Vikan - 06.05.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 18, 1943
11
Framhaldssaga: .............
«IFT eða ÓGBFT
................ Eftir Betsy Mary Croker
„Við skulum koma snöggvast inn í yðar
herbergi, kæra Madeline."
Madeline stóð upp með töluverðum erfiðis-
munum.
Frú Leach stóð þá upp og sagði, að það væri
of kalt þar inni, en þeim væri velkomið að koma
inn til sín. En þá sagðist lafði Rachel vilja vera
ein dálitla stund með Madeline, og að hún skyldi
sjá um, að henni yrði ekki kalt.
„Mig langar að tala einslega við þig, Maddie,“
sagði hún, er þær komu inn fyrir, „en það var
ómögulegt á meðan frú Leach var viðstödd. Hún
Veit, að ég get ekki liðið hana, og er hrædd um
að ég vari yður við henni.“
„Ég gæti min á henni; ég þekki hana vel,
kannske betur en þér haldið.“
„Og getið vonandi ekki liðið hana?“
„Nei, ég treysti henni ekki.“'
„Hún er einhver undirförulusta manneskja,
sem ég þekki. Fjölskylda mannsins hennar vill
ekkert hafa saman við hana að sælda. Hún skuld-
ar saumakonunni einni saman 4000 kr., og hefir
hana rólega með því að segja henni að hún
muni bráðlega giftast flugríkum m£inni.“
„Það er ómögulegt. Við hvem skyldi hún eiga,"
sagði Madeline, kæruleysislega.
„Getið þér ekki gizkað á það?“
„Ekki þó pabba.“
„Jú, einmitt. Þér verðið sjálfar að koma í veg
fyrir að henni takist þetta. Gamla menn er auð-
veldast að gabba. Er það satt, að hún ætli með
. ykkur til Sidney?“
„Já, það er satt.“
„Þér verðið að koma í veg fyrir það, ef þér
Viljið ekki fá hana fyrir stjúpmóður."
„Hvernig á ég að fara að því.“
„Þér verðið bara undir öllum kringumstæðum
að losna við hana. Ég vildi að ég gæti farið með
yður!“
„Bara að þér gætuð það.“
„Því miður er það ekki hægt, en ég lofa að
skrifa yður oft, Maddie min, og ég vona að við
hittumst aftur áður en árið er liðið. Þá eigið þér
að verða orðnar vel frískar og kátar eins og þér
Vomð áður; viljið þér lofa því?“
Madeline svaraði engu, bara grét; en aðvörun
lafði Rachel var ekki til einskis. Hún tók á því
sem hún átti til, og bað pabba sinn að hætta
við að taka frú Leach með þeim, en við það
var ekki komandi.
Og vegna þess, hversu lasin Madeline var, þá
hafði hún ekki kjark til þess að andmæla.
Lawrence Wynne hafði ekki séð West gamla
langa lengi. Hann vissi, að þau dvöldu í Brighton
og að Madeline var að batna. Dag einn í lok
októbermánaðar borðaði hann ásamt nokkrum
vinum sínum miðdegisverð í gildaskálanum. Þá
kom West þar inn. Talið barst að honum og
heimilisástæðum hans, og einn þeirra sagðist
•hafa séð Madeline í Brighton, og ætti hún auð-
sjáanlega skammt eftir ólifað.
„Er þér alvara?" spurði Wynne.
„Já, það er mér. Faðir hennar er sagður mjög
áhyggjufullur og ég hefi heyrt, að hann ætli
með hana til Ástralíu, þótt á hinn bóginn sé víst
lítil von talin á að hún komist lifandi þangað."
Þeim til mikillar undrunar stóð Wynne upp, án
þess að mæla nokkurt orð, og gekk til föður
Madeline.
„Nei, eruð það þér, herra Wynne?" hrópaði
gamli maðurinn, er hann sá Lawrence, „mikið er
langt siðan ég hefi séð yður. En það er ekki
að marka, því ég hefi ekki komið hér í háa
herrans tíð. Dóttir mín er veik ennþá, henni sló
niður aftur. Læknamir álíta, að hún sé aðallega
veik á sálinni, en það þykir mér ótrúlegt, hún
hefir aldrei orðið fyrir neinni sorg. En hvað um
það, hún hefir misst alla löngun til þess að lifa
og veslast upp dag frá degi.“
„Þér hafið auðvitað leitað beztu lækna, sem
völ er á?“
„Það er búið að gera allt, sem hægt er. Nú ætla
ég með hana til Sidney, ég ætla að sjá, hvort
sjóferðin og loftslagsbreytingin geta ekki eitt-
hvað bætt hana," sagði West gamli.
