Vikan - 13.05.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 19, 1943
11
-- Framhaldssaga: ------------
24 GIFT eða ÓGIFT
................... Eftir Betsy Mary Croker
hann tekið nægilegt tillit til æsku hennar, til
þess, að ungum konum á þessum aldri er það
eðlilegt, að langa til að skemmta sér? Hún hafði
komung fengið að reyna miskunnarlausa fátækt,
og þó hafði hann ekki skilið það, að hún gæti
freistast til að kasta af sér þessu oki, í eitt eða
tvö ár. Hún vissi naumast áður, hvað æska var.
Og svo hafði hann ætlað henni það erfiða hlut-
verk, að segja pabba sínum, hvernig i öllu lægi,
í stað þess að gera það sjálfur.
En hann ætlaði að gera alvöru úr þvi einhvem
næstu daga. Ef Madeline mundi deyja, þá skyldi
hún deyja sem kona hans. En hvort sem hún
fengi að lifa eða ekki, þá var hann staðráðinn
í því að annast hana af ástúð, og gera allt, sem
hann gæti fyrir hana.
Það varð svo úr, að hún kom á hverjum degi
upp á þilfar, og líðan hennar fór heldur batn-
andi, dag frá degi. Lawrence var alltaf í návist
hennar, hann hagræddi koddanum og ábreiðunum
fyrir hana, las eða talaði við hana, færði henni
svaladrykki, og þegar hún sofnaði, sat hann og
horfði án afláts á hið föla andlit hennar.
Hver blundur, hvert bros, færði henni bata. —
West gamli var Lawrence innilega þalcklátur fyrir
alla þá umönnun, er hann lét Madeline í té. Hann
viðurkenndi, að hann væri sjálfur mjög illa til
þess fallinn að stunda sjúka. Smátt og smátt
sýndi hann Wynne meiri og meiri trúnað, sagði
honum, að á seinni árum hefði hann tapað miklu
fé, en að hann hefði verið svo séður kaupsýslu-
maður, að eiga ekki allt sitt fé á sama stað, og
þar af leiðandi væri hann, þrátt fyrir allt, ennþá
vel efnaður. *
Kvöld eitt urðu þeir einir eftir í spilasalnum,
West og Lawrence. West gamli hafði verið að
spila við enska lávarða og var í góðu skapi.
„Madeline er auðvitað löngu farin að sofa, og
þér hafið annast hana eins og venjulega?“ sagði
hann.
„Já, ég fylgdi henni niður.“
„Það var fallega gert af yður. Það er ennþá
hálftími, þar til ljósin verða slökkt. Eigum við
•að fá okkur slag?“
„Nei, takk,“ svaraði Lawrence og settist gegnt
West gamla og studdi olnbogunum á borðið. „En
mig langar að fá að tala dálítið við yður.“
„Við mig? Það er velkomið," svaraði West og
leit andartak undrandi á Lawrence. „Ætlið þér
að tala við mig um fjármál ?“
„Nei, það er dálítið, sem' snertir mig persónu-
lega. Mér virðist,“ hér hikaði hann augnablik —
„mér virðist, að yður geðjist vel að mér, herra
West.“.
„Yður virðist það aðeins? Þá skal ég fullvissa
yður um, að meðal þeirra ungu manna, sem ég
þekki, er enginn, sem mér þykir jafn vænt um og
yður. Þér eruð skynsamur, skemmtilegur og
eigið eftir að geta yður frægðar. Ég vildi óska,
að ég ætti son, sem væri líkur yður.“
„Hvað munduð þér segja um það, að fá mig
fyrir tengdason ?“ spurði Wynne, og leit djarft
og einart í augu Wests, er sat og lék sér að
spilum.
„Hvað segið þér?“ sagði West undrandi, óg hélt
síðan áfram: „Já, þér vitið það, að mér sjálfuni
þykir mjög vænt um yður, en, en," og hann þagði
við augnablik, „Madeline er einkabarn mitt, hún
er, eða réttara sagt var, mjög lagleg og vakti
mikla athygli. Þér eruð snotur og í alla staði
heiðvirður maður, en þér megið ekki taka það
illa upp fyrir mér, er ég viðurkenni fyrir yður,
að ég vildi gjarnan fá göfugra gjaforð fyrir
dóttur mína. Mig langar til þess, að sá maður
sem hún giftist, geti gefið henni skartgripi með
skjaldarmerki, og þér verðið að viðurkenna, að
hún er þess verðug."
Lawrense þagði, en hneigði höfuðið samþykkj-
andi, og West gamli, sem hafði yndi af að hlusta
á sjálfan sig tala, hélt áfram: „Þar að auki, kæri
Wynne, eruð þér ekkjumaður, og ég held, að
Maddie geðjist ekki að yður; núna, af því að hún
er veik og hjálparþurfi, gerir hún sér yður að
góðu, en þér hafið enga hugmynd um, hvílikt
isbjarg hún er, ef einhver sýnir henni ástarhót.
