Vikan - 29.04.1943, Qupperneq 13
VIKAN, nr. 17, 1943
^uiiiiiiiiiiim ii lll||■llllllllllllllllll ii ii m 111111111 ii iiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiinii iii ■■■ ii iii f/_,
| Dægrastytting |
*’'<iiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii mmiimimiimmmmmmmiim'>*
»
„Það hefði getað verið verra!“
Þetta er sagan um biskupinn af Garter Green,
sem alltaf, hversu sorglegir atburðir, sem honum
voru sagðir, sagði: „Það hefði getað verið verra.“
Einn morgun kom biskupinn af Stanley Bridge
til hans.
„Það hefir komið fyrir hræðilegur atburður,"
sagði hann. „Það er ótrúlegt, hryllilegt, hneyksl-
anlegt.' Biskupinn af Chiltren Wiltren er í kynnis-
för í Skotlandi og síðastliðna nótt brann húsið
hans til kaldra kola.“
„Þetta er voðalegt,“ svaraði biskupinn af Carter
Green, „en eftir á að hyggja, það hefði getað
verið verra."
„En kæri Green, hinar jarðnesku leifar biskups-
frúarinnar fundust í brunarústunum í morgun."
„Þetta er sorglegt að heyra. Já, mjög sorglegt.
En þó — það gat verið verra.“
,,En,“ sagði biskupinn af Stanley, „með henni,
— hjá ... já, svo að ég segi þér allt eins og var
•— í rúminu hjá henni fannst líkið af biskupinum
af Mayfield-on-Sea.“
„Slæmt, já, mjög slæmt, segi ég,“ svaraði
biskupinn af Carter Green. „En þú hlýtur að
skilja, að þetta hefði getað verið verra.“
Biskupinn af Stanley Bridge stóð á fætur.
„Hlustaðu nú á mig, Carter Green. Þú ert allra
bezti náungi og ég hefi þekkt þig lengi og kunnað
vel við þig, en ég er orðinn þreyttur á að heyra
þig stöðugt segja „það hefði getað verið verra“.
Viltu nú gjöra svo vel og segja mér, hvað hefði
getað verið verra í þessu tilfelli ?“
„Sjáðu til," svaraði hinn, „þetta hefði getað
verið miklu verra. Hefði húsið brunnið síðastliðið
fimmtudagskvöld, þá hefðu þeir fundið mig þar,
í staðinn fyrir biskupinn af Mayfield-on-Sea.“
Karitas Bjarnadóttir.
Karítas Bjamadóttir hét stúlka i Búðardal fyrir
vestan, er síðar bjó þar, og þótti sómakona. Hún
gekk einu sinni út úr baðstofunni í annað hús
til að sækja vaðmál. En þegar hún kom inn
aftur, var hún mjög trufluð, öll ötuð i blóði, og
hélt á blóðugum hníf í hendinni. Álfamaður hafði
Á síðustu stundu —
Framhald af bls. 4.
ýmislegt viðkomandi verzluninni og að síð-
ustu um sölu dagsins.
Ósjálfrátt renndi Agnes hendinni niður í
kápuvasann eftir pakkanum með pening-
unum, en — hann var þar alls ekki.
Hún varð máttlaus í hnjáliðunum og
svitinn spratt á enni hennar — hvar voru
allir peningarnir?
Hún dró hendina rólega upp úr vasanum
aftur og brosándi sagði hún. „Ég bið yður
að afsaka, ég hefi gleymt töskunni frammi
í forstofu."
Hún sagði þetta rólega og án nokkurs
efa; hún hafði unnið það lengi í stóru fyrir-
tæki, að hún vissi, hvað hún átti að segja.
Hún hafði hlustað á fullyrðingar og að-
dróttarnir, sem gátu ráðið örlögum ,og
hamingju og þetta fólk varð tveim mínút-
um síðar að bjóða vörU með brosandi and-
liti og setja sig inn í smekk viðskipta-
manna með hag fyrirtækisins fyrir aug-
komið til hennar, gripið um hendina á henni og
ætlað að nema hana burt með sér. En hún hafði
brugðið hnífnum, og skorið hann þvert yfir um
hendina; við það sleppti hann henni. Eftir þetta
voru hafðar sterkar gætur á stúlkunni, til að
verja hana fyrir hefnd huldumanns þessa. Þrem-
ur árum síðar var hún látin fara í sel og önnur
stúlka með henni, er aldrei mátti láta hana vera
eina. Einu sinni yfirgaf stúlkan Karítas sofandi
drukklanga stund, og gekk eitthvað út úr selinu;
á meðan kom álfkona að Karitas, þar sem hún
lá sofandi, og sagði: „Nú skal ég launa þér fyrir
hann son minn.“ Greip hún svo í síðuna á Karítas,
svo hún vaknaði, og varð aldrei heil síðan.
Að rífa rifinn ræfil upp úr svelli.
Listarmaðurinn leggst endilangur niður á gólf-
ið og stendur svo upp í sömu sporum og áður.
Því næst leggur hann einhvem hlut á gólfið, þar
sem hann hafði höfuðið áður, eða lend sina frá
fótum sér. Að því búnu leggur hann vinstri hönd
á bak aftur og heldur henni þar, en mjakar sér
áfram á hægri hendinni, þangað til hann nær
hlutnum með munninum. IJkki má hann koma við
gólfið annars staðar, en með hægri hendinni og
ekki hreifa sig úr sömu sporum, því að þá er
ræfillinn jafn fastur í svellinum og áður.