„Hvenær búist þér við að fara?" spurði
Lawrence, og strauk svitann af enni sér.
„Eftir tvo daga. Við förum með „Victoríu".
Góð vinkona mín fer með okkur, Madeline til
skemmtunar á leiðinni. Hún fer svo hingað aft-
ur, en ég býst við, að við dveljum að minnsta
kosti eitt til tvö ár þarna, það getur verið að
loftslagið í heimalandi Madeline fái einhverju
áorkað."
„Við skulum vona allt hið bezta," sagði Law-
rence af svo miklum innileik að það snart West
gamla.
„Við sjáumst vonandi, þegar við komum aft-
ur til Englands," hélt hann áfram; „þá verðið
þér sennilega kvæntur og -—.“
„O, ekkert liggur á,“ greip Lawrence frammi.
„Já, það er satt, ég mundi ekki, að þér eruð
ekkjumaður, eða er ekki svo ? Hvernig líður
baminu yðar? Ég gleymdi alveg að spyrja að
því.“
„Barnið er dáið,“ svaraði Wynne alvarlega.
„Ég samhryggist yður. Já, það er svona, börn-
unum fylgja sorgir. En verið þér nú sælir og
við sjáumst vonandi aftur, þegar við komum
heirn."
„Ef til vill sjáumst við fyrr, kanske mjög bráð-
lega, ég er einnig á leið til Ástralíu."
„Það gleður mig að heyra. 1 verzlunarerind-
um auðvitað, sem gefa mikið í aðra hönd?“
„Ja, í mjög áríðandi erindum, að minnsta
kosti. En nú verð ég að fara, ég á ennþá svo
margt ógert.“
„Ég vildi óska, að þér gætuð orðið okkur sam-
skipa."
„Ég mun gera allt til þess að svo geti orðið,"
sagði Wynne og flýtti sér af stað, til þess ef
hægt væri, að fá farseðil með „Victoríu".
*
Það var hvert farrými skipað á „Victoríu", en
þrátt fyrir það höfðu Madeline og frú Leach
klefa, sem ætlaður var fjórum. Þær voru mjög
ánægðar með þetta mikla rúm, er þær höfðu.
Frú Leach ein hafði svo mikinn farangur, að
henni veitti ekki af þrem fjórðu af klefanum
fyrir sig.
Madeline, sem var mjög þreytt, lá endilöng í
rúmi sínu og horfði áhugalaust á frú Leach, á
meðan hún var að klæðast fötum þeim, er hún
ætlaði að vera í við borðhaldið, greiða sér og
setja á sig skartgripina. Þegar hún hafði lokið
þessu, snéri hún sér að Madeline og úr svip henn-
ar mátti lesa óblandna sjálfsánægju.
Hún hafði síðustu dagana verði mjög skrítin
í framkomu og horft á Madeline slíku augnaráði,
að nærri stappaði ósvífni,
„Þá erum við sem betur fer komnar Eif stað,
Madeline," sagði hún. „Nú brunar skipið niður
fljótið, og ég er innanborðs. Ég veit svo sem að
það á ég ekki yður að þakka; það er yfirhöfuð
margt fleira, sem ég veit, sem yður grunar ekki.“
„Hvað vitið þér þá?“
| Minnslu ávallt
I mildu sápunnar I
§ =
:
4‘ iUMiuiHimiiiiiminiiiimiiiTTiniiirfm'miiiiiiiiimuiuin'-''
Regum
tannpasta hreins-
ar fágar og gerir
tennurnar hvítar.
Skilur eftir hress-
andi og frískandi
bragð.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co.h.f.
Simi 3183.
NUFIX
varðveitir hár yðar og
auðveldar greiðsluna.
Eyðir flösu og hárlosi.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co. h.f.
Lækjargötu 4. Sími 3183.
SVeiNABAkmíD
VESTURGÖTU 14 - Sími 8632
Hefir ávallt fyrirliggjandi:
KÖKUK,
BRAUÐ,
KRINGLUR,
TVÍBÖKUR
o. fl.
Sendum gegn póstkröfu
um land allt.
• Góðar vörur.
• Sanngjarnt verð.