað hana. Loksins, er Madeline kom almennilega til sjálfs sin, var Lawrence allur á bak og burt. Hún fór inn í svefnherbergi drengsins og aflæsti á eftir sér. Sorg hennar var táralaus. Söknuðurinn yfir inissi barnsins varð margfalt sárari fyrir það, að henni fannst hún sjálf eiga einhverja sök á því, hvernig fór. Hún dvaldi svo lengi við dánarbeð drengsins, að frú Holt var orðin dauðhrædd um, að eitthvað hefði orðið að henni. Þegar leið að kveldi kom hún með te og bað Madeline að opna og drekka það. . „Vagninn, sem flytja á yður til London, bíður fyrir utan. Herra Wynne sendi hann. Nú skuluð þér. drekka þetta, áður en þér farið. Það er eng- inn bættari, þótt þér verðið veik Iíka.‘‘ Henni tókst að lokum að fá hana til að opna, en teið gat hún varla bragðað, og það var fyrst eftir miklar fortölur, að hún fékkst til þess að fara heim. Frú Holt var vön að fá sinu framgengt. Hún sagði Madeline að nú skyldi hún fara heim og hvila sig, en koma svo aftur, þegar jarðað yrði. „Þá það,“ sagði Madeline, einkennilega fast- mælt, og studdist upp við dyrastafinn, svo að hún dytti ekki. „Ég fer þá heim og segi pabba allt. Svo kem ég aftur á morgun." Og svo fór hún, án þess að hafa fellt eitt einast.a tár við dánarbeð Harry litla. Þegar hún kom heim, líkari vofu en lifandi manneskju, tilkynnti þjónninn henni að miðdegis- Verðurinn væri tilbúinn. Faðir hennar hafði verið I rúminu allan daginn. Þjónninn lét enga undrun í ljósi yfir útliti hennar, til þess var hann allt Of vel að sér í starfi sinu. Hún fór þó ekki inn að borða, heldur beint í rúmið og þar var hún næstu sex vikurnar; hún hafði smitazt af barnaveiki við dánarbeð drengs- inð átns. Allir héldu, að henni hefði orðið kalt um kvöld- ið, er ballið var, enginn af þjónunum sagði eitt orð um ferðalag hennar, svo að það var algjört leyndarmái. Smátt og smátt tíndist allt starfs- .fólkið í burtu úr húsinu, er það fréttist, að Made- line væri með barnaveiki. Meira að segja Josefine fór líka og lét hjúkrunarkonu um að gæta Made- line. Að lokum var enginn eftir nema West gamli og einn eða tveir þjónar. Þeir voru fáir, gestirnir af dansleiknum, er spurðu um líðan Madeline, barnaveiki er hræði- legur sjúkdómur, sem allir eru hræddir við. En margir skrifuðu og létu í ljósi samúð sina, og í hvert skipti, sem West gamli kom í gildaskál- ann, hópuðust karlmennirnir í kringum hann og spurðu um líðan hinnar skemmtilegu og lífsglöðu dóttur hans. Þótt undarlegt megi virðast, var Wynne mála- flutningsmaður í hópi þeirra, er oftast spurðu og að því er virtist af mestum ákafa um líðan Madeline, og daginn, sem enginn hugði henni líf, kom hann meira að segja héim í húsið til þess að spyrja um hana. Allt heldra fólk borgarinnar var fyrir löngu komið til baðstaðanna, aðeins Wynne var ennþá kyrr. West gamli hitti hann daglega í gildaskál- anum, og þvi oftar, sem hann sá hann, þvi betur féll hann honum í geð. Wynne spurði alltaf af svo mikilli samúð um líðan Madeline, sem hann þó varla þekkti, hlustaði af mikilli samúð á það, sem læknamar höfðu sagt, og spurði, hvort eng- inn hefði neinn grun um, hvar hún hefði tekið veikina. En það voru ekki einungis veikindi Madeline, sem gerðu Robert West áhyggjufullan. Mikill hluti auðæfa hans var í stórhættu. Uggur manna í Ástraliu jókst