Orðaþraut.
ÓRIR
LÍNA
AMUR
S K A R
E M J A
ALD A
N AÐS
ÓÐUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að nýtt orð myndist. Séu þeir
stafir lesnir að ofan frá og niður eftir myndast
nýtt orð, sem er mannsnafn.
Sjá svar á bls. 14.
Meystelpan á Kirkjubóli.
Páll bóndi Sæmundsson bjó á Kirkjubóli á
Bæjarnesi, faðir Árna, fyrrum hreppstjóra i Múla-
sveit. Síðari kona Páls, móðir Áma, hét
Málfriður Jónsdóttir. Hún var ein heima um
engjaslátt að búverkum, og hjá henni meystelpa
um — 1 þeim skóla hafði Agnes Bagge
lært stillinguna.
Hún fór hægt gegnum stofuna og gang-
inn — allir peningarnir — hún gat ekki
hafa týnt þeim.
Hún fór fram í forstofuna, og hún var
hér um bil viss um, að peningarnir væru
ekki í töskunni.
Severin Bock! Ef hún fyndi ekki pen-
ingana var hún viss — alveg hárviss um,
að hann hefði tekið þá. I hvaða vasa höfðu
þeir verið? Einmitt við þá hlið hafði hann
gengið.
Hún fékk hjartslátt — og vissi ekki,
hvað hún átti að taka til bragðs.
Einu sinni enn .tók hún töskuna opnaði
hana og leitaði — svo þreifaði hún í báð-
um kápuvösum — allt tómt. 1
Og hún fór í huganum yfir allt það, sem
hafði komið fyrir.
Gat það hugsast, að Severin Bocks hefði
rænt peningunum meðan hann stóð með
handlegginn um hana, bjóðandi henni
munn sinn — gat það hugsazt? Þvílíkt
blygðunarleysi. Og hugur hennar hélt
áfram að rannsaka málið.
13
lítil, til vika, tökubam. Fitt sinn var mærin úti
við ein, og kom eigi afuir til Málfríðar; tók hún
að undrast um hana, gekk að leita hennar á hól
þann í túninu, er Langhóll heitir. En klettagil
mikið liggur upp frá túninu, er Svartagil heitir.
Sá Málfríður þá, að mærin var komin upp í
gilið og tekin að klifra upp í klettana. Flýtti
Málfríður sér eftir henni, og kallaði á hana. Snéri
mærin við það aftur; leiddi Málfriður hana heim
og spyr, því hún færi svo afgeipa. Mærin segir, að
bláklædd kona segði sér að koma með sér, er
mjög hefði verið lík Málfríði, en hyrfi sér, er
Málfríður kallaði.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 9.
Undir eins og skipverjar á vöruflutningaskip-
inu voru búnir að lesa úr síðasta skeyti, kom
annað nýtt;
Lausn á bls. 14.
Tryggð fílsins.
Því hefir verið haldið fram, að fílar gleymdu
aldrei, ef þeim væri gert eitthvað gott. Eftir-
farandi saga sannar að svo er.
Ameriskur veiðimaður var einu sinni á ferð í
frumskógum Afriku. Einn af fylgdarmönnum
hans kom hlaupandi til hans og sagði með önd-
ina í hálsinum, að það væru filar á næstu grös-
um. Brátt heyrðist greinilega, er trjágreinar
brotnuðu undan fótum fílsins, og veiðimaðurinn
gekk á hljóðið. Hann sá þar skammt frá sér
afarstóran kvenfíl, einmana og þreytulegan útlits.
Hún stóð þama, með annan framfótinn á lofti og
hallaði sér upp að trjástofni.
Það var augljóst, að hún var meidd á fætinum,
og veiðimaðurinn, sem vorkenndi skepnunni, hélt
í áttina til hennar. Hún horfði á hann biðjandi
augum, og við það óx honum kjarkur, svo að
hann flýtti sér til hennar og náði fljótlega stór-
um þyma úr fætinum á henni. Fillinn horfði á
Allt í einu varð henni litið á vegghill-
una, þar sem taskan hafði legið. — Þarna
lágu þá peningarnir, bak við hanzkana.
Þarna hafði hún lagt þá, rugluð eftir sam-
talið við Severin Bocks.
Og róleg, eins og ekkert hefði í skorizt,
fékk hún forstjóranum peningana, bauð
góða nótt og gekk út.
Hún varp öndinni, þegar hún gekk með-
fram vatninu á heimleiðinni og sökkti sér
niður í hugsanir sínar. Þakklát yfir að
hafa sloppið svo vel frá þessum atburði.
Ó, hvað kvöldið var fagurt.
Hún hafði að ósekju haldið, að Severin
Bock hefði stolið peningunum, hún hafði
gert það vitandi vits — en hún sá inni-
lega eftir því.
Það var þetta, sem gerði endi á þeirra
samvistir.
|
„Þeim manni, sem þú trúir til að stela
peningum úr vasa þínum, geturðu ekki
giftst.“
Og hin stillta, ákveðna Agnes Bagge
ákvað að gleyma Severin Bock að fullu og
öllu.