Ég undrast það oft og hefi margsinnis spurt
sjálfan mig, eftir hverju hún biði og hvað það
sé, sem hún vilji."
„Viljið þér hlusta á mig, herra West. Ég skil
ákaflega vel skoðanir yðar. Madeline, er án efa
verð þess að bera kórónu, en við Wynnarnir er-
um af gamalli ætt, miklu eldri en þær aðalsætt-
ir, sem síðastliðin tvöhundruð ár hafa skotið upp
kollinum. Við áttum ættaróðul löngu áður en
Normannar réðust inn í England, því að við erum
gamlir Engil-Saxar og vorum þá þegar I miklu
áliti. Við notum ekki lengur aðalstitil okkar, en
hann má hæglega kaupa fyrir peninga. Ég á
ættingja, sem snéru baki við mér, þegar ég var
fátækur, en mundu nú taka mér og konu minni
opnum örmum, og koma okkur í kynni við fólk,
sem er hafið jafn hátt yfir það fólk, sem um-
gengst yður nú, og þér fyrirgefið, notar sér góð-
vild yðar, eins og tunglið er ofar jörðinni. Eins
og þér heyrið, þá tala ég af fullri hreinskilni."
„Þér gerið það, herra Wynne, óneitanlega,"
svaraði West, mjög undrandi á því hversu
Wynne talaði mynduglega.
Lawrence hafði bara spurt sjálfan sig, hvaða
ástæða væri fyrir hann, mann af göfugum ætt-
um, að koma fram af nokkurri hræðslu við mann,
sem átt hafði þannig forfeður, að það var bezt
áð tala sém minnst um þá.
i.Eins og þér sjáið er ég af góðu bergi brotinn,
hewa West,“ hélt Lawrence áfram, „en ég veit,
að þér kunnið einnig að meta gæfu og gengi.
Ég er af góðu fólki kominn og ég mun komast
áfram, ef heilsa mín leyfir. Ég er engin örkvisi,
ég er gæddur góðum gáfum, einbeittum vilja og
mun áður en langt líður komast á þing. Hugsið
þér yður, hvað mér standa þá margar leiðir opn-
ar! Hver af þeim mönnum, sem þér hafið auga-
stað á sem tengdasyni, getur boðið slika fram-
tiðarmöguleika ? Hvemig er t. d. mannorð Levan-
ters lávarðar?" hélt Lawrence áfram. „Sérhver
heiðarlegur maður forðast hann, enginn félags-
skapur vill hafa hann sem meðlim. Og hvað gat
Montyeute lávarður boðið yður annað en sína
eigin, ljótu persónu, titil sinn og skuldir. Hann
og hans líkar hafa ekkert annað að leggja í vog-
arskálina, en sitt flekkaða nafn og það að geta
talist til hins svo kallaða betra fólks. Þessir menn
skeyta ekkert um heill og heiður dóttur yðar, þeir
vilja aðeins ná í peningana hennar."
„Ungi maður, ungi maður!" hrópaði West gamli
með öndina í hálsinum. „Þér eruð djarfmæltur,
allt of djarfmæltur."
„Ég segi sanrileikann, aðeins sannleikann,"
sagði Wynne með hita. „Ég býð dóttur yðar
sjálfan mig, hæfileika mína, framtið, göfuga for-
feður og óflekkað mannorð, Hvað auðæfum
hennar viðkemur, þá vil ég helzt vera án þeirra
og vera í framtíðinni jafn óháður eins og ég er.
Og nú, herra West, viljið þér gefa mér svar, já
eða nei?“
Hugsanirnar ruddust gegnum huga gamla
| Minnstu ávallt
| mildu sápunnar !
'<<IM II11111111111111| || |iniml|l||lm, n |,|| iii || m,,|r|||||mnl|t\>
Regum
tannpasta hreins-
ar fágar og gerir
tennurnar hvítar.
Skilur eftir hress-
andi og frískandi
bragð.
Heildsölubirgðir:
NUFIX
^ílimindtes
SCURF-DANDRUFF
Haady.eonvenienti safe to carry
varðveitir hár yflar og
auðveldar greiðsluna.
Byðir ílösu og hárlosi.
Agnar Norðfjörð & Co.h.f.
Sírai 3183.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Lækjargötu 4. Sími 3183.
SVE
VESTUBGÖTU 14 - Sími 3632
Hefir ávallt fyrirliggjandi:
KÖKUK,
BRAUÐ,
KRINGLUR,
TVÍBÖKUR
o. fl.
Sendum gegn póstkröfu
um land allt.
• Góðar vörur.
• Sanngjamt verð.