stöðugt, og hann vissi, að á hvaða augnabliki sem væri gæti hann orðið eignalaus maður, að heita mátti. Undir eins og Madeline yrði frisk, ætlaði hann að taka hana með sér til Ástralíu, svo að hann gæti sjálfur fylgzt með málum sínum þar. Hann gerði þegar ýmsar sparnaðarráðstaf- anir. Hann hætti við að kaupa skartgripi, sem hann var búinn að panta, seldi alla hesta sína nema tvo og sagði upp leigu á húsinu, sem þau bjuggu í. Það var allt of stórt, sagði hann, til þess að geta verið heimilislegt og þar að auki vantaði ýms þægindi. Strax og Madeline var ferðafær, fluttu þau til Brighton, og þar sem smithættan var liðin hjá, fór þjónustufólkið með þeim. Þau settust að í einu bezta gistihúsi í borg- inni. Þann fyrsta september fékk Madeline I fyrsta skipti leyfi til þess að fara í smáökuferð. Hún var óneitanlega mikið breytt. Frísklegi litar- hátturinn var horfinn, augun lágu djúpt og hún var kinnfiskasogin. Fegurð hennar hafði mjög látið á sjá. * West gamli hafði svo mikið að gera í London, að það var auðvelt fyrir Madeline að komast úr bænum, án hans vitundar, og heimsækja frá Holt.- „Ég hefi verið veik, annars hefði ég komið fyrr,“ sagði hún frú Holt, er þangað kom. „Það er auðséð á yður,“ sagði frú Holt, óvenju þýðlega. „Já, það sést sannarlega á yður, aum- inginn, þér hafið elzt um mörg ár og eruð ekki annað en skinn og bein. I guðsbænum setjist þér!" bætti hún við, þreif lyklana sína og fór fram og sótti glas af vini handa Madeline, sem virtist ' vera að hníga niður. „Nei, verið þér ekki að þessu, ég fer strax aftur. Segið mér aðeins, kæra frú Holt, hvar er Harry litli grafinn?" „Svona, fáið yður sæti,“ sagði frú Holt ákveðin og ýtti henni niður í stólinn. „Wynne ætlaði fyrst að láta jarðsetja hann í ættargrafreit sínum í Kent, en það var svo langt að fara, svo að hann lét jarða hann í kirkjugarðinum i Mark Norton og setja fallegan stein á leiðið." Svo lýsti hún fyrir Madeline allri athöfninni og sagði að lokum: „Því eruð þér ekki svartklædd ?“ „Ég hefi ekki hugleitt það, ég hefi verið svo veik og haft um margt að hugsa, en nú, er þér hafið minnzt á það, er ég ákveðin í að klæðast svörtu." „Ég er alveg hissa, að yður skyldi ekki detta það í hug. Það er þó venjulega það fyrsta, sem fólk gerir," sagði frú Holt efablandin. „Það getur vel verið, undir öðrum kringum- stæðum," sagði Madeline. „En nú verð ég að fara, kæra frú Holt. Þér hugsið illt um mig og eflaust á ég það líka skilið." „Ekki vil ég bera á móti því. Annars má yður og yðar líkum standa á sama um álit mitt." „Þér voruð Harry litla svo góð, voruð honum allt það, sem ég átti að vera honum. Ég get ekki !'■ | j Minnsíu ávallt \ mildu sápunnar i 5 I Regum ÍiS HH :ft Xo vw m |i s í 3 tannpasta hreins- ar fágar og gerir tennurnar hvítar. Skilur eftir hress- andi og frískandi bragð. 1 '■Kl Heildsölubirgðir: Agnar Norðfjörð & Co.h.f. Sími 3183. / mmmmmmmmmmsmmsmsi NUFIX varðveitir hár yðar og auðveldar greiðsluna. Eyðir flösu og hárlosi. Heildsölubirgðir: Agnar Norðfjörð & Co. h.f. Lækjargötu 4. Sími 3183. sveiníEamd VESTURGÖTU 14 - Sími 3632 Hefir ávallt fyrirliggjandi: KÖKUR, BRAUÐ, KRINGLUR, TVÍBÖKUR o. fl. Sendum gegn póstkröfu um land allt. • Góðar vörur. • Sanngjarnt. verð.